Ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ θὰ σώση τὴν Ἑλλάδα

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ο ΠΡΟΧΕΙΡΟΣ καί ἐπιπόλαιος λόγος καθημερινά καταπονεῖ τούς Ἕλληνες, παράλληλα μέ τή φοβερή οἰκονομική κρίση. Ἡ τηλεόραση, τό ραδιόφωνο καί οἱ ἐφημερίδες φιλοξενοῦν ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀναλύουν καί «λύνουν» ὅλοι τά προβλήματα τῆς πατρίδας μας. Στή θεωρία πᾶμε καλά! Ὅλοι ἔχουν στό νοῦ τους τή λύση γιά τό κάθε πρόβλημα καί τή διατυπώνουν μέ μεγάλη εὐκολία, ἀλλά καί προθυμία, προκειμένου νά προβληθοῦν στό λαό καί νά ἀποσπάσουν στήν κατάλληλη στιγμή τήν ψῆφο του. Κανένας ἀπό τούς μονολογοῦντες, ἀλλά καί τούς συνομιλοῦντες, δέν δηλώνει ἀδυναμία στό νά βρεῖ κάποια λύση. Ὅλοι τά ξέρουν ὅλα! Ὅλοι εἶναι κατάλληλοι γιά ὅλα! Ὅλοι μποροῦν νά «σώσουν» τή χώρα! Μάταια κοπιάζω πολλές φορές νά καταγράψω καί νά καταμετρήσω τίς λύσεις πού προτείνουν. Γιά κάθε πρόβλημα ἔχουμε πολλές λύσεις, ἐνῶ μία εἶναι ἡ ἄριστη λύση.

Τό γεγονός αὐτό φανερώνει ὅτι οἱ πολιτικοί μας καί οἱ πολιτικολογοῦντες δέν ἔχουν γνώση καί σοφία, δέν ἔχουν στέρεη κρίση καί προπαντός ἀγαθή προαίρεση. Γι᾿ αὐτό καί ἡ πατρίδα πηγαίνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο. Μᾶς λείπουν οἱ φωτισμένοι ἡγέτες πού θά ἐργάζονται μέ ἀποφασιστικότητα καί ζῆλο γιά τό καλό τοῦ τόπου. Λείπουν οἱ ἡγέτες μέ ὅραμα καί ἠθικές ἀξίες πού θά ἐργάζονται χωρίς νά δημαγωγοῦν καί νά ὑπολογίζουν τήν ἑπόμενη ἐπανεκλογή τους. Θεωρῶ ἀδιανόητο νά δεχτῶ ὅτι μπορεῖ ἕνας ἡγέτης νά ἔχει ὅραμα γιά τήν πατρίδα καί τόλμη νά τό ὑλοποιήσει καί ἀπό τήν ἄλλη νά εἶναι ἀνήθικος καί διεστραμμένος χαρακτήρας. Καί ὅμως! Στήν συντριπτική πλειοψηφία αὐτοί πού ἀσχολοῦνται μέ τήν πολιτική καί τά κοινά εἶναι ἀδειανοί πνευματικά. Εἶναι κύμβαλα ἀλαλάζοντα. Μοναδική τους ἔγνοια ἡ ἐκλογική τους ἐπιτυχία, γιά νά ἱκανοποιήσουν τή φιλοδοξία τους, ἀλλά καί τή φιλοχρηματία τους.

Ἡ πατρίδα ἀντιμετωπίζει πολλά προβλήματα καί οἱ ἄνθρωποι βυθίζονται στή δυστυχία. Αὐτό μᾶς κάνει νά ἀναρωτηθοῦμε. Ἆραγε, ἡ Ἑλλάδα θά μπορέσει νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν κακοδαιμονία, τήν ἀδικία καί τήν ἄγρια ἐκμετάλλευση; Θά μπορέσει «νά κρατηθεῖ ὄρθια πάνω στά ἱστορικά της βράχια;». Ὑπάρχουν δυνάμεις γι᾿ αὐτό; Τήν ἀπάντηση ἔδωσε πρό δεκαετιῶν ὁ ἀείμνηστος ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης, πού τόνιζε ὅτι ἡ Ἑλλάδα θά κρατηθεῖ ὄρθια μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία «ἐπιτρέπει θύελλες καί καταιγίδες γιά νά τήν ἀναδείξει ἀκόμα μιά φορά καί νά καταισχύνει ὅσους μισοῦν τήν ἀλήθεια καί τό φῶς. Παρομοίαζε μάλιστα τήν Ἑλλάδα μέ πλοῖο πού ταξιδεύει ἀνάμεσα στά κύματα ἀλλά ποτέ δέν καταποντίζεται. «Ἡ Ἑλλάδα δέν θά καταστραφεῖ. Ἔχει σημαία τό σταυρό, πηδάλιο τό Εὐαγγέλιο, πυξίδα τήν ἁγνή της συνείδηση, ἄγκυρα τήν ἐλπίδα, πολικό ἀστέρα τίς θυσίες τῶν ἀναρίθμητων μαρτύρων, κυβερνήτη τό Χριστό. Ὁ Κύριος εἶναι μαζί της. Ὅταν φαίνεται νά καταποντίζεται, Ἐκεῖνος ἐκτείνει τόν βραχίονά του τόν ἰσχυρό καί μᾶς ἐμψυχώνει φωνάζοντας Ἕλληνες “θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί μή φοβεῖσθε”». Παράλληλα προέτρεπε ὅλους τούς Ἕλληνες σέ πνευματική κινητοποίηση: «Ἀδελφοί! Τό πλοῖο τῆς Ἑλλάδος ἐξακολουθεῖ νά κλυδωνίζεται. Μέσα σ᾿ αὐτό εἴμαστε ὅλοι. Τέτοιες ὧρες ποιός θά μείνει ἀναίσθητος. Ὅταν τό πλοῖο κινδυνεύει, ἀπό τόν πλοίαρχο μέχρι τόν τελευταῖο ναύτη ὅλοι ἀγωνίζονται γιά τή σωτηρία του. Ὅλοι ἄς κοπιάσουμε, ἄς ἀγρυπνήσουμε γιά τήν πατρίδα. Ταυτοχρόνως νά χρησιμοποιοῦμε τόν ἀσύρματο τῆς προσευχῆς μέ τό σῆμα “Κύριε, σῶσόν με!”».

Ορθόδοξος Τύπος, 19/9/2014

Παραδοσιακοί καί ὄχι νεωτερισταί

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ κληρικοί καί λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι μέ νέες ἰδέες, μέ ριζικές ἀναθεωρήσεις τῆς παράδοσης καί ἐκσυγχρονισμούς σέ πολλούς τομεῖς, θά προσελκύσουν τούς ἀνθρώπους στήν Ἐκκλησία καί θά τούς πείσουν νά ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς, ἀκολουθώντας τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου. Ξεχνοῦν ὅμως τούς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἔδρασαν θεοφιλῶς καί ἀντιμετώπισαν μεγαλύτερα καί δυσκολότερα προβλήματα, χωρίς νά εἶναι ἀντιπαραδοσιακοί καί ἐκσυγχρονιστές.

Οἱ νεωτεριστές ὑστεροῦν σέ δύο πράγματα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ ἔλλειψη ἤθους. Ζητοῦν ἀπό τούς ἄλλους αὐτά πού οἱ ἴδιοι περιφρονοῦν στήν προσωπική τους ζωή. Μέ προκλητικό τρόπο διδάσκουν χωρίς νά διδάσκονται. Κατεβαίνουν πολύ χαμηλά, στό ἐπίπεδο τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, τούς δικαιολογοῦν χωρίς νά τούς ἀφυπνίζουν πνευματικά καί νά τούς ὁδηγοῦν στή μετάνοια.

Τό μόνο πού πετυχαίνουν εἶναι νάἐντυπωσιάζουν τούς ἀνθρώπους καί νά τούς χαροποιοῦν, συμπορευόμενοι τόν κατηφορικό δρόμο τῆς ἀπώλειας. Τό πείραμα τό βλέπουμε συχνά καί στούς νέους Μητροπολίτες, οἱὁποῖοι τόν πρῶτο καιρό δείχνουν ἀποφασισμένοι νάἀσχοληθοῦν μέ τή νέα γενιά, ἐπισκεπτόμενοι τά στέκια της καί μέ τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά τήν ἐπηρεάσουν. Τελικά δέν πετυχαίνουν τίποτα τό οὐσιαστικό, γιά νά μή πῶὅτι διαβεβαιώνουν τούς νέους ὅτι καλά κάνουν καί ζοῦν κοσμικά, χωρίς νά δείχνουν οὔτε τόν στοιχειώδη σεβασμό πρός τήν Ἐκκλησία.

Τό δεύτερο εἶναι ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τήν ἐκκλησιαστική παράδοση, ἡ ὁποία δείχνει τόν τρόπο δράσης τῶν κληρικῶν: Ὅ,τι ἔκαναν οἱ Ἅγιοι, αὐτό πρέπει νά κάνουν καί οἱ σύγχρονοι κληρικοί. Ἐκεῖνοι ἀκόμα εἶχαν ἁγιότητα, ἱερό ζῆλο, ταπείνωση καί αὐταπάρνηση. Αὐτά εἶναι ἀναγκαῖα καί στούς κληρικούς τῆς ἐποχῆς μας. Οἱ γνωστοί μας ἐπίσης Γέροντες εἶχαν τά ἴδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα μέ τούς Ἁγίους. Ἦταν παραδοσιακοί, σέβονταν καθετί τό ἐκκλησιαστικό καί δέν διαπνέονταν ἀπό πνεῦμα ἀναθεώρησης καί ἐκσυχρονισμοῦ. Ἀντίθετα, θά λέγαμε ὅτι ἦταν προσκολλημένοι στήν παράδοση καί ταπεινά τή συνέχιζαν. Καί αὐτό τούς προσέδιδε κῦρος καί ὁ λαός τούς ἀγαποῦσε καί τούς ἐμπιστευόταν σέ ὅλα τά θέματα τῆς ζωῆς του. Συνέβαινε καί ἕνα ἄλλο ἰδιαιτέρως ἀξιοπρόσεκτο. Οἱ ἴδιοι Γέροντες δέν πήγαιναν στούς ἀνθρώπους, οὔτε φυσικά καί στά στέκια τῶν νέων, ἀλλά ἐκεῖνοι τούς ἀναζητοῦσαν καί μέ πολλούς κόπους καί θυσίες τούς συναντοῦσαν, γιά νά στηριχτοῦν πνευματικά καί νά ζητήσουν τίς θεοπειθεῖς προσευχές τους. Ἐνδεικτικά θυμούμαστε τό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τῆς Παναγούδας, ὅπου ὁ Γέροντας Παΐσιος μέ τήν ἀσκητικότητά του καί τό ἀκτινοβόλο ἦθος του - ὄντας ὁ ἴδιος αὐστηρά προσηλωμένος στήν ἁγιορειτική παράδοση καί ἀσυμβίβαστος ἀκόμα καί μέ τίς «ἀθῶες» ἀπολαύσεις τῶν κοσμικῶν - ἐπί σειρά ἐτῶν βοήθησε πνευματικά καί παρηγόρησε πολλούς πονεμένους. Ὑπῆρξε ὁ μέγας ποιμένας, πού δέν εἶχε πτυχία καί μεταπτυχιακές σπουδές, ἦταν ἐλεύθερος ἀπό τήν κοσμική σοφία καί πλούσιος μέ τήν κατά Θεόν σοφία. 

Οἱ κληρικοί, ἰδιαίτερα στή δύσκολη καί συνεχῶς μεταβαλλόμενη κοινωνία μας, πρέπει νά ἔχουν ἦθος καί νά εἶναι παραδοσιακοί. Αὐτά βέβαια δέν ἀποκτῶνται εὔκολα. Προϋποθέτουν πνευματικό ἀγώνα καί ἱερό ζῆλο. Οἱ συμβιβασμένοι μέ τόν κόσμο κληρικοί ὑστεροῦν κατά πολύ καί συχνά γίνονται σκανδαλοποιοί.

Ορθόδοξος Τύπος, 28/11/2014

Δεσμὰ δουλείας εἰς Ἐπισκόπους καὶ κληρικούς

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

 

ΑΔΙΑΚΟΠΟΙ εἶναι οἱ ἀγῶνες τοῦ λαοῦ μας γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἐλευθερίας του καί τή διαφύλαξή της. Οἱ σελίδες τῆς ἱστορίας σ᾿ αὐτούς ἀναφέρονται καί οἱ πρωταγωνιστές ἐπαινοῦνται ὡς ἐθνικοί ἥρωες. Ἀγῶνες γιά τήν πνευματική ἐλευθερία γίνονται καί στό ἱερό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἀπό μερικούς δυνατούς καί ἐνάρετους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τά κακῶς κείμενα στήν Ἐκκλησία καί τά ζιζάνια νά πνίγουν τόν καλό σπόρο στόν ἀγρό της καί προσπαθοῦν νά ἀλλάξουν τά πράγματα, χωρίς νά συμβιβάζονται μέ τους ἰσχυρούς ἐκκλησιαστικούς ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι ἀδιαφοροῦν προκλητικά.

Στήν ἐποχή μας δέν ἔχουμε πολλούς ζηλωτές κληρικούς, γιατί ἐπικρατεῖ πνεῦμα δουλείας καί ἐκφοβισμοῦ. Οἱ ἁπλοί κληρικοί πολλὲς φορὲς καταδυναστεύονται ἀπό τούς ἐπισκόπους καί οἱ ἐπίσκοποι ἀπειλοῦνται ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τόν Πατριάρχη. Ὑπάρχουν πολλά παραδείγματα πού ἐπιβεβαιώνουν τόν ἰσχυρισμό μας αὐτό. Εἶναι σέ ὅλους γνωστό ὅτι ἕνας ζηλωτής κληρικός, ὅταν δέν ἀκολουθεῖ τή γραμμή τοῦ ἐπισκόπου του, δηλαδή δέν συμβιβάζεται μέ τήν ἁμαρτωλή πραγματικότητα πού ὑπάρχει στήν κοινωνία, ἀλλά καί στό χῶρο τῆς μητρόπολής του, γίνεται στόχος ἀπό τόν ἐπίσκοπο μέ σκοπό νά τόν περιορίσει ἤ καί νά τόν ἀπομακρύνει ἀπό τήν περιοχή. Γι᾿ αὐτό ὁ πολύπειρος καί πολύπαθος ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἔγραφε πρό ἑξήντα ἐτῶν τά ἑξῆς ἀποκαλυπτικά, τά ὁποῖα σέ μεγάλο βαθμό ἰσχύουν καί σήμερα: «Πολλά γεγονότα, πού εἶδα καί ἔζησα, μέ ἔπεισαν, ὅτι γιά ἕνα κληρικό πού θέλει νά διδάξει μέσα στήν Ἐκκλησία τό εὐαγγέλιο ἁγνά καί νά γίνει διαλαλητής τῆς ἀληθείας πρός κάθε κατεύθυνση, πρός τά ἄνω καί πρός τά κάτω τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας, δέν ὑπάρχει κάποια μόνιμη θέση. Ἡ ἐλεύθερη ἔκφραση τῆς γνώμης, ἡ παρρησία, ἡ φιλαλήθεια, ὁ δημόσιος ἔλεγχος τοῦ ἄμβωνος θεωρεῖται ὕβρη, θανάσιμη παρεκτροπή, πού τιμωρεῖται αὐστηρά».

Σύμφωνα μέ τήν ἀπαράδεκτη νοοτροπία πού κυριαρχεῖ, ὁ κληρικός πρέπει νά εἶναι δοῦλος τοῦ ἐπισκόπου, νά συμφωνεῖ πάντα μαζί του, νά μή βλέπει τά κακῶς κείμενα καί νά μή ἐπιδιώκει τήν ἐξυγίανση καί βελτίωσή τους. Παράλληλα νά εἶναι ἀκούραστος ἐγκωμιαστής του, νά μιλάει γιά τό πρόσωπό του, νά τόν λιβανίζει καί νά ἀναφέρεται στό πλούσιο καί πολυσχιδές ἔργο πού ἐπιτελεῖ, τό ὁποῖο ὅμως, ἄν ἀξιολογηθεῖ ἀντικειμενικά, εἶναι μηδενικό. Ὁ π. Αὐγουστῖνος μιλοῦσε γιά δεσμά δουλείας πού «χαλκεύουν γιά τούς κληρικούς ἀντισυνταγματικοί νόμοι, ἐπάνω στούς ὁποίους στηρίζονται ἡ μοχθηρία καί ὁ φθόνος εὐτελῶν προϊσταμένων καί βρίσκουν μύριους τρόπους νά ἐξοντώσουν ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου, πού τό μόνο ἔγκλημά τους εἶναι ἡ παρρησία.Ἔτσι σήμερα ὁ ἱεροκήρυκας, ἄν θέλει νά ζήσει μέ γαλήνη καί ἡσυχία, πρέπει νά γίνει κόλακας, ἀνεβαίνοντας στόν ἱερό ἄμβωνα καί πλέκοντας παρά τή συνείδησή του ἐγκώμια σέ ἀρχιερεῖς, πού ἡ εὐθύνη τους γιά τήν ἠθική καί ἐκκλησιαστική σήψη στίς ἐπαρχίες τους εἶναι τεράστια. Καί οἱ ἔνοχοι ραίνονται ἀπό τόν ἄμβωνα μέρητορικά ἄνθη καί αὐτοί πού δέν εἶναι ἄξιοι νά στέκονται οὔτε στούς νάρθηκες τῶν ἱερῶν ναῶν ἀποκαλοῦνται φωτεινοί ἀστέρες καί ἐφάμιλλοι τῶν ἁγίων πατέρων! Ἡ κολακεία διαφθείρει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».

Δεσμά δουλείας παρατηροῦμε καί στούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι δέν μποροῦν νά διαφωνήσουν μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τόν Πατριάρχη. Κραυγαλέο παράδειγμα εἶναι ἡ στάση τους ἀπέναντι στόν οἰκουμενισμό, στόν ὁποῖο ὡς γνωστό πρωτοστατεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί δουλικά ἀποδέχονται σχεδόν ὅλοι οἱ μεγαλόσχημοι κληρικοί. Ἐνῶ γνωρίζουν ὅτι ὁ οἰκουμενισμός εἶναι παναίρεση καί ἀπομακρύνει ἀπό τή σωτηρία, γιατί νοθεύει τήν πίστη καί δέν δέχεται ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, καί μόνο αὐτή, ἀποτελεῖ τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, μένουν σιωπηλοί καί περιορίζονται στούς κατ᾿ ἰδίαν ψιθύρους, γιά νά μή ἐνοχλήσουν τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί γιά νά ἀποφύγουν τυχόν ἀντιδράσεις τους, οἱ ὁποῖες μπορεῖ νά τούς στοιχίσουν.

Κάτω ἀπό παρόμοια δεσμά ζεῖ καί τό Ἅγιον Ὄρος. Οἱ μοναχοί δέν συμφωνοῦν μέ τόν οἰκουμενισμό, δέν ἀντιδροῦν ὅμως στό βαθμό πού θά ἔπρεπε, γιατί γνωρίζουν ὅτι ἡ ὀργή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου θά ξεσπάσει ἀμέσως. Αὐτό ἰσχύει ὅταν ἀντιδράσουν ἐλάχιστοι. Ἐάν ὅμως ἡ ἀντίδραση εἶναι γενικευμένη, εἶναι βέβαιο ὅτι τά πράγματα θά πάρουν ἄλλη τροπή καί θά μειώσουν τόν οἰκουμενιστικό οἶστρο τοῦ Παναγιωτάτου. Ἀλλά ποῦ παρρησία; Στήν ἐποχή μας ὅλα ζυγίζονται καί ὅλα «οἰκονομοῦνται», γιά νά μή χαθεῖ τίποτα ἀπό ὅσα ἀπολαμβάνουν οἱ μοναχοί στό Περιβόλι τῆς Παναγίας … Τώρα εἶναι πολύ δύσκολο νά μιλήσει κανείς γιά ἀθωνικούς πνευματικούς φάρους καί νά παρομοιάσει τό Ἅγιον Ὄρος μέ ἀκρόπολη τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μακάρι σύντομα τά δεσμά τῆς δουλείας νά σπάσουν καί οἱ κληρικοί ὅλων τῶν βαθμίδων, μαζί μέ τούς μοναχούς, νά ἀποκτήσουν τήν ἐν Χριστῷ παρρησία.

Ορθόδοξος Τύπος, 12/9/2014

«Ἐν κρυπτῷ»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

     Ο ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ χριστιανός ἐργάζεται πάντα «ἐν κρυπτῷ» καί ἀποφεύγει τήν προβολή καί τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων. Ἐνοχλεῖται ἀπό τά εὐμενῆ σχόλια καί ἀποστρέφει τό πρόσωπό του ἀπό τούς ἰδιοτελεῖς ἐγκωμιαστές του. Τήν τακτική αὐτή δέν ἐπιλέγουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Θά ἔλεγα ὅτι οἱ περισσότεροι ζοῦν καί δραστηριοποιοῦνται, γιά νά προβάλλονται. Δυστυχῶς καί στούς κληρικούς ὑπάρχει αὐτή ἡ τάση. Στήν ἐποχή μας μάλιστα ἔχει κορυφωθεῖ, γιατί τήν ἐνισχύουν καί τά μέσα τῆς ἐπικοινωνίας, ὅπως ἡ τηλεόραση, τό διαδίκτυο, ὁ τύπος, τό ραδιόφωνο κ.λπ. Ὅμως ὅλες οἱ ἐκδηλώσεις τῶν φιλόδοξων ἀνθρώπων ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τά ὅσα τονίζει ὁ Χριστός στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία του: «Νά προσέχετε τήν ἐλεημοσύνη σας, νά μή γίνεται μπροστά στούς ἀνθρώπους, γιά νά σᾶς ἐπιδοκιμάσουν.

   Ἀλλιῶς, μή περιμένετε ἀνταμοιβή ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα σας. Ἔτσι, ὅταν κάνεις ἐλεημοσύνη μή τό διατυμπανίσεις, ὅπως κάνουν οἱ ὑποκριτές στίς συναγωγές καί στούς δρόμους, γιά νά τούς τιμήσουν οἱ ἄνθρωποι· σᾶς βεβαιώνω πώς αὐτή ἡ τιμή εἶναι ὅλη καί ὅλη ἡ ἀνταμοιβή τους. Ἐσύ,ἀντίθετα, ὅταν δίνεις ἐλεημοσύνη, ἄς μή ξέρει οὔτε τό ἀριστερό σου χέρι τί κάνει τό δεξί σου, γιά νά᾿ ναιἀληθινά κρυφή ἡ ἐλεημοσύνη σου. Κι ὁ Πατέρας σου, πού βλέπει τίς κρυφές πράξεις, θά σέ ἀνταμείψει φανερά. Καί ὅταν προσεύχεστε, νά μή εἶστε σάν τούς ὑποκριτές, πού τούς ἀρέσει νά στέκονται καί νάπροσεύχονται στίς συναγωγές καί στά σταυροδρόμια, γιά νά κάνουν καλή ἐντύπωση στούς ἀνθρώπους· σᾶς βεβαιώνω πώς αὐτή εἶναι ὅλη κι ὅλη ἡ ἀνταμοιβή τους. Ἐσύ, ἀντίθετα, ὅταν προσεύχεσαι, πήγαινε στό πιό ἀπόμερο δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ σου, κλεῖσε τήν πόρτα σου καί προσευχήσου ἐκεῖ κρυφά στόν Πατέρα σου· κι ὁ Πατέρας σου, πού βλέπει τίς κρυφές πράξεις, θά σέ ἀνταμείψει φανερά» (Ματθ. στ΄ 1-6).

       Ἐκεῖνος πού ἀγωνίζεται πνευματικά καί ἐργάζεται κατά Θεόν, γνωρίζει ὅτι ἐάν θελήσει νά προβάλει τόν ἀγώνα του καί τά ἔργα του, μοιάζει μέ τόν ἀνόητο οἰνοποιό, ὁ ὁποῖος ἐνῶ κοπιάζει γιά τό ἀμπέλι του καί τήν καλή ποιότητα τοῦ παραγόμενου οἴνου, ἀφήνει ἀνοιχτή τήν κάνουλα τοῦ βαρελιοῦ καί χάνεται ὅλος του ὁ κόπος. Ἡ ἐν κρυπτῷ πνευματική καί φιλανθρωπική ἐργασία εἶναι ἡ μόνη ἐργασία πού ἀναγνωρίζει ὁ Θεός καί δίνει τήν ἀνταμοιβή φανερά.

Πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι πρέπει νά γνωστοποιοῦνται οἱ καλές πράξεις, γιά νά παρακινοῦνται καί ἄλλοι σέπαρόμοιες. Ἀγνοοῦν ὅμως τό μεγάλο κίνδυνο νά ὁδηγηθοῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί στήν ὑπερηφάνεια καί νάχάσουν τήν ἀνταμοιβή ἀπό τό Θεό, νά συμβεῖ δηλαδή ἐκεῖνο πού πάθαιναν καί οἱ γραμματεῖς καί φαρισαῖοι, οἱὁποῖοι μέ τήν ὑποκρισία καί προβολή γίνονταν ἀντιπαθητικοί ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τό Θεό.

Μακάρι κάποτε νά πετύχουμε τήν ἐν κρυπτῷ ἐργασία, ἀδιαφορώντας γιά τίς κρίσεις καί  τούς ἐπαίνους τῶν κοσμικῶν καί ἀδιάφορων ἀνθρώπων. Ἔγνοιά μας πρέπει νά εἶναι ἡ ἀναγνώριση τοῦ ὅποιου ἔργου μας ἀπό τό Θεό καί ὄχι ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Ορθόδοξος Τύπος, 12/12/2014

Ὅταν οἱ Ἐπίσκοποι δέν εἶναι λέοντες

Ὅταν οἱ Ἐπίσκοποι δέν εἶναι λέοντες

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ἀρχιερεῖς (δηλαδή οἱ φιλόδοξοι ἀρχιμανδρίτες) συνήθως δέν ἐκδηλώνονται σχετικά μέ τήν πορεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων. Δέν διατυπώνουν δημοσίως τήν ἀντίθετη γνώμη τους πρός τήν τακτική τῶν κρατούντων, δέν ἐλέγχουν συγκεκριμένες πράξεις ἀναξίων κληρικῶν καί ἐπισκόπων καί προπαντός οἰκουμενιστικές ἐκδηλώσεις τῶν μεγαλοσχήμων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Καί συμβαίνει αὐτό, γιατί περιμένουν τήν ἡμέρα καί τήν ὥρα πού θά ἀνέλθουν στό ὑψηλό βάθρο τῆς ἀρχιερωσύνης, χωρίς νά ἔχουν τή συναίσθηση τῶν μεγάλων εὐθυνῶν, πού θά ἀναλάβουν, ἀλλά καί χωρίς τόν πνευματικό ἐξοπλισμό πού ἀπαιτεῖ τό ἀξίωμα. Ἀπό αὐτή τή ζύμη τῶν πρός ἀρχιερατείαν κληρικῶν δέν πρέπει νά περιμένουμε σπουδαῖα πράγματα. Θά διαιωνίζεται ἡ κακοδαιμονία στήν Ἐκκλησία καί θά ἐκλείψει κάθε ἐλπίδα βελτιώσεως. Ἐκτός καί ἄν ὁ Θεός βάλει τό χέρι του καί ἀνατρέψει τά ὅσα ἀπαράδεκτα συμβαίνουν στήν Ἐκκλησία.

Τήν ἴδια τακτική τηροῦν καί οἱ Μητροπολίτες, παρόλο πού ἡ μεγάλη τους ἐπιθυμία ἔχει ἐκπληρωθεῖ. Τό ὄνειρό τους νά γίνουν δεσποτάδες πραγματοποιήθηκε καί τό ἀπολαμβάνουν καθημερινά μέσα στίς πολυτελέστατες ἀρχιερατικές τους στολές, κάτω ἀπό τίς χρυσίζουσες μίτρες καί τή λάμψη τῶν ποιμαντορικῶν ράβδων καί τῶν βαρύτιμων σταυρῶν καί ἐγκολπίων. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχιερωσύνη γι᾿ αὐτούς. Τίποτα ἄλλο. Ὅλα ὅσα περιμένει ὁ λαός ἀπό αὐτούς, δέν τούς ἀφοροῦν. Δέν εὐκαιροῦν γιά δευτερεύοντα καί ἐπουσιώδη πράγματα. Δικαιολογημένα κιόλας, γιατί τρέχουν ἀπό μητρόπολη σέ μητρόπολη γιά γιορτές καί πανηγύρια, γιά ἐκδηλώσεις κενές πνευματικοῦ περιεχομένου καί γιά ἀπόλαυση ἀβραμιαίων τραπεζῶν. Αὐτό θά πεῖ ἀρχιερωσύνη! Αὐτό θά πεῖ ποιμαντική! Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία! Καί ἄν τούς ζητήσεις νά ποῦν τή γνώμη τους γιά τόν οἰκουμενισμό καί τήν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποία διαπράττουν οἱ μεγαλόσχημοι τοῦ Φαναρίου καί ὄχι μόνο, θά σηκώσουν τή ράβδο! Δέν πρέπει νά εἴμαστε ἀσεβεῖς, θά μᾶς συμβουλέψουν. Δέν πρέπει νά λέμε τίποτα γιά τό σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν πρέπει νά ἐπικρίνουμε τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς καί ἀλλόθρησκους κ.λ.π. Ὁ φόβος καί ἡ δειλία τῶν Μητροπολιτῶν δέν ἔχουν ἐξήγηση. Γιατί φοβοῦνται; Ποιός μπορεῖ νά τούς κάνει τό παρα- μικρό; Τί θά στερηθοῦν, ἄν ἀποκτήσουν φωνή; Γιατί δέν ἔχουν ἀνάλογο φόβο καί ἀπέναντι στό Θεό, καθώς δέν ὁμολογοῦν τήν πίστη τους καί δέν ἐλέγχουν ἐκείνους πού τήν περιφρονοῦν; Γιατί εἶναι ψοφοδεεῖς, παρόλο πού στίς βάσεις τῶν ἀρχιερατικῶν τους θρόνων ὑπάρχουν λέοντες, οἱ ὁποῖοι συμβολίζουν τό θάρρος καί τή γενναιότητα πού πρέπει νά τούς διακρίνουν;

Ὅμως ὑπάρχουν καί οἱ γενναῖοι Μητροπολίτες, στούς ὁποίους στηρίζεται ὁ λαός. Μπορεῖ νά ἀποτελοῦν ἐξαίρεση, ἀλλά τροφοδοτοῦν τήν ἐλπίδα ὅτι δέν χάθηκε τό πᾶν. Ἔχουμε ἀκόμα καί τούς Γέροντες, μέ τήν ἁγιότητα τοῦ βίου καί τό ὁμολογιακό τους φρόνημα. Αὐτή διδάσκουν καί καθοδηγοῦν καί διώχνουν τούς λύκους ἀπό τήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ. Τούς Γέροντες αὐτούς τούς θυμοῦνται συχνά οἱ δειλοί Μητροπολίτες, γιά νά παίρνουν καί οἱ ἴδιοι λίγο ἀπό τή δόξα. Ἀναφέρονται στά ξέψυχα κηρύγματά τους στήν ἁγιότητά τους, χωρίς ποτέ νά τούς ἔχουν μιμηθεῖ στό παραμικρό. Αὐτό βέβαια εἶναι ὑποκρισία πού εὔκολα ἀποκαλύπτεται.

Δέν ἐλπίζω ὅτι κάτι θά γίνει στά ἑπόμενα χρόνια. Εὔχομαι ὅμως νά παρέμβει δυναμικά ὁ Θεός, γιά νά μᾶς παρηγορήσει. Μέχρι τότε ἄς στηριζόμαστε στούς λίγους καί ἐκλεκτούς.

Ορθόδοξος Τύπος,21/11/2014

ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΙΣΕΣ ΑΣ ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

Ἴσως αὐτὸ τὸ ποίημα νὰ ξενίσει ἀρκετοὺς ἀπό μας , ἀλλὰ τὰ πράγματα δὲν ἀλλάζουν, ἔτσι εἶναι ὅπως τὰ λέει τὸ παρακάτω ποίημα.

************

Γερόντοι Γερόντισες τί καθόσαστε καὶ τί χασομερᾶτε

καὶ δὲν ἑτοιμαζόσαστε ταξίδι ποῦ θὰ πάτε;

***

Τὰ χρόνια σας ἐπέρασαν κι’ ἡ ὥρα πλησιάζει

ὁ χάρος ἔρχεται κοντὰ κι’ ἕναν ἕναν κράζει.

***

Τὰ νιάτα σας τὰ φάγατε κι’ ἦλθαν τὰ γειρατειά σας

μὰ σήμερα, μὰ αὔριο, θὰ πάτε στὴ «δουλειά» σας.

***

Δὲν βλέπετε τὰ πόδια σας πὼς τρέμουν, πὼς λυγίζουν

τὰ μάτια σας ἐθάμπωσαν δὲν βλέπουν δὲν γνωρίζουν;

***

Σκεφθῆτε πόσοι πέθαναν καὶ σ’ ἄλλο κόσμο πάνε,

καὶ οὔτε γράμμα στέλνουνε οὔτε μᾶς ἀπαντᾶνε.

***

Φεύγουν καὶ πᾶνε μακρυά καὶ πίσω δὲν γυρίζουν,

τὸ σῶμα καὶ τὰ κόκκαλα ἀπ’ τὴν ψυχὴ χωρίζουν.

***

Μὴ νοσταλγεῖτε τὰ παληά κι’ ὅλα τὰ περασμένα,

σὰν ὄνειρα ἐφύγανε καὶ πᾶν ὅλα χαμένα.

***

Σὰν τοὺς διαβάτες στὸ χωριό περνοῦν νερὸ ζητᾶνε,

καὶ πίνουνε καὶ φεύγουνε καὶ πίσω δὲν γυρνᾶνε.

***

Ὅσα καλὰ κι’ ὅσα κακὰ κάνατε στὴ ζωή σας,

ὅταν θὰ ἀποθάνετε τὰ πέρνετε μαζί σας;

***

Στὸ τελωνεῖο τοῦ Θεοῦ αὐτὰ θὰ τὰ ζυγίσουν

γιὰ νὰ παρθῆ ἀπόφασι τὴν τύχη σας νὰ κρίνουν.

***

Ἐσεῖς θὰ πάτε σὰν μπροστὰ κι’ ἐμεῖς σὰν παραπίσω,

ἤθελα κάτι νὰ σᾶς πῶ κάτι νὰ σᾶς μιλήσω.

***

Πρωτοῦ νὰ ξεκινήσετε καλὰ νὰ ἑτοιμασθῆτε,

τὴ γέφυρα τοῦ στεναγμοῦ ἀφόβως νὰ διαβῆτε.

***

Ἐὰν καταλαβαίνετε πῶς πέρα δὲν θὰ βγῆτε,

τρεχάτε στὸν Πνευματικὸ νὰ ἐξομολογηθῆτε.

***

Διαβάστε ἅγια χαρτιὰ καὶ ἅγια Βιβλία

καὶ μὴν ἀπουσιάζετε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

***

Τηλεφωνήστε στὸ Θεὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία,

ὅτι τυγχάνετε παρών, δὲν πήρατ’ ἀπουσία.

***

Καὶ ἂν κανένας ἀπό σας δὲν ξέρει νὰ διαβάση,

ὅ,τι ἀκούει ἀπὸ τὸν παπά, ποτέ μὴν τὸ ξεχάση.

***

Καὶ ἂν ὑβρίσατε πότε τὰ ἅγια καὶ θειὰ

κι' ἂν ἀδικήσατε πότε κάνα συνανθρωπό σας,

νὰ τοῦ τὸ ξεπληρώσετε ἀπὸ τὸ ἐσοδό σας.

***

Ὅταν πεθάνης γέροντα καὶ γερόντισα πικρὰ θὰ μετανοιώσης,

μὰ τώρα ποὺ ’σαι στὴ ζωή, δὲν θέλης νὰ τὸ νοιώσης;

***

Ἀφίσατε τὴν πρόφασι ὅτι δῆθεν δὲν μπορεῖτε,

ὅταν κτυπάη ὁ παπάς στὴν Ἐκκλησιὰ νὰ μπῆτε.

***

Μετανοεῖτε Χριστιανοὶ νὰ εἶσθε κερδισμένοι,

γιατί ὅταν πεθάνετε θὰ εἶσθε κολασμένοι.

***

Ὅταν θὰ μάθετε ἄρρωστο νὰ τὸν ἐπισκεφθῆτε,

μὴν ἀποθάνει αὔριο καὶ δὲν τὸν ξαναδῆτε.

***

Νὰ τὸν παρηγορήσετε, γλυκὰ νὰ τοῦ μιλῆστε,

καὶ κάνα δῶρο ἂν ἔχετε στὴν κλίνη τοῦ ἀφῆστε.

***

Κυττάξτε πόσοι πέθαναν καὶ σ’ ἄλλον κόσμο πᾶνε,

τὰ κόκκαλα καὶ οἱ σταυροὶ αὐτὸ τὸ μαρτυρᾶνε.

***

Ποτέ μὴν τὸ ξεχνᾶμε καὶ μὴν τὸ λησμονᾶμε,

ὅτι κι’ ἐμεῖς θὰ φύγωμε κοντά τους θὲ νὰ πᾶμε.

***

Ρωτῆστε σ’ ὅλα τὰ χωριά, καὶ σ’ ὅποια πολιτεία,

θὰ μάθετε ὅτ’ εἶν’ θάνατος ὅτι εἶν’ νεκροταφεῖα.

***

Συγκεντρωθῆτε γέροντες γερόντισες ὅλοι στὴν Ἐκκλησία,

καὶ καντ’ ἐξομολόγησι μὲ συντριβὴ καρδιᾶς.

***

Νὰ φύγη ὅλη ἡ βρωμιὰ καὶ ὅλ’ ἡ ἁμαρτία,

καὶ πάρετε εἰσιτήριο λευκό, διὰ τὴν Αἰωνία.

Αναρτήθηκε από ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΓΙΑΣ στις 10:29 π.μ.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης...

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Οι "Μάρτυρες του Ιεχωβά" και ο Οικουμενισμός. Ποιά αίρεση από τις δύο είναι πιο επικίνδυνη;

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

ΟΙ «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ» ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Ποιά αἵρεση ἀπὸ τὶς δύο εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνη;

Γράφει ο Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης
1. Ὁ προσηλυτισμὸς τῶν Ἰεχωβάδων καὶ ὁ προσηλυτισμὸς τῶν Οἰκουμενιστῶν

Σὲ ἱερατικὴ σύναξη ποὺ ἔγινε πρόσφατα σὲ μητρόπολη τῆς Μακεδονίας ἀνετέθη σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ παρουσιάσει εἰσήγηση γιὰ τὴν αἵρεση τῶν ψευδομαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. Μετὰ τὸ πέρας τῆς εἰσηγήσεως ὁ παριστάμενος μητροπολίτης ἐξέφρασε τὴν ἐκτίμηση ὅτι οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ εἶναι ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη αἵρεση, γιατὶ ἀσκοῦν μεθοδικὰ καὶ προγραμματισμένα προσηλυτισμὸ εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ἐκμεταλλευόμενοι συνήθως τὶς δύσκολες οἰκονομικὲς συνθῆκες. Αὐτὸ ὅμως ἔκαναν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ κάνουν καὶ πολλὲς προτεσταντικὲς αἱρέσεις, ἀλλὰ καὶ ὁ Παπισμὸς

μὲ τὴν ἀπατηλὴ μέθοδο τῆς Οὐνίας, ποὺ ἐφεῦραν καὶ προώθησαν οἱ γνωστοὶ Ἰησουΐτες. Ἑπομένως προσηλυτισμὸ δὲν ἀσκοῦν μόνον οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἀλλὰ καὶ οἱ πάμπολλες προτεσταντικὲς παραφυάδες, ἐπίσης καὶ ὁ Παπισμός, ὁ ὁποῖος μέχρι σήμερα ἀρνεῖται νὰ καταδικάσει καὶ νὰ ἀποσύρει τὴν Οὐνία, κατ᾽ ἐξοχὴν μέθοδο προσηλυτισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων, καὶ ἔχει φέρει σὲ δύσκολη θέση τοὺς φιλοπαπικοὺς Ὀρθοδόξους, τοὺς ὁποίους παρέσυρε κατὰ τὸν διεξαγόμενο θεολογικὸ διάλογο στὴν ἀθώωση καὶ ἀμνήστευση τῆς Οὐνίας μὲ τὴν ἐπαίσχυντη συμφωνία στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993.

Ἐνημερώθηκε ποτὲ ὑπεύθυνα καὶ ἐπίσημα ἀπὸ τὶς κατὰ τόπους ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο, ὥστε νὰ προφυλαχθεῖ ἀπὸ τὴν ἀπάτη τῆς Οὐνίας, ἰδιαίτερα στὴν πολυάνθρωπη Ἀθήνα, ὅπου ἀνυποψίαστοι Ὀρθόδοξοι ἐπισκέπτονται τὸν ναὸ τῶν Οὐνιτῶν, ὁ ὁποῖος δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους ναούς, ὅπως καὶ οἱ ἀκολουθίες καὶ ἡ ἀμφίεση τῶν κληρικῶν τῆς Οὐνίας; Θὰ ἀνατεθοῦν εἰσηγήσεις στὶς ἱερατικὲς συνάξεις, γιὰ νὰ παρουσιασθοῦν ἱστορικὰ καὶ συγχρονικὰ τὰ κατορθώματα τῆς Οὐνίας καὶ ὁ αἱρετικὸς καὶ κοσμικὸς χαρακτήρας τοῦ Παπισμοῦ, ποὺ βυθίζεται μέσα στὸ βόθρο τῶν σκανδάλων τῆς παιδεραστίας, ὅπως ἐπανειλημμένως ἔχει διακηρύξει μὲ παρρησία ὁ ὁμολογητὴς μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ; Ποιός φοβᾶται ποιόν; Μήπως τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος ἔχει ξεπεράσει σὲ φιλοπαπισμὸ καὶ οἰκουμενιστικὴ συμπεριφορὰ ὅλους τοὺς παλαιοὺς καὶ σύγχρονους ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες μὲ τὶς συναντήσεις, τὶς συμπροσευχές, τοὺς ἀσπασμοὺς καὶ ἐναγκαλισμοὺς μὲ τοὺς πάπες, τὰ θυμιάματα καὶ τά «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», τὰ ἀπολυτίκια καὶ τὰ τροπάρια πρὸς τιμὴν τοῦ πάπα; Πῶς ἐπέτρεψε ὁ πατριάρχης μία σχεδὸν κατὰ τὸ ἥμισυ κουτσουρεμένη ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία, ἀφοῦ ἀπουσίαζαν ἕξη (6) αὐτοκέφαλες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, νὰ ὑπογράψει τὸ προδοτικὸ κείμενο τοῦ Balamand, ἐνῶ εἶχε τὴν δυνατότητα διὰ τοῦ ὀρθοδόξου συμπροέδρου, ποὺ ἦταν ἱεράρχης τοῦ Πατριαρχείου, νὰ ἐπικαλεσθεῖ φιλαδέλφως τὴν ἀπουσία τῶν ἀληθινὰ ἀδελφῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν καὶ νὰ ματαιώσει ἢ νὰ ἀναβάλει τὴν συνέλευση τῆς Μεικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς, ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ ἀθώωση τῆς Οὐνίας καὶ νὰ παραμείνει ἡ καταδίκη της ποὺ ἔγινε στὸ Freising τοῦ Μονάχου τὸ 1991; Πῶς ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ δωρήσει ἁγιοπότηρο στὸν νεοεκλεγέντα ἀρχιεπίσκοπο τῶν ἐν Ἀθήναις Οὐνιτῶν καθηγητὴ Δημήτριο Σαλάχα, γιὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ ὁποίου δὲν ἀντέδρασε οὔτε ἡ οἰκουμενίζουσα καὶ συμπορευομένη μὲ τὸ Φανάρι ἑλλαδικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή; Τόση λησμονιὰ καὶ ἀμνημοσύνη τοῦ πῶς ἐνεργοῦσαν οἱ προηγούμενες ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες στὶς περιπτώσεις ἐκλογῆς Οὐνιτῶν ἀρχιεπισκόπων; Τόσο πολὺ ἔχει διαβρώσει ὁ Οἰκουμενισμὸς τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα πατριαρχῶν καὶ ἀρχιεπισκόπων;

Δὲν πείθει καθόλου ἡ διακήρυξη τοῦ κ. Βαρθολομαίου ὅτι δὲν εἶναι οἰκουμενιστής· διότι τὴν ἴδια ὥρα ποὺ προέβαινε σ᾽ αὐτὴ τὴν διακήρυξη, στὸ ἴδιο κείμενο τῆς προσφωνήσεώς του πρὸς τὸν πατριάρχη Βουλγαρίας κ. Νεόφυτο, ἐπιχειροῦσε νὰ ἐνισχύσει τὸν Οἰκουμενισμὸ νουθετώντας τὴν βουλγαρικὴ ἐκκλησία νὰ ἐπιστρέψει στὸ κατ᾽ ἐξοχὴν θεσμικὸ ὄργανο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, καὶ στοὺς οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν θεολογικοὺς διαλόγους. Θὰ εὐφρανθοῦν ὅλοι οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες μέχρι σήμερα Ἅγιοι καὶ Πατέρες καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ὅλων τῶν αἰώνων, ἂν ὁ πατριάρχης τοῦ Γένους, τῆς Μεγάλης ὄντως Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μεταβάλει σὲ πράξη τὸ «δὲν εἶμαι οἰκουμενιστής» καὶ ἐλευθερώσει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέσα στὴν ὁποία ζῆ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα.

2. Πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνος ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τούς «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ»

Ἐρχόμαστε ἔτσι συνδεόμενοι μὲ τὰ πρῶτα, νὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἀσφαλῶς οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ εἶναι ἐπικίνδυνη αἵρεση μὲ τὰ ἄφθονα μέσα ποὺ διαθέτουν οἱ ὑπερατλαντικοὶ χρηματοδότες καὶ προστάτες τους, ποὺ δὲν εἶναι θεσμικὰ καὶ ἰδεολογικὰ πολὺ μακρυὰ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ προωθοῦν τὸν Οἰκουμενισμό. Εἶναι ὅμως εὐκολώτερος ἀντίπαλος, ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ἁπλοῦς πιστούς, καὶ δὲν μποροῦν εὔκολα νὰ περάσουν τὶς πλάνες τους καὶ τὶς διδαχές τους, διότι ἐμφανίζονται ὡς ἐχθροὶ καὶ κατήγοροι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν δογμάτων της, καὶ ἑπομένως δίνουν ἀμέσως τὸ στίγμα τῶν ἐχθρῶν καὶ πολεμίων τῆς πίστεως, πρᾶγμα ποὺ ἀσυναίσθητα προκαλεῖ ἀμυντικὴ καὶ ἀπορριπτικὴ στάση. Καὶ μόνο τὸ ὅτι δὲν κάνουν τὸν Σταυρό τους, δὲν σέβονται τὸν Τίμιο Σταυρό, καὶ δὲν τιμοῦν τὶς ἅγιες εἰκόνες, μαζὶ μὲ πλῆθος ἄλλων παρεκκλίσεων, τὶς ὁποῖες βέβαια ἀγνοοῦν οἱ ἁπλοὶ πιστοί, καὶ μόνον αὐτὰ ἀρκοῦν γιὰ νὰ πέσει στὸ κενὸ ἡ προσηλυτιστική τους προσπάθεια, ἐκτὸς ἐλαχίστων εἰδικῶν ἐξαιρέσεων.

Ποιός θὰ προφυλάξει ὅμως τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὰς κληρικοὺς καὶ θεολόγους, οἱ ὁποῖοι ἐκ τῶν ἔσω ἀφανῶς καὶ βραδέως διαβρώνουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ οὐσιαστικῶς καταλήγουν στὸν ἴδιο σκοπὸ καὶ στόχο, ἀλλὰ μὲ πιὸ ἐπικίνδυνη μέθοδο, ἀφοῦ κρύβονται κάτω ἀπὸ τὸ ἔνδυμα τοῦ ὀρθοδόξου κληρικοῦ καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀρθοδόξου θεολόγου; Σὲ τί διαφέρει ὁ ψευδομάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ ποὺ ἀρνεῖται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν Ἰουδαῖο καὶ Μουσουλμᾶνο, ποὺ ἐπίσης ἀρνοῦνται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τὶς θρησκεῖες τῶν ὁποίων ὅμως οἱ Οἰκουμενισταὶ θεωροῦν ὡς παράλληλους μὲ τὸν Χριστιανισμὸ δρόμους σωτηρίας, ἀρνούμενοι ἔτσι τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, ὅπως καὶ οἱ Ἰεχωβάδες; Σὲ τί διαφέρει ὁ ψευδομάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες, ποὺ καὶ αὐτοὶ δέχονται μόνον τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπορρίπτουν τὴν Παράδοση καὶ τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀσεβοῦν πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τοὺς Ἁγίους καὶ τὶς εἰκόνες τους, ὅπως καὶ οἱ Ἰεχωβάδες; Καὶ ὅμως μὲ αὐτοὺς συνυπάρχουμε καὶ συμπροσευχόμαστε καὶ τοὺς ἀναγνωρίζουμε ὡς ἐκκλησίες καὶ συμμετέχουμε ὡς ἴσοι πρὸς ἴσους, ὡς πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν πίστη, μέσα στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ποὺ οὐσιαστικῶς εἶναι Παγκόσμιο Συμβούλιο Πλανῶν καὶ Αἱρέσεων. Γιατί μὲ τοὺς Ἰουδαίους καὶ Μουσουλμάνους ἔχουμε σχέσεις καὶ ὀργανώνουμε διαθρησκειακὲς συναντήσεις, ἐνίοτε καὶ συμπροσευχές, καὶ δὲν τοὺς χαρακτηρίζουμε ὡς ἐπικίνδυνες θρησκεῖες; Γιατί δὲν ὀργανώνουμε συναντήσεις μὲ τοὺς Ἰεχωβάδες; Γιατί δὲν προτείνουμε νὰ συμμετάσχουν καὶ αὐτοὶ στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾽Εκκλησιῶν», ἀφοῦ συμφωνοῦν στὰ περισσότερα μὲ τοὺς Προτεστάντες; Ἁπλούστατα, γιὰ νὰ ὑπάρχει φαινομενικὰ ἕνας ἐχθρός, ὄχι πολὺ ἐπικίνδυνος ὅμως, νὰ στρέφουμε ἐναντίον του τὰ βέλη καὶ νὰ ἀναλώνουμε τὴν ποιμαντική μας φροντίδα, καὶ νὰ ἀφήνουμε ἐλεύθερο τὸν Οἰκουμενισμό, ὡς νέα Οὐνία, νὰ διαβρώνει τὸ φρόνημα κληρικῶν, θεολόγων καὶ πιστῶν, καὶ ὡς προβατόσχημος λύκος νὰ κατατρώγει τὸ ποίμνιο.

Θὰ ἐντάξει ἆραγε ποτὲ ἡ ἁρμόδια ἐπὶ τῶν αἱρέσεων Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό, ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν περισσότερο, ἀνάμεσα στὶς αἱρέσεις, ἢ ἔχουμε σχεδὸν κατακτηθῆ καὶ ἀφομοιωθῆ ἀπὸ αὐτές; Ἡ δήλωση τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου, ὅτι δὲν εἶναι οἰκουμενιστής, ἔχει πάντως καὶ θετικὸ περιεχόμενο· ἀναγνωρίζει ὁ πατριάρχης ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς καὶ γι᾽ αὐτό, ὡς ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος, δὲν θέλει νὰ χαρακτηρίζεται ὡς οἰκουμενιστής. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ πείσει μὲ ἔργα πλέον καὶ ὄχι μὲ λόγια τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἀναιρώντας ὅσα οἰκουμενιστικὰ μέχρι τώρα ἔχει πεῖ καὶ ἔχει πράξει καὶ συντονίζοντας, κατὰ τὰ κανονικῶς ἰσχύοντα, τὴν ἔξοδο τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὥστε νὰ μποροῦμε ὅλοι ἀπὸ καρδίας νὰ ψάλλουμε: «Βαρθολομαίου τοῦ Παναγιωτάτου καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πολλὰ τὰ ἔτη».

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον Ορθόδοξο Τύπο 11-10-2013

Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου...

Επιτρέπεται η συμπροσευχή μετά αιρετικών;  
Του Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών, Δρος Κανονικού Δικαίου

Ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος αποδίδει υψίστη σημασία στην προσευχή. Η τεσσαρακονθήμερος προσευχή Του στην έρημο ήταν η εισαγωγή στον δημόσιο βίο Του (Ματθ. 4, 1κ.εξ.). Οι Ιεροί Ευαγγελιστές μάς πληροφορούν ότι προ παντός σημαντικού γεγονότος της ζωής Του προηγείτο η προσευχή (Ματθ. 14, 23. 26, 36. Μάρκ. 6, 36. 14, 32. Λουκ. 5, 16. 6, 12. 9, 28).

Οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας εντοπίζουν την σημασία που προσδίδει ο Ίδιος ο Ενανθρωπήσας Λόγος του Θεού Πατρός στην προσευχή, στην προσπάθεια του πλάσματος να υποστασιάση μέσω αυτής τον διάλογο μετά του Δημιουργού του Θεού, επειδή ο ανθρώπινος λόγος είναι ο τρόπος της εκστατικής αναφοράς του προσώπου.

Και τούτο γιατί η υπέρβαση της ατομικότητος και η κατ’ εξοχήν φανέρωση του προσώπου συντελούνται μέσω της προσευχής. Ο Ιερός Χρυσόστομος, εκφράζοντας την πεποίθηση αυτή της Εκκλησίας, λέγει: «Ου γαρ εστιν, ουκ έστιν ουδέν ευχής δυνατώτερον, ουδέ ίσον» (PG 48, 766).

Αλλά και την κοινή – ομαδική προσευχή ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος την θεσπίζει, όταν μας διαβεβαιοί: «Ου γαρ εισίν δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18, 20). Οι συμπροσευχόμενοι διαλέγονται μετά του Τριαδικού Θεού ως υιοί Αυτού κατά χάριν. Ο προσευχόμενος κοινωνεί εσωτερικώς μετά της κεφαλής της Εκκλησίας, του Θεανθρώπου Κυρίου, όπως και ο συμπροσευχόμενος, σε έναν κοινό διάλογο αληθείας και γνώσεως «εν Αγίω Πνεύματι». Άλλωστε, αυτό το νόημα εμπεριέχει η φράση του Ιδίου του Κυρίου «εις το εμόν όνομα». «Η συμφωνία πολλήν έχει την ισχύν» (PG 62, 461), υπογραμμίζει ο Ιερός Χρυσόστομος.

Το περιεχόμενο επομένως της συμπροσευχής είναι η καθολική αλήθεια της ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, που είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία. Όταν ένα ή περισσότερα μέλη αμφισβητούν ή αλλοιώνουν ή απορρίπτουν την αποκαλυφθείσα Αλήθεια, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την Αγία Γραφή και την Αποστολική και Πατερική παράδοση, διασπάται η κοινωνία των συμπροσευχομένων, για τον λόγο ότι η αλήθεια είναι ο τρόπος υπάρξεως της Εκκλησίας, πέρα από κάθε συμβατική έννοια και σκέψη. Για τον λόγο αυτό προηγείται της συμπροσευχής η ομολογία πίστεως. Δεν είναι δυνατον να υπάρξη συμπροσευχή, εάν δεν προϋπάρχη ομοφωνία στην Ορθόδοξη Αγιοπατερική πίστη.

Η Εκκλησία αντέδρασε στο αλλόκοτο είδος συμπροσευχής, του ορθοδόξου μετά αιρετικού, επισημαίνουσα τά όρια της αληθείας αφ’ ενός και αφ’ ετέρου το ανεπίτρεπτο της εκκλησιαστικής κοινωνίας και συμπροσευχής του ορθοδόξου μέλους της μετά του αιρετικού.

Αυτή η αντίδρασή της εξεφράσθη μέσα από τους ιερούς Κανόνες της Αποστολικής Συνόδου, των Οικουμενικών Συνόδων, αλλά και των Τοπικών, οι οποίες έλαβον οικουμενικό κύρος.

Συγκεκριμένα ο ΜΕ΄ κανόνας των Αγίων Αποστόλων διαλαμβάνει τα εξής: «Επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω• ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω» (Ράλλη – Ποτλή, Σύνταγμα, τ. 2, σ. 60).

Η συμπροσευχή του κληρικού μετά αιρετικού επιφέρει τον αφορισμό, ακόμη κι αν συμβή εκτός ιερού ναού και ιεράς Ακολουθίας, βάσει του Ι΄ Αποστολικού κανόνος: «Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω» (Ράλλη – Ποτλή, Σύνταγμα, τ. 2, σ. 14). Εάν, όμως, διενεργηθή συμπροσευχή εν τω Ναώ και επιτραπή στον αιρετικό να διενεργήση κάτι ως κληρικός, τότε επιβάλλεται ποινή καθαιρέσεως, κατά τον προαναφερθέντα ΜΕ΄κανόνα των Αγίων Αποστόλων.

Κατηγορηματικός ως προς την συμπροσευχή σε αιρετικό ναό είναι και ο ΞΔ΄ Αποστολικός κανόνας, ο οποίος διαλαμβάνει τα εξής: «Ει τις κληρικός, ή λαϊκός, εισέλθη εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω» (Ράλλη – Ποτλή, Σύνταγμα, τ. 2, σσ. 81-82). Εδώ σαφώς απαγορεύεται η συμπροσευχή κληρικών και λαϊκών μετά Ιουδαίων –σήμερα θα λέγαμε μετά αλλοθρήσκων– και αιρετικών. Η επιβαλλομένη δε ποινή στους συμπροσευχηθέντες είναι για μεν τους κληρικούς η καθαίρεση, για δε τους λαϊκούς ο αφορισμός.

Ακόμη και ο συνεορτασμός και η ανταλλαγή δώρων μετά αλλοθρήσκων και αιρετικών απαγορεύεται από τους ιερούς Κανόνες: «Ότι ου δει παρά των Ιουδαίων, ή αιρετικών, τα πεμπόμενα εορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αυτοίς» (ΛΖ΄ καν. Λαοδικείας, Ράλλη – Ποτλή, Σύνταγμα, τ. 3, σ. 206. Βλ. επίσης ΛΒ´, ΛΔ´, ΛΗ΄, ΛΘ΄ της ιδίας Συνόδου). Ο δε ΛΓ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου διακελεύει: «Ότι ου δεί αιρετικοίς, ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι» (όπ. π., σ. 198. Βλ. και Θ΄κανόνα Τιμοθέου Αλεξανδρείας, Ράλλη – Ποτλή, Σύνταγμα, τ. 4, σ. 336).

Η Εκκλησία, όπως διαπιστώνουμε, μάς διδάσκει ότι δεν είναι δυνατόν ο αποδεχόμενος την αποκαλυφθείσα Αλήθεια περί του Τριαδικού Θεού να συνυπάρξη με τον μη αποδεχόμενο την προαναφερθείσα αλήθεια σε κοινή στάση προσευχής –ομολογίας της αποδοχής αυτής, πολλώ δε μάλλον σε ευχαριστιακή κοινωνία εν τη Θεία Λειτουργία.

Δυστυχώς, αυτές τις ημέρες βιώσαμε συνταρακτικές καταστάσεις στο Οικουμενικό Πατριαρχείο μας.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο άμεσος συνεργάτης του Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας και άλλοι Πατριαρχικοί, ανώτεροι και κατώτεροι, κληρικοί προέβησαν σε καθημερινές συμπροσευχές με τον αιρεσιάρχη Πάπα Φραγκίσκο (τον αποδεχόμενο και κηρύσσοντα δεκαπέντε και πλέον αιρέσεις), κινούμενοι στον χώρο της διανοητικής Θεολογίας και όχι στον Αγιοπατερικό χώρο του «λάλει Εκκλησία μου και ο δούλος σου (κληρικός ή λαϊκός) ακούει».

Είναι αδιανόητο και εν ταυτώ αντικανονικό ο Ορθόδοξος Οικουμενικός Πατριάρχης να αποκαλή απερίφραστα τον Παπισμό «Εκκλησία», την αιρετική αυτή οργάνωση, η οποία απεκόπη για τις πολλές αιρέσεις της από το Σώμα του Χριστού, την ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ και να δηλώνη ότι αποσκοπεί να «επανεύρωμεν την πλήρη μεταξύ των Εκκλησιών ημών κοινωνία».

Δυστυχώς, οι προαναφερθέντες δεν έλαβαν υπ’ όψιν την οδό, την οποία υποδεικνύει η Ορθόδοξος Εκκλησία, η ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, που είναι η υπακοή στους ιερούς Κανόνες, η Θεανθρώπινη οδός. Δεν ενήχησε στα ώτα τους το «έδοξεν τω Αγίω Πνεύματι και ημίν», το οποίο δεσπόζει σε όλες τις Συνόδους, Οικουμενικές και Τοπικές, με το οποίο εκφράζεται «εν λόγω και χρόνω» η Θεανθρώπινη βούληση της Αγίας μας Εκκλησίας.

Η φωνή του Μ. Βασιλείου ακούγεται και πάλι τις θλιβερές για την Ορθοδοξία αυτές ημέρες: «Πάνυ με λυπεί ότι επιλελοίπασι λοιπόν οι των Πατέρων κανόνες και πάσα ακρίβεια των Εκκλησιών απελήλαται, και φοβούμαι μη, κατά μικρόν της αδιαφορίας ταύτης οδώ προϊούσης, εις παντελή σύγχυσιν έλθη τα της Εκκλησίας πράγματα» (Ράλλη – Ποτλή, Σύνταγμα, τ. 4, σ. 275).

Πότε, λοιπόν, θα κατανοήση ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, οι περί αυτόν και όλοι μας ότι η πιστή τήρηση των όσων διακελεύουν οι ιεροί Κανόνες είναι μαρτυρία υπακοής στην ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, την ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αλλά και σημείο υποταγής της ατομικότητος στην κοινή μετοχή όλων των πιστών, κληρικών και λαϊκών, στην αποκαλυφθείσα Αλήθεια;

Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, "Ουρανού κρίσις.

«ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ. 

ΤΟΝ «ΠΑΠΑ» ΑΠΟΡΙΠΤΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ»

Ὁμιλία αἰδ. πρωτοπρεσβ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, πού ἐκφωνήθηκε στήν αἴθουσα τῆς              Π.Ο.Εστίς 8-12-2014                                                     

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀξιότιμε κ. Χαράλαμπε Βασιλόπουλε καί λοιποί κύριοι ἰθύνοντες καί συνεργάτες τῆς ναυαρχίδος τοῦ ἀντιαιρετικοῦ καί ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, τῆς κατά πάντα μαχητικῆς ἐφημερίδος τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου,

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί και ἀδελφές,                  

Θά θέλαμε, κατ’ ἀρχήν, νά ἐκφράσουμε τά βαθύτερα αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης καί ἐνθέρμου εὐχαριστίας, πού διακατέχουν τήν καρδιά μας, γιά τήν τιμητική πρόσκληση, πού εἴχατε τήν εὐγενή καλωσύνη νά ἀπευθύνετε πρός τήν ἐλαχιστότητά μας, νά εἴμαστε σήμερα ὁ ὁμιλητής στή σειρά τῶν ὁμιλιῶν, πού διοργανώνει κάθε Δευτέρα ἡ Π.Ο.Ε.

Πράγματι, ἀποτελεῖ ὑψίστη τιμή για ’μᾶς νά ὁμιλοῦμε στήν Π.Ο.Ε. καί τόν Ὀρθόδοξο Τύπο, πού εἶναι καί τά δύο καρποί τῶν συγχρόνων ὁσίων Γερόντων καί ὁμολογητῶν ἀρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου καί ἀρχιμ. Μάρκου Μανώλη.

Τό θέμα, τό ὁποῖο θά ἀναπτύξουμε σήμερα στήν ἀγάπη σας, εἶναι : «Οὐρανοῦ κρίσις. Δέν χρειάζονται διάλογοι. Τόν «πάπα» ἀπορίπτει ὁ οὐρανός».

Πρόλογος

Ἡ μνήμη κάθε ἁγίου τῆς πίστεώς μας μᾶς παρέχει κατάλληλη ἀφορμή γιά πνευματικό προβληματισμό. Οἱ ἑορτές τοῦ ὀρθοδόξου ἑορτολογίου ἀποτελοῦν τά πνευματικά πανδοχεία, τά ὁποία μᾶς ξεκουράζουν ἀπό τήν βοή καί τόν τάραχο τοῦ βίου, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τό ἀρχαῖο ἐκκλησιαστικό ρητό, «βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόχευτος», δηλ. ὁ βίος χωρίς ἑορτές, μοιάζει σάν μιά μακρά ὁδό χωρίς πανδοχεῖο. Ἔτσι, λοιπόν, σέ τέσσερεις ἡμέρες ἀπό σήμερα, λίγο πρίν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάσει πανηγυρικῶς τήν κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπου τό σπήλαιο, ἡ φάτνη, οἱ ποιμένες, οἱ μάγοι, ἡ Παρθένος καί ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί προετοιμαζόμαστε νά ὑποδεχθοῦμε τόν ἐν σπηλαίω γεννηθησόμενον καί ἐν φάτνη ἀνακλιθησόμενον Χριστόν, θά προβληθεῖ ἡ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου τοῦ θαυματουργοῦ. Ἡ ἑορτή αὐτή τοῦ ἁγίου ξεπροβάλλει ὡς πνευματική ἀνάσα καί ὄαση μέσα στόν πολυήμερο, ἐντατικό καί πνευματικό ἀγῶνα τῆς νηστείας, ὁ ὁποῖος σιγά-σιγά κορυφώνεται καί στόν ὁποῖο οἱ πιστοί συμμετέχουμε ἐθελουσίως, μέ ἀπώτερο σκοπό τήν κάθαρση τῶν παθῶν μας καί τόν ἐφοδιασμό μας μέ πνευματική ρώσι, δύναμη ψυχῆς καί σώματος.

Στή σημερινή μας ὁμιλία, δέν θά παρουσιάσουμε τήν βιογραφία καί τά θαύματα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, διότι θεωροῦμε ὅτι εἶναι γνωστά σέ ὅλους μας.

Τό θαῦμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος κατά τῶν Λατίνων

Θέλουμε, ὅμως, νά ἀναφερθοῦμε σ’ἕνα ἱστορικὸ συμβὰν ἐκ μέρους τοῦ χαρισματούχου καί θαυματουργοῦ Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας μας, ἁγίου Σπυρίδωνος, τὸ ὁποῖο ἀμείλικτα ἔδωσε ἰσχυρὸ ράπισμα καὶ ἐξ Οὐρανοῦ κατεδίκασε τὸν παπισμὸ ὡς παναίρεση, καί τό ὁποῖο δυστυχῶς παραμένει ἄγνωστο στοὺς πολλούς. Περισσότερο ἀπό ποτέ ἄλλοτε, καθίσταται ἀναγκαία ἡ γνώση του σήμερα, στήν ἐποχή μας, ὄχι μόνο στοὺς πιστοὺς γενικά, ἀλλὰ καὶ στοὺς λατινόφρονες καί παπόφιλους.

Τὸ τί συνέβη στὴν Κέρκυρα καὶ ἄνωθεν τιμωρήθηκαν οἱ τότε παπικοί, οἱ μακρὰν τῆς Ἀληθείας ἀκόμη ὑπάρχοντες, εἶναι ἄκρως διαφωτιστικὸ, ὡς καὶ συνταρακτικὸ, καὶ γεγονός ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ ὁποῖο θυμίζει βιβλικὰ τιμωρητικὰ συμβάντα τοῦ ἀρχαίου Ἰσραήλ. Τονίζεται ἰδιαιτέρως ὅτι τὸ γεγονὸς ἐκεῖνο καίρια ἀποστομώνει τοὺς παπόφιλους καὶ οἰκουμενιστές καί δείχνει ὅτι ὄντως ὁ παπισμός εἶναι αἵρεση, κι αὐτό πλέον δὲν εἶναι γνώμη καί θέση ἀνθρώπινη, ἀλλὰ κρίση καί ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ. Καί ἔχει αὐτὸ τὸ κῦρος, ἐπειδή προέρχεται ἀπὸ τὸν λόγιο ὅσιο Ἀθανάσιο τὸν Πάριο καὶ τὸν κερκυραῖο διδάσκαλο Εὐγένιο Βούλγαρι. Καὶ οἱ δύο ἔζησαν τὴν ἐποχὴ τοῦ συμβάντος καὶ τὸ κατέχουν ἀπὸ «πρῶτο χέρι».

Ἡ Κέρκυρα, τελικὰ, διασώθηκε ἀπὸ καλὰ ὀργανωμένη τουρκικὴ ἐπίθεση τὸν Αὔγουστο τοῦ 1716, χάρη στὴ δυναμικὴ παρέμβαση τοῦ πολιούχου της, ἁγίου Σπυρίδωνος, ὁ ὁποῖος ματαίωσε κυρίευση τοῦ νησιοῦ, πού ἦταν βέβαιη μὲ βάση τὰ ἑκατέρωθεν στρατιωτικὰ μέσα. Αὐτό ἔγινε δεκτὸ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους κατοίκους, ἀλλὰ καὶ τοὺς παπικοὺς Βενετσιάνους, ποὺ ἦταν τότε κύριοι τοῦ νησιοῦ. Ἀπόρροια τῆς σωτηρίας τῆς Κέρκυρας ἀπὸ τὸν Ἅγιο, ἦταν ἡ ὁμόφωνα θεσπισθεῖσα ἑορτὴ τῆς 11^ης Αὐγούστου, ὡς εὐχαριστήρια.

Ἐκ τῶν ὑστέρων ὁ Διοικητὴς τοῦ νησιοῦ, ἀντιναύαρχος Ἀνδρέας Πιζάνης, παπικός, θέλοντας καὶ προσωπικὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Ἅγιο, συμβουλεύτηκε τὸν παπικὸ, δομηνικανό θεολόγο του Φραγκίσκο Φράνγκιπουμ, ὁ ὁποῖος τοῦ πρότεινε νὰ ἀνεγείρει πλάϊ στὴν ἤδη ὑπάρχουσα Ἁγία Τράπεζα, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου, καὶ στὸν χῶρο, ὅπου ὑπάρχει τὸ Ἱερὸ Σκήνωμα, μία ἄλλη δική τους παπικὴ τράπεζα (ἀλτάριο), προκειμένου, ὅταν θέλει, νὰ τελεῖται παπική λειτουργία στὴ γλώσσα τους. Φάνηκε ἀρεστὴ ἡ πρόταση στὸν Ἡγενόνα Πιζάνη καὶ πληροφοριακὰ τὸ εἶπε στοὺς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ. Ἐκεῖνοι πάραυτα ἐξέφρασαν τὴν ἀντίθεσή τους, ὅτι πρόκειται περὶ καινοτομίας καὶ ὅτι δὲν θὰ τὴν δεχθεῖ ὁ Ἅγιος. Ὅμως, αὐτὸς ἀντέδρασε. Ἐκεῖνο τὸ βράδυ, τοῦ ἔκανε ἐμφάνιση ὁ ἅγιος Σπυρίδων μὲ σχῆμα μοναχοῦ καὶ ἔντονα τὸν ἀπέτρεψε νὰ προβεῖ σὲ ὅ,τι ἀποφάσισαν. Τὸ ὄνειρο ἀνέφερε στὸν θεολόγο του καὶ αὐτὸς τὸν ἐνθάρρυνε, λέγοντας ὅτι οἱ Χριστιανοὶ δὲν πιστεύουν σὲ ὄνειρα. Ὅμως, ἦταν φανερὸ ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ σύνηθες ὄνειρο. Ἐνῶ τὰ σχετικὰ ὑλικὰ ἑτοιμάζονταν, τὴν ἑπομένη νύχτα ἔγινε δεύτερη ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου, ὅπου μὲ ὕφος ἀπειλητικὸ τοῦ εἶπε : «Ἤξευρε ὅτι, ἂν πειράξῃς τὸν Ἅγιον οἶκον μου, θέλεις τὸ μετανοήσης, ὅτε οὐδὲν ὄφελος». Ἔμφοβος ὁ αὐθέντης καὶ ἔντρομος γενόμενος, ἀμέσως τὴν ὥρα ἐκείνη τῆς νυκτὸς καλεῖ τὸν θεολόγο του, διηγεῖται ἀπαραλλάκτως τὴν ὄψη τοῦ φαινομένου, τοῦ παριστάνει τὴν δειλία τῆς καρδίας του, καὶ λέει ὅτι ἀπὸ τόσο φόβο εἶναι κυριευμένος, ὥστε δὲν θέλει νά ἀποτολμήσει νὰ ἐκτελέσει αὐτὸ τὸ ἔργο. Τότε ὁ θεολόγος, ἀφοῦ ὕψωσε τὸν λόγο του, λέγει : «Αὐθέντα ἤξευρε, πώς, ἂν συσταλθῇς ἀπὸ τοῦ νὰ ἐνεργήσῃς ἕνα ἅγιον ἔργον, ὁποῦ ἀπεφάσισες, παραστήνεσαι εἰς τὸν κόσμον ὅτι πιστεύεις σὲ ὀνείρατα ἐκ συνεργείας τοῦ διαβόλου». Ἀφοῦ γέμισε, λοιπὸν, μέ θράσος ὁ Ἡγεμών, ὅταν ξημέρωσε, πῆγε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου μαζί μέ ὅλη τή συνοδεία του, γιὰ νὰ καταμετρήσει τελικὰ τὸν τόπο, τό μῆκος, τό πλάτος καὶ τό ὕψος γιὰ τὴν κατασκευὴ τῆς τραπέζης. Τότε ἐκεῖ οἱ ἱερεῖς, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πρωτοπαπᾶ, τὸν παρακαλοῦσαν, ἰκετεύοντας, νὰ μὴ κάνει τέτοια καινοτομία. Ὁ δέ Ἡγεμών, ἀφοῦ ἄκουσε καὶ ἀγρίεψε, φοβέρισε μὲ μεγάλο θυμὸ ὅτι, ἂν δὲν ὑπακούσουν καὶ ἡσυχάσουν, θά τοὺς στείλει σιδηροδέσμιους στὴν Βενετία, γιά νὰ τοὺς ρίξουν στὰ καμαρῶτα (στίς φυλακές), ὥστε νὰ μὴ δοῦν πλὲον τὸν ἥλιο. «Ἐγὼ», λέγει, «θέλω νὰ πήξω θυσιαστήριον, πρᾶγμα θεῖον καὶ Θεῷ εὐάρεστον». Ἀφοῦ ἀπεχώρησε ὁ Ἡγεμών, οἱ ἱερεῖς ἄνοιξαν τὴν ἱερὰ λάρνακα καί ἔψαλαν παράκληση, χύνοντας δάκρυα, γιὰ νὰ ἐμποδίσει ὁ Ἅγιος τὸν σκοπὸ τοῦ Ἡγεμόνος. Ἡ εἴδηση ἔφθασε καὶ στὸν πιστὸ λαό.

Κατά τά μεσάνυκτα, γίνονται ἀστραπές, βροντές καὶ κεραυνοὶ ἀλλεπάλληλοι. Τότε ὁ κύριος φύλακας (ὁ σκοπὸς στρατιώτης) τοῦ ὅλου συγκροτήματος τῶν ἀρχῶν τῆς Νήσου (στὸν λόφο Καστέλλι συνέχεια τῆς πόλεως) βλέπει ἕνα μοναχό, μὲ ἕνα δαυλὸ ἀναμμένο στό χέρι, πού τον πλησίαζε. Ὁ φύλακας, κατὰ τὴν συνήθεια, τὸν ρωτᾷ μία καὶ δύο φορές : «ποῖος εἶσαι σύ καὶ ποῦ πᾶς»; (ἄλτ· τὶς εἶ). Καὶ ἐπειδὴ δέν λάμβανε καμία ἀπόκριση, σήκωσε τὸ πυροβόλο του ὅπλο (τουφέκι), γιὰ νὰ τὸν σκοτώσει, ἐνῶ τὸν πλησίαζε. Τότε ὁ μοναχὸς ἀμέσως ἀποκρίθηκε : «ἐγὼ εἶμαι ὁ Σπυρίδων». Καὶ μόλις τό εἶπε, τόν ἄρπαξε ἀπὸ τό χέρι καὶ τὸν ἐκσφενδόνισε ἔξω στὴν Σπιανάδα τῆς πόλεως Κερκύρας (μεγάλη πλατεῖα καὶ ἀπόσταση περὶ τὰ 800 μέτρα). Ἐκεῖ ὁ σκοπὸς βρέθηκε ὄρθιος, καθὼς ἦταν μὲ τὸ ὅπλο του. (Εἶχε τὸν σκοπὸ του ὁ Ἅγιος, ποὺ τὸν διεφύλαξε). Καὶ ἀμέσως, ὕστερα ἀπ’αὐτό, ἄναψε ἡ ἀποθήκη τῆς πυρίτιδος (στὸ Καστέλλι) καὶ ἀνατίναξε ὅλες τίς οἰκοδομές, πού ἦταν ἐκεῖ μέσα, καί τὸ Παλάτι τοῦ Ἡγεμόνος καὶ ὅλα ὅσα ὑπῆρχαν γύρω του. Ὁ Ἡγεμὼν βρέθηκε νεκρὸς ἀπὸ δύο δοκάρια, πού τοῦ περιέσφιξαν τὸν τράχηλο, ὁ δὲ θεολόγος βρέθηκε καί αὐτός νεκρὸς, ἔξω μάλιστα ἀπὸ τὸ τειχόκαστρο, λαμβάνοντας ἄξια μισθαποδοσία τῆς συμβουλῆς του. Χάθηκε δὲ καὶ λαὸς πολὺς, ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, ἐντός καί ἐκτός τῆς αὐλῆς τοῦ Ἡγεμόνος, ὅλοι παπικοί.

Ἐκ τῶν ὑστέρων ἔγινε γνωστὸ κι αὐτό : Ἐκείνη τὴν φρικτὴ ὥρα καὶ στιγμή, μία φλογερή σαΐτα, δηλ. ἀστροπελέκι (κεραυνός), χτύπησε τὴν εἰκόνα (φωτογραφία) τοῦ Ἡγεμόνος στὴν πατρική του οἰκία στή Βενετία καὶ τὴν κατέκαυσε, χωρὶς κάτι ἄλλο ἀπό την οἰκία νὰ πάθει κάποιο κακό. Τὸ γεγονός αὐτό, οἱ ἀδελφοὶ καὶ συγγενεῖς τοῦ Ἡγεμόνος, πού ἦταν ἐκεῖ, τό ἐξήγησαν ἀμέσως ὡς κακὸ οἰωνὸ γιά τόν Ἡγεμόνα Πιζάνη. Τιμωρεῖται, λοιπόν, ἔτσι ἡ συμπεριφορά του στοὺς ἱερεῖς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὡς πρὸς τὶς ἀπειλές του νὰ τοὺς «στείλει στὰ καμαρῶτα τῆς Βενετίας».

Ἐπειδὴ ὁ στρατιώτης-φύλακας, ἀφοῦ ξημέρωσε, ἔκραζε μέ φωνή μεγάλη καὶ κήρυττε, λέγοντας ὅτι ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἔκανε αὐτὰ τὰ μεγάλα καὶ φοβερά, καὶ λεπτομερῶς διηγοῦνταν ὅλη τὴν ὑπόθεση, οἱ Λατῖνοι, μὴ ὑποφέροντας τὴν αἰσχύνη, τόν ἀπέπεμψαν βιαίως στὴν Ἰταλία. Τὴν ἑπομένη τοῦ συμβάντος, ὁ λατινεπίσκοπος καὶ οἱ περὶ αὐτόν παπικοὶ ἔδωσαν προσταγὴ νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου, ἡ ὕλη, πού εἴχε συναχθεῖ ἐκεῖ»[1]. Ἔτσι, τὸ θέμα τῆς παπικῆς «ἁγίας» τράπεζας ἔλαβε τέλος.

Γιὰ τὸ ὄντως φοβερὸ αὐτὸ γεγονὸς, τὸ μοναδικὸ γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἔγινε, ὁ πολὺς Διδάσκαλος τοῦ Γένους Εὐγένιος Βούλγαρις, παρὼν τότε στὴν Κέρκυρα, ὡς παιδὶ, ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων. Πρὶν φθάσει στὸ γεγονός, ἀναφέρει τὸ τί σχεδίαζαν οἱ Λατῖνοι μὲ πρόσχημα αὐτὴ τὴν τράπεζα. Δηλ. θεωρεῖ ὅτι ὑπῆρχε δόλιο σχέδιο ἐκ μέρους τους, ποὺ δὲν ἀναφέρει ὁ ὅσιος Ἀθανάσιος Πάριος. Σχεδίαζαν, λοιπόν, νὰ χτίσουν στὸν περιώνυμο Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος ἀλτάρι Λατινικὸ (ἁγία τράπεζα) πλάϊ στὸ θαυματουργὸ ἱ. Λείψανο, ἐπειδὴ πίστευαν πὼς μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ λατῖνοι θὰ ἀποκτοῦσαν δικαίωμα, ὥστε ἐξουσιαστικῶς νὰ τιμοῦν τὸν Ἅγιο· στὴν πραγματικότητα, ὅμως, ἐπιθυμοῦσαν νὰ κατάσχουν τό λείψανο, ὅπως ἔκαναν καὶ γιὰ τὰ περισσότερα τῶν ἱερῶν κειμηλίων, γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία μας σκιρτοῦσε ἀπὸ χαρὰ καὶ μὲ αὐτὰ κοσμοῦνταν.

Γιὰ τὸ φοβερὸ συμβάν ἀναφέρει ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις : «…Κατὰ τὰ μεσάνυκτα ἔξαφνα ξέσπασε ἀνεμοστρόβιλος μὲ ἀστροπελέκια καὶ συγχρόνως ἔγινε σεισμὸς φοβερός, ὑπερβολικὰ διαρκὴς καὶ δυνατός, ποὺ συνετάραξε τὴν πόλη, ὥστε, ἐξ αἰτίας τῆς βιαιότητος τοῦ κραδασμοῦ, οἱ ἀσφάλειες τῶν θυρῶν ἔσπασαν καὶ τὰ σπίτια ἔμειναν ἀνοικτὰ καὶ ἀπὸ τὸ φῶς τῆς λάμψεως περιλάμφθηκαν… Ὅλοι, ἀφοῦ πετάχτηκαν ἀπὸ τὰ κρεββάτια τους, βουβοὶ καὶ μὲ φοβισμένη ψυχὴ καὶ κατάπληκτοι, ἐξέλαβον τό γεγονός σάν ἡ γῆ νά ἀναμείχθηκε μὲ τὴν φωτιὰ καὶ πίστεψαν ὅτι ζοῦν τὴν ὥρα τῆς συντελείας τοῦ κόσμου…». Εἴπαμε ἤδη ὅτι ἡ ἔκρηξη προῆλθε ἀπὸ τὸ ἄναμα τῆς πυρίτιδος καὶ τῶν ἄλλων πυρομαχικῶν.

Ὁ σοφὸς Εὐγένιος, γιὰ τὰ δεινὰ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἀπό τούς παπικούς, προσθέτει κι αὐτό : «Πολλὰ δεινὰ (ἔπαθαν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες) ἀπὸ τὸν πάπα τῆς Ρώμης καὶ ἀπὸ τὰ ὄργανα τῆς ὑπερασπίσεώς του, τὰ ὁποῖα ἀκαταπαύστως μᾶς μεταχειρίζονται καὶ μᾶς καταπολεμοῦν, μὲ σκοπὸ τὴν τελεία ἐξολόθρευσή μας· λόγῳ τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς κακοπαθείας τοῦ Γένους μας ἐκ τῆς Ἀλώσεως»[2].

Ὁ ἅγιος Σπυρίδων δέν θά μποροῦσε νά ἀνεχθεῖ ποτέ τήν ἀνέγερση παπικοῦ ἀλταρίου στόν Ἱ. Ναό του, στό ὁποῖο θά τελοῦνταν παπικές «θεῖες λειτουργίες», διότι οἱ παπικοί ἔχουν διαστρεβλώσει καί παραμορφώσει ἀκόμη καί αὐτή τήν κορωνίδα τῶν ἱερῶν μυστηρίων, τήν Θεία Λειτουργία καί τό Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας. Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ αἱρετικοί παπιστές «λειτουργοῦν» πολλές φορές στό ἴδιο ἀλτάριο (παπική ἁγία τράπεζα) τήν ἴδια ἡμέρα, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἀπαγορεύεται, διότι ἔτσι πολλαπλασιάζουν τόν μοναδικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ[3]. Ἐκφωνοῦν τό Σύμβολο τῆς Πίστεως μέ τήν παράνομη προσθήκη τῆς αἱρέσεως τοῦ Filioque (Πιστεύω καί εἰς τό Πνεῦμα… τό ἐκ Πατρός καί Υἱοῦ ἐκπορευόμενον). Οἱ Λατίνοι, ἐπίσης, καινοτόμησαν τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί εἰσήγαγαν σ'αὐτό τά Ἰουδαϊκά ἄζυμα. Ταυτοχρόνως, λειτουργώντας μέ ψυχρό ὕδωρ (ζέον), παριστάνουν μ'αὐτό νεκρή τήν ζῶσα θεότητα καί τήν ἀπό αὐτήν ζωοποιουμένη θεία πλευρά τοῦ Σωτῆρος[4]. Παραλλήλως, χαρακτηριστικό τῆς δυσσέβειας τῶν Λατίνων εἶναι τό νά μεταδίδουν στούς λαϊκούς ἀπό ἕνα εἶδος, δηλ. μόνο ἀπό τόν ἄρτο, τό Μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας[5]. Τέλος, ἡ αἱρετική παρασυναγωγή τοῦ Παπισμοῦ ὑποστηρίζει ὅτι ὁ καθαγιασμός τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου γίνεται κατά τήν ἐκφώνηση τῶν ἱδρυτικῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ «Λάβετε, φάγετε...» καί «Πίετε...». Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅμως, δέχεται ὅτι ὁ καθαγιασμός γίνεται μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «κατάπεμψον τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιον ἐφ'ἡμᾶς καί ἐπί τά προκείμενα δῶρα ταῦτα καί ποίησον...». Ἡ παπική ἀντίληψη γιά τόν καθαγιασμό τῶν τιμίων δώρων ἀποτελεῖ ἄμεση συνέπεια τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος μέ τήν αἵρεση τοῦ Filioque. Προβάλλεται μέ ἔμφαση ὁ Χριστός καί ἀτονεῖ ὁ ρόλος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Παράλληλα, ἡ διδασκαλία αὐτή ὀφείλεται σέ μιά χριστοκεντρική ἀντίληψη τῆς Θείας ἀποκαλύψεως καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὅλα αὐτά ἐξυπηρετοῦν ἄριστα τήν προβολή τοῦ παπικοῦ πρωτείου καί διευκολύνουν πολύ τήν ἀπαίτηση τῶν παπῶν γιά διοικητική ὑπεροχή στήν ὅλη Ἐκκλησία. Ἀντιθέτως, ἡ ὀρθόδοξη θεώρηση τονίζει τόν τριαδοκεντρικό χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας καί φανερώνει τήν πνευματολογική βάση τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας. Ἐπίσης, ἡ ὀρθόδοξη θεώρηση θεμελιώνεται σέ μαρτυρίες τῶν ἁγίων πατέρων, στίς ἀρχαῖες λειτουργίες, πού περιέχουν τήν ἐπίκληση καί γενικότερα στήν ὅλη ἱερά παράδοση[6].

Γιά τό θαύμα αὐτό τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, τό ὁποῖο, δυστυχῶς, δέν ἑορτάζεται οὔτε στήν Κύπρο οὔτε στήν Κέρκυρα, παρά μόνο στόν Πειραιά, ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ στίς 10-10-2012 ἐξέδωσε ποιμαντορική ἐγκύκλιο, στήν ὁποία τονίζει :

«…Ἡ πόλη τοῦ Πειραιά συνεστήθη ἐπί τῆς Πειραϊκῆς χερσονήσου, ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε ἱερό βακούφιο τῆς περιπύστου Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς. Εὐγνωμονόντας δέ ἡ πόλη, μέσω τῆς πρώτης δημοτικῆς της Ἀρχῆς, ἀνεκήρυξε τόν ἱερό Σπυρίδωνα, πολιοῦχο, ἔφορο καί προστάτη της. Ἔχοντας ἑπομένως ὡς ἐφέστιο ἅγιο τόν ὑπό τοῦ Θεοῦ δοξασθέντα, διά τοῦ ἀδιαλωβήτου καί χαριτοβρύτου λειψάνου του, μέγιστο Σπυρίδωνα, ἐπίσκοπο Τριμυθοῦντος, καί ἐν Κερκύρᾳ τεθησαυρισμένο, τόν διασκεδάσαντα, μέ τό ὑπερφυές θαῦμα τῆς κεραμίδος, τήν ἀχλύν τοῦ μισοῦντος τό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος αἱρεσιάρχου Ἀρείου, εὐλογούμαστε σήμερα σ’ αὐτήν τήν πεισιθάνατο ἐποχή συγκρητιστικῆς ἀπομειώσεως τῆς ἀληθείας, νά λάβουμε φωτισμό, ρῶση καί χάρη ἀπό τό ὑπέρτατο πρόσωπό Του.

Γι’αὐτό μέ κανονική Ἀπόφασή μας, ὁρίζουμε ὡς πανηγυρική ἑορτή τῆς καθ' ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως στόν Ἱ. Ναό τοῦ πολιούχου της τήν ἀνάμνηση τοῦ τελεσθέντος ἐν Κερκύρᾳ ὑπερφυοῦς θαύματος ὑπό τοῦ νέου πυρφόρου τῆς ἀληθοῦς ὀρθοδόξου πίστεως ὑποφήτου Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ, γενομένου κατά μίμησιν τοῦ Θεσβίτου Ἠλιού τοῦ ἐν τῷ χειμάρῳ Κισσών (Βασιλειῶν Γ΄18-19) τιμωρήσαντος τούς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης.

Φρικτές ἀποδείξεις τοῦ θαύματος παραμένουν γιά πάντα ὁ κενός χῶρος στόν Ἱερό Ναό τοῦ Παναγίου Σπυρίδωνος, ὅπου θά τοποθετοῦνταν τό Παπικό Ἀλτάριο, καί ἡ συντριβεῖσα μεγάλη ἀργυρά κανδήλα, ἡ ὁποία, γιά μόνιμη καί διηνεκῆ παράσταση τοῦ θαύματος, ἀναρτήθηκε στόν ἱερό Ναό Του.

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ρωτᾶμε τούς Οἰκουμενιστές καί Συγκρητιστές : «Ἀντιλαμβάνονται τόν ὄλεθρο, πού ἐπισείουν στά κεφάλια τους, θεομάχοι καί ἁγιομάχοι τῆς μόνης ἀληθοῦς καί παρά Θεοῦ παραδοθείσης πίστεως τυγχάνοντες»; Καί ταυτόχρονα ρωτᾶμε τούς ἰδίους ἀκαδημαϊκῶς θεολογούντας, οἱ ὁποῖοι δημοσιεύουν κείμενα, μέσω τῶν ὁποίων ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν «ἡ ὀρθόδοξος θεολογία εἶναι δέσμια στά σχήματα ἄλλων ἐποχῶν καί ἄλλων ἀνθρώπινων αὐτοσυνειδησιῶν» καί ὅτι δῆθεν «ἡ σημερινή ἀνθρώπινη αὐτοσυνειδησία εἶναι ὁλότελα ἀσύμβατη καί ἀνίκανη νά χωρέσει σέ λόγια προσλήψιμα τήν ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς θεολογίας», «τί ἔχουν νά ψελλίσουν ἐνώπιον τῆς ἔκδηλης, ἀδιαμφισβήτητης καί μεγαλοφωνότατης τοῦ Θεοῦ διά τῶν Ἁγίων του διακηρύξεως τῆς εὐσεβοῦς πίστεως»;

Καί καταλήγει ὁ Σεβ. Μητρ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ τήν ποιμαντορική ἐγκύκλιό του, λέγοντας : «Ὁρίζουμε τήν δεύτερη Κυριακή κάθε μηνός Νοεμβρίου ὡς ἡμέρα ἀναμνήσεως τοῦ ὑπερφυοῦς αὐτοῦ θαύματος, διά τοῦ ὁποίου καταισχύνεται γιά μία ἀκόμη φορά ὁ ἀμεταμέλητος καί αἱρετικός διακατέχων ἀντικανονικῶς τόν πρεσβυγενῆ θρόνον τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί οἱ αὐτῷ κοινωνοῦντες, ἀλλά καί οἱ μετ' αὐτῶν συμπράττοντες»[7].

Ποῖος τώρα ἔχει τὸ ψυχικὸ σθένος νὰ τονίσει ὑπεύθυνα ὅτι κακῶς ἔγινε ἡ βιβλικὴ τοπικὴ αὐτὴ καταστροφή; Ἄμεσα βρίσκεται ἀντιμέτωπος μὲ ἀπόφαση καί ἐνέργεια αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ, διὰ μέσου τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος. Αὐτὸ πλέον, ποὺ ἀβίαστα ἐξάγεται εἶναι νὰ ὑπάρξει ἔντονος προβληματισμὸς στοὺς προσκείμενους στὸν παπισμὸ ὅτι δὲν εἶναι Ἐκκλησία Χριστοῦ, ἀλλὰ παναίρεση, ὅτι αἰῶνες (χιλιετία) ἔχει ἀπόλυτα παρεκκλίνει ἀπὸ τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια.Ὁ ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος μεταξὺ ἄλλων χαρακτηρίζει τὸν παπισμὸ ὡς δυτικὴ ὀχλαγωγία. Συμβάλλει, λοιπὸν, σὲ ἀφύπνιση ὡς πρὸς τὰ τρωτὰ τοῦ παπισμοῦ, πάνω ἀπ᾽ ὅλα τὸ γεγονὸς αὐτό, γιό τό ὁποῖο ἔγινε λόγος. Νά, λοιπόν, σήμερα ἡ ἀνάγκη νὰ γίνει γνωστὸ, πέρα ἀπὸ πιστοὺς, στοὺς οἰκουμενιστές καὶ παπολάτρες καὶ μέσῳ αὐτῶν στοὺς παπικούς.

Οἱ λατῖνοι, πρωτίστως τῆς Κἐρκυρας, δὲν πῆραν τὸ ἐξ Οὐρανοῦ μήνυμα. Πάγια ἡ ἐμμονὴ τους στὸν «πάπα». Ἅπαξ διαπαντὸς ὁ Οὐρανὸς τόνισε ὅτι ἀποστρέφεται τὸν αἱρετικὸ παπισμό. Τελεσίδικα, ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Θεό, κατ᾽ ἀνάγκη, μέσῳ ἐκείνης τῆς τιμωρίας, δόθηκε ἡ «καυτὴ» ἀπάντηση γιὰ τὴν ἐκεῖ παρέκκλιση ἀπό τήν Ἀλήθεια. Δὲν πρέπει νὰ ζητεῖται πλὲον ἀνθρώπινη ἄποψη γιά τὸ τί εἶναι τὸ Βατικανό. Τὸ λυπηρὸ συμβὰν συνέβη πρὶν περίπου τρεῖς αἰῶνες. Στὸ διαρρεῦσαν χρονικὸ διάστημα, ὁ παπισμὸς πρόσθεσε κι ἄλλα τρωτὰ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πέραν τῶν ἄλλων, μὲ τὴν συνέχιση τῆς παρουσίας τῆς ἐπαράτου καί δαιμονικῆς Οὐνίας,  τοῦ Δούρειου Ἵππου τοῦ παπισμοῦ, μεσολάβησαν οἱ δύο Βατικάνιες ψευδοσύνοδοι, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ξεπήδησε καὶ τὸ ἐπάρατο ἀλάθητο, καί προστέθηκε στὸ πάντα ἐκεῖ ὑπάρχον ἀπαράδεκτο πρωτεῖο.

Τά ἔκτροπα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ «πάπα» Φραγκίσκου στό Οἰκ. Πατριαρχεῖο

Στὸ ἐκεῖ συμβὰν ὁ ἅγιος δὲν δέχθηκε κἄν μιὰ μαρμάρινη πλάκα γιὰ τράπεζα, διότι μολύνονταν μ’αὐτή ὁ χῶρος, καὶ πρωτοστατοῦσε ἕνας πολιτικὸς διοικητὴς μέσω ἑνὸς ἁπλοῦ παπικοῦ θεολόγου. Τηρουμένων τώρα τῶν ἀναλογιῶν, πόσο σήμερα ἀποστρέφεται καί βδελύσεται ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεὸς, ὁ ἅγιος Σπυρίδων καί ὅλοι οἱ ἀντιπαπικοί ἅγιοι, τὰ ὅσα εἶδαν τὸ φῶς ὡς πρὸς τὶς τολμηρὲς σχέσεις, ἐπαφές καί ἀναφορὲς τοῦ πασίγνωστου γιά τά παναιρετικά, πανθρησκειακά καί οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα, Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου μέ τόν Ἰησουΐτη αἱρεσιάρχη «πάπα» Φραγκίσκο στὸ Φανάρι καὶ τὰ ὅσα ἀπαράδεκτα, ἀντικανονικά καί προδοτικά τῆς πίστεως συνέβησαν ἐκεῖ μόλις πρίν ἀπό μία ἑβδομάδα; Στό Φανάρι γιά μία ἀκόμη φορά, ὅπως καί τό 2006 μέ τήν τότε ἐπίσκεψη τοῦ ἐπιτίμου «πάπα» Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία βιάστηκε. Οἱ θύτες, οἱ βιαστές ἦταν ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί ὁ «πάπας» Φραγκίσκος μέ τίς συνοδείες τους. Παρακολουθήσαμε ὅλοι μας τις προηγούμενες ἡμέρες τά ὅσα ἄθεσμα συνέβησαν στό οἰκουμενιστικό καί ἐσβεσμένο Φανάρι. Ὁ «πάπας», ὁ ὁποῖος λίγο πρίν τήν ἐπίσκεψή του στο Φανάρι προσέβαλε καί βλασφήμησε μέ τόν χειρότερο τρόπο τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀποκαλώντας την «ἀσθενή» καί «ἄρρωστη», ἐπειδή δεν ἀναγνωρίζει τό παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας του, ἔγινε δεκτός ἀπό τούς ἐκεῖ οἰκουμενιστές μετά χορῶν, τυμπάνων, κωδωνοκρουσιῶν, ἐπισήμου δοξολογίας καί τροπαρίου εἰδικά συντεθειμένου γιά τήν περίσταση. Στό Φανάρι εἴχαμε πλήρη ἐξουνιτισμό τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, ἀφοῦ μνημονεύθηκε ὁ αἱρεσιάρχης «πάπας» μαζί μέ τόν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο σέ εἰδική αἴτηση κατά τήν ἐπίσημη δοξολογία. Ἔγινε ἐπίσης μερικό συλλείτουργο ἤ ἡμισυλλείτουργο, δηλ. λειτουργικός ἀσπασμός Πάπα-Πατριάρχη στό «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς προσευχῆς ἀπό τόν Ποντίφηκα, κήρυγμα ἀπό ἄμβωνος τοῦ κ. Φραγκίσκου, κοινή εὐλογία καί συμπροσευχή. Και ὅλ’αὐτά σέ Ὀρθόδοξη Θεία Λειτουργία μέ τόν «πάπα» νά φορᾶ τό ὠμοφόριό του! Τέλος, ὑπογράφτηκε κοινό κείμενο, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο «πάπας» καί Πατριάρχης προωθοῦν ἀπροκάλυπτα, ἔργω καί λόγω, τήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τούς διαχριστιανικούς καί διαθρησκειακούς διαλόγους, τήν ἀντίχριστη πανθρησκεία καί ὑπόσχονται νά ἐντείνουν τίς προσπάθειές τους γιά ἐπίσπευση τῆς πλήρους ἑνώσεως Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, μέσω τῆς διαμυστηριακῆς κοινωνίας, δηλ. τοῦ κοινοῦ συλλειτούργου καί τοῦ κοινοῦ ποτηρίου[8].   

Για ὅλες τίς παραπάνω κανονικές παραβάσεις τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ἰσχύουν τά ἐπιτίμια τῶν παρακάτω Ἱερῶν Κανόνων, ποὺ ἔχουν πλέον κουρελιασθεῖ ἀπὸ τοὺς παραβαίνοντες : «Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τι, καθαιρείσθω»[9]. «Ἐπίσκοπον ἢ πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξαμένους Βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν· τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; Ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου»[10]. «Περὶ τοῦ μὴ συγχωρεῖν τοῖς αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς οἶκον Θεοῦ, ἐπιμένοντας τῇ αἱρέσει»[11]. «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινες εἰσίν, ἀλογίαι μᾶλλον, ἢ εὐλογίαι»[12]. «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι»[13].

Ὡς ἀντίδραση στά προαναφερθέντα οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ἡ γνωστή Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν πρόσφατα κυκλοφόρησε ἐξαίρετο κείμενο μέ τίτλο «Ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου»[14], στό ὁποῖο ἀποδεικνύεται, μέ θεολογικά καί ἐπιστημονικά ἐπιχειρήματα, ὅτι ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δέν πιστεύει «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, καί ἡ ὁποία ἀποκλειστικῶς καί μόνον εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλά σέ μία «διευρυμένη καί διηρημένη» Ἐκκλησία. Τό κείμενο ἔχει ἤδη ὑπογραφεῖ ἀπό ἕξι Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὁ ἀριθμός τῶν συμφωνοῦντων καί ὑπογραψάντων τό κείμενο κληρικῶν καί μοναχῶν ἀνέρχεται σέ ἀρκετές χιλιάδες καί ἡ συλλογή ὑπογραφῶν συνεχίζεται.  

Ἐπισκοπικές εὐθύνες

Τὸ ἄκρως λυπηρὸν εἶναι ὅτι δυστυχῶς τὸ μήνυμα, πού ἐκπέμπει τό θαῦμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, δὲν πέρασε. Τό μήνυμα εἶναι ὅτι, διὰ μέσου ἐκείνου τοῦ γεγονότος, ὁ Τρισάγιος Θεὸς ἔκρινε καὶ μετὰ βδελυγμίας κατέστησε ἔνοχο καὶ ἀπέβαλε τὸν πολυάριθμο καὶ κοσμικὰ ὀργανωμένο παπισμό. Ἀπὸ τῆς δικῆς μας πλευρᾶς, δυστυχῶς ἐκεῖνο τὸ γεγονὸς δὲν εἶναι γνωστὸ οὔτε στοὺς Κερκυραίους οὔτε στούς Κυπρίους πιστούς. Θὰ ἔπρεπε κατὰ καιροὺς νὰ ὑπενθυμίζεται αὐτό, ἐκεῖ ποὺ τὸ παπικὸ στοιχεῖο εἶναι ἔντονο. Γιὰ τὸ σήμερα ἡ εὐθύνη βαρύνει τὸν νῦν Σεβ. Μητρ. Τριμυθοῦντος καί Λευκάρων κ. Βαρνάβα καί τόν Σεβ. Μητρ. Κερκύρας, Παξῶν καί Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο, ὁ ὁποῖος ἀπηύθυνε ἐπίσημη πρόσκληση πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, γιά νά προεξάρχει τῶν πανηγυρικῶν ἐκδηλώσεων τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος στήν Κέρκυρα, καί ἐντός ὁλίγων ἡμερῶν, 10-13 Δεκεμβρίου, θά τόν ὑποδεχθεῖ λαμπρῶς[15].

Ἡ ἀκαρπία τῶν συγχρόνων διαχριστιανικῶν διαλόγων

Τὸν κύριο λόγο σήμερα μεταξὺ τῶν δύο πλευρῶν τὸν ἔχει ὁ πολυσυζητημένος Διάλογος. Ἀλλὰ, περὶ τίνος διαλόγου πλέον πρόκειται; «Μήπως ὅτι θὰ ἐρευνήσωμεν ἐν ἀγάπῃ πρὸς εὕρεσιν τῆς ἀληθείας; Αὐτὴ ἡ ἔννοια τοῦ «Διαλόγου» θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ εὐσταθήσῃ μόνον, ἂν δύο ἄθεοι ἢ ἀγνωστικιστές ἀποφάσιζαν νὰ διαλεχθοῦν. Ὅταν, ὅμως, διαλέγεται ἕνας Ὀρθόδοξος πιστὸς μέ ὁποιονδήποτε ἄλλο, τέτοια ἔννοια ἀποκλείεται ἀπολύτως. Παρ᾽ ἡμῖν ἡ ἀλήθεια δὲν «ζητεῖται», δὲν γίνεται ἀντικείμενο ἐρεύνης· ἁπλῶς προσφέρεται. Καὶ προσφέρεται, διότι ὑπάρχει. Καὶ ὑπάρχει, διότι παρεδόθη καὶ φυλάσσεται»[16]. Αὐτά καὶ ἄλλα ἔχει καταθέσει ὁ βαθυνούστατος μακαριστὸς ἀρχιμ. π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Γιὰ τὸν  «Διάλογο» ὁ μακαριστὸς Φ. Κόντογλου εἶχε ἀναφέρει : «… Τί δὲ «διάλογοι» εἶναι αὐτοὶ μὲ τοὺς δικολάβους τῆς Ρώμης; Ὥστε ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία δὲν κατέχει τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ ἔπειτα ἀπὸ 2000 ἔτη, τὴν χάσαμε καὶ θὰ τὴν βροῦμε μὲ τὴν διαλεκτική; Ὤ τῆς μωρίας»! Ἐπίσης ἔχει τονίσει ὅτι : «Ὁ παπισμὸς συνθηκολογεῖ μὲ πᾶσαν ἀνομίαν. Δὲν ἄφησε τίποτε τὸ ἀντιχριστιανικό, ποὺ νὰ μὴ τὸ διαπράξει. Διότι κατεβίβασε τὴν θρησκεία τοῦ Χριστοῦ σ’ ἕνα ἐγκόσμιο σύστημα». Γιὰ τοὺς δυτικόπληκτους καὶ φιλοπαπικούς ἀναφέρει ὅτι «ὁ φιλοπαπισμὸς κατήντησε πιὸ σιχαμερὸς κι ἀπὸ αὐτὸν τὸν παπισμό»[17].

Ἄς μιλήσουμε, ὅμως, γιά τήν κατάφορη διαστρέβλωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, πού γίνεται στούς διαλόγους, μέσα ἀπό κείμενα.

Κατ’ἀρχήν, στό ἐπίσημο τελικό κείμενο τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν στό Μπάλαμαντ τό 1993 γράφεται ὅτι : «Καί ἀπό τίς δύο πλευρές ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτό, πού ὁ Χριστός ἐνεπιστεύθη στήν Ἐκκλησία Του – ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχή στά ἴδια μυστήρια, πρό πάντων στή μοναδική Ἱερωσυνη, πού τελεῖ τή μοναδική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν ἐπισκόπων – δέν δύναται νά θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας. Στά πλαίσια αὐτά, εἶναι προφανές ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμός ἀποκλείεται»[18]. Στό ἴδιο κείμενο γίνεται ἀναφορά καί στήν ἐπάρατη καί δαιμονική Οὐνία : «Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τάς ἀνατολικάς καθολικάς Ἐκκλησίας (σημ. οὐνιτικάς), εἶναι σαφές ὅτι αὕται, ὡς τμῆμα τῆς καθολικῆς Κοινωνίας, ἔχουν τό δικαίωμα νά ὑπάρχουν καί νά δροῦν διά νά ἀνταποκριθοῦν εἰς τάς πνευματικᾶς ἀναγκας τῶν πιστῶν των»[19].

Παραλλήλως, τό πρόσφατο ναυάγιο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου ὀρθοδόξων καί παπικῶν στό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας τόν περασμένο Σεπτέμβριο τοῦ 2014, σχετικά μέ τόν συγκερασμό καί τήν ἄμικτη μίξη παπικοῦ πρωτείου καί ὀρθοδόξου συνοδικότητος, καταδεικνύει τό ἀδιέξοδο τῶν διαλόγων.

Ἀλλά, καί ἡ ἀνήκουστος συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό παμπροτεσταντικό λεγόμενο «Π.Σ.Ε.» ἤ καλύτερα Παγκόσμιο Συνονθύλευμα Αἱρέσεων, στό ἴδιο συμπέρασμα καταλήγει. Ἐν πρῶτοις, στό ἐπαίσχυντο κείμενο τῆς Θ' Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Π.Σ.Ε.» στό Porto Alegre τῆς Βραζιλίας (Φεβρουάριος 2006), στήν ὁποία συμμετεῖχε ὁ γνωστός γιά τά μεταπατερικά, μετακανονικά καί οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα του, Σεβ. Μητρ. Δημητριάδος                                 κ. Ἰγνάτιος, ὡς πρόεδρος τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος ἀποδέχθηκε καί υἱοθέτησε τά συμφωνηθέντα, χωρίς τήν παραμικρή ἀντίδραση, λέγεται ὅτι : Α) «Κάθε ἐκκλησία (σημ. πού  συμμετέχει στό Π.Σ.Ε.) εἶναι ἡ Ἐκκλησία καθολική καί ὄχι ἁπλά ἕνα μέρος της. Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία καθολική, ἀλλά ὄχι στήν ὁλότητά της. Κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν καθολικότητά της, ὅταν εἶναι σέ κοινωνία μέ τίς ἄλλες ἐκκλησίες»[20] ! Β) «Ἐπιβεβαιώνουμε ἐκ νέου ὅτι ὁ πρωταρχικός σκοπός τῆς κοινωνίας ["fellowship"] τῶν ἐκκλησιῶν στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι ἡ μεταξύ τους κλήση γιά ὁρατή ἑνότητα σέ μία πίστη καί σέ μία εὐχαριστιακή κοινωνία, ἐκφραζομένη στή λατρεία καί τήν κοινή ζωή ἐν Χριστῷ [...]» (παραγρ. §1) καί ὅτι «Οἱ Ἐκκλησίες στήν κοινωνία τοῦ Π.Σ.Ε. παραμένουν δεσμευμένες πρός ἄλληλες στό δρόμο γιά πλήρη ὁρατή ἑνότητα» (παραγρ. §2), «Χωρισμένοι ἀπ' ἀλλήλων εἴμαστε πτωχευμένοι» (παραγρ. §7)[21]. Γ) «Ἐπιβεβαιώνουμε ὅτι ἡ ἀποστολική πίστη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία, ὅπως εἶναι ἕνα τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά, εἶναι δυνατόν νομίμως νά ὑπάρχουν διαφορετικές διατυπώσεις τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὡς καινή ζωή ἐν Χριστῷ, εἶναι μία. Ἀλλά, οἰκοδομεῖται μέσω διαφορετικῶν χαρισμάτων καί διακονιῶν. Ἡ ἐλπίδα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία. Ὅμως ἐκφράζεται σέ διαφορετικές ἀνθρώπινες προσδοκίες. Ἀναγνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχουν διαφορετικές ἐκκλησιολογικές ἀφετηρίες καί μία γκάμα ἀπόψεων τῆς σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἐκκλησιῶν […] Ἄλλες διαφορές διχάζουν τήν Ἐκκλησία˙ αὐτές πρέπει νά ξεπερασθοῦν μέσω τῶν τοῦ Πνεύματος δωρεῶν τῆς πίστεως, ἐλπίδος καί ἀγάπης, ὥστε ὁ διχασμός καί ὁ ἀποκλεισμός νά μήν ἔχουν τόν τελευταῖο λόγο. Ἡ τοῦ Θεοῦ  "οἰκονομία τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν [ἐστίν] ἀνακεφαλαιώσασθαι τά πάντα ἐν αὐτῶ" (Ἐφεσ. 1, 10) συμφιλιώνοντας τίς ἀνθρώπινες διαιρέσεις». (παραγρ. §5)[22].

Στό ἐπαίσχυντο κείμενο τῆς Ι' Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Π.Σ.Ε.» στό Πουσάν τῆς Ν. Κορέας, τόν Νοέμβριο τοῦ 2013, στήν ὁποία συμμετεῖχε ὁ γνωστός γιά τίς περί «διηρημένης καί διευρυμένης Ἐκκλησίας» θέσεις του, Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, ὡς πρόεδρος τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί ὁ Σεβ. Μητρ. Νέας Ἰωνίας κ. Γαβριήλ, οἱ ὁποῖοι ἀποδέχθηκαν καί υἱοθέτησαν τά συμφωνηθέντα, χωρίς τήν παραμικρή ἀντίδραση, μεταξύ τῶν ἄλλων, λέγεται ὅτι «ἐπιβεβαιώνουμε τή θέση τῆς Ἐκκλησίας στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ καί μετανοοῦμε γιά τίς διαιρέσεις μεταξύ τῶν ἐκκλησιῶν μας καί ἐντός αὐτῶν, ὁμολογώντας μέ λύπη ὅτι ἡ ἔλλειψη ἑνότητάς μας (disunity) ὑπονομεύει τή μαρτυρία μας γιά τά εὐαγγέλια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί καθιστᾶ λιγότερο ἀξιόπιστη τή μαρτυρία μας γιά τήν ἑνότητα ἐκείνη πού ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ γιά ὅλους» (Δήλωση Ἑνότητας, §14)[23]. Δηλ. καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πρέπει νά μετανοήσει καί νά ζητήσει συγγνώμη γιά τίς δῆθεν διαιρέσεις, πού δῆθεν προκάλεσε μεταξύ τῶν «ἐκκλησιῶν»[24].

Τέλος, ποιά ἡ ουσία τοῦ διαλόγου μέ τούς αἱρετικούς Ἀγγλικανούς, ὅταν ἔχουν φτάσει στο ἔσχατο σημεῖο κατάντιας νά χειροτονοῦν ὁμοφυλοφίλους, ἀλλά καί γυναῖκες στόν βαθμό τοῦ πρεσβυτέρου καί τοῦ ἐπισκόπου, καί ὅταν πρόσφατα ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀγγλικανισμοῦ, λεγόμενος «ἀρχιεπίσκοπος» Justin Welby, ἀμφισβήτησε τήν ὕπαρξη του Θεού[25];

Νομίζουμε ὅτι ἦλθε ὁ καιρὸς νὰ τεθεῖ τέρμα στὴν τόσο ἄγονη προσπάθεια.

Ὁ Ὁσιος Πατάπιος

Πραγματικό διαχριστιανικό διάλογο μέ πλούσια καρποφορία ἔκαναν οἱ Ἅγιοί μας, ὅπως ὁ Ὅσιος καί Θεοφόρος πατήρ ἡμῶν Πατάπιος, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη ἑορτάζει σήμερα, 8 Δεκεμβρίου, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.

Θά θέλαμε νά ἀναφέρουμε στήν ἀγάπη σας δύο χαρακτηριστικά περιστατικά τοῦ Ὀσίου. Τό πρῶτο ἔχει ὡς ἐξῆς :

Ὁ κ. Γ. Ζ. ἀπό τήν Ἀθήνα ἔκανε χρόνια μετανάστης στή Γερμανία. Ἐκεί νυμφεύθηκε μιά Γερμανίδα, πού ἦταν παπική. Ἔκανε ὀρθόδοξο γάμο, ἀλλά ἡ γυναῖκα του δέν δέχθηκε νά ἀσπασθεῖ τήν Ὀρθοδοξία, παρ’ὅτι τά παιδιά τους τά βάπτισαν ὀρθόδοξα. Μετά τήν ἐπιστροφή τους στήν Ἑλλάδα, τό καλοκαίρι τοῦ 1985 πῆγαν γιά παραθερισμό στό Λουτράκι. Κάποια μέρα ἐπισκέφθηκαν τό μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Παταπίου. Πρῶτος μπῆκε καί προσκύνησε τό ἱερό λείψανο ὁ σύζυγος καί μετά τόν ἀκολούθησε ἡ συμβία του. Ἐνῶ, ὅμως, ἐπιχειροῦσε νά προσκυνήσει τόν Ὅσιο, βρέθηκε λιπόθυμη στό ἔδαφος. Ἔτρεξαν τότε πολλοί νά τήν σηκώσουν καί τήν ὁδήγησαν ἔξω, ὅπου καί τήν συνέφεραν. Μετά τήν ρώτησαν τί συνέβη καί λιποθύμησε. Ἐκείνη ἀπάντησε : «Καλά, δέν εἴδατε, δέν ἀκούσατε; Ὁ Ὅσιος μέ ἔσπρωξε καί μοῦ εἶπε : Πῶς ἐσύ, μιά αἱρετική, μέ πλησιάζεις»; Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή, μόνη της ζήτησε καί βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξη. Ὁ Ὅσιος τήν εἴχε σώσει ἀπό τόν αἰώνιο θάνατο, ἀφοῦ μόνο μέσα στήν Ὀρθοδοξία κανείς σώζεται!

Καί τό δεύτερο περιστατικό.

Ἡ νῦν πρεσβυτέρα Παταπία ἀκολουθοῦσε τήν αἵρεση τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Στό μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Παταπίου ἦλθε σάν τουρίστια, ὅπως τόσοι καί τόσοι ἄλλοι. Ὅταν, ὅμως, πλησίασε τό σπήλαιο τοῦ Ὁσίου, ἔνοιωσε ἕνα σκίρτημα στήν καρδιά της. Ἔφυγε μέ τήν συντροφιά της, ἀλλά ἕνα βράδυ εἶδε στόν ὕπνο της ἕνα Γέροντα μέσα στή σπηλιά τοῦ Ὁσίου νά τή μαλώνει καί νά τῆς λέει ὅτι εἶναι ἁμαρτωλή. Χωρίς νά τό καταλάβει, τήν ἔπιασαν τά κλάματα καί ὁ σύζυγός της τήν ξύπνησε καί τή ρώτησε τί τῆς συνέβη. Τοῦ ἐξήγησε τήν αἰτία τῆς θλίψεώς της καί ἀποφάσισαν νά ἐπισκεφθοῦν πάλι τό μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Παταπίου στό Λουτράκι. Ἐκεῖ, ὅταν ἡ γυναίκα εἶδε στήν ἔκθεση τήν εἰκόνα τοῦ Ὁσίου Παταπίου, εἶπε μέ λαχτάρα : «Αὐτός ἦταν ὁ Γέροντας, πού μέ μάλωσε στόν ὕπνο μου»! Ἀποφάσισε τότε νά ἐγκαταλείψει τήν αἵρεσή της καί νά βαπτισθεῖ Ὀρθόδοξη. Μάλιστα ἡ ἴδια ζήτησε καί πῆρε τό ὄνομα Παταπία. Μετά ἔκανε γάμο ὀρθόδοξο καί ὁ σύζυγός της, Ἀλέξανδρος, ἔγινε ἱερεύς. Τώρα ἔχουν τρία παιδάκια καί βοηθοῦν στό ἱεραποστολικό ἔργο στή Ν. Κορέα.

Ἐπίλογος

Ὁ διαχρονικὰ πλέον καταξιωμένος Φιοντὸρ Ντοστογιέφσκυ, στὸ ἔργο του «Οἱ ἀδελφοὶ Καραμαζώφ», ἔχει τονίσει ἐπιγραμματικὰ γιὰ τὸν ἀγιάτρευτο αἱρετικὸ παπισμό : «Ὁ παπισμὸς ὑπέκυψε στὸν τρίτο ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, μὲ τοὺς ὁποίους ὁ διάβολος θέλησε νὰ θέσει σε δοκιμασία τὸν Ἰησοῦ στὴν ἔρημο, δηλ. στὸν πειρασμὸ τῆς ἐπὶ τοῦ κόσμου κυριαρχίας»[26]. Παρόμοια εὐκρινέστατη θέση, ὅτι τὴν χαμένη Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία πασχίζουν νὰ τὴν συγκροτοῦν ὑπὸ ἄλλη ἔννοια οἱ πάπες τῆς Ρώμης, ἀναφέρει ὁ ἅγιος Νεκτάριος. Εὔστοχα ὁ ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος τιτλοφόρησε τότε τὸ συμβὰν στὴν Κέρκυρα, στὴν ὁποία πῆγε ἕνα διάστημα γιὰ σπουδές, μὲ τὴν φράση «Οὐρανοῦ κρίσις», δηλ. ὁ Θεὸς ἔκρινε καὶ κατεδίκασε τόσο αὐστηρὰ ἐκείνη τὴν τόλμη καί θρασύτητα. Ἆραγε, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ γενικὰ οἱ παπόφιλοι οἰκουμενιστὲς γνωρίζουν ἐκεῖνο τὸ πρωτοφανὲς στὸ εἶδος του στοὺς Χριστιανικοὺς αἰῶνες γεγονός;

Τελειώνουμε μὲ λόγο τοῦ ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου : «Ἡ Δυτικὴ «Ἐκκλησία» εἶναι κακόδοξος καὶ αἱρετική. Ἂν δὲν ἦταν τέτοια, γιατὶ ὁ ἅγιος Σπυρίδων διώχνει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία του τὸ ἀλτάριό της, ὄχι μὲ κανένα ἄλλο μετριώτερο τρόπο, ἀλλὰ μὲ τὸν πλὲον φοβερώτερο, μὲ ἕνα τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο φανέρωσε, πόση ἀποστροφὴ καὶ ὀργὴ ἔχει σ’ ἐκείνη τὴν ἐκκλησία τῶν πονηρευομένων, δίδοντας σέ ὄλεθρο καὶ ἀφανισμό, ὡς δυσσεβεῖς καὶ ἀλαζόνες, ὅλους ἐκείνους, πού μὲ αὐθάδεια φέρονταν στὴν αὑτοῦ ἁγιότητα… Ὄντως, ἐκεῖνο, πού ὑπερβαίνει ὅλα του τὰ ἄλλα καὶ στεφανώνει τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος καὶ πού δικαίως δὲν πρέπει νὰ ὀνομάζεται ἁπλῶς θαῦμα, ἀλλὰ θαῦμα θαυμάτων, ἢ νὰ ποῦμε ὀρθότερα, πρέπει νὰ ὀνομάζεται Κρίσις Οὐρανοῦ, εἶναι ἡ παραδοξότατη καταστροφὴ τῶν μιαρωτάτων Λατίνων, μὲ τὴν ὁποία τοὺς ἀπεδίωξε ἀπὸ τὸν θεῖο του Ναό, ὅταν μελέτησαν νὰ τὸν μολύνουν…». Ἅγιος τέλεσε ἐκεῖνο, Ἅγιος καὶ λόγιος τοῦ Γένους γρὰφει αὐτά. Γιατί δὲν τὰ λαμβάνουν ὑπ’όψιν οἱ παπόφιλοι; Ἔλεος Κύριε μὲ τὴν ψυχική τους τύφλωση, ποὺ τόσο τούς ταλαιπωρεῖ[27].

Καθώς, λοιπόν, τιμᾶμε τόν ἅγιο Σπυρίδωνα, καλούμαστε σήμερα, σέ μιά ἐποχή ἐκκλησιολογικῆς καί δογματικῆς συγχύσεως, νά μιμηθοῦμε τό ὁμολογιακό, μαρτυρικό, ἀντιαιρετικό, ἀντιπαπικό καί ἀντιοικουμενιστικό φρόνημά του, ἐφαρμόζοντας τήν ἐκκλησιαστική προτροπή «μνήμη ἁγίου, μίμησις ἁγίου». Νά παρακαλέσουμε, ἐπίσης, ὁ ἐν Τριάδι δοξαζόμενος Θεός, διά πρεσβειῶν τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ, νά μᾶς ἀξιώσει νά ἑορτάσουμε θεϊκῶς καί πνευματικῶς τήν μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, τήν ἐπικείμενη ἐν σαρκί Γέννηση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν ἀπαρχή τοῦ σχεδίου τῆς Θείας Οἰκονομίας γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Καί, τέλος, νά μᾶς κατατάξει στόν χορό τῶν ἁγίων Του καί νά μᾶς κάνει μετόχους τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας Του, «ἥν ἠτοίμασε τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν». 

Εὐχόμαστε σέ ὅλους εὐλογημένα καί ἅγια Χριστούγεννα! Σᾶς εὐχαριστῶ πού μέ ἀκούσατε!

---

[1] ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΡΙΟΣ, «Οὐρανοῦ κρίσις». Θαῦμα φρικτὸν καὶ ἐξαίσιον τοῦ θαυματουργικωτάτου θείου Σπυρίδωνος δι᾽ οὗ οὗτος τὰς βουλὰς τῶν παρανόμων Παπιστῶν ἐματαίωσε, μὴ συγχωρήσας αὐτοῖς, νὰ ἐγείρουν Ἀλτάριον, ἤτοι θυσιαστήριον, μέσα εἰς τὸ ἐν τῇ Κερκύρᾳ ἅγιόν του Ἱερόν Ναόν. Ἐν Λειψίᾳ τῆς Σαξωνίας 1805, σσ. 11–15.  

[2] ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΣ, Ὑπὸ Ἐπισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου, «Ἰδοὺ ὁ Παπισμὸς», Ἅγιον Ὄρος 2002, σσ. 315–316 καὶ 366. ΑΡΧΙΜ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΖΙΟΜΠΟΛΑΣ, «Πάθημα Παπικῶν εἰς τήν Κέρκυραν ὑπό τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος», Ὀρθόδοξος Τύπος 16-11-2012

[3] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον,  σ. 90.

[4] Ό. π., σσ. 248-249.

[5] Ό. π., σ. 311.

[6] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Δυτική θεολογία καί πνευματικότητα˙ σημειώσεις ἀπό τίς πανεπιστημιακές παραδόσεις, ἐκδ. Ὑπηρεσία Δημοσιευμάτων Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη, σσ. 54-55.

[7] http://www.imp.gr/home-4/poimantorikoi-egkygklioi-sebasmiotatou/poimantorikoi-egkygklioi-sebasmiotatou-2012/19-poimantorikes-egkyklioi-sebasmiwtatoy-2012/145-egkykleios-shmeiwma-87.html

[8] http://cdn.romfea.gr/images/stories/photos/2014/11/Proslalia_pros_Papa.pdf, http://www.patriarchate.org/el/-/address-by-his-holiness-pope-francis-to-his-all-holiness-ecumenical-patriarch-bartholomew-during-the-doxology-in-the-patriarchal-church-november-29 20?redirect=http%3A%2F%2Fwww.patriarchate.org%2Fhome%3Fp_p_id%3D101_INSTANCE_03OPCWysZcX6%26p_p_lifecycle%3D0%26p_p_state%3Dnormal%26p_p_mode%3Dview%26p_p_col_id%3Dcolumn-1%26p_p_col_pos%3D1%26p_p_col_count%3D2, http://www.amen.gr/article19906, http://aktines.blogspot.gr/2014/11/blog-post_344.html, http://www.amen.gr/article19908, http://aktines.blogspot.gr/2014/11/blog-post_249.html, http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/11/blog-post_458.html, http://www.amen.gr/article19909, http://fanarion.blogspot.gr/2014/11/blog-post_80.html

[9] Κανών ΜΕ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων

[10] Κανών ΜΣΤ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων

[11] Κανών ΣΤ΄ τῆς ἐν Λαοδικεία συνόδου

[12] Κανών ΛΒ΄ τῆς ἐν Λαοδικεία συνόδου

[13] Κανών ΛΓ΄ τῆς ἐν Λαοδικεία συνόδου

[14] http://www.theodromia.gr/A9455A79.el.aspx

[15] fanarion.blogspot.gr/2014/12/blog-post_3.html

[16] ΑΡΧΙΜ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ, Ἄρθρα, Μελέται, Ἐπιστολαί, Ἀθῆναι 1981, σ. 682.

[17] ΦΩΤΙΟΣ ΚΟΝΤΟΦΛΟΥ, «Ἀντιπαπικὰ» ὑπὸ Κων. Καβαρνοῦ ἐκδ. «Ο.Τ.». 1993, σσ. 35 – 38.

[18] Ἐπίσκεψις, τ. 496/1993, Ὁ ἐπίσημος θεολογικός διάλογος Ὀρθόδοξης καί Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, Οἰκουμένη – Διάλογος καί προβληματισμοί, ἔκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1998, τ. 3, σσ. 86-93.

[19] Ἐπίσκεψις, τ. 496, 1993.

[20] ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, «Ἡ πορεία τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου μέ βάση τήν ὀρθόδοξη πατερική διδασκαλία καί τήν δογματική ἐκκλησιολογική συνείδηση»,  Ἐν Συνειδήσει˙ Οἰκουμενισμός˙ ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἔκδ. Ι.Μ.Μεγ.Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σ. 21

[21] ΣΥΝΑΞΗ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, ««Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι»˙ ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ ἀφορμή τήν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στή Μεγίστη Λαύρα», Φώτης Κόντογλου, ἔκδ. Σύναξη Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2011, σσ. 73-74 καί Ὀρθόδοξος Τύπος (2-12-2011) 6 καί Θεοδρομία ΙΓ΄ (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 629

[22] Ὅ.π., σ. 76 καί Ὀρθόδοξος Τύπος (2-12-2011) 6 καί Θεοδρομία ΙΓ΄ (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 631).

[23] http://www.impantokratoros.gr/A428EDF3.el.aspx

[24] http://www.impantokratoros.gr/9B2DD1DD.el.aspx

[25] http://www.romfea.gr/epikairotita/26785-2014-09-18-21-51-08

[26] ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΥ, ΘΗΕ⁹ 620.

[27] ΑΡΧΙΜ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΖΙΟΜΠΟΛΑΣ, «Πάθημα Παπικῶν εἰς τήν Κέρκυραν ὑπό τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος», Ὀρθόδοξος Τύπος 23-11-2012