Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης

Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης

Ὁ Ὀσιότατος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στά 1840 στά Φάρασα ἤ Βαρασιό, στό Κεφαλοχώρι τῶν ἔξι Χριστιανικῶν χωριῶν τῆς περιφερείας Φαράσων τῆς Καππαδοκίας. Οἱ γονεῖς τοῦ ἦταν πλούσιοι σέ ἀρετές καί μέτριοι σέ ἀγαθά. Εἶχαν ἀποκτήσει δύο ἀγόρια, τόν Βλάσιο καί τόν Θεόδωρο (τόν Ἅγιο Ἀρσένιο). Ἀπό μικρή ἡλικία ἔμειναν ὀρφανά καί τά προστάτεψε ἡ θεία τους, ἀδελφή της μητέρας τους. Ἕνα θαυμαστό γεγονός πού συνέβηκε στά παιδιά καί τήν θαυματουργική διάσωση τοῦ μικροῦ τότε Θεόδωρου ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο πού τόν ἔσωσε ἀπό βέβαιο πνιγμό, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, γιά τόν μέν Βλάσιο νά δοθεῖ μέ τόν δικό του τρόπο στόν Θεό, νά τόν δοξολογεῖ ὡς δάσκαλος τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς καί κατέληξε ἀργότερα στήν Κωνσταντινούπολη, γιά τόν Θεόδωρο δέ νά θέλει νά γίνει καλόγερος. Στή συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στή Νίγδη καί μετά στή Σμύρνη ὅπου τελείωσε τίς σπουδές του. Στά εἴκοσι ἔξι τοῦ περίπου χρόνια πῆγε στήν Ἱερά Μονή Φλαβιανῶν τοῦ Τιμίου Προδρόμου ὅπου ἀργότερα κάρηκε Μοναχός καί πῆρε τό ὄνομα Ἀρσένιος. Δυστυχῶς ὅμως δέ χάρηκε πολύ τήν ἡσυχία του, διότι ἐκείνη τήν ἐποχή εἶχαν ἀνάγκη μεγάλη ἀπό δασκάλους καί ὁ Μητροπολίτης Παϊσιος ὁ Β΄, τόν χειροτόνησε Διάκο καί τόν ἔστειλε στά Φάρασα γιά νά μάθει γράμματα στά ἐγκαταλειμμένα παιδιά. Αὐτό φυσικά γινόταν στά κρυφά, μέ χίλιες δύο προφυλάξεις, γιά νά μή μάθουν τίποτε οἱ Τοῦρκοι. Στό τριακοστό ἔτος τῆς ἡλικίας τοῦ χειροτονήθηκε στήν Καισαρεία πρεσβύτερος μέ τόν τίτλο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου καί τήν εὐλογία ὡς Πνευματικός. Ἄρχισε πιά ἡ πνευματική του δράση νά γίνεται μεγαλύτερη καί νά ἁπλώνεται. Μέ τήν ἄφθονη Θεία Χάρη πού τόν προίκισε ὁ Θεός θεράπευε τίς ψυχές καί τά σώματα τῶν πονεμένων ἀνθρώπων. Εἶχε πολλή ἀγάπη στόν Θεό καί πρός τήν εἰκόνα Του, τόν ἄνθρωπο καί ὄχι στόν ἑαυτό του, διότι , ὅταν ἔβλεπε πολύ πόνο καί καταπίεση Τουρκική, ἡ ἀγάπη τόν ἔβγαζε ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του καί ἔξω ἀπό τό χωριό του καί ἀγκαλίαζε καί τά γύρω χωριά. Θεράπευε ἀδιάκριτα τόν ἀνθρώπινο πόνο ὅπου τόν συναντοῦσε σέ Χριστιανούς ἤ Τούρκους. Γιά τόν Ἅγιο δέν εἶχε καμιά σημασία, διότι ἔβλεπε στό πρόσωπό τους, τήν μέ πολλή ἀγάπη πλασθεῖσα εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἀναρίθμητα εἶναι τά θαύματα πού ἐπετέλεσε ὁ Ἅγιος μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Στεῖρες γυναῖκες τεκνοποιοῦσαν, ἀφοῦ τίς διάβαζε εὐχή ἤ ἔδιδε "φυλακτό" πού ἦταν ἕνα κομμάτι χαρτί γραμμένο μέ κάποιες εὐχές πού τίς ἔγραψε ὁ ἴδιος. Διάβαζε τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο σέ σοβαρές περιπτώσεις, ὅπως στούς τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονιζομένους καί γινόντουσαν καλά, μόλις τελείωνε τήν ἀνάγνωση. Πολλοί Χριστιανοί καί Τοῦρκοι εἶχαν θεραπευθεῖ, ἀφοῦ πῆραν χῶμα ἀπό τό κατώφλι τοῦ κελιοῦ του καί ἀναμιγνύοντας τό μέ λίγο νερό τό ἔπιναν, πιστεύοντας ὅτι θά ἐθεραπεύοντας ὅτι θά ἐθεραπεύοντο καί ἡ πίστη τους πού εἶχαν στόν Ἅγιο, ἔκανε τό θαῦμα. Χρήματα φυσικά δέ δεχόταν ποτέ οὔτε κι ἐπίανε στά χέρια του. Συνήθιζε νά λέγει "ἡ πίστη μας δέν πουλιέται". Βίωνε ὁλοκληρωτικά καί "ἔπασχε τά Θεία". Ζοῦσε μέ αὐταπάρνηση, διότι ἀγαποῦσε πολύ πρῶτα τόν Θεό καί μετά τήν εἰκόνα Του, τόν Θεό καί μετά τήν εἰκόνα Του, τόν πλησίον. Αἱματηρούς ἀγῶνες καί προσπάθειες κατέβαλε γιά νά διατηρήσει τούς συγχωριανούς καί τούς συμπατριῶτες του στήν πίστη, γιά νά μήν κλονιστοῦν καί ἀλλαξοπιστήσουν στίς χαλεπές ἐκεῖνες ἡμέρες καί ἐποχές, ἀπό τίς πολλές καί διάφορες πιέσεις πού δεχόντουσαν ἀπό τούς Τούρκους, ἀλλά καί ἀπό διάφορους προβατόσχημους λύκους, τούς προτεστάντες, πού προσπαθοῦσαν νά ποιμάνουν τήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ. Τό κελί του, μικρό, ἀπέριττο, εὑρισκόταν μέσα στόν κόσμο. Ζοῦσε μέσα στόν κόσμο, ἀλλά συγχρόνως κατόρθωνε νά ζεῖ καί ἐκτός του κόσμου. Σέ αὐτό, καθώς καί γιά τά θεία τοῦ κατορθώματα, πολύ τόν βοηθοῦσαν οἱ δύο ἡμέρες (ἡ Τετάρτη καί ἡ Παρασκευή) πού ἔμενε ἔγκλειστος στό κελί του, προσευχόμενος. Οἱ ὁποῖες καρποφοροῦσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι ἁγίαζαν καί τήν ἐργασία τῶν ἄλλων ἡμερῶν. Ὧρες ἔμενε γονατιστός προσευχόμενος στόν Θεό γιά τόν λαό Του, πού τόν εἶχε ἐμπιστευθεῖ στά ἀσκητικά χέρια τοῦ δούλου Τοῦ Ἀρσενίου. Ἡ μεγάλη εὐαισθησία τοῦ Ἁγίου Πατρός δέν ἄντεχε νά κάνει κανένα κακό στήν πλάση. Ἰδιαίτερα στά ζῶα. Ποτέ τοῦ δέν κάθισε σέ ζῶο νά τό κουράσει, γιά νά ξεκουράσει τόν ἑαυτό του. Προτιμοῦσε πάντοτε νά βαδίζει πεζός καί ὅπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Εἶχε πάντοτε μπροστά του τόν Χριστό πού ποτέ Τοῦ δέν κάθισε σέ ζῶο - μόνο μία φορά - καί ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε: "Ἐγώ πού εἶμαι χειρότερος καί ἀπό τό γαιδουράκι, πῶς νά καθίσω σ' αὐτό;" Γιά νά κρύψει τίς ἀρετές του ἀπό τά μάτια τῶν ἀνθρώπων καί νά ἀποφύγει ἔτσι τούς ἐπαίνους, καταφευγε σ' ὁρισμένες "ἰδιοτροπίες". Παρουσιαζόταν σάν σκληρός θυμώδης, ὀξύθυμος, ἀπόπαιρνε τίς διάφορες γυναῖκες, πού ἀπό ἀγάπη γι' αὐτόν καί εὐγνωμοσύνη προσπαθοῦσαν νά τόν βοηθήσουν, μέ διάφορους τρόπους, νά τοῦ μαγειρεύουν καί νά τοῦ στέλνουν φαγητό. Ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε στόν πιστό του φίλο καί ψάλτη Πρόδρομο τά ἑξῆς: "Ἐάν ἤθελα νά μέ ὑπηρετοῦν γυναῖκες, θά γινόμουν ἔγγαμος ἱερεύς καί θά μέ ὑπηρετοῦσε παπαδιά. Τόν καλόγηρο πού τόν ὑπηρετοῦσε γυναῖκες, δέν εἶναι καλόγηρος". Ὅταν ὕψωνε τά χέρια του γιά νά παρακαλέσει γιά κάτι τόν Θεό, ἄρχιζε νά τόν παρακαλεῖ προσευχόμενος καί φωνάζοντας, "Θεέ μου! λές καί ξεκοβόταν ἡ καρδιά τοῦ ἐκείνη τήν ὥρα, καί θαρρεῖς πῶς ἐπίανε τόν Χριστό ἀπό τά πόδια καί δέν τοῦ ἔκανε τό αἴτημά του. Ἐμεῖς ὅπως ἔλεγαν οἱ Φαρασιῶτες "στήν Πατρίδα μᾶς τί θά πεῖ γιατρός, δέν ξέραμε στόν Χατζεφεντή τρέχαμε. Στήν Ἑλλάδα μάθαμε ἀπό γιατρούς, ἀλλ' ἄν τά ποῦμε στούς ἐντόπιους, τούς φαίνονται παράξενα". Ἐκτός ἀπό τά ἄλλα τοῦ χαρίσματα εἶχε καί τό προορατικό χάρισμα. Εἶχε πληροφορηθεῖ ἀπό τόν Θεό, πώς θά ἔφευγαν γιά τήν Ἑλλάδα καί ἔγινε στίς 14 Αὐγούστου τοῦ 1924 μέ τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν. Γνώριζε ἀπό προηγουμένως καί τόν θάνατό του καί ὅτι αὐτός θά συνέβαινε σ' ἕνα νησί. Ἡ ἁγία του μορφή συνέχεια σκοποῦσε Χάρη καί παρηγοριά. Τό πρόσωπό του ἔλαμπε ἀπό τήν ἀσκητική γυαλάδα, πού ἐμοίαζε σάν τό χρῶμα τοῦ φτιασμένου κυδωνιοῦ. Εἶχε πιά ἐξαϋλωθεῖ ἀπό τούς ὑπερφυσικούς πνευματικούς ἀγῶνες, πού ἔκανε ἀπό ἀγάπη στόν Χριστό, καθώς καί ἀπό τούς πολλούς του κόπους γιά τήν ἀγάπη πρός τό ποίμνιό του, πού τό ποίμανε πενήντα χρόνια σάν καλός Ποιμένας. Τρεῖς μέρες πρίν τήν ἐκδημία τοῦ ἦλθε ἡ Παναγία, τόν γύρισε σ' ὅλο τό Ἅγιο Ὅρος, τά Μοναστήρια, τούς Ναούς πού τόσο ἐπιθυμοῦσε νά δεῖ καί δέν εἶχε ἀξιωθεῖ καί τοῦ εἶπε ὅτι σέ τρεῖς ἡμέρες θά παρουσιαστεῖ στόν Κύριο, πού τόσο πολύ ἀγάπησε καί ἔδωσε ὅλο του τόν ἑαυτό σ' Αὐτόν. Ἔφυγε στίς 10 Νοεμβρίου τό 1924. Μέ λίγα λόγια αὐτός ἦταν ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος. Ἄς ἔχομε ὅλοι τίς Ἁγίες του Εὐχές.

Ἦχος γ' Θείας πίστεως.

Βίον ἔνθεον, καλῶς ἀνύσας, σκεῦος τίμιον, τοῦ Παρακλήτου, ἀνεδείχθης θεοφόρε Ἀρσένιε, καί τῶν θαυμάτων τήν χάριν δεξάμενος, πάσιν πάρεχεις ταχείαν βοήθειαν. Πάτερ ὅσιε Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε δωρήσασθαι ἠμίν τό μέγα ἔλεος.