ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνα.

Ἡ Θεία Κοινωνία. Ἡ τροφή τῆς ἀθανασίας! Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Πως γίνεται κόλασις και σωτηρία

Αλλά όπως αυτό το πράγμα είναι σπουδαίο και αξιοθαύμαστο, έτσι, αν προσέλθεις με καθαρότητα, προσέρχεσαι σε σωτηρία, αν όμως προσέρχεσαι με πονηρή συνείδηση, για κόλαση και τιμωρία. Διότι, όπως λέγει ο Απόστολος, "Εκείνος που τρώγει και πίνει με τρόπο ανάξιο από το σώμα και αίμα του Κυρίου, τρώγει και πίνει την καταδίκη του" (Α' Κορ. 11,29). Εάν λοιπόν εκείνοι, που λερώνουν την βασιλική πορφύρα, τιμωρούνται όπως και εκείνοι, που την σχίζουν, τί το παράξενο, αν και αυτοί που δέχονται το σώμα του Χριστού με ακάθαρτη σκέψη, υφίστανται την ίδια τιμωρία, αφού σχίζουν το σώμα αυτό με τα καρφιά; Προσέξετε λοιπόν με ποιά λόγια παρουσιάζει ο Παύλος την τιμωρία. "Εάν παραβεί κανείς τον νόμο του Μωυσή, θανατώνεται χωρίς ευσπλαγχνία με την κατάθεση δύο ή τριών μαρτύρων. Πόσης χειροτέρας τιμωρίας νομίζετε ότι είναι άξιος εκείνος, ο όποιος κατεπάτησε τον Υιό του Θεού και θεώρησε μολυσμένο το αίμα της διαθήκης, με το οποίο αγιάσθηκε;" (Α' Κορ. 11,29).

Ας προσέχουμε λοιπόν, αγαπητοί μου, τους εαυτούς μας, αφού απολαμβάνουμε τέτοια αγαθά. Και όταν θελήσουμε να πούμε κάτι κακό ή όταν δούμε τους εαυτούς μας να καταλαμβάνονται από οργή ή από κάποιο άλλο παρόμοιο πάθος, ας σκεφθούμε, ποιών πραγμάτων γίναμε άξιοι και πόσο απολαύσαμε το άγιο Πνεύμα• και αυτή η σκέψη θα μας σωφρονίσει από τα παράλογα πάθη. Μέχρι πότε θα είμαστε προσηλωμένοι στα παρόντα; Μέχρι πότε δεν θα αντιστεκώμαστε; Μέχρι πότε δεν θα φροντίζουμε για την σωτηρία μας; 
Ας κατανοήσουμε ποιών πραγμάτων μας έκρινε άξιους ο Θεός, ας Τον ευχαριστήσουμε και ας Τον δοξάσουμε όχι μόνο με την πίστη μας αλλά και με τα έργα μας, για να πετύχουμε και τα μέλλοντα αγαθά, με την χάρη και την φιλανθωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού....
(Εις το κατά Ιωάννην, ΜΣΤ', ΕΠΕ 13,578-586.  PG 59,260-262)

Όταν μετέχουμε ανάξια στα θεία Μυστήρια, καταστρεφόμαστε όπως αυτοί που φονεύουν τον Χριστό.
(Εις το κατά Ιωάννην ΜΖ', ΕΠΕ 13,612 PG 59,268).

"Ποτήριον ευλογίας και ευχαριστίας"
"Το ποτήριο της ευλογίας, το οποίο ευλογούμε, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού;". Τί λέγεις, μακάριε  Παύλε; Επειδή θέλεις να κάνεις τον ακροατή να ντραπεί και ενώ έχεις μνημονεύσει φρικτά μυστήρια, ονομάζεις ποτήριο ευλογιάς εκείνο το φοβερό και φρικωδέστατο ποτήριο; Ναι, λέγει, δεν είναι βέβαια μικρό αυτό που λέχθηκε. Γιατί, όταν λέω ευλογία, εννοώ ευχαριστία• όταν πάλι λέω ευχαριστία, ολόκληρο τον θησαυρό της ευεργεσίας του Θεού εξηγώ και ενθυμίζω εκείνες τις μεγάλες δωρεές. Αλλά και εμείς όταν ομολογούμε κατά την ώρα του ποτηρίου τις απερίγραπτες ευεργεσίες του Θεού και όλα όσα απολαύσαμε, έτσι προσφέρουμε στον Θεό και κοινωνούμε, ευχαριστώντας, γιατί απάλλαξε από την πλάνη το γένος των ανθρώπων• γιατί, ενώ είχαμε απομακρυνθεί, μας έφερε πλησίον Του, και, ενώ δεν είχαμε ελπίδα και είμασταν χωρίς Θεό στον κόσμο, μας έκανε αδελφούς και συγκληρονόμους Του• ευχαριστώντας λοιπόν για όλα αυτά και τα παρόμοια, έτσι προσερχόμαστε στον Θεό. Πώς λοιπόν, λέγει, δεν κάνετε αντίθετα πράγματα, Κορίνθιοι, όταν, ενώ ευλογείτε τον Θεό, γιατί σας απάλλαξε από τα είδωλα, τρέχετε πάλι στις ειδωλολατρικές τράπεζες;

Γιατί λέγεται "Ποτήριον ευλογίας"
"Το ποτήριον της ευλογίας, το οποίο ευλογούμε, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού;". Φοβερό πράγμα είπε και με απόλυτη βεβαιότητα πιστοποιεί αυτό, εκείνο δε που εννοεί είναι το εξής• οτι το αίμα που είναι μέσα στο ποτήριο είναι αυτό το ίδιο το οποίο έτρεξε από την πλευρά του Χριστού και ότι σ´αυτό το αίμα μετέχουμε. Το ονόμασε μάλιστα ποτήριο ευλογιάς, επειδή, όταν το κρατούμε στα χέρια, έτσι ανυμνούμε Αυτόν με θαυμασμό, με έκπληξη για την απερίγραπτη δωρεά, με ευλογία, γιατί και αυτό το ίδιο το αίμα Του έχυσε, για να μη μείνουμε στην πλανη, και όχι μόνο το εχυσε, αλλά και σε όλους εμάς μετέδωσε από αυτό. Ώστε, εάν επιθυμείς αίμα, λέγει, όχι τον βωμό των ειδώλων με την σφαγή των ζώων, αλλά το δικό μου θυσιαστήριο να βάφεις κόκκινο με το δικό μου αίμα. Τί είναι φρικτότερο από αυτό; Τί περισσότερο φιλόστοργο; πες μου.
 Αυτό κάνουν και εκείνοι που αγαπούν, όταν δουν τους αγαπημένους τους να επιθυμούν τα πράγματα των άλλων και να καταφρονούν τα δικά τους• δίνουν τα δικά τους και τους πείθουν ν´απομακρυνθούν από τα πράγματα των άλλων. Αλλά αυτοί μεν οι οποίοι αγαπούν, δείχνουν αυτή την φιλοτιμία σε χρήματα και ενδύματα και κτήματα, ενώ στο να δώσουν το αίμα τους ποτέ κανείς• ο Χριστός όμως και σ´αυτό έδειξε την φροντίδα και την θερμή αγάπη για μας. Και στην Παλαιά Διαθήκη, επειδή οι άνθρωποι ήταν ατελέστεροι πνευματικά, το αίμα που πρόσφεραν στα είδωλα,   αυτό καταδέχθηκε ο Χριστός να δεχθεί, για ν´απομακρύνει από τα είδωλα, πράγμα που και αυτό ήταν πάλι αποτέλεσμα απερίγραπτης φιλόστοργίας• εδώ όμως μετέβαλε την ιερουργία στο πολύ φρικτότερο και μεγαλοπρεπέστερο μυστήριο, ώστε και την θυσία εκείνη άλλαξε και έδωσε εντολή να προσφέρουν τον Εαυτό Του αντί της σφαγής των ζώων.
"Ο άρτος τον οποίο τεμαχίζουμε, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού;". Γιατί δεν είπε, μετοχή; Γιατί θέλησε να δείξει ότι είναι κάτι περισσότερο και να φανερώσει ότι είναι πολύ στενή η συνάφεια. Γιατί όχι μόνο μετέχοντας και λαμβάνοντας, αλλά και ερχόμενοι σε ένωση κοινωνούμε.  Και γιατί πρόσθεσε, "τον οποίον τεμαχίζουμε"; Γιατί αυτό θα δει κανείς να γίνεται στην θεία ευχαριστία, στον Σταυρό όμως όχι, αλλά το αντίθετο από αυτό• γιατί "οστούν από αυτόν", λέγει, "δεν θα συντριβεί". Αλλ´ αυτό που δεν έπαθε επάνω στον Σταυρό, αυτό πάσχει στην προσφορά για σένα και ανέχεται να κατατεμαχίζεται, για να μας γεμίσει όλους.
Ύστερα, επειδή είπε, "κοινωνία του σώματος", εκείνο δε το οποίο κοινωνεί είναι άλλο απο αυτόν που κοινωνεί, και αυτήν την διάφορα που φαίνεται μικρή την κατήργησε. Όταν είπε δηλαδή "κοινωνία του σώματος ", θέλησε πάλι να πή κάτι που να εκφράζει ότι η ένωσις προχωρεί περισότερο• γι` αυτό και πρόσθεσε, "Γιατί ένας είναι ο άρτος και εμείς οι πολλοί είμαστε ένα σώμα".
Και γιατί λέγω κοινωνία; λέγει. Αυτό το ίδιο το σώμα είμαστε. Γιατί τί είναι ο άρτος; Σώμα Χριστού. Τί γίνονται οι πιστοί που μεταλαμβάνουν; Σώμα Χριστού• όχι πολλά σώματα, άλλ' ένα σώμα. Γιατί όπως ο άρτος είναι ένας, μολονότι αποτελείται από πολλούς κόκκους, ώστε πουθενά να μη φαίνονται οι κόκκοι, αλλά να υπάρχουν, χωρίς να είναι ορατή η διάφορα στην συνάφεια, έτσι και ενωνόμαστε μεταξύ μας και με τον Χριστό. Γιατί δεν τρέφεσαι από άλλο σώμα εσύ, και από άλλο εκείνος, αλλά από το ίδιο όλοι- γι` αυτό και πρόσθεσε- "γιατί  όλοι από τον ένα άρτο μετέχουμε". Εφ` όσον όμως τρεφόμαστε από το ίδιο και το ίδιο γινόμαστε όλοι, γιατί δεν δείχνουμε και την ίδια αγάπη και δεν γινόμαστε ένα και σε αυτό; Γιατί αυτό γινόταν τον παλιό καιρό στους προγόνους μας. Γιατί όλοι όσοι είχαν πιστεύσει, λέγει, ήσαν ομόφρονες και οι καρδιές και ολόκληρη η πνευματική τους ύπαρξη ήταν ενωμένα σε ένα.
Σήμερα όμως δεν συμβαίνει αυτό, αλλά το τελείως αντίθετο. Πολλοί και διάφοροι είναι οι πόλεμοι μεταξύ όλων και συμπεριφερόμαστε χειρότερα και από τα θηρία απέναντι στα ίδια τα μέλη μας, τους ομόπιστους. Και ο μεν Χριστός, ενώ τόσο πολύ είχες απομακρυνθεί, σε ένωσε με τον Εαυτό Του, ενώ εσύ ούτε με τον αδελφό καταδέχεσαι να ενωθείς με την πρέπουσα επιμέλεια, αλλά ξεχωρίζεις τον εαυτό σου, ενώ τόση αγάπη και ζωή απόλαυσες από τον Κύριο. Γιατί όχι μόνο απλά έδωσε το σώμα Του, αλλά επειδή η μέχρι τότε φύση της σαρκός που πλάσθηκε από την γη, κατάντησε να νεκρωθεί από την αμαρτία και να ερημωθεί από ζωή, κατά κάποιον τρόπο, διαφορετική ύλη και ζύμη εισήγαγε σ' αυτήν, την δική Του σάρκα, η οποία ως προς την φύση είναι μεν ίδια, αλλ' είναι απαλλαγμένη από αμαρτία και γεμάτη από ζωή και επέτρεψε σε όλους να μεταλαμβάνουν από αυτήν, ώστε, τρεφόμενοι από αυτήν και αποθέτοντας την προηγούμενη, την νεκρή, να συνενωθούμε στην ζωντανή και αθάνατη με την Θεία Κοινωνία.
"Κοιτάξετε τους Ισραηλίτες που είναι σαρκικοί, αλλ' όχι και πνευματικοί απόγονοι των Πατριαρχών• εκείνοι που τρώγουν τις θυσίες, που προσφέρονται από τους ιερείς του Ισραήλ, δεν είναι κοινωνοί του θυσιαστηρίου;". Πάλι από την Παλαιά Διαθήκη οδηγεί και σ' αυτό. Επειδή ήταν  πολύ κατώτεροι από το μέγεθος αυτών που λέχθηκαν, τους πειθει και από τα προηγούμενα και συνήθη. Και σωστά λέγει σαρκικοί, σαν να είναι αυτοί πνευματικοί.
Αυτό που εννοεί λοιπόν είναι το εξής• διδαχθείτε τουλάχιστον από τα χονδροειδέστερα, ότι, δηλαδή, αυτοί που τρώνε τις θυσίες, είναι κοινωνοί του θυσιαστηρίου. Βλέπεις πως δείχνει ότι δεν έχουν τέλεια γνώση αυτοί που νομίζουν ότι είναι τέλειοι, αφού βέβαια ούτε αυτό γνωρίζουν,ότι δηλαδή από αυτά γίνεται κοινωνία και φιλία σε πολλούς πολλές φορές με τους δαίμονες και σιγά σιγά η συνήθεια αυτή τους παρασύρει πίσω της; Γιατί, εάν στους ανθρώπους η συμμετοχή κάποιου σε συγκεντρώσεις και τράπεζα αποτελεί αφορμή και σύμβολο φιλίας, τότε αυτό μπορεί να συμβεί και με τους δαίμονες. 
Εσύ όμως πρόσεχε σε παρακαλώ,ότι για τους Ιουδαίους δεν είπε ότι κοινωνούν τον Θεό, αλλά ότι είναι κοινωνοί του θυσιαστηρίου, γιατί καιγόταν τελείως ό,τι προσφερόταν• ενώ στο σώμα του Χριστού δεν γίνεται έτσι• αλλά πως; Κοινωνία του σώματος του Κυρίου είναι. Όχι λοιπόν του θυσιαστηρίου, αλλά του ίδιου του Χριστού γινόμαστε κοινωνοί.
( Εις την Α' προς Κορινθίους ΚΑ' ΕΠΕ 18Α, 82-88.  PG 61,199-201)

Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Περί διακρίσεως και μετανοίας...

• Υπέρ όλων η διάκρισις, η οποία μας απαλλάσσει από υπερβολές και από ελλείψεις. 
• Το κακό θέλει πάταγμα από την ρίζα, και η ρίζα του είναι η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, το πείσμα, το θέλημα, ο θυμός κ.λ.π     
• Η μετάνοια ουδέν αφήνει αθεράπευτο. Εάν δεν εδίδετο η μετάνοια, δεν θα εδικαιώνετο πάσα σαρξ. 
• Ο θρίαμβος και η νίκη δίδεται τοις ανθρώποις διά των όπλων της μετανοίας. Δόξα τω μόνω σοφώ Θεώ, όστις έδωσε τοις ανθρώποις τέτοιο δραστικό φάρμακο, διά του οποίου θεραπεύεται κάθε λογής ασθένεια, αρκεί να το πάρωμε καλώς. 
• Πρέπει να δώσουμε στον Κύριο τόση χαρά υπομένοντας τις θλίψεις, όση θλίψη του προξενήσαμε δελεαζόμενοι από την αμαρτία. Τότε έχαιρε ο Διάβολος και ελυπείτο ο Θεός, τώρα σειρά να χαρεί ο Θεός και να λυπηθή ο Διάβολος. 
• Όσο πιο ακάθαρτη και γήινη η καρδιά, τόσο πιο αισχροί και χαμερπείς οι λογισμοί. 
• Η μνήμη του θανάτου έχει το προνόμιο, να νικά όλα τα απατηλά της ζωής, και να γεννά στην καρδιά το κατά Θεόν πένθος. 
• Μας παιδεύει ο ουράνιος μας Πατήρ όχι διά να απογνώσωμε, αλλά για να μετανοήσωμε και να διορθωθούμε.
• Όταν παρανοήσωμε την έννοια της παιδείας, καταλήγομε εις την απόγνωση, και εν συνεχεία θεωρούμε τον ουράνιο Πατέρα χωρίς έλεος τιμωρόν, όπερ άτοπο· συνάμα συνεχόμενη από μία τέτοια επήρεια, αδύνατον να παρακληθή η ψυχή. Όταν λοιπόν υγιώς κρατήσουμε την έννοια της παιδείας των θλίψεων, ακολουθεί πολλή θεϊκή παρηγοριά. Ιδού λοιπόν, παιδί μου, με ποιο τρόπο το πένθος και η λύπη ωφελούν ή όχι!

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ
ΜΕ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Ἡ ἀνακήρυξη τῶν Ἁγίων καί τά κριτήρια τῆς ἁγιότητας

π. Σωτήριος Αθανασούλιας

(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 87, Μάϊ. - Ἰουν. 2014).

Ἡτιμή τῶν Ἁγίων στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας

Εἶναι γνωστή ἡ ἀγάπη, μέ τήν ὁποία περιβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας τά πρόσωπα τῶν Ἁγίων, δηλαδή τά μέλη της ἐκεῖνα,τά ὁποῖα ἐπέτυχαν τόν σκοπό τῆς ζωῆς τους, πού εἶναι ἡ ἁγιότητα. Ἡ Ἐκκλησία τοῦΧριστοῦ, ὅπως εἶναι γνωστό, χαρακτηρίζεται μεταξύ ἄλλων ὡς «κοινωνία ἁγίων». Οἱ Ἅγιοι τιμῶνται ἀπ’ αὐτήν ποικιλοτρόπως, μέ Ναούς, μέ Εἰκόνες, μέ ἑορτές, μέ πανηγύρεις, μέ ψαλμούς, μέ ὕμνους, μέ προσευχές καί μέ πολλές ἄλλες ἐκδηλώσεις.Ὁ Ὀρθόδοξος Λαός τούς ἀγαπᾶ, προσφεύγει στίς πρεσβεῖες τους καί καταθέτειἐνώπιόν τους τά προβλήματά του. Οἱ ἐκδηλώσεις αὐτές εἶναι, βέβαια, πράξεις τιμῆς,ἀλλά δέν συγχέονται μέ τήν πραγματική λατρεία, πού ἀπονέμεται μόνο στόν τριαδικόΘεό. Αὐτό σημαίνει ὅτι, τιμώντας τούς Ἁγίους, γνωρίζουμε ὅτι αὐτοί δέν εἶναι ἴσοι μέ τόν Θεό, δέν εἶναι θεοί ὡς πρός τή φύση τους («κατά φύσιν»), ἀλλά ἄνθρωποι, ὅπως κι ἐμεῖς, πού ἔφθασαν κοντά στόν Θεό καί, μέ τόν τρόπο ζωῆς τους, ἔγιναν «φίλοι» Του, ἔγιναν «υἱοί» Του «κατά Χάριν», ἔγιναν «θεοί κατάΧάριν» καί ἔλαβαν ὑπερφυσικά χαρίσματα. Ἐμεῖς τούς τιμοῦμε ὡς «φίλους Χριστοῦ» ἤ «φίλους Θεοῦ», πού σημαίνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ τελικός ἀποδέκτης τῆς ἀποδιδόμενης τιμῆς. Διά τῶν Ἁγίων Του, τελικά, δοξάζεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Ἀλλά, καί οἱ Ἅγιοι ἀνταποκρίνονται στίς ἐκδηλώσεις μας. Δέν μένουν ἀπαθεῖς καί ἀμέτοχοι, ἀλλά ἐνεργοῦν, θαυματουργοῦν, εὐεργετοῦν, ἐμφανίζονται, ἐνισχύουν, πρεσβεύουν γιά τήσωτηρία μας καί γιά τά εὔλογα αἰτήματά μας. Ἡ παρουσία τους εἶναι ζωντανή καί ἔντονη ἀνάμεσά μας. Μεταξύ τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ,δηλαδή μεταξύ «στρατευομένης» καί «θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας», ὑπάρχει ζωντανή σχέση καί κοινωνία, σέ τέτοιο βαθμό μάλιστα, ὥστε ὁ Ὀρθόδοξος πιστός νά θεωρεῖτή ζωή του ἀδιανόητη ἐξω ἀπό τήν «κοινωνία τῶν ἁγίων».
Ὅπως εἶναι ἀναμενόμενο, ἡ ζωντανή αὐτή σχέση μέ τούς Ἁγίους δέν ὑπάρχει σέ χριστιανικές ὁμάδες, πού βρίσκονται ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή σέ αἱρέσεις καί σέ ψευδώνυμες «ἐκκλησίες». Καί ἀφοῦ δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ σχέση, εἶναι φυσικό νά ἔχει διαστρεβλωθεῖ ἡ ἀντίληψη γιά τό τί σημαίνει Ἅγιος καί τό τί σημαίνει ἁγιότητα,ἤ νά ἔχουν ἀλλοιωθεῖ πλήρως τά κριτήρια τῆς ἁγιότητας, δηλαδή τά γνωρίσματα, μέτά ὁποῖα κάποιος θεωρεῖται ἤ ἀναγνωρίζεται ὡς Ἅγιος. Ἔτσι, ὁ προτεσταντικός χῶρος καί οἱ αἱρέσεις πού προέρχονται ἀπ’ αὐτόν ἀπορρίπτουν, γενικά, τήν τιμή πρός τούς Ἁγίους. Δέν ἀποδέχονται τή μεσιτεία τους καί ταυτίζουν τήν εἰδική κατάστασητῆς ἁγιότητας μέ τή γενική ἁγιότητα ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός,ἀντίθετα, ἐνῶ δέχεται τήν εἰδική ἁγιότητα καί τήν τιμή τῶν Ἁγίων, τιμᾶ ὡς «ἁγίους»πρόσωπα, τά ὁποῖα δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τήν ἁγιότητα, ὅπως εἶναι γνωστή στήνἐκκλησιαστική Παράδοση. Ἔτσι, ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό παράδειγμα διαστροφῆς ἤ ἀπώλειας τῶν κριτηρίων τῆς ἁγιότητας.
Γιά τήν ἀπόρριψη τῆς τιμῆςτῶν Ἁγίων στόν εὑρύτερο προτεσταντικό χῶρο ἔχουμε κάνει λόγο σέ προηγούμενατεύχη τοῦ ἐντύπου μας (Νο 43 καί 86). Ἐδῶ θά ἀσχοληθοῦμε μέ τά κριτήρια τῆςἁγιότητας καί μέ τήν ἀπώλειά τους, μέ ἀφορμή τήν πρόσφατη «ἁγιοποίηση» ἀπό τόνπάπα Ρώμης Φραγκῖσκο δύο προκατόχων του παπῶν. Ὡστόσο, κρίνουμε σκόπιμο νά ἐπαναλάβουμεμέ συντομία κάποια στοιχεῖα γιά τή διάκριση μεταξύ «γενικῆς» καί «εἰδικῆς»ἁγιότητας.
«Γενική»καί «εἰδική» ἁγιότητα
Ὄντως, ἡ ἀντίληψη πούπροβάλλεται συνεχῶς ἀπό προτεσταντικές ὁμάδες καί ἀπό ἄλλες χριστιανικέςαἱρέσεις, ὅτι «ἅγιοι» εἶναι ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀδιακρίτως, δέν εἶναιἐντελῶς ἐσφαλμένη. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλεῖται «ἁγία» τόσο στήν Καινή Διαθήκη, ὅσο καί στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί σέ ἄλλα ἱερά κείμενα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στίς ἐπιστολές του συνηθίζει νά ἀποκαλεῖ «ἁγίους» ὅλους τούς πιστούς τῶν Ἐκκλησιῶν, στίς ὁποῖες ἀπευθύνεται. Ὡστόσο, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἅγιοι. Ἄν ἅγιος σημαίνει καθαρός,ἀπαλλαγμένος ἀπό τήν ἁμαρτία, τότε πῶς ἐξηγεῖται τό γεγονός ὅτι μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν ἁμαρτωλοί, ἤ μᾶλλον πῶς ἐξηγεῖται τό γεγονός, ὅτι ὅλοι, ὅσοι ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία, εἶναι περισσότερο ἤ λιγότερο ἁμαρτωλοί; Ἡ Ἐκκλησία,λοιπόν, δέν εἶναι ἁγία ἀπό τά μέλη της, ἀλλά ἀπό τήν κεφαλή της, καί κεφαλή της εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μόνος ἅγιος καί ἀναμάρτητος. Ἡ κεφαλή εἶναι ἐκείνη,πού ἁγιάζει ὁλόκληρο τό σῶμα. Τά μέλη ἀποκαλοῦνται «ἅγιοι», ἐπειδή σκοπός καί προορισμός τους εἶναι νά ὁμοιάσουν στήν κεφαλή, γενόμενοι ἅγιοι. Δηλαδή, τάμέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀποκαλοῦνται «ἅγιοι» ἀπό τόν σκοπό τους, ἀπό τόν προορισμότους, ἀπό τήν κλήση τους. Αὐτή εἶναι ἡ ἔννοια τῆς «γενικῆς» ἁγιότητας τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἁγιότητας, ἡ ὁποία δέν εἶναι πραγματικότητα, ἀλλά μόνοδυνατότητα, κλήση, προορισμός.
Ὡστόσο, ὑπάρχει καί μιά «εἰδική» κατάσταση ἁγιότητας. Ἄν γιά τούς πολλούς ἡ ἁγιότητα εἶναι μόνοδυνατότητα, γιά κάποιους εἶναι ἐπίτευξη καί πραγματικότητα. Αὐτοί εἶναι ὅσοι ἀνταποκρίθηκαν στήν κλήση τους καί ἐπέτυχαν τόν προορισμό τους. Ὁ Θεός τούς τίμησε μέ ὑπερφυσικά χαρίσματα, τόσο στήν παροῦσα ζωή, ὅσο καί μετά τόν σωματικό θάνατό τους. Ἡ Ἐκκλησία τούς τιμᾶ μέ ἐκδηλώσεις, ὅπως αὐτές πού προαναφέραμε, καί ὁ Λαός ἐπικαλεῖται τίς πρεσβεῖες καί τή μεσιτεία τους. Αὐτοί εἶναι οἱ κατ’ ἐξοχήν Ἅγιοι καί γι’ αὐτή τήν ἁγιότητα κάνουμε λόγο ἐδῶ, γιά τήνἁγιότητα, ὡς ὑπαρκτή πραγματικότητα καί ὄχι ὡς ἁπλή δυνατότητα.
Ὅμως, τί ἀκριβῶς εἶναι αὐτή ἡ ἁγιότητα; Συνήθως, ὡς «ἅγιος» ὁρίζεται ὁ καθαρός, ὁ κεχωρισμένος ἀπό τόν ἁμαρτωλό κόσμο, ὁ ἀναμάρτητος. Ὡστόσο, αὐτός ὁ ὁρισμός δέν ἐξαντλεῖ τό περιεχόμενο τῆς ἁγιότητας, ὅπως τή γνωρίζουμε στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἐκφράζει μόνο ἕνα μέρος του. Ἡ ὑπέρβαση τῆς ἁμαρτίας (σέ σχετικό βαθμό, βέβαια,) ἀποτελεῖ προϋπόθεση τῆς ἁγιότητας, ἀλλά δέν ταυτίζεται μέ αὐτήν. Ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἁμαρτία γίνεται πάντοτε μέ τήν ἐπενέργεια τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ, πού σημαίνει ὅτιἡ ἁγιότητα εἶναι μιά κατάσταση μετοχῆς στή θεία Χάρη, ἡ δέ θεία Χάρη εἶναιἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, ἄν ἡ πνευματική ζωή μοιάζει μέ κλίμακα, πού ὁδηγεῖ ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό, τότε σέ κάθε βαθμίδα αὐτῆς τῆς κλίμακας ἡ θεία Χάρη ἐπενεργεῖ μέ διαφορετικό τρόπο καί σέ διαφορετικό βαθμό. Στίς κατώτερεςβαθμίδες καί σέ πρῶτο στάδιο εἶναι καθαρτική, δηλ. ἐπενεργεῖ γιά τήν κάθαρσητοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη. Στίς ἐνδιάμεσες βαθμίδες καί σέ δεύτερο στάδιο εἶναι φωτιστική, δηλ. φωτίζει τόν σκοτισμένο ἀπό τά πάθη ἀνθρώπινο νοῦ καί ἀποκαθιστᾶ τόν ἄνθρωπο στήν ὑγιῆ καί αὐθεντική του κατάσταση. Τέλος, στίς ἀνώτερες βαθμίδες καί σέ τρίτο στάδιο ἡ Χάρη εἶναι θεωτική, δηλ. ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ θεοπτικές ἐμπειρίες, τόν καθιστᾶ θεόπτη, μέτοχο καί κοινωνό τοῦ Θεοῦ «κατ’ Ἐνέργειαν» καί «κατά Χάριν». Τά στάδια αὐτά ἀντιστοιχοῦν στίς καταστάσεις τοῦ «δούλου», τοῦ «μισθωτοῦ» (ἐργαζόμενου) καί τοῦ «υἱοῦ», κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Καί οἱ τρεῖς αὐτοί τύποι ἀνθρώπων μένουν στήν «οἰκία τοῦ Πατρός» (στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ), ὅμως, καθένας ἀπ’ αὐτούς ἔχει ἐντελῶς διαφορετική θέση. 
Μέ αὐτά τά δεδομένα, Ἅγιοι εἶναι ὅσοι βρίσκονται στό τρίτο στάδιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἅγιοι εἶναι οἱ θεόπτες, δηλ. ὅσοι βλέπουν τόν Θεό ἀπό τήν παροῦσα ἤδη ζωή πραγματικά, καί ὄχι κατ’ἐπίνοιαν ἤ κατά φαντασίαν. Ἅγιοι εἶναι ὅσοι βρίσκονται στήν κατάσταση τοῦ «υἱοῦ» καί κληρονόμου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἅγιοι εἶναι ὅσοι μετέχουν στή θεία Χάρη σέ τόσο ἔντονο βαθμό, ὥστε αὐτή παραμένει στά σώματά τους μετά τόν φυσικό θάνατο καί τά καθιστᾶ ἅγια Λείψανα, τά ὁποῖα ἐμεῖς προσκυνοῦμε, ὡς φορεῖς καί πηγές τῆς θείας Χάρης. Πῶς, ὅμως, διακρίνουμε τούς Ἁγίους ἀπό τά ἁπλά μέλη τῆς Ἐκκλησίας; Ὅπως θά δοῦμε παρακάτω, ὑπάρχουν κριτήρια ἁγιότητας.Ἄς δοῦμε, ὅμως, πρῶτα πῶς διαστρέφεται ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τῆς ἁγιότητας.
Ἡ ἀπώλεια τῶν κριτηρίων τῆς ἁγιότητας
Ὅπου δέν ἐπενεργεῖ ἡ θεία Χάρη, ὅπου δέν ὑπάρχει πραγματική παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ὅπου ἀπουσιάζουν οἱ θεοπτικές ἐμπειρίες, εἶναι φυσικό νά διαστρέφεται καί ἡ ἔννοια τῆς ἁγιότητας. Ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀπώλειας τῶν κριτηρίων τῆς ἁγιότητας εἶναι ὁ χῶρος τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ. Ἐκεῖ, ἐπειδή ἔχουν ἐκλείψει οἱ αὐθεντικοί φορεῖς τῆς ἁγιότητας, δηλ. οἱ γνήσιοι Ἅγιοι, προβάλλονται συνήθως ὡς «ἅγιοι» πρόσωπα πού διέπρεψαν σέ ἀνθρώπινες δραστηριότητες, ὅπως τό κοινωνικό ἔργο, ἡ φιλανθρωπία, ὁ πολιτισμός, ἡ σκέψη, ἡ «θεολογία» ὡς διανοητική ἐνασχόληση, ἡἐκκλησιαστική τέχνη, ἡ ἀφιέρωση σέ πανανθρώπινα ἰδανικά, ὁ ἀγώνας ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας κ.ἄ. Οὐσιαστικά, τέτοιες δραστηριότητες εἶναι ἀνεξάρτητες ἀπό τή μετοχή στή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ξένες πρός τήν ἀσκητική μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη καί τή θεραπεία τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας καί, βέβαια, παντελῶς ἄσχετες μέ τήν ἐμπειρία τῆς θεοπτίας, πού ἀποτελεῖ τόν πυρήνα τῆς ἁγιότητας.
Γιά παράδειγμα, μεγάλος«ἅγιος» τοῦ Παπισμοῦ θεωρεῖται ὁ Θωμᾶς Ἀκινάτης (1225-1274), προφανῶς, λόγω τοῦ «θεολογικοῦ» καί τοῦ συγγραφικοῦ ἔργου του. Στήν πραγματικότητα ἦταν ἕνας χριστιανός φιλόσοφος καί διανοούμενος «θεολόγος» τῆς ἀκμῆς τοῦ Μεσαίωνα, οἱ δέ «θεολογικές» του θέσεις εἶναι ἀποτελέσματα ἀνθρώπινων συλλογισμῶν. Συνήθως, ἀποδίδονται σέ τέτοιους «ἁγίους» καί κάποια «θαύματα», ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς Παράδοσης ὅτι οἱ Ἅγιοι κάνουν θαύματα.Ἡ ἀνάδειξή τους γίνεται μέ πράξη τοῦ πάπα καί μέ εἰδική τελετή. Πρακτικά, ἡ βούληση τοῦ πάπα εἶναι ἐκείνη, πού καθιστᾶ κάποιον «ἅγιο».

Οἱ δύο νέοι «ἅγιοι» τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ πάπας Ἰωάννης ΚΓ' (1958-1963) καί πάπας Ἰωάννης - Παῦλος Β' (1978-2006).

Μεταξύ τῶν «ἁγίων» τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ συγκαταλέγονται καί ἀρκετοί ἀπό τούς πάπες, παλαιότερους καί σύγχρονους. Ὅπωςεἶναι γνωστό, πρόσφατα, τήν Κυριακή 27/4/2014, σέ ἐπίσημη τελετή στό Βατικανό,στήν ὁποία παρέστησαν πάνω ἀπό 1.000.000 πιστοί καί τήν ὁποία παρακολούθησαν πολλά ἑκατομμύρια ἀνθρώπων σέ ὅλο τόν κόσμο ἀπό τά μέσα ἐνημερώσεως σέ ἀπευθείας μετάδοση, ὁ πάπας Φραγκῖσκος «ἁγιοποίησε» δύο προκατόχους του, τόν πάπα Ἰωάννη ΚΓ' (1958-1963) καί τόν γνωστό πάπα Ἰωάννη - Παῦλο Β' (1978-2006). Μέ ποιά κριτήρια, ὅμως; Ἀπό τό διαδίκτυο πληροφορούμεθα ὅτι, γιά νά «ἁγιοποιηθεῖ» κάποιος πάπας, ἀρκεῖ νά ὑπάρχουν δύο τουλάχιστον καταγεγραμμένα «θαύματα», ἀπό τά ὁποῖα ὁ ἑκάστοτε πάπας διαπιστώνει ὅτι ὁ προκάτοχός του ἦταν φορέας τῆς θείας Χάρης! Δηλαδή, ἄν βρεθοῦν δύο πιστοί καί διαβεβαιώσουν ὅτι στή ζωή τους συνέβη ἕνα θαυμαστό γεγονός, π.χ. ὅτι θεραπεύτηκαν ἀπό μιά ἀνίατη ἀσθένεια, καί ἄν αὐτό τό γεγονός τό ἀποδίδουν σέ προσευχήπού ἔκαναν στόν πάπα, αὐτό ἀποτελεῖ ἀπόδειξη ὅτι ὁ πάπας ἐκεῖνος εἶναι «ἅγιος»! Ἀπό τό διαδίκτυο, ἐπίσης, πληροφορούμεθα ὅτι ἕνα τέτοιο «θαῦμα» ἀποδίδεται καί στόν ἐπιζῶντα πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ' (2006-2013)! Δέν εἶναι καθόλου δύσκολο νά βρεθεῖ  ἄλλοἕνα παρόμοιο «θαῦμα» μετά θάνατον γιά τήν «ἁγιοποίηση» καί τοῦ Βενεδίκτου.

Ὁ «ἀρχιεπίσκοπος τῆς γενοκτονίας» 800.000 Ὀρθοδόξων Σέρβων στόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο καρδινάλιος Στέπινατς (+1960), τιμᾶται ὡς «ἅγιος» ἀπό τούς Ρωμαιοκαθολικούς.

Γιά τήν πρόσφατη «ἁγιοποίηση» τοῦ πάπα Ἰωάννη - Παύλου Β' ὑπῆρξαν ἀντιδράσεις, ἀναφερόμενες στήν ἐκ μέρους τουἀνοχή ἤ κάλυψη ἑκατοντάδων περιπτώσεων παιδεραστίας κληρικῶν σέ ὅλο τόν κόσμο. Τό χειρότερο, ὅμως, εἶναι ἡ «ἁγιοποίηση» προσώπων, πού ἐμπλέκονται ἄμεσα σέἐγκληματικές ἐνέργειες εἰς βάρος προσώπων ἤ λαῶν. Ἡ πιό χαρακτηριστική, ἴσως, περίπτωση εἶναι ἡ «ἁγιοποίηση» τοῦ ἀρχιεπισκόπου Κροατίας καρδιναλίου Ἀλοΐζιους Στέπινατς (+1960) στίς 20/10/1998 ἀπό τόν ἤδη «ἁγιοποιηθέντα» πάπα Ἰωάννη - Παῦλο Β'. Στόν Ὀρθόδοξο χῶρο ὁ Στέπινατς εἶναι γνωστός ὡς «ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῆς γενοκτονίας» καί ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «ὁ μεγαλύτερος κληρικός ἐγκληματίας πολέμου» (http://greekcitizen.pblogs.gr/tags/agiopoiiseis-gr.html),λόγῳ τῆς ἐνεργοῦ συμμετοχῆς του στήν ἐξόντωση 800.000 Ὀρθοδόξων Σέρβων, τουλάχιστον 80.000 Ἑβραίων καί 30.000 τσιγγάνων, σέ συνεργασία μέ τούς Ναζί καί τούς Οὐστάσι (οὐνίτες παπικούς) τῆς Κροατίας καί μέ τήν ἀνοχή (ἄν ὄχι μέ τήν ὑποκίνηση) τοῦ Βατικανοῦ κατά τή διάρκεια τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου! Ὁ Στέπινατς ὁδηγήθηκε σέ πολύκροτη δίκη τό 1946 καί καταδικάστηκε σέ κάθειρξη 16 ἐτῶν. Ὡστόσο, ἀποφυλακίστηκετό 1951 καί τέθηκε σέ ἀστυνομική ἐπιτήρηση μέχρι τόν θάνατό του (1960). Παρ’ὅλα αὐτά, ὁ πάπας Πῖος ΙΒ' (1939-1958) τόν ἀνέδειξε καρδινάλιο τό 1952, προκαλῶντας τό κοινό αἴσθημα. Πλῆθος στοιχείων γιά τό θέμα μπορεῖ νά βρεῖ ὁ ἐνδιαφερόμενος στό μεταφρασμένο στά ἑλληνικά βιβλίο τοῦ Μᾶρκο Ἀουρέλιο Ριβέλλι, μέ τίτλο «Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Γενοκτονίας» (ἔκδ. Προσκήνιο, Ἀθήνα 2000), τό ὁποῖο προλογίζει ὁ τότε Μητροπολίτης Θηβῶν καί νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι καί ὁ πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' σέ πτήση πρός τό Ζάγκρεμπστίς 5/6/2011, μέ σκοπό νά προσκυνήσει στόν τάφο τοῦ Στέπινατς, δήλωσε ὅτι ὁ ἐν λόγῳ καρδινάλιος «ὑπῆρξε ἕνας μεγάλος ἱερωμένος» καί «ὑποδειγματική μορφή ἀνθρωπισμοῦ»! (http://www.inewsgr.com/116/brosta-ston-tafo-tou-archiegklimatia-polemou-kardinaliou-stepinats.htm). Ἡ «ἁγιοποίηση» τοῦ Στέπινατς ἀπό τόν πάπα Ἰωάννη- Παῦλο Β', ἀλλά καί ἡ «ἁγιοποίηση» τοῦ πάπαἸωάννη - Παύλου Β' ἀπό τόν σημερινό πάπα Φραγκῖσκο Α' ἀποτελοῦν ἰδιαίτερα προκλητικές πράξεις γιά τούς Ὀρθοδόξους καί εἶναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις ἀπώλειας τῶν κριτηρίων τῆς ἁγιότητας.
Τά κριτήρια τῆς ἁγιότητας στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση
Ποιά εἶναι, ὅμως, τά κριτήρια τῆς ἁγιότητας; Γιά τήν ἀκρίβεια, ἡ ἁγιότητα, ὡς ἐνέργημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο «ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰω. 3,8), δέν ὑπόκειται σέ ἐξωτερικά κριτήρια. Τά κριτήρια, ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ ἐπίσημη διακήρυξη τῆς ἁγιότητας τῶνἉγίων ἀπό κάποια ἐκκλησιαστική ἀρχή (π.χ. ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο), σκοπό ἔχουν τήν προστασία τῶν ἀσθενέστερων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἀπό περιπτώσειςψευδαγίων, πεπλανημένων ἤ ἀπατεώνων. Τέτοια κριτήρια ἤ προϋποθέσεις ἁγιότητας, τά ὁποῖα συνεκτιμοῦν συνήθως οἱ ἐκκλησιαστικές ἀρχές καί τά ὁποῖα πρέπει νάσυνυπάρχουν, εἶναι:
α) Τό Βάπτισμα ἤ τό Μαρτύριο. Ἄν «ἐκτός Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία», τότε πολύ περισσότερο «ἐκτός Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει ἁγιότητα». Τό Βάπτισμα μᾶς εἰσάγειστήν Ἐκκλησία. Ὅμως, σέ περιπτώσεις ἁγίων Μαρτύρων, πού δέν ἔχουν βαπτιστεῖ, τό Μαρτύριο ἀντικαθιστᾶ τό Βάπτισμα.
β) Ὁ ἀνεπίληπτος βίος. Ἡ ἀπουσία μεγάλων ἁμαρτημάτων ἤ παθῶν καί ἡ παρουσία ἀρετῶν, μαρτυρούμενα ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μέ ἀσφαλή τρόπο, ἀποτελοῦν προϋποθέσεις ἁγιότητας.
γ) Ἡ ὀρθή πίστη. Ἡ ἁγιότητα εἶναι ἐπακόλουθο ἤ ἀποτέλεσμα τῆς ὀρθῆς πίστης, ἀφοῦ σκοπός τῆς πίστης εἶναι νά ὁδηγήσει στή σωτηρία καί στήν ἁγιότητα. Κατά συνέπειαν,ὅπου ἀπουσιάζει ἡ ὀρθή πίστη, ὅπου ὑπάρχει αἵρεση καί πλάνη, δέν ὑπάρχει ἁγιότητα, ἀκόμη κι ἄν κάποιος ἐπιτελεῖ «θαύματα». Τήν ἐποχή τῆς ΣΤ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου (680-681) ζοῦσε στήν Κωνσταντινούπολη ὁ Πολυχρόνιος, ἕνας Κληρικός μέ φήμη μεγάλου Ἁγίου καί θαυματουργοῦ. Παραδόξως, ὅταν ἐμφανίστηκαν οἱ αἱρέσεις τῆς ἐποχῆς, ὁ Πολυχρόνιος τάχθηκε μέ τό μέρος τῶν αἱρετικῶν. Ἐμφανίστηκε, λοιπόν, στή Σύνοδο, ἰσχυριζόμενος ὅτι μπορεῖ νά ἐπικυρώσει τήν πίστη - πλάνη του μέ «ἔργο» (θαῦμα). «Τί εἶδους ἔργο»; ρώτησε ἡ Σύνοδος. «Μέ ἔργο νεκροῦ», ἀπάντησε ἐκεῖνος.«Μπορῶ νά προσευχηθῶ μπροστά σέ νεκρό καί νά ἀναστηθεῖ»! «Εὐχαρίστως», εἶπε ἡ Σύνοδος, «ἀλλά, αὐτό νά γίνει δημοσίως, ἐνώπιον τοῦ Λαοῦ». Ἔτσι καί ἔγινε, ἀλλά περνοῦσε ὁ χρόνος καί ὁ νεκρός δέν ἀνασταινόταν. Καί ὁ Λαός, ἀντιλαμβανόμενοςτήν πλάνη, ἄρχισε νά κραυγάζει: «Τῷ νέῳ Σίμωνι ἀνάθεμα. Πολυχρονίῳ λαοπλάνῳ ἀνάθεμα»! (Mansi, Sacrorum Consiliorumnova et amplissima collectio, τ. ΧΙ, στ. 608-609).
δ) Τά θαύματα ἤ τά ὑπερφυσικά χαρίσματα. Ἡ ἁγιότητα ἐκδηλώνεται μέθαύματα ἤ μέ ὑπερφυσικά χαρίσματα, τά ὁποῖα δέν ἀρκεῖ νά εἶναι μόνο ἕνα ἤ δύο,ἀλλά τό πλῆθος τῶν θαυμάτων μαρτυρεῖ γιά τήν παρουσία της. Ὡστόσο, τό παραπάνω παράδειγμα δείχνει πῶς ὅ,τι προέχει δέν εἶναι ἡ ὕπαρξη, ἀλλά ὁ ἔλεγχος τῆςγνησιότητας τῶν θαυμάτων. Θαῦμα δέν εἶναι ὅ,τι ἐντυπωσιάζει ἤ προκαλεῖ θαυμασμό, γιατί ὑπάρχουν καί ψευδοθαύματα, κακότροπες ἀπομιμήσεις γνήσιων θαυμάτων, φαινόμεναἐντυπωσιακά, πού γίνονται μέ τήν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου. Ἡ Ἁγ. Γραφή τά ἀποκαλεῖ «σημεῖα καί τέρατα ψεύδους» (Β' Θεσ. 2,9), ἐκ τῶν ὁποίων κάποια εἶναι ὄντως«μεγάλα» (Ματθ. 24,24). Αὐτά δέν ἀποτελοῦν πραγματικές ὑπερβάσεις τῶν νόμων τῆςφύσεως, ὅπως τά γνήσια θαύματα, ἀλλά εἶναι φυσικές ἐνέργειες τοῦ διαβόλου. Τά«σημεῖα τοῦ ψεύδους» ἐντοπίζονται συγκρινόμενα μέ τά γνήσια θαύματα, πούκαταγράφονται στήν Ἁγ. Γραφή καί στούς βίους τῶν μεγάλων Ἁγίων. Συνήθως, τά θαύματα συνδυάζονται μέ ὑπερφυσικά χαρίσματα, ὅπως ἡ προφητεία, ἡ διόραση, τό χάρισμα τῶν ἰαμάτων κ.ἄ. Καί ἐδῶ προέχει ὁ ἔλεγχος τῆς γνησιότητας τῶν χαρισμάτων, ἀφοῦ γιά κάθε γνήσιο χάρισμα ὑπάρχει ἡ ἀντίστοιχη ἀπομίμησή του.Ὑπάρχουν οἱ «ψευδοπροφῆται», οἱ «ψευδοδιδάσκαλοι» (Β' Πετρ. 2,1), οἱ ψευδοθεραπευτέςκ.λπ. Καί ἐδῶ ἄς ἐφαρμόζεται ἡ προτροπή τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: «δοκιμάζετε (ἐξετάζετε) τά πνεύματα (πνευματικά φαινόμενα), ἄν εἶναι ὄντως ἀπό τόν Θεό» (Α' Ἰω. 4,1).
ε) Ἡ ἀναγνώριση ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση,ὅπως καί στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, οἱ Ἅγιοι πρῶτα ἀναγνωρίζονται αὐθόρμητα ἀπό τόν Λαό τοῦ Θεοῦ, καί ἔπειτα ἀπό κάποια ἐκκλησιαστική ἀρχή. Προέχει σαφῶς ἡ«συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας», τῆς ὁποίας κάθε πιστός ὀφείλει νά εἶναι φορέας. Κάθε πιστός ὀφείλει νά διαθέτει τά πνευματικά αἰσθητήρια, ὥστε νά ἀντιλαμβάνεται τούς Ἁγίους, γι’ αὐτό οἱ ἁγιομάχοι (ὅσοι πολέμησαν Ἁγίους, ἀκόμη καί πρίν αὐτοί ἀναγνωριστοῦν ἐπίσημα) θεωροῦνται βαρύτατα ἁμαρτάνοντες στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Οἱ ἐκκλησιαστικές ἀρχές πάντα συνεκτιμοῦν τό ἄν ὁ Λαός προβαίνει αὐθόρμητα,ἀβίαστα καί ἐλεύθερα σέ ἐκδηλώσεις τιμῆς πρός κάποιο πρόσωπο, ἄν ζητεῖ τίςμεσιτεῖες του, ἄν καταφεύγει σ’ αὐτό διά τῶν προσευχῶν του. Εἶναι σαφές, ὅτι ἡ ἁγιότητα δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀναγνώριση κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἀλλά εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος ἀναδεικνύει τούς Ἁγίους Του, οἱ δέ Ἅγιοι εἶναι ἐξ ἴσου Ἅγιοι τόσο μετά τήν ἐπίσημη ἀναγνώρισή τους, ὅσο καί πρίν ἀπ’ αὐτήν.

Σάλος από την φωτογραφία του παπά με όπλο:....

Σάλος από την φωτογραφία του παπά με όπλο: «Είμαι ένας Ταλιμπάνης της εκκλησίας»!

από το cretalive.gr
Ο παπα-Γιώργης θεωρεί ότι και η εκκλησία φέρει ευθύνη για την κακή κατάσταση που έχει βρεθεί η χώρα.
«Η Ορθοδοξία δεν έχει τίποτα στραβό, μόνο στραβούς έχει» λέει μεταξύ άλλων…
Ο παπα-Γιώργης Χιωτάκης, από τα Νομικιανά Σφακίων, δεν βρίσκει λογική στο… καπιταλιστικό σύστημα, που επιβάλει τους βάρβαρους νόμους της αγοράς ακόμα και στα απομονωμένα χωριά του Λιβυκού Πελάγους. Γι’ αυτό δηλώνει κομμουνιστής και απεχθάνεται την ιδιοκτησία όπως ο διάβολος το λιβάνι.

«Η ιδιοκτησία και η κλοπή είναι ένα και το αυτό αδίκημα. Μπορεί να είσαι κηδεμόνας της γης, όχι όμως ιδιοκτήτης της. Η Ελλάδα είναι πολιτικά και οικονομικά διεφθαρμένη από τα διεθνή κεφάλαια και συμφέροντα. Τρέμω αυτούς που φορούν γραβάτα και τους σιχαίνομαι. Τα λαχεία και το χρηματιστήριο αυτοί τα κάνανε. Αυτοί που δουλώνουν σήμερα την κοινωνία έχουν ούλοι τρία διπλώματα πανεπιστημίου. Να πάνε τα διπλώματα όπου έχει αποχωρητήριο και να τα πετάξουν».
Πιο πολύ κι από τους γιάπηδες με τις γραβάτες, ο παπα-Γιώργης τρέμει τους πολιτικούς, που διαφθείρουν τον λαό με τα ρουσφέτια. «Θεωρούν ότι ο λαός είναι μια κουτή μάζα που την πάει το ρέμα όπου θέλει. Εγώ που ψήφισα τον κάθε βουλευτή για να πάει στη βουλή, είναι δυνατόν να πάω σ’ αυτόν σαν διακονιάρης να του ζητήσω το ένα και το άλλο; Όποιος παραβαίνει τη συνείδησή του και ψηφίζει επειδή του έχουν κάνει ρουσφέτι είναι κακής ώρας γέννημα. Όταν ψηφίζω για να μου κάνουν ρουσφέτια είναι σαν να υπογράφω ότι είμαι δειλός και έξω πάσης παιδείας».
Ο παπα-Γιώργης θεωρεί ότι και η εκκλησία φέρει ευθύνη για την κακή κατάσταση που έχει βρεθεί η χώρα. «Η Ορθοδοξία δεν έχει τίποτα στραβό, μόνο στραβούς έχει. Η επίσημη εκκλησία και το επίσημο κράτος είναι δυο κατεργάρηδες, που η δουλειά τους είναι να τσακώνονται. Δύο ηλίθιοι που θα έπρεπε να συνεργαστούν για να σώσουν τη χώρα».
Η Κρήτη, και ιδιαίτερα η περιοχή των Σφακίων, είναι ένας ιδιόμορφος τόπος, όπου οι άνθρωποι δυσπιστούν προς κάθε είδους επίσημη αρχή. Κρατάνε σε απόσταση το επίσημο κράτος και δεν εκμαιεύουν την εύνοιά του, όπως γίνεται σε άλλα μέρη της χώρας. Εκεί ισχύουν και άγραφοι νόμοι προστασίας της αξιοπρέπειας, οι οποίοι δεν συμφωνούν πάντα με τη νομιμοσύνη του επίσημου κράτους. Γι’ αυτή την αξιοπρέπεια οι Σφακιανοί πολεμούν συχνά μέχρις εσχάτων, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες.
Ο παπα-Γιώργης βγήκε στη σύνταξη 79 χρονών και σήμερα είναι 84 χρονών. Απέκτησε 12 κοπέλια, από τα οποία τα 11 βρίσκονται στη ζωή και το ένα έγινε άγγελος. Είναι ένας ακέραιος και καθαρός σαν γάργαρο νερό ιθαγενής της Κρήτης. Ένα σπάνιο είδος αγνού ιερωμένου, μια ασκητική μορφή, ένας αετός των Λευκών Ορέων.

Πηγή: Trelokouneli.gr

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Σχόλιο σε θλιβερό επισκοπικό οικουμενιστικό ολίσθημα

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29^η Ιανουαρίου 2015.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΘΛΙΒΕΡΟ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΟΛΙΣΘΗΜΑ

Με θλίψη και ανησυχία διαπιστώνουμε, ότι η παναίρεση του Οικουμενισμού, όχι μόνον δεν περιστέλλεται, αλλά αντιθέτως εξαπλούται και μάλιστα με καλπάζοντες ρυθμούς όλο και περισσότερο μέσα στον χώρο της Εκκλησίας.Το δηλητήριο της αιρέσεως, όπως και άλλοτε έχουμε σημειώσει, έχει δυστυχώς κατωρθώσει να διαποτίσει και διαβρώσει Ορθόδοξες συνειδήσεις, όχι τυχαίων πιστών, αλλά πολλών ιεραρχών μας, μιας πλειάδος ιεραρχών της ελλαδικής Εκκλησίας, εκείνων δηλαδή των οποίων βασική αποστολή είναι η καταπολέμηση της αιρέσεως. Όλο και περισσότεροι ιεράρχες μας εμφανίζονται πρόθυμοι να σύρουν το οικουμενιστικό άρμα του ολέθρου. Τούτο δε είναι επόμενο να συμβαίνει, αφού η διοικούσα Εκκλησία δεν φαίνεται πρόθυμη, να καταδικάσει συνοδικά την αίρεση και στη συνέχεια να αποδώσει ευθύνες για λόγους και πράξεις ιεραρχών μας, που ισοδυναμούν ουσιαστικά με προδοσία της πίστεως, αλλά αντιθέτως παραμένει απαθής, αδιάφορη και άφωνη. Όταν όμως δεν εφαρμόζονται οι Ιεροί Κανόνες και οι παραβάτες παραμένουν ατιμώρητοι, τότε είναι επόμενο και οι ίδιοι να αποθρασύνονται σε άλλες μεγαλύτερες παραβάσεις, αλλά επί πλέον να εμφανίζονται και άλλοι νεώτεροι ιεράρχες, πρόθυμοι να μιμηθούν τους παλαιοτέρους, με αποτέλεσμα να οδηγούμεθα σε μια χαώδη κατάσταση.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από ένα πρόσφατο γεγονός, το οποίο ελύπησε και σκανδάλισε υπερβαλλόντως τον πιστό Ορθόδοξο λαό μας και προκάλεσε πολλά δυσμενή σχόλια στο διαδίκτυο. Πρόκειται για την συμμετοχή και εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αργολίδος κ. Νεκταρίου, σε παπική εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης στις 13 Ιανουαρίου ε.ε. στην Αθήνα. Διοργανωτής το «Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών Επιστημών», όργανο του παπικού «μοναχικού» τάγματος των εν Αθήναις Ιησουιτών. Τίτλος της εκδήλωσης: «Για μια Εκκλησία φτωχή και των φτωχών». Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το ομώνυμο με τον τίτλο της εκδήλωσης, βιβλίο του αιρεσιάρχη πάπα Φραγκίσκου του Α΄. Στην παρουσίαση έλαβαν μέρος ο παπικός ιησουίτης «ιερέας» κ. Θεόδωρος Κοντίδης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριοςκαι ο συγγραφέας κ. Σταύρος Ζουμπουλάκης. Όπως φάνηκε από το σχετικό βίντεο, που ανέβηκε στο διαδίκτυο, πρώτος έλαβε το λόγο ο παπικός «κληρικός», ο οποίος παρουσίασε τους δύο κύριους ομιλητές. Κατόπιν έλαβε το λόγο ο Σεβασμιώτατος Αργολίδος, ο οποίος κατ’ αρχήν εξήγησε τους λόγους, που τον οδήγησαν στην απόφαση να παραβρεθεί στην εν λόγω βιβλιοπαρουσίαση και να ομιλήσει, διότι φαίνεται, ότι ήδη είχαν εγερθεί δυσμενή σχόλια, από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η συμμετοχή του σ’ αυτή. Όπως ανέφερε: «Με μαγνήτισε ο τίτλος του βιβλίου του Πάπα Φραγκίσκου... Με άγγιξε βαθειά, γιατί διέκρινα ότι πολλά πράγματα με εκφράζουν. Ακολούθησε η πρόσκληση του αγαπητού μου Σταύρου (Ζουμπουλάκη). Δίστασα γιατί ένιωσα ότι μπαίνω σε βαθειά νερά. Οι δισταγμοί μου κάμφθηκαν χάρις στην αγάπη και εκτίμηση που τρέφω στον αγαπητό μου φίλο Σταύρο».

 Ισχυρίζεται ο Σεβασμιώτατος ότι τον «μαγνήτισε» και τον «άγγιξε βαθειά» ο τίτλος του βιβλίου. Ο τίτλος όντως είναι πολύ ελκυστικός και σαγηνευτικός, διότι οδηγεί την σκέψη μας πίσω στο παρελθόν, στην ένδοξη εκείνη εποχή των αποστολικών χρόνων και αργότερα των διωγμών, που η Εκκλησία ήταν μεν πολύ φτωχή σε υλικά μέσα, αλλά πολύ πλούσια σε αρετή και αγιότητα. Τότε που η Εκκλησία ανέδειξε εκατομμύρια αγίους, ιεράρχες και μάρτυρες. Μπορεί όμως ένας Ορθόδοξος ιεράρχης, που υποτίθεται διαθέτει μια στοιχειώδη διάκριση και μια στοιχειώδη πνευματική ωριμότητα, να μαγνητίζεται και να παρασύρεται από ελκυστικούς και σαγηνευτικούς τίτλους και να αδυνατεί να εισέλθει στο βάθος και στην ουσία των πραγμάτων; Στο γεγονός δηλαδή, ότι αυτή η «εκκλησία», για την οποία γίνεται λόγος στο βιβλίο δεν είναι καν «εκκλησία», αλλά αίρεση;Στο γεγονός ότι αυτή η «εκκλησία», δεν είναι φτωχή, όπως θέλει να την παρουσιάσει ο συγγραφέας, αλλά πάμπλουτη, που διαθέτει  τράπεζες «Αγίου Πνεύματος», οι οποίες μάλιστα ευθύνονται για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, πράγμα που την καθιστά ακόμη περισσότερο ένοχη έναντι της Θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης; Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις, που μας δίδει πάνω στο θέμα αυτό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, σε μια σχετικά πρόσφατη, (13.11.2013), δημοσιευθείσα πολυσέλιδη επιστολή του προς τον Πάπα Φραγκίσκο τον Α΄: «Αλησμόνητες είναι οι διαμαρτυρίες εναντίον του Βατικανού για το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και για τις διασυνδέσεις με την Κόζα Νόστρα των οικονομικών υπηρεσιών της αυτοτιτλοφορουμένης ως δήθεν Αγίας Έδρας, που αποκάλυψε η Ιταλική Δικαιοσύνη. Στο φως έρχονται ολοένα και περισσότερες έρευνες, που δείχνουν ότι ο Παπισμός συνιστά στην ουσία σε επίπεδο ανώτατης διοίκησης μία εγκληματική οργάνωση, λίαν επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Η λειτουργία λ.χ. της τράπεζας του Βατικανού διευκολύνει το ξέπλυμα χρημάτων, υποστηρίζουν οι υπεύθυνοι μίας τριετούς έρευνας για την εν λόγω τράπεζα, σύμφωνα με εμπιστευτικά έγγραφα, τα οποία επικαλούνται δύο ιταλικές εφημερίδες. Ωστόσο, πιο τεκμηριωμένη είναι η καταγγελία της Κάρεν Χιούντες, η οποία εργαζόταν επί είκοσι συναπτά έτη στην νομική υπηρεσία της Παγκόσμιας Τράπεζας και από την οποία απολύθηκε, όταν κατήγγειλε μία μεγάλη απάτη στην Ινδονησία! Η πρώην νομικός σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας σε μία πρόσφατη συνέντευξη σε αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο υποστήριξε ότι ο παγκόσμιος πλούτος μίας ομάδας απατεώνων μεγαλοτραπεζιτών καταλήγει στο Βατικανό. Στο συμπέρασμα αυτό, όπως χαρακτηριστικά τόνισε, κατέληξε, όταν κατάφερε να ακολουθήσει την οδό του χρήματος, η οποία defacto οδηγεί στο Βατικανό.Οι καταγγελίες της φέρνουν στο νου μας τις αποκαλύψεις για τις διασυνδέσεις του Βατικανού με την εγκληματική οργάνωση, που κρυβόταν πίσω από τη τεκτονική στοά P2, καθώς και με τη μαφία! Η οργάνωση opusdei των Ιησουϊτών είναι γνωστό πλέον ότι όχι μόνο ελέγχει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αλλά βρίσκεται επικεφαλής και του ισχυρού σιωνιστικού κλαμπ των μεγαλοτραπεζιτών, που έχει ως έδρα την Ελβετία, είπε ξεκάθαρα η Κάρεν Χιούντες!».

 Δεν άκουσε τίποτε και δεν πληροφορήθηκε ποτέ ο Σεβασμιώτατος, ποιός τέλος πάντων είναι στην πραγματικότητα ο συγγραφεας του βιβλίου, που πήγε να προβάλει στην εκδήλωση; Για το πραγματικό πρόσωπο του συγγραφέος, μας δίδει αποκαλυπτικές πληροφορίες στην ως άνω μνημονευθείσα επιστολή του, προς τον «επιστήθιο φίλο του μεγαλοτραπεζίτη Ροκφέλερ», Πάπα Φραγκίσκο τον Α΄, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας. Γράφει τα εξής, εξ’ ίσου, συγκλονιστικά: «Εσείς, Εκλαμπρότατε, ο τότε ‘έπαρχος’ Αργεντινής για την Societas Jesu (Τάγμα Ιησουϊτών) Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και σήμερα Φραγκίσκος Α΄  σχετιζόσασταν άμεσα με την απαγωγή και τα βασανιστήρια των Ιησουϊτών Ορλάντο Γιόριο και Φρανσίσκο Γιάλικς από την στρατιωτική χούντα τον Μάϊο του 1976. Το ίδιο θέμα ανέφερε και η γνωστή εφημερίδα Los Angeles Times την 1/4/2005, όπου περιεχόταν και η πληροφορία ότι ο Ιησουΐτης Ορλάντο Γιόριο Σας κατηγόρησε ευθέως, τον τότε έπαρχο του Τάγματος Χόρχε Μπεργκόλιο, ότι κυριολεκτικά τον παραδόσατε στα τάγματα θανάτου της Χούντας, αρνούμενος να προσφέρετε κάλυψη στον ίδιο και στον Ιησουΐτη Γιάλικς ενώπιον του καθεστώτος για το κήρυγμά τους στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άϊρες. Τον ίδιο χρόνο η γνωστή δικηγόρος Μύριαμ Μπρέγκμαν κατέθεσε μήνυση εναντίον Σας, του Καρδιναλίου Χόρχε Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου, με την κατηγορία της συνομωσίας με την εγκληματική χούντα του στρατηγού Βιντέλα, κατηγορία που επανέλαβαν το 2010 οι επιζώντες του βρώμικου πολέμου της στρατιωτικής Χούντας της Αργεντινής, όπως προβλήθηκε στην Εφημερίδα El Mundo. Κατά την πορεία της δίκης, που ξεκίνησε μετά την μήνυση της Μύριαμ Μπρέγκμαν, Εσείς, ο Καρδινάλιος Μπεργκόλιο, αρνηθήκατε να παραστείτε σε ανοικτή δική και οι απαντήσεις Σας, όταν τελικά καταθέσατε, ήταν γεμάτες υπεκφυγές και αοριστίες. […] Το 2006 ο Αργεντινός δημοσιογράφος Οράσιο Βερμπίτσκι στο βιβλίο του ‘Σιωπή’ Σας καταγγέλει, τον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκο Α΄, ως άμεσο συνεργάτη της χούντας του Βιντέλα, βασιζόμενος στις προσωπικές μαρτυρίες πέντε παπικών ‘κληρικών’, από τους οποίους αφαιρέσατε ως ο τότε ‘επίσκοπος’ Μπουένος Άϊρες και ‘έπαρχος’ Αργεντινής της ‘Εταιρείας του Ιησού’ Μπεργκόλιο, την άδεια για άσκηση ιεραποστολικού έργου στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άϊρες, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στην Χούντα του Βιντέλα να τους συλλάβουν. Είναι σημαντική η πληροφορία, που δίνει η γνωστή δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μύριαμ Μπρέγκμαν και που στηρίζεται στις καταθέσεις των Ιησουϊτών Γιόριο και Γιάλικς, ότι, μετά τα βασανιστήρια στις φυλακές της Χούντας, τους έρριξαν από ελικόπτερο, για να τους δολοφονήσουν, αλλά αυτοί επέζησαν για να διηγούνται τα κατορθώματα και την ‘αγάπη’ Σας, του εμφανιζομένου ως ανθρωπιστού κ. Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου Α΄. […] Η ημερήσια εφημερίδα ‘Η Ελλάδα αύριο’ της 15ης έως και 17ης Μαρτίου 2013 κατέρριψε την προπαγάνδα του Βατικανού για Σας, Εκλαμπρότατε, με πρωτοσέλιδο κύριο θέμα της, το οποίο τεκμηρίωνε με φωτογραφίες, έγγραφα και πολυσέλιδο ρεπορτάζ ότι Εσείς, Εκλαμπρότατε, ήσαστε ο αγαπημένος της μυστικής Αμερικανικής υπηρεσίας CIA και του ανθέλληνος υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρυ Κίσσινγκερ κατά την εποχή, την οποία κηρύχθηκε δικτατορία στην Αργεντινή κατά την δεκαετία του 1970, υπό τον στρατηγό Χόρχε Βιντέλ, ο οποίος το 1985 καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη».

 Θα έπρεπε λοιπόν ο Σεβασμιώτατος κ. Νεκάριος, πριν αποφασίσει να λάβει μέρος σ’ αυτή την εκδήλωση, να λάβει υπ’ όψιν του όλες τις παρά πάνω συγκλονιστικές αποκαλύψεις, ώστε να έχει μια σφαιρική, αντικειμενική και ολοκληρωμένη γνώση του αντικειμένου, που εκλήθη να παρουσιάσει. Έπρεπε να ερευνήσει λεπτομερέσετερα γύρω από το πρόσωπο του συγγραφέως και γύρω από την δήθεν «φτωχή εκκλησία», που εκλήθη να προβάλει. Και, αν ακόμη τον μαγνήτισε ο τίτλος του βιβλίου, θα έπρεπε να τον απωθήσει το όνομα του συγγραφέως. Μπορεί να μας εξηγήσει, πότε στο παρελθόν «μαγνήτιζαν» τους αγίους και θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας συγγράμματα των αιρετικών; Μπορεί να μας πει, πως αντιμετώπισε ο Μέγας Αθανάσιος το φιλοσοφικότατο έργο του Αρείου «Θάλεια»; Μήπως, επειδή προφανώς και τον Μ. Αθανάσιο εξέφραζαν κάποιες απόψεις του Αρείου, μπήκε στη διαδικασία «να μπει σε βαθειά νερά»,για να το προλογίσει και να το συστήσει στους Ορθοδόξους; Όχι βέβαια!

Στη συνέχεια επιχειρεί να αναλύσει την κατ’ αυτόν «ποιμαντική» σπουδαιότητα του παπικού βιβλίου: «Το βιβλίο έχει και ένα ποιμαντικό περιεχόμενο. Ήθελα να το προσεγγίσω από αυτή την οπτική γωνιά. Πως δηλαδή βλέπει ένας ορθόδοξος Επίσκοπος και ποιμένας, αυτά που λέει, κηρύττει και πράττει ένας καθολικός ποιμένας και επίσκοπος και δη ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας Πάπας Φραγκίσκος»! Απορούμε και εκπλησσόμεθα, πως είναι δυνατόν ένας Ορθοδοξος Επίσκοπος, να ομιλεί για ποιμαντική ενός αιρετικού και να διακρίνει στο σύγγραμμα ενός αιρεσιάρχη «ποιμαντικό περιεχόμενο»! Σας ερωτούμε Σεβαμιώτατε: Υπάρχει ποιμαντική,(με την Ορθόδοξη σημασία του όρου), μέσα στην αίρεση; Πως μπορεί να υπάρχει ποιμαντική μέσα στην αίρεση, όταν δεν υπάρχει σωτηρία; Στην αίρεση μία μόνο ποιμαντική υπάρχει, Σεβαμιώτατε, η ποιμανική, που οδηγεί όχι στην σωτηρία, αλλά στην απώλεια. Τουλάχιστον αυτή την στοιχειώδη γνώση, που την γνωρίζουν ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές της Θεολογίας, θα έπρεπε να την γνωρίζετε. Μ’ αυτά που είπατε, έτσι όπως τα είπατε, δείχνετε,ή ότι δεν γνωρίζετε τι είναι ποιμαντική, ή ότι δεν θεωρείτε τον Παπισμό ως αίρεση, αλλ’ ως αληθή Εκκλησία. Και μάλλον το δεύτερο πρέπει να συμβαίνει, αν κρίνουμε απ’ όσα είπατε στη συνέχεια, όπου ονομάσατε τον Πάπα Φραγκίσκο ως «καθολικό ποιμένα και επίσκοπο και δη προκαθήμενο της Καθολικής Εκκλησίας». Ειλικρινά λυπούμεθα Σεβαμιώτατε γι’ αυτή την απαράδεκτη και αντορθόδοξη διακήρυξή σας. Λυπούμεθα, διότι απεμπολείτε τον όρο «Καθολική» από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και τον χαρίζετε στους αιρετικούς παπικούς. Λυπούμεθα, διότι αναγνωρίζοντας τον Παπισμό ως Εκκλησία, ακυρώνετε συνοδικές αποφάσεις δέκα αιώνων, που καταδίκασαν τον Παπισμό ως αίρεση και τον απέκοψαν από το σώμα της Εκκλησίας. Λυπούμεθα διότι, χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνεσθε, ακολουθείτε την κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία περί Μιάς, αλλά ταυτόχρονα και «διηρημένης Εκκλησίας!

Κατόπιν ο Σεβασμιώτατος πέφτει σε άλλο ολίσθημα. Κάνει μια ανεπίτρεπτη σύγκριση μεταξύ των «κακών ποιμένων», (προφανώςτης Ορθοδόξου Εκκλησίας μας), με αυτούς της παπικής παρασυναγωγής: «Αυτή την ξεκάθαρη εντολή του Χριστού “ποίμενε τα πρόβατά μου”, στο διάβα της ιστορίας, αρκετοί ποιμένες της Εκκλησίας την έχουν λησμονήσει και αντικαταστήσει με άλλα πράγματα … και ο λαός μένει αποίμαντος. Αρκεί κανείς να διαβάσει τον λόγο του Πάπα προς την Κουρία που αριθμεί τα δεκαπέντε νοσήματα που την έχουν προσβάλει (σ.σ. την Εκκλησία!!!). Ένα κείμενο εκπληκτικό, ρωμαλέο, αληθινό, ανυπόκριτο, που καλεί σε αυτοκριτική και μετάνοια»! Κατ’ αρχήν, πρέπει να τονίσουμε το γεγονός, ότι δεν νοσεί μόνον η Κουρία, αλλά πρίν από την Κουρία, ο ίδιος ο Πάπας και ολόκληρος ο Παπισμός, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τα αποκαλυπτικά αποσπάσματα της επιστολής του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς, που μνημονεύσαμε παρά πάνω. Φαίνεται, ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ο Σεβασμιώτατος, τι εστί Παπισμός, τι κατ’ ουσίαν είναι ο Παπισμός. Ότι δηλαδή εδώ δεν πρόκειται μόνον για μια φοβερή αίρεση, με πλήθος αιρετικών διδασκαλιών, αλλά για ένα κοσμικό κράτος (και με σαφή ανθελληνική πολιτική), για ένα κράτος που έχει εκφυλιστεί σε μια κοσμική εγκληματική οργάνωση και ενοχοποιημένο για πλήθος ηθικών σκανδάλων (παιδεραστίες, ομοφυλοφιλίες, κ.λ.π.), ων ουκ έστιν αριθμός. Ως σύνολο νοσεί ο Παπισμός, από τον Πάπα μέχρι το τελευταίο παπαδάκι του παπικού ιερατείου και μέχρι τον τελευταίο οπαδό του. Αλλά γιατί νοσεί ο Παπισμός; Ο Παπισμός νοσεί, επειδή ακριβώς δεν είναι Εκκλησία! Επειδή νοσεί στο δόγμα, επόμενο είναι να νοσεί και στο ήθος, αφού ήθος και δόγμα, πίστη και ζωή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, έτσι ώστε η νόσος από το δόγμα να μεταφέρεται μοιραία και αναπόφευκτα και στο ήθος. Επομένως, ματαίως ο Πάπας προσπαθεί, να οδηγήσει την Κουρία «σε αυτοκριτική και μετάνοια», διότι η αληθινή μετάνοια, που είναι ο στόχος της ορθόδοξης, της μόνης αληθούς ποιμαντικής, βιούται μόνον μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ως καρπός του Αγίου Πνεύματος και ποτέ μέσα στην αίρεση. Εκτός της Εκκλησίας ούτε αληθινή ποιμαντική υπάρχει, ούτε αληθινή μετάνοι! Έπρεπε λοιπόν ο Πάπας, πριν να καλέσει την Κουρία «σε αυτοκριτική και μετάνοια», να καλέσει τον εαυτό του «σε αυτοκριτική και μετάνοια», σύμφωνα με τον λόγο της Γραφής: «ιατρέ θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. 4,23). Και επίσης: πρώτα πρώτα έπρεπε να μετανοήσει για όλες τις αιρετικές διδασκαλίες, που επεσώρευσε ο Παπισμός δια μέσου των αιώνων και να επιστρέψει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στη συνέχεια δε, αφού κάνει μια εις βάθος αυτοκριτική, στον εαυτό του και συνειδητοποιήσει «πόθεν πέπτωκε» (Αποκ. 2,5), να μετανοήσει εμπράκτως για όσες άλλες βαρύτατες αμαρτίες διέπραξε κατά τον χρόνον της παραμονής του ως καρδιναλίου στην Αργεντινή.

      Δεν αγνοούμε βέβαια, ότι και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν πολλοί ποιμένες, που νοσούν με πολλές πνευματικές αρρώστιες. Που δεν είναι αληθινοί ποιμένες, αλλά μισθωτοί. Δεν επιτρέπεται όμως να τους τσουβαλιάζουμε στο ίδιο τσουβάλι με τους αιρετικούς, απλούστατα, διότι υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά των μεν από τους δε, την οποία φαίνεται να αγνοεί ο κ. Νεκτάριος. Η διαφορά είναι η εξής: Ότι οι ανάξιοι ποιμένες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, νοσούν μεν και έχουν ανάγκη θεραπείας, επειδή όμως βρίσκονται μέσα στο πνευματικό νοσοκομείο, που λέγεται Ορθοδόξη Εκκλησία, έχουν ελπίδα θεραπείας, εάν μετανοήσουν πραγματικά. Αντίθετα οι αιρετικοί, («ποιμένες» και λαός), δεν έχουν καμιά ελπίδα θεραπείας και σωτηρίας, εφ’ όσον παραμένουν στην αίρεση, ευρισκόμενοι εκτός του πνευματικού νοσοκομείου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο Σεβασμιώτατος πριν να κλείσει την ομιλία του και προβλέποντας τις αντιδράσεις των «επικριτών» του, προσπάθησε να δικαιολογήσει τη συμμετοχή του στην βιβλιοπαρουσίαση, συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος είχε ερανιστεί στα έργα του κείμενα του Ωριγένη! Θέλει να λησμονεί όμως ο Σεβασμιώτατος, ότι τον 4ο αιώνα, που έζησε Μέγας Βασίλειος, ο Ωριγένης και τα έργα του εκκλησιαστικού αυτού συγγραφέως της αρχαίας Εκκλησίας, δεν είχαν καταδικασθεί ακόμη, αλλά μετά από τριακόσια χρόνια, στην 5^η Οικουμενική Σύνοδο το 653!  Αντίθετα, ο αιρεσιάρχης Πάπας και ο Παπισμός είναι επίσημα καταδικασμένοςαπό πλήθος Συνόδων, αρχής γενομένης από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο, το 879-880, επί μεγάλου Φωτίου.

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, εκφράζουμε και πάλι την θλίψη μας για την άστοχη και επιπόλαιη ενέργεια του Σεβασμιωτάτου και καλούμε την διοικούσα Εκκλησία να καλέσει σε μετάνοια τον δεινώς ολισθήσαντα ιεράρχη. Και μόνο το γεγονός ότι ο συγγραφέας του βιβλίου, που εκλήθη να παρουσιάσει, είναι ένας αιρεσιάρχης, αυτό και μόνον έπρεπε να ήταν αρκετό γι’ αυτόν, ώστε να αρνηθεί την συμμετοχή του. Τώρα που υπάρχουν επί πλέον τόσα άλλα επιβαρυντικά στοιχεία, όταν δηλαδή εδώ πρόκειται περί ενός προσώπου διαβεβλημένου παγκοσμίως και βεβαρυμένου με πολλές αμαρτίες, περί ενός πρόσωπου, το οποίο προσφάτως εξύβρισε δημοσίως την αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας ως «ασθενή», τότε, πόσο περισσότερο θα έπρεπε να αρνηθεί τη συμμετοχή του αυτή; Έπρεπε να αναλογισθεί το σκάνδαλο, που θα προέλθει από μια τέτοια συμμετοχή. Δεν τον συγκλονίζει ο φοβερός λόγος του Κυρίου μας, για όσους προκαλούν σκάνδαλα: «Ος δ’ αν σκανδαλίσει ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ, ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης» (Ματθ.18,6); Δεν τον συγκλονίζει το γεγονός, ότι με την παρουσία του αυτή αμνήστευσε, έστω ακουσίως, την επαίσχυντη δράση της Ουνίας στη μαρτυρική μας χώρα, με επικεφαλής τον κ. Δημήτριο Σαλάχα και το «μοναχικό τάγμα» της Παμμακαρίστου; Έπρεπε τέλος να αναλογισθεί τις φρικτές υπόσχέσεις, που έδωσε την ώρα της χειροτονίας του ως Επισκόπου, ότι οφείλει να υπερασπίζεται την Ορθόδοξη πίστη και δεν θα παρεκκλίνει ούτε στο ελάχιστο από αυτή. Ας ευχηθούμε να είναι το τελευταίο θλιβερό γεγονός των ανεπίτρεπτων οικουμενιστικών ανοιγμάτων, η συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αργολίδος στην αιρετική αυτή εκδήλωση!       

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των παραθρησκειών.

Ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (Κόνιτσα και Ι.Μ. Στομίου)

 Αρχιμ.  Ιωήλ  Κωνστάνταρος

Ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (Κόνιτσα και Ι.Μ. Στομίου)

“Τι είναι η Εκκλησία μας;” Ερωτούσε ένας άγιος. Και απαντούσε ο ίδιος: “Ένας πνευματικός λειμών όπου παράγεται ο ευλογημένος καρπός τής αγιότητος”!

Ναι, αυτή την μεγάλη αλήθεια όσον αφορά τον Γέροντα Παϊσιο, την αγιότητα δηλαδή του ανδρός, εφεξής δια της επισήμου πράξεως της αγιοκατατάξεώς του, θα την ζούμε ως ευλογημένη πραγματικότητα, ψάλλοντας και τονίζοντας στον λειτουργικό και όχι μόνον χώρο το “ Όσιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών ”!

Αλλά το να ομιλεί ή το να γράφει κανείς περί του Οσίου πατρός ημών Παϊσίου τού Αγιορείτου, δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση, έστω κι αν έχουν τόσα γραφεί και οπωσδήποτε θα γραφούν, αφού θα συνεχίσει η παραγωγή των εκδόσεων του βίου, της πολιτείας αλλά και των λόγων τού μεγάλου αυτού Αγίου. Και δεν είναι εύκολο να μιλάει κανείς διότι είναι αδύνατον όσο κι αν έχει γνωρίσει έναν άγιο να αποτυπώσει όλες τις εκφάνσεις τής αγίας του ζωής. Ο κύριος όγκος των αγώνων του και της πολιτείας του παραμένει άγνωστος κατά κόσμον και γνωστός μόνο εις τον Θεόν ο οποίος είναι “ο ετάζων νεφρούς και καρδίας”.

Εάν τώρα ισχύει αυτό για τον κάθε άγιο, πόσο μάλλον ισχύει η αλήθεια αυτή για τον Όσιο Παίσιο. Αστέρα πρώτου μεγέθους του νοητού στερεώματος, του οποίου η ζωή συναποτελείται από πολλά κεφάλαια που το καθένα εξ' αυτών περιέχει την ιδιαιτέρα του αξία και απαυγάζει την μοναδική του χάρη.

Καλόν όμως θα είναι να σταθούμε έστω και για λίγο στο κεφάλαιο της Κονίτσης ώστε να δούμε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές τού Οσίου οι οποίες από μικρό παιδί που ήταν σηματοδοτούν την όλη πορεία έως το μακάριον τέλος του. Και τούτο διότι, ναι μεν είδε το φως τής ημέρας στα ευλογημένα Φάρασα της Καππαδοκίας, αλλά βρέφος μόλις τεσσαράκοντα ημερών, ήλθε με όλη την προσφυγιά κατά τον μεγάλο εκείνο ξεριζωμό στην μητροπολιτική Ελλάδα και μεταφυτεύτηκε στην όμορφη Κόνιτσα. Στην κωμόπολη τότε, που συνδύαζε τόσες φυσικές ομορφιές, αλλά και τέτοια ιστορία αγώνων και αγιαστικής παραδόσεως από τα βάσανα της πονεμένης Ρωμιοσύνης. Μια δηλαδή κατάσταση που συνεχίστηκε αργότερα επί του αειμνήστου Σεβαστιανού. Του Εθνάρχου τού Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και της μαρτυρικής Βορείου Ηπείρου και που συνεχίζει φυσικά έως των ημερών μας με τον διάδοχό του, Μητροπολίτη Ανδρέα.

Στην Κόνιτσα λοιπόν, ο όσιος Παΐσιος μεγάλωσε σωματικώς, αλλά ανδρώθηκε και πνευματικώς, δοθέντος ότι από μικρό παιδάκι φανέρωνε εις το περιβάλλον του την “σφραγίδα τής δωρεάς” που έλαβε κατά την ώρα του ιερού μυστηρίου του βαπτίσματος, από τον ανάδοχό του, όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη.

Συνομήλικοί του, και “προβεβηκότες τη ηλικία” σήμερα, αλλά και μικρότεροί του που τον έζησαν από κοντά, ομιλούν όχι απλώς με έκδηλη αγάπη και άκρα συγκίνηση περί του “οσίου φίλου τους”, αλλά αποκαλύπτουν με όλη τους την απλοϊκότητα θαυμαστά σημεία και γεγονότα που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές περί της μεγάλης αγιότητος της πατερικής αυτής προσωπικότητος.

Εκείνο όμως που προξενεί ιδιαιτέρα συγκίνηση είναι το γεγονός τής πρώτης θεοφανείας που εβίωσε όταν, έφηβος ων άκουσε κάποια ημέρα έναν δήθεν μορφωμένο να ομιλεί περιφρονητικώς περί της πίστεως και να υποστηρίζει την ανόητη και ξεπεσμένη πλέον Δαρβίνειον θεωρία. Ο όσιος, γεμάτος θλίψη και με ταραχή στην καρδιά (όπως αργότερα αποκάλυψε), έφθασε στο εξωκλήσι τής Αγίας Βαρβάρας. Εκεί με δακρυσμένους τους οφθαλμούς ξέσπασε το παράπονό του. Και όπως και πάλι ο ίδιος τονίζει, μέσα στο ναό, τού εμφανίστηκε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον ευλόγησε και του ομίλησε! Εμπειρία όντως θαυμαστή και πρωτόγνωρη έως εκείνη τη στιγμή για τον έφηβο άγιο η οποία ως απαρχή σηματοδοτούσε τις ιδιαίτερες αποκαλύψεις τής χάριτος του Χριστού που θα ελάμβανε κατόπιν σε όλη του την ζωή.

Και μόνο αυτό το γεγονός φανερώνει την διάθεσή του αλλά και τις απαραίτητες προϋποθέσεις που υπήρχαν στην ύπαρξή του και βεβαίως προϊόντος του χρόνου συστηματικώς δια βίου καλλιεργούσε.

Αλλ' ας περάσουμε τώρα στην Ιερά Μονή Στομίου, μια άγνωστη για τον πολύ κόσμο έως την εποχή εκείνη Μονή, η οποία λόγω του οσίου Παϊσίου κατέστη γνωστή σε όλο τον ορθόδοξο και όχι μόνο κόσμο.

Αλήθεια, τι να σημειώσει πρώτο κανείς και τι να αφήσει δεύτερο στο κεφάλαιο αυτό που ονομάζεται “όσιος Παϊσιος και Ιερά Μονή Στομίου”!

Τούτο μόνο υπογραμμίζουμε, ότι στο αγιασμένο φαράγγι τού Αώου ποταμού, ο όσιος, όπως και πάλι ο ίδιος ομολόγησε, γνώρισε άκρως αντίθετες καταστάσεις. Τόσο δηλ. τον πόλεμο του πειρασμού και το μίσος τού ανθρωποκτόνου που με τα ποικίλα όργανά του προσπαθούσε να τον  φοβερίσει, βασανίσει και εκδιώξει από την παλαίστρα τής αγιότητος, όσο και τις ιδιαίτερες, επισκέψεις τής χάριτος και της θείας παρηγορίας. Τις μοναδικές ευλογίες με τις οποίες η αγάπη τού Ιησού, του απάλυνε τους πόνους και τους κόπους, συνάμα δε του πρόσθετε δυνάμεις και αγιασμόν άφθονον ώστε να συνεχίσει το δύσκολο μεν αλλά ευλογημένο και άκρως απαραίτητο, για την περιοχή της Κονίτσης αλλά και τον κόσμο όλο, έργο τής ιεράς προσευχής.

Στο Στόμιο ο όσιος εμαρτύρησε. Έδινε το αίμα, λαμβάνοντας Πνεύμα... Μόνο όσοι εβίωσαν ανάλογες καταστάσεις δύνανται να αντιληφθούν το μέγεθος του αγώνος του και το αίμα τής καρδιάς του, τουτέστιν τα δάκρυα που ως ρύακες ξεπηδούσαν από τους οφθαλμούς του, ποτίζοντας την ευλογημένη και μαρτυρική ηπειρωτική γη, ένεκεν σωτηρίας τού κόσμου όλου πρωτίστως δε των “εχθρών”!

Και κάτι τώρα για το κεφάλαιο της παραμονής του στην Ιερά Μονή Στομίου, το οποίο μας το εμπιστεύτηκε ο αείμνηστος αδελφός τού Οσίου, Λουκάς Εζνεπίδης, και το οποίο πρώτη φορά γίνεται γνωστό.

   “ Ένα πρωινό, ανέβηκα από την Κόνιτσα στο μοναστήρι. Όταν έφθασα, βρήκα έξω από την Μονή και βαδίζοντας προς το δάσος τον αδελφό μου (όσιο Παίσιο) και τον νεαρό τότε θεολόγο Παναγιώτη Νέλλα. Ο Νέλλας είχε πάει προ ολίγου καιρού για να δοκιμαστεί κοντά στον Γέροντα, ώστε να γίνει μοναχός. Αυτό όμως που είδα όταν έφθασα κοντά, με συγκλόνισε. Και οι δυο τους εντελώς γυμνόποδες, βάδιζαν επάνω στις άγριες πέτρες και στα αγκάθια τού δάσους. Τα πόδια τού νεαρού θεολόγου πληγιασμένα και καταματωμένα. Δεν τόλμησα να τους πω τίποτε. Ο Παναγιώτης με κοίταξε ζωγραφίζοντας στα παγωμένα του χείλη ένα μελαγχολικό χαμόγελο. Όσο δε για τον αδελφό μου (όσιο Παίσιο); Μου έριξε ένα κοφτερό βλέμμα που δεν μου επέτρεπε όχι να πω ή να σχολιάσω κάτι, αλλά ούτε καν ν΄ “ανασάνω”!... Μετά από λίγο πήρα το δρόμο τής επιστροφής για την Κόνιτσα. Καθ' όλη τη διάρκεια της οδοιπορίας ενθυμούμαι πως δάκρυζα από θαυμασμό για την Ορθόδοξη πίστη μας αλλά και τον γνήσιο Μοναχισμό που υπάρχει μέχρι τις ημέρες μας και τον ζούσε ο αυτάδελφός μου...”. Φυσικά ο δόκιμος θεολόγος δεν άντεξε στο σκληρό εκείνο πρόγραμμα του Οσίου (ο οποίος ήταν και ο ίδιος νέος ακόμα στην ηλικία) και “ μετ' ου πολλάς ημέρας επέστρεψεν οίκαδε ”.

Αλλά ήδη τονίσαμε πως είναι τόσα τα περιστατικά που συνδέονται με την όντως μαρτυρική παραμονή τού Οσίου στην περιοχή τού Στομίου, τα οποία είναι αδύνατον να περιληφθούν στην μικρή έκταση ενός κειμένου. Δοθείσης βεβαίως ευκαιρίας, αυτά θα πρέπει να έρθουν στο φώς, αφού μεγάλη ωφέλεια θα λάβουν όλες οι καλοπροαίρετες ψυχές και κυρίως όσοι τιμούν, σέβονται, αγαπούν και ιδίως υπακούουν στις διδαχές τού Οσίου και μιμούνται κατά το δυνατόν τον αυθεντικό τρόπο ζωής του.

Είθε η ευχή του μεγάλου Αγίου των ημερών μας να συνοδεύει πάντας ημάς, ολόκληρο το ταλαίπωρον Έθνος μας, τον κόσμο όλο αλλά και την τάλαινα ελλαδική μας Εκκλησίαν.

Αμήν.

 Αρχιμ.  Ιωήλ  Κωνστάνταρος 

Mail: ioil.konitsa@gmail.com 

Κόνιτσα.