Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ἡ Μεγαλομάρτυς.

Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ἡ Μεγαλομάρτυς.

Ἀποτελεῖ κόσμημα τῶν μαρτύρων τοῦ 3ου αἰῶνα μ. Χ. Ὁ πατέρας της ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ πλούσιους εἰδωλολάτρες τῆς Ἡλιουπόλεως καὶ ὀνομαζόταν Διόσκουρος. Μοναχοκόρη ἡ Βαρβάρα, διακρινόταν γιὰ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ σώματός της, τὴν εὐφυΐα καὶ σωφροσύνη της. Στὴ χριστιανικὴ πίστη κατήχησε καὶ εἵλκυσε τὴ Βαρβάρα μία εὐσεβὴς χριστιανὴ γυναῖκα.

Τὴ ζωὴ τῆς μέσα στὸ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον ἡ Βαρβάρα περνοῦσε «ἐν πάσῃ εὐσεβεῖα καὶ σεμνότητα» (Α΄ Τίμ., 2:2). Δηλαδὴ μὲ κάθε εὐσέβεια καὶ σεμνότητα. Ὅμως, τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὸ μυστικὸ δὲν ἔμεινε γιὰ πολὺ καιρὸ μυστικό. Ὁ Διόσκουρος ἔμαθε ὅτι ἡ κόρη τοῦ εἶναι χριστιανὴ καὶ ἐκνευρισμένος διέταξε τὸν αὐστηρὸ περιορισμό της. Ἀλλὰ ἡ Βαρβάρα κατόρθωσε καὶ δραπέτευσε. Ὁ πατέρας της τότε ἐξαπέλυσε ἄγριο κυνηγητὸ μέσα στὶς σπηλιὲς καὶ τὰ δάση, ὅπου κρυβόταν ἡ κόρη του. Τελικά, κατόρθωσε καὶ τὴ συνέλαβε.

Ἀλλὰ ὁ ἄσπλαχνος καὶ πωρωμένος, εἰδωλολάτρης πατέρας παρέδωσε τὴν κόρη του στὸν ἡγεμόνα Μαρκιανό. Αὐτός, ἀφοῦ στὴν ἀρχὴ δὲν κατόρθωσε μὲ δελεαστικοὺς τρόπους νὰ μεταβάλει τὴν πίστη της, διέταξε καὶ τὴ μαστίγωσαν ἀνελέητα. Κατόπιν τὴ φυλάκισε, ἀλλὰ μέσα ἐκεῖ ὁ Θεὸς θεράπευσε τὶς πληγὲς τῆς Βαρβάρας καὶ ἐνίσχυσε τὸ θάρρος της. Τότε ὁ ἡγεμόνας θέλησε νὰ τὴ διαπομπεύσει δημόσια γυμνή. Ἀλλὰ ἐνῷ ἔβγαζαν τὰ ροῦχα της, ἄλλα ὡραιότερα ἐμφανίζονταν στὸ σῶμα της.

Ὁ ἡγεμόνας βλέποντας τὸ θαῦμα, διέταξε νὰ ἀποκεφαλιστεῖ. Χωρὶς καθυστέρηση, ὁ ἴδιος ὁ πατέρας τῆς ἀνέλαβε καὶ τὴν ἀποκεφάλισε.

Ἡ Ἐκκλησίας μας τιμᾶ τὴν μνήμη στὶς 04 Δεκεμβρίου.

Ἡ Ἁγία Ἀριάδνη

Ἡ Ἁγία Ἀριάδνη

Ἡ Ἁγία Ἀριάδνη, ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Ἀνδριανοῦ καὶ Ἀντωνίου καὶ ἔγινε χριστιανὴ στὴν πόλη Φρυγία. Δούλευε σὰν δούλα στὸν ἰσχυρότερο ἀπὸ τοὺς πρόκριτους τῆς πόλης, τὸν Τέρτυλο. Ὅταν αὐτὸς ἔμαθε ὅτι ἔγινε χριστιανὴ τὴν πίεσε νὰ ἐπανέλθει στὴν εἰδωλολατρία. Ἐκείνη ὅμως ἔμεινε πιστὴ στὸν Κύριο. Τότε τὴν ἔδειραν σκληρά, τῆς ἔγδαραν τὶς σάρκες της καὶ ἐκείνη γιὰ νὰ ἀποφύγει περισσότερες πιέσεις διέφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ κυρίου της. Ἐνῷ τὴν καταδίωκαν ἔπεσε σὲ γκρεμὸ ὅπου καὶ πέθανε.

Ἡ μνήμη τῆς τιμᾶται στὶς 18 Σεπτεμβρίου.

Ἡ Ἁγία Ἀργυρή

Ἡ Ἁγία Ἀργυρή

Ἡ ἁγία Ἀργυρή γεννήθηκε στήν Προύσσα τῆς Μ. Ἀσίας τό ἔτος 1688 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς τό Γεώργιο καί τή Σωσάνη.

Ἦταν σεμνή καί προικισμένη μέ ἐξαιρετικές Χάρες, ὅπως τήν Πίστη, τή Φρόνηση, τήν Ὑπομονή καί τήν Ταπεινοφροσύνη.

Κάποιος πλούσιος τοῦρκος πού ζοῦσε κοντά στό σπίτι τῆς θαμπώθηκε ἀπό τήν ὀμορφιά της καί τῆς ζητοῦσε νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη της καί νά γίνει γυναίκα του. Ἡ Ἀργυρή ἀπέρριψε τήν πρότασή του μέ ψυχρότητα καί περιφρόνηση. Αὐτός ὅμως ἐπέμενε καί ἐνοχλοῦσε τούς γονεῖς της καί τούς ἀπειλοῦσε ὅτι θά χάσουν τή ζωή τῆς κόρης τούς ἄν δέν τοῦ τή δώσουν.

Τότε οἱ εὐλογημένοι Γονεῖς ἀναγκάζονται νά τήν παντρέψουν 17 χρονῶν, μέ ἕνα παλληκάρι, Ὀρθόδοξο Χριστιανό καί τήν ὥρα πού τελοῦνταν τό Μυστήριο τοῦ Γάμου, μέσα στήν Ἐκκλησία, ὤρμησαν σά λυσσασμένοι εἴκοσι ἀλλόθρησκοι νέοι καί ἅρπαξαν τήν Ἀργυρή μπροστά στά μάτια ὅλων καί τοῦ γαμπροῦ.

Τήν ὁδήγησαν μέ τά νυφικά της ὅπως ἦταν στολισμένη κατ' εὐθείαν στό δικαστή. Ἔξι ἄτομα τήν κατηγοροῦσαν, ὅτι παρέβηκε τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε δῆθεν στόν πλούσιο νέο γιά νά τόν παντρευτεῖ.

Ὁ δικαστής, πού ἦταν ὁ πατέρας τοῦ νέου, τῆς ἔθεσε τό δίλημμα: «Ἤ γίνεσαι τουρκάλα καί παντρεύεσαι τό γιό μου, ἤ πεθαίνεις στή φυλακή».

Ἡ Ἀργυρή σταθερή καί ἀτρόμητη ἀπορρίπτει τήν πρόταση καί κλείνεται στή φυλακή.

Οἱ γονεῖς τῆς τρελλοί ἀπό τήν στεναχώρια, ζητοῦν τήν παρέμβαση τοῦ Πατριάρχη καί τῆς Ἐπίσημης τουρκικῆς κυβέρνησης.

Τά διαβήματά τους παρέμειναν ἄκαρπα. Ἡ Ἀργυρή ὁδηγήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη καί κλείστηκε στίς φυλακές περιμένοντας νέα δίκη.

Περίμενε μέ ἀγωνία 2 ὁλόκληρα χρόνια καί ἡ ἀπόφαση πού βγῆκε ἐπικύρωνε τήν παλιά: Ἤ τουρκεύεις, ἤ μαραίνεσαι στίς ὑγρές φυλακές μαζί μέ τίς ἀνήθικες γυναῖκες πού τήν προτρέπουν συνεχῶς νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη της γιά νά γλυτώσει τή ζωή της. Ἔτσι ἁλυσοδεμένη τήν φέρνουν στό ἄθλιο καί ἀποπνικτικό κελί της. Ἄγριοι ξυλοδαρμοί ἐπακολουθοῦν, βρισιές καί ἐξευτελισμοί γιά νά γονατίσουν τήν ἁγνή ψυχή της, ἀλλά ἀντίθετα δυναμώνει πιό πολύ ἡ πίστη της στόν Ἐσταυρωμένο. Ἀντιλαμβάνεται ὅτι τό τέλος τῆς πλησιάζει καί θέλει ὁπωσδήποτε νά Κοινωνήσει. Πῶς ὅμως;

Ἐκεῖ μέσα στή φυλακή ἦταν καί ἕνας σεβαστός Γέροντας πού ὅμως μποροῦσε νά μπαινοβγαίνει γιατί τοῦ εἶχαν ἐμπιστοσύνη.

Ἐκμυστηρεύθηκε τό μυστικό της ἡ Ἁγία Ἀργυρή καί κεῖνος σάν πραγματικός πατέρας ἔτρεξε στήν Ἐκκλησία. Ὁ ἱερέας συγκλονίσθηκε καί ἔχυσε πικρά δάκρυα, πῶς θά μποροῦσε νά βοηθήσει τή νέα.

Νά πού φώτισε ὁ Καλός Θεός. Ἔκλεισε σέ μία σταφίδα ὅσο μποροῦσε ἀπό τά Ἄχραντα Μυστήρια καί τόδωσε στό Γέροντα.

Ἐκεῖνος μέ πολύ φόβο καί εὐλάβεια πέρασε τό Λυτρωτικό Δῶρο μπροστά ἀπ' τούς φύλακες καί ἔφθασε στόν προορισμό του.

Ἡ Ἁγία Ἀργυρή συγκινημένη καί καταβεβλημένη δέχθηκε μέ ἱερή χαρά τό τελευταῖο Ἐφόδιο τῆς Ζωῆς της καί παρακάλεσε ταπεινά τόν Κύριο νά τή δεχθεῖ στήν Οὐράνια Βασιλεία του.

Τήν ἄλλη μέρα παρέδωσε τό πνεῦμα της στά χέρια τοῦ Κυρίου καί προστέθηκε στό χορό τῶν Μαρτύρων. Ἦταν 5 Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 1721 μ.Χ. Κηδεύτηκε στόν περίβολο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς στό Χάσκιοϊ.

Ὁ σεβαστός Γέροντας τῆς ἀπονέμει τίς τελευταῖες τιμές, θέτοντας πάνω στόν τάφο τῆς ἕναν πέτρινο Σταυρό, τό ἔπαθλο τῆς νίκης της, ὁ Ὁποῖος σωζότανε μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντίνου.

Οἱ Χριστιανοί τῆς περιοχῆς θέλησαν νά κάνουν ἀνακομιδή λειψάνων τῆς Ἁγίας στίς 30 Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 1725. Κάλεσαν τόν Πατριάρχη Παΐσιο μαζί μέ τήν Ἱερά Σύνοδο νά παρευρεθεῖ στήν ἱερή τελετή. Ὅταν ἄνοιξαν τόν τάφο, ἔμειναν ὅλοι ἔκθαμβοι γιατί τό σῶμα τῆς παρέμεινε ἀκέραιο καί σκόρπιζε γύρω μία εὐχάριστη εὐωδία. Ὁ Πατριάρχης ὤρισε νά τεθεῖ τό Λείψανο σέ πολυτελῆ λάρνακα μέσα στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἄγ. Γεωργίου στήν Κωνσταντινούπολη καί νά γιορτάζεται ἐπίσημα ἀπό ὅλο τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανικό κόσμο σάν Ἁγία, στίς 30 Ἀπριλίου.

Ἀπολυτίκιον (ὡς πρός τό ταχύ προκατάλαβε)

Τυράννους κατήσχυνας ἐν τοῖς βασάνοις σεμνή, δειχθεῖσα πολυάθλε, ὥσπερ ἀδάμας στερρός, Χριστοῦ μάρτυς ἔνδοξε, ἔδειξας ἐναθλοῦσα πρός Χριστόν τόν Σωτήρα, ἔρωτα τέ καί ζῆλον καί ἀκόρεστον πόθον, δί' ὁ σέ Ἀργυρή, αὐτός ἀξίως ἐδόξασε.

Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα

Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα

Ἀπό μία μεγάλη Ἁγία, ἕνας «πατέρας» προδότης καί λιποτάκτης «χριστιανός»

Η ΑΓΙΑ ΑΚΥΛΙΝΑ - ΝΥΜΦΗ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα γεννήθηκε τό ἔτος 1745 μ.Χ. στό Ζαγκλιβέρι τῆς Θεσσαλονίκης. Τό σπίτι τῆς σώζεται μέχρι καί σήμερα, ὄχι βέβαια σέ καλή κατάσταση.

Ἐδῶ ζοῦσε μαζί μέ τούς χριστιανούς γονεῖς τῆς τόν πατέρα τῆς τό Γιώργη καί τή Μητέρα της πού δυστυχῶς δέ διασώθηκε τό ὄνομά της. Μία μέρα ὁ πατέρας τῆς Ἀκυλίνας μάλωσε μέ ἕνα τοῦρκο καί πάνω στό θυμό τοῦ μαχαίρωσε τόν τοῦρκο καί τόν ἄφησε νεκρό. Ὅλο τό χωριό ἀναστατώθηκε καί ὅλοι οἱ Χριστιανοί τρομαγμένοι ἔτρεχαν νά κρυφτοῦν γιά νά γλυτώσουν ἀπ' τήν μανία τῶν τούρκων γιά ἐκδίκηση. Ὁ Γιώργης καταδικάζεται σέ θάνατο, οἱ τοῦρκοι θά τόν κρεμάσουν. Ἄν ὅμως θέλει νά γλυτώσει τή ζωή του, ὑπάρχει λύση, ἀρκεῖ νά τουρκέψει. Ὁ Γιώργης δειλιάζει μπρός στήν κρεμάλα, προδίδει τήν πίστη του καί ὑπόσχεται νά τουρκέψει σιγά-σιγά καί τήν οἰκογένειά του.

Οἱ Χριστιανοί σάν τό ἄκουσαν φαρμακώθηκαν: «Ἀκοῦς ἐκεῖ, νά βρεθεῖ Ζαγκλιβερινός νά προδώσει τή Πίστη του!». Ὅλοι μέ ἕνα στόμα ἔλεγαν.

Ἐκεῖνες ὅμως πού φαρμακώθηκαν πιό πολύ, ἦταν ἡ Γυναίκα του καί ἡ Ἀκυλίνα.

Ντυμένες καί οἱ δύο στά μαῦρα, κλείστηκαν μέσα καί κλαῖνε γιά τόν πατέρα τους πού ἔγινε προδότης τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος. Ἄδικα ἡ καλή του γυναίκα προσπαθεῖ νά τόν κάνει νά συνέλθει, νά Μετανοήσει, νά Ἐξομολογηθεῖ. Αὐτός τυφλωμένος ἀπό τά δῶρα, οὔτε θέλει ν' ἀκούσει γιά τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι ἡ μόνη παρηγοριά τῆς Μάνας μένει τώρα ἡ Ἀκυλίνα, καί προσπαθεῖ νά τήν ἀναθρέψει ὅσο πιό καλά γίνεται Χριστιανικά σά νά διαισθάνονταν ὅτι θ' ἀκολουθήσει τό δρόμο τοῦ Μαρτυρίου.

Καί δέν ἄργησε νά ξεσπάσει ἡ καταιγίδα. Τό ἔτος 1764 μ.Χ. ὁ Γιώργης παίρνει διαταγή τοῦ πασᾶ πού ἦταν διοικητής τῆς Θεσσαλονίκης νά πείσει τήν κόρη του νά γίνει τουρκάλα, γιατί τήν εἶδε στή βρύση καί θαμπώθηκε ἀπό τήν ὀμορφιά τῆς ὁ γιός του καί τή θέλει γιά γυναίκα του. Χάρηκε ὁ Γιώργης γι' αὐτή τήν μεγάλη τιμή, καί τρέχει στό σπίτι του νά τῆς πεῖ τό μεγάλο νέο καί τά μάτια τοῦ γυάλιζαν γι' αὐτά πού τοῦ ἔταξε ὁ πασάς. Ἡ Ἀκυλίνα πάγωσε. Μάνα καί Κόρη τόν βγάζουν ἔξω ἀπό τό σπίτι καί οὔτε θέλουν νά τόν ἀκούσουν. Ἀλλά ὁ «τοῦρκος» δέν ὑποχωρεῖ εὔκολα. Λυσσάει, στήν ἀρχή μέ γλυκόλογα καί ὑποσχέσεις, ὅταν ὅμως βλέπει τήν Ἀκυλίνα νά μένει ἀσυγκίνητη σέ ὅλα αὐτά, ἀλλάζει τακτική καί διατάζει βασανιστήρια. Ἡ ἀτίμητη Μάνα τήν ἐμψυχώνει γενναία λέγοντας Τήν:

-Παιδί μου πρόσεχε, μήν ἀρνηθεῖς τό Χριστό. Αὐτή ἡ ζωή εἶναι πρόσκαιρη μπροστά στόν Παράδεισο καί στήν Αἰωνιότητα Τῆς Μακαρίας Ζωῆς.

Τά μαρτύρια ἀρχίζουν.

Τήν γυμνώνουν, τήν χτυποῦν, τήν μαστιγώνουν μέ βέργες καί συρματένια σχοινιά. Τό σῶμα τῆς γίνεται ὅλο μία πληγή. Τό αἷμα τῆς χύνεται ποτάμι καί βάφει τή Μακεδονική γῆ τοῦ Ζαγκλιβερίου. Ἡ Ἀκυλίνα ἔχει τά μάτια στόν Οὐρανό καί προσπαθεῖ νά ἐπαναλάβει:

«Χριστιανή εἶμαι καί Χριστιανή θά πεθάνω».

Τρεῖς μέρες τήν βασάνισαν. Τήν τρίτη μέρα τό ἀπόγευμα μέσα στούς πόνους καί στήν αἱμορραγία τήν φέρνουν στό σπίτι της. Ἡ Μάνα τῆς τήν σφίγγει στήν ἀγκαλιά τῆς μόλις τή βλέπει καί τό μόνο πού νοιάζεται νά ρωτήσει εἶναι:

«Παιδί μου μήπως δειλίασες καί ἀρνήθηκες τό Χριστό;»

Ἡ Ἀκυλίνα προσπαθεῖ μέ δυσκολία νά ἀπαντήσει:

«Μητέρα ἔκανα ὅπως μου εἶπες. Τό διαμάντι πού μου ἐμπιστεύθηκες τό φύλαξα καθαρό καί ἀμόλυντο καί τώρα πάω κοντά στό Χριστό καί Θεό μου».

Ἦταν 27 Σεπτεμβρίου 1764 ὅταν ἔφυγε ἡ Ἁγία της ψυχή.

Ἀπό τό Ἅγιο Λείψανό της ξεχύθηκε μία ἀνέκφραστη Οὐράνια εὐωδία καί ὅλοι οἱ δρόμοι ἀπ' ὅπου τό πέρασαν εὐωδίαζαν γιά πολλές ἥμερες.

Οἱ τοῦρκοι γιά νά τή θεωρήσουν δική τους ἔστω καί μετά θάνατο, διέταξαν νά τή θάψουν στό τουρκικό νεκροταφεῖο, δίπλα στήν πλατεία τοῦ χωριοῦ.

Τό ἴδιο βράδυ ἕνα φῶς κατέβηκε πάνω στόν τάφο της σάν ἄστρο καί ἔμεινε γιά ὧρες πολλές.

Τότε τρεῖς Ὀρθόδοξοι Ζωντανοί Χριστιανοί, Παλληκάρια τοῦ Χριστοῦ ἔκαναν ὅρκο μυστικό καί ἔκλεψαν τό σῶμα τῆς Ἁγίας. Ποῦ τό ἔθαψαν ὅμως; Παραμένει ἀκόμη ἄγνωστος ὁ τόπος. Πιστεύουμε ὅτι θά τό ἀποκάλυψη ὁ Κύριος στούς ἐσχάτους χρόνους.

Ἡ Μνήμη της τιμᾶται στίς 27 Σεπτεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας

(ὡς πρός τόν Συνάναρχον Λόγον)

Ζαγκλιβέριον χαίρει ἐν τή ἀθλήσει σου, ἡ σέ βλαστήσασα κώμη ὡς ἄνθος εὔοσμον, Ἀκυλίνα τοῦ Χριστοῦ καλλιπάρθενε. σύ γάρ ἐνήθλησας στερρῶς, καί ἐδέξω ἐκ Θεοῦ τό στέφος τῆς ἀφθαρσίας, ἐκδυσωποῦσα ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τάς ψυχᾶς ἡμῶν.