ΑΠΟ ΡΑΒΙΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

Παύλου Φωτίου

Τέως Ραβίνου τῆς Ἰσραηλινῆς κοινότητος Ἄρτης

ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Ἀπὸ τὸ ἔτος 1930 περίπου διάβαζα τὴν Ἁγίαν Γραφὴν εἰς τὴν Ἑβραϊκὴν γλώσσαν, ὅσον καὶ εἰς τὴν Ἑλληνικήν. Ἀφοῦ ὅμως πέρασε καιρὸς καὶ ἐν τῷ μεταξὺ ἀνέλαβον καὶ ὡς ἐπίτροπος τῆς Συναγωγῆς μας εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ διαβάζω περισσότερον αὐτῆς καὶ νὰ κατανοῶ καὶ περισσότερα. Ἐκεῖ πάντος ποὺ ἐδυσκολευόμην ἦτο τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ συναντοῦσα δυσκολίαν νὰ διακρίνω εἰς τοὺς προφήτας, τοὺς ψαλμοὺς καὶ τὴν πεντάτευχον τὸν Μεσσίαν Ἰησοῦν.

Πάντως πέρασαν ἀρκετὰ χρόνια, ὅπου τέλος ἦλθε ἡ τελευταία μας καταστροφὴ παρὰ τῶν Γερμανῶν καὶ ἀφοῦ ἐπῆγα ὅμηρος εἰς τὴν Γερμανίαν καὶ ἐπέστρεψα, ὡς φαίνεται εἶδεν ὁ Θεὸς τὴν προσπάθειά μου εἰς τὴν ἔρευναν τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ ἐξαπέστειλεν καὶ εἰς σὲ μένα τὸ Πνεῦμα τοῦ τὸ Ἅγιόν του συνιέναι τᾶς Γραφᾶς. Καὶ κατὰ τὸ ἔτος 1952 μίαν τῶν ἡμερῶν αὐτοῦ ἀπεφάσισα νὰ γίνω ὡς νήπιον εἰς τᾶς φρένας μὴ παραδεχόμενος πλέον τᾶς ψευδεῖς παραδόσεις τῶν πατέρων ὑμῶν, καὶ ἐδέχθην τὸν Ἰησοῦν ὡς τὸν Μεσσίαν καὶ Λυτρωτὴν ἀνθρωπότητος ὁλοκλήρου καὶ ἐμοῦ, ὡς τὸν διέκρινα πλέον εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, προερχόμενον ἐκ τῆς οἰκογενείας τοῦ Δαυὶδ καὶ τῆς ρίζης Ἰεσσαί. (Ἀ’ Βάσ. 16, 2).

Ἐννόησα δὲ αὐτὸ μόλις ἀπέρριψα τᾶς βλασφήμους παραδώσεις τῶν πατέρων μας, διὰ τῶν ὁποίων βλασθημοῦν τὴν Θεομήτορα ὡς μίαν κοινὴν γυναίκα (μὴ γένοιτο Κύριε!) ὡς καὶ τὸν Σωτήρα μας Χριστὸν ὡς νόθον, καὶ διαστρέφοντα, δῆθεν, τὸν Μωσαϊκὸν Νόμον καὶ τὸν τότε λαὸν τοῦ Ἰσραήλ. Ὅταν λέγω ἀπέρριψα τὸν Ραββινικὸν αὐτὸν Νόμον, ὡς συνέταξαν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι ὡς ἄλλοι Ἄνναι καὶ Καϊάφαι, καὶ ὄλας τᾶς συκοφαντίας κατ’ Αὐτοῦ ὡς ψευδεῖς καὶ ἀντιθέτους τῶν Ἁγίων Γραφῶν, τότε εἶδα φῶς καὶ διέκρινα τὸν Ἰησοῦν εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην.

Πάντως θὰ παραθέσω κατὰ σειρὰν εἰς τὴν συνέχειαν τᾶς περικοπᾶς τῆς Ἁγίας Γραφῆς ποὺ μὲ διεφώτισαν εἰς ἀνεύρεσιν τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ.

*****

ΤΡΙΑΣ Ο ΘΕΟΣ

1) Τὸ πρῶτον ἐδάφιον τῆς Γενέσεως τοῦ πρώτου κεφαλαίου ὅπου λέγει «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν». Αὐτὸ εἰς τὴν Ἑβραϊκὴν τὸ διαβάζουμε ἐμεῖς «Μπερεσὺθ μπάρα ἔλωημ» δηλαδὴ εἰς τὴν ἀρχὴν ἔπλασεν ὁ Θεός. Ἡ λέξις ὅμως «ἐλωήμ» εἶναι εἰς τὸν πληθυντικὸν ἀριθμὸν καὶ ἐξηγεῖται «Θεοί». Δὲν γράφει «ἐλόα» οὔτε «ἔλ» ποὺ εἶναι εἰς τὸν ἑνικὸν ἀριθμὸν ὡς ἀκούομεν τὸν Ἰησοῦν εἰς τὴν προσευχὴν τοῦ εἰς τὸν Σταυρὸν λέγοντα «Ἤλι ἤλι, λαμὰ σαβαχθανί» (Μάτθ. ΚΖ’ 46) τουτ’ ἔστι, «Θεέ μου, Θεέ μου ἰνατὶ μὲ ἐγκατέλιπες;» Ἀκούομεν καὶ βλέπομεν ὁ Χριστὸς τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος νὰ φωνάζει πρὸς τὸν Πατέρα Του. (Σημείωση ΟΟΔΕ: Στὸ σημεῖο αὐτὸ βέβαια, ὁ ἀφηγούμενος δὲν γνώριζε ὅτι ὁ πληθυντικὸς στὴ Γένεση ὅσον ἀφορᾶ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι πληθυντικὸς μεγαλειότητας, ἄσχετος μὲ τὴν τριαδικότητα. Ἀλλὰ ὡς ἀρχὴ τὸν ἔβαλε νὰ ψάξει, ἔστω καὶ ἂν ἦταν λάθος τὸ σκεπτικό του).

2) Τὸ 26ον ἐδάφιον τοῦ ἴδιου κεφαλαίου τῆς Γενέσεως ὅπου λέγει «Ναασὲ ἀδὰμ μπετσαλμενοῦ» δηλαδὴ «Ποιήσομεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» Εἰς αὐτὴν τὴν περίπτωσιν διέκρινα τὴν ὕπαρξη δευτέρου προσώπου τοῦ υἱοῦ, πρὸς τὸν ὁποῖο ὁμιλεῖ ὁ Πατὴρ τοῦ Σωτήρους Χριστοῦ, τὴν ὁποία πολὺ σωστὰ ἔχει διατυπώσει τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως τὸ «Πιστεύω» ἡ Ἀ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἰς τὸ δεύτερον αὐτῆς ἄρθρον διὰ τῶν ἑξῆς: «..Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων». Εἰς τὸ ἐδάφιον αὐτὸ λοιπὸν διέκρινα ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἔχουν δίκαιον καὶ ἠμεῖς πλάνην. Διότι ποῖον ὠμίλησεν ὁ Θεὸς πρωτοῦ νὰ πλάσει τὸν Ἀδάμ, ἐὰν ὁ Χριστὸς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, δὲν ὑπῆρχεν ὡς ὑποστηρίζουν;

*****

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ

3) Τὸ 40ον κεφάλαιον τῆς Γενέσεως στίχος 8-10 ὅπου ἀναφέρεται ἡ Γενεαλογία τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Ἰούδα τοῦ υἱοῦ Ἰακώβ. Εἰς τοὺς τρεῖς αὐτοὺς στίχους παρουσιάζετε ἡ Ἁγία Τριὰς καὶ εἰς τὸν 10ον στίχον, ἀναφέρεται σαφῶς περὶ τοῦ Ἰησοῦ ἔχων οὕτω «Οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα, καὶ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἂν ἔλθη τὰ ἀποκείμενα αὐτῶ καὶ αὐτὸς προσδοκία τῶν ἐθνῶν».

*****

Αὐτὸ κατὰ τοὺς 70 μεταφραστᾶς. Εἰς τὸ ἑβραϊκὸν διαβάζω οὕτω: «Δὲν θέλει ἐκλείψει τὸ σκῆπτρον ἐκ τοῦ Ἰούδα, οὐδὲ νομοθέτης ἐκ μέσου τῶν ποδῶν αὐτοῦ ἐωσοῦ ἔλθει ὁ ΣΗΛΩ καὶ εἰς αὐτὸν θέλει εἶσθαι ἡ ὑπακοὴ τῶν λαῶν».

*****

Ποὶος λοπὸν εἶναι ὁ Σηλῶ; Ἀσφαλῶς ὁ ἀπεσταλμένος Χριστὸς ποὺ εἰς Αὐτὸν πρέπει νὰ ὑπακούσουν ὅλοι οἱ λαοί, ὡς ἄλλωστε τὸ βεβαιώνει αὐτὸ ὁ Μωϋσῆς εἰς τὸ Δευτερονόμιον γράφων οὕτω: «Προφήτην ἐκ μέσου σου θέλει ἀναστήσει εἰς σὲ κύριος ὁ Κύριος ὁ Θεός σου ἐκ τῶν ἀδελφόν σου, ὡς ἐμέ, αὐτοῦ θέλετε ἀκούει» (κέφ. ἰη’ 15) καὶ πιὸ κάτω, ἐπαναλαμβάνει καὶ προσθέτει «Προφήτην ἐν μέσῳ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν θέλω ἀναστήσει εἰς αὐτούς, ὡς σέ, καὶ θέλω βάλει τοὺς λόγους μου εἰς τὸ στόμα αὐτοῦ, καὶ θέλει λαλεῖ πρὸς αὐτοὺς πάντα ὅσα ἐγὼ προστάζω εἰς αὐτόν» (ἐδαφ. 18).

*****

Πῶς λοιπὸν νὰ μὴν πιστέψω εἰς αὐτὸν τὸν (Προφήτην) ποὺ ἔδωσε ὁ Θεός, τὸν Ἰησοῦν, ὅστις τὴν προφητείαν ταυτὴν καθ’ ὁ οὐδὲν ἔπραξεν ἢ ἐλάλησεν Αὐτός, εἰμὶ ὁ Πατὴρ δι’ αὐτοῦ, ὡς διαβάζουμεν εἰς τὸν Ἰωάννην (Ἰδ’ 8-11), «Λέγει αὐτῶ Φίλιππος, Κύριε, δεῖξον ἠμὶν τὸν πατέρα καὶ ἀρκεῖ ἠμίν. Λέγει αὐτῶ ὁ Ἰησοῦς, τοσούτον χρόνον μέθ, ὑμῶν εἰμί, καὶ οὐκ ἔγνωκας μέ, Φίλιπε; Ὁ ἐωρακῶς ἐμὲ ἐώρακε τὸν πατέρα, καὶ πῶς σὺ λέγεις δεῖξον ἠμὶν τὸν πατέρα; οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; τὰ ρήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ἠμίν, ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ, ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα. Πιστεύετε μοὶ ὅτι ἐγὼ τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἔμοι».

*****

Καὶ ἀλλοῦ ἐδιάβασα ὅτι εἶπε: «Ἐγὼ ἐξ ἐμαυτοῦ οὐκ ἐλάλησα, ἀλλ’ ὁ πέμψας μὲ πατὴρ αὐτὸς μοὶ ἐντολὴν ἔδωκε τί εἰπῶ καὶ τί λαλήσω… ἃ οὒν λαλῶ ἐγώ, καθὼς εἴρηκε μοὶ ὁ Πατήρ, οὕτω λαλῶ» (Ἰωάννης Ἰβ’ 49-50)

Καὶ διαβάζω ἀκόμη εἰς τὸ Δευτερονόμιον: «Καὶ ὁ ἄνθρωπος ὅστις δὲν ὑπακούση εἰς τοὺς λόγους μου, τοὺς ὁποίους αὐτὸς θέλει λαλήσει ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ θέλω ἐκζητήσει τοῦτο παρ’ αὐτοῦ» (ἐδάφιον 19) καὶ διακρίνω εἰς τὰ λόγια αὐτὰ τὸν Θεὸν Πατέρα ὅπου θὰ ὁμιλήση διὰ τοῦ Ἰησοῦ καὶ πιστεύω ἀπολύτως εἰς αὐτό, διότι βλέπω τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Μωϋσέως τὰ ἐπραγματοποίησεν ὅλα ὁ Ἰησοῦς, ὅπως διαβάζω εἰς τὴν Κ. Διαθήκην (τὸ Εὐαγγέλιον).

Αὐτὰ ἄλλωστε ποὺ γράφει ὁ Μωϋσῆς εἰς τὸ Δευτερονόμιον τὰ ἐζήτησαν οἱ Ἰσραηλίται εἰς τὸ ὄρος Σινὰ καθ’ ἢν ἡμέραν ἐδόθη εἰς αὐτοὺς ὁ Νόμος, εἰπόντες μετὰ λιποθυμίαν τῶν νὰ στείλη ὁ Θεὸς προφήτην νὰ τοὺς διδάσκη καθ’ ἑκάστην, πράγμα ποὺ ἔγινεν διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χρηστοῦ, Ὅστις ἐδίδασκεν καθημερινῶς εἰς τᾶς συναγωγᾶς (βλέπε Μάτθ. δ’ 23, Μάρκος ἀ’39, Λουκᾶς δ’ 44, Ἰωάννης ἰ’ἡ 20) καὶ ἀπὸ νεανικῆς ἀκόμη ἡλικίας εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Σολομῶντος (βλέπε Ἰωάν. Β’ 41-52) ἐπραγματοποίησεν τὴν Γραφὴν αὐτήν. Ἀλλ’ αὐτοὶ οὗ κατενόησαν τᾶς Γραφᾶς καὶ ἐζήτησαν τὸν διὰ Σταυροῦ θάνατόν Του, ὅπερ καὶ ἔγινεν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου καὶ Ἄννα καὶ Καϊάφα ἀρχιερέων.

4) Τὸ ἕβδομον κεφάλαιον τοῦ Ἠσαϊου, στίχος 14, καὶ ποὺ ὁμιλεῖ ὁ Προφήτης διὰ τὴν ἐνσάρκωσιν τοῦ Θείου Λόγου, λέγων: «Θέλει στήσει Κύριος σημεῖον (θαῦμα) ἰδοὺ ἡ Παρθένος ἐν γαστρι ἔξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσιν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ». Ὅταν λοιπὸν διάβασα αὐτό, εἶδα τὸ θαῦμα τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας. Πιστοποίησα τὴν πραγματοποίησην τῶν λόγων τοῦ Παύλου: «Μέγα ἐστι τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον, Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Ἀ’ Τίμ. γ’ 16) ὡς καὶ τῶν τοῦ Ἀγγέλου λεχθέντων εἰς τὸν Μνήστορα Ἰωσήφ, ὅταν διενοήθη λάθρα ἀπολύσαι τὴν Μαριάμ: «Τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ πνεύματος ἔστιν Ἁγίου» καὶ πάλι τό: «Τοῦτο δὲ ὄλον γέγονεν ἴνα πληρωθῆ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος, «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρι ἔξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» τοῦ Ἠσαϊου, «ὃ ἐστὶ μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἠμῶν ὁ Θεός» (Ματθαῖος ἀ’ 22-23).

Ὅταν λοιπὸν ἐδιάβασα, τόσον τὸν Ἠσαΐα, ὅσον καὶ τὸν Εὐαγγελιστὴν Ματθαῖον, εἶδα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ προφητευθεῖς καὶ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν σαρκωθεῖς καὶ γεννηθεῖς Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπίστευσα εἰς Αὐτόν.

Ἀκόμη μὲ ἐβοήθησε εἰς τὸ νὰ πιστέψω, ὅτι πράγματι ὁ Χριστὸς εἶναι Μεσσίας, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Θεοδόχου Συμεών, ὅστις εἰς ἡλικίαν περίπου 240 ἐτῶν, διότι ὡς ἑρμηνευτὴς τῆς Βίβλου (εἰς ἐκ τῶν 72 ἑρμηνευτῶν ) ἐπὶ Πτολεμαίου καὶ ἀπιστήσας ἀναφορικῶς μὲ τὴν πραγματοποίηση αὐτοῦ τοῦ ἐδαφίου τοῦ Ἠσαϊου (Γ’ 14) εἶχε ὑπόσχεσιν ἀπὸ τὸν Θεὸν ὅτι δὲν θὰ ἀποθάνει ἐὰν δὲν ἰδῆ πραγματοποιούμενον τοῦτο: «Καὶ ἰδοὺ εἰς ἄνθρωπος ἐν Ἱερουσαλὴμ (γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς) ὢ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ Πνεῦμα ἢν Ἅγιον ἐπ’ αὐτοῦ καὶ ἢν αὐτὸ κεχρησμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου μὴ ἰδεὶν θάνατον πρὶν ἢ ἰδῆ τὸν Χριστὸν Κυρίου». Καὶ πράγματι, ἦλθεν ἓν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ Ἱερὸν ὅταν ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς καὶ τὸν ἔφεραν οἱ γονεῖς τοῦ κατὰ τὸν Νόμον (Λεϋτικὸν ΙΒ’2-8 Ἔξοδος ΙΓ’ 2-12) διὰ τὸν καθαρισμὸν καὶ ἐδέχθη εἰς τᾶς ἀγκάλας τοῦ τὸν Χριστὸν καὶ εἶπεν: «Νῦν ἀπολυεῖς τοὺς δούλους σου, δέσποτα κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἠτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ». (Λουκᾶς Β’ 22-32).

Αὐτὸ δι’ ἐμὲ ἦτο μέγα βοήθημα καὶ σᾶς τὸ τονίζω διότι, ἐὰν ὁ Χριστὸς ἦτο νόθος υἱός, ὡς ὑποστιρίζει τὸ Ταλμοὺδ (Ραββινικὸς νόμος), πὼς ὁ Συμεὼν τὸν ἐδέχθη μία καὶ ὁ Νόμος λέγει ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νόθος υἱὸς νὰ εἰσέλθη εἰς τὸν Ναὸν μέχρι δεκάτης γενεᾶς; Προσοχὴ λοιπὸν διότι εἶναι πλάνη αὐτὸ καὶ βλασφημία.

5) Ὁ 2ος ψαλμὸς ὅστις ἀναφέρει τὴν ἀποστασίαν τῶν ἀνθρώπων ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Διατὶ (λέγει) ἐφρύαξαν τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ ἐμελέτησαν μάταια; Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ αὐτοῦ, λέγοντες: Ἂς διασπάσουμε τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἂς ἀπορίψουμε ἀφ’ ἠμῶν τᾶς ἁλύσεις αὐτῶν». (Ψάλ. Β’ 1-3).

*****

 Τα ὁποία ἐπραγματοποιήθησαν ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ ἐκ μέρους τῶν πατέρων μας, τῶν Γραμματέων τῶν Φαρισαίων καὶ τοῦ Πιλάτου τοῦ τότε κυβερνήτου καὶ κατακτητοὺ τῶν Ἱεροσολύμων, οἵτινες συμβούλιον ἐποίησαν καὶ ἐστάυρωσαν αὐτόν, ὡς ἀκούομεν κατὰ τὴν Μ. ἑβδομάδα εἰς τὴν ὑμνολογίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ πράγματι τὸν ἐσταύρωσαν, ἴνα ἁπαλλαγώσιν ἐξ Αὐτοῦ. Ἀλλὰ ἡ ὑπόθεσις τοῦ Χριστοῦ δὲν ἦτο μέχρι τοῦ Σταυροῦ, ὅπου ἔβλεπαν αὐτοί, ἄλλα πέραν αὐτοῦ. Δι’ αὐτὸ ὁ ψαλμωδὸς συνεχίζων λέγει: «Υἱός μου εἶσαι σύ, ἐγὼ σήμερον σὲ ἐγέννησα ζήτησον πὰρ ἐμοῦ, καὶ ἐγώ σου δώσω τὰ ἔθνη κληρονομία σου καὶ ἰδιοκτησίαν σου τὰ πέρατα τῆς γῆς» (Ψάλ. Β’ 7-8).

Δηλαδὴ μετὰ τὴν ἀνάστασίν Του τὸ ὄνομά του θὰ γίνει πιστευτὸν εἰς ὄλον τὸν κόσμον, κατὰ τὸ «ἐδόθη μοὶ πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθαίου κη’ 18). Ὥστε μὲ βάσιν αὐτὰ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ μὴν πιστεύσω ὅτι ὁ Χριστὸς ἦτο Μεσσίας.

6) Ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία σταυρικὴ θυσία ὑπάρχει εἰς τὸν προφήτην Ἠσαΐα εἰς τὸ ΝΓ’ κεφάλαιον.

Διότι τὶς θὰ δυνηθῆ νὰ ἀμφισβητήση ὅτι ὁ Χριστὸς ὁ φερόμενος ὡς ἄκακον ἀρνίον ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου, τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων ἀμίλητος, καὶ ἐνώπιον τῶν ἀρχόντων διὰ τᾶς ἁμαρτίας ἠμῶν, καὶ ποὺ ἐσταυρώθη μεταξὺ τῶν κακούργων δὲν εἶναι ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ.

7) Μία προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔκαμε ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ ποὺ ἔχει γραφεῖ 1000 χρόνια πρὸ Χριστοῦ διὰ τοῦ Δαυϊδ εἰς τὸν 22ον ψαλμὸν ὡς ἑξῆς: «Θεέ μου, διὰ τί μὲ ἐγκατέλιπες» (Ψάλ. ΚΒ’ 1) καὶ (Μάτθ. κη’ 46) καὶ ἐν συνέχειᾳ μία ἄλλη λεπτομέρεια ποὺ γράφεται εἰς τὸν ἴδιον ψαλμὸν «ἐτρύπησαν τᾶς χείρας μου καὶ τοὺς πόδας μου» (στίχος 6) καὶ ποὺ διαβάζομεν ὅτι ἔλαβε χώραν εἰς τὸν Ἰησοῦν (βλ. Μάτθ. κζ’ 35).

*****

 Και ἀκόμη τὸ «Διεμερίσθησαν τὰ ἱμάτιά μου εἰς ἑαυτοὺς καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον» (στίχος 18) βλέπε καὶ (Λουκᾶς κγ’34) ὅπου αὐτὰ ἔγιναν ὅλα εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ. Πῶς νὰ μὴ πιστέψω ὅτι εἶναι Μεσσίας;

Καὶ ἕνα ἀκόμη ποὺ ἔχει σχέσιν μὲ τὴν ἀμοιβὴν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Υἱὸν ποὺ τὸ λέγει καὶ τὸ κάμνει. Δηλαδὴ εἰς ἀντίκρυσμα ὅλων αὐτῶν ποὺ θὰ σοῦ κάνουν ἐγὼ θὰ σὲ ἀναστήσω. «Διότι δὲν θέλεις ἐγκαταλείψη τὴν ψυχήν μου ἐν τῷ ἅδῃ, οὐδὲ θέλεις ἀφήσει τὸν Ὅσιόν σου νὰ ἴδη διαφθοράν» (Ψάλμ. 16,10) καὶ ἐν συνέχειᾳ πιστεύω εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ, διότι καὶ πάλιν διαβάζω εἰς τὸν Ψαλμὸν τό: «Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θέσω τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου» (ψάλ. ΡΘ’ 1).

Πῶς λοιπὸν νὰ πιστέψω τὰ ψεύδη τῶν Ραββίνων ὅτι δῆθεν ἐκλάπη ὁ Ἰησοῦς καὶ οὐχὶ ἀνέστη, ἀφοῦ ὁ Δαυϊδ προφητεύει, τόσον τὴν ἀνάστασιν ὅσον καὶ τὴν ἀνάληψιν Αὐτοῦ;

Ἀκόμη, πὼς νὰ μὴ πιστέψω εἰς τὴν ἀνάληψιν τοῦ Ἰησοῦ ἀλλὰ εἰς τὴν κλοπὴν Αὐτοῦ, ἀφοῦ καὶ μετὰ τὴν ἀνάστασιν Αὐτοῦ εὑρέθησαν τὰ ὀθόνια καὶ τὸ σουδάριον τὰ ὁποία ἤσαν κολλημένα εἰς τὸ σῶμα Του, μὲ εἰδικὸν μεῖγμα κολλητικὸν ὡς ἐσυνήθιζον οἱ τότε νὰ ἐνταφιάζουν; Πῶς νὰ μὴ παραδεχθῶ λοιπὸν τὴν ἀνάστασιν, ἀφοῦ ὡς Παντοδύναμος Θεὸς ἄφησε τὸν Τάφον κενὸν καὶ τᾶς ἀποδείξεις τῆς ἀναστάσεώς Του;

Τὸν ἐπίστευσα λοιπὸν ὡς γεννηθέντα, σταυρωθέντα, ἀναστάντα, ἀναληφθέντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ὅτι θὰ ἔλθει πάλιν κρίναι ζώντας καὶ νεκροὺς καὶ ἀλοίμονον σὲ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸν ἐδέχθησαν.

Ἓν ἀκόμη σοβαρὸν ζήτημα ποὺ ἐβοήθησεν εἰς τὴν ἐπιστροφήν μου εἰς Χριστόν, εἶναι τὸ χρῆμα. Τὸ χρῆμα τὸ ὁποῖον διέθεσαν καὶ διαθέτουν ἀκόμη οἱ ἐχθροί του Χριστοῦ, διὰ νὰ μὴ διαδοθῆ ἡ ἔλευσίς Του, ἡ σταυρωσίς Του, ἡ ἀνάστασίς Του, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὰ τριάκοντα ἀργύρια ποὺ ἔδωσαν εἰς τὸν Ἰούδα, ὡς εἶχε προφητεύσει ὁ Προφήτης Ζαχαρίας καὶ τὰ ὁποία θὰ διετίθεντο διὰ τὴν ἀγορὰ τοῦ ἀγροῦ τοῦ κεραμέως, διότι ἦτο ἀξίας ἀθώου αἵματος τὸ ὁποῖο χρησιμοποιεῖται μέχρι σήμερον ὡς νεκροταφεῖον τῶν ξένων, Ζάχ. ἰα’ 12-13.

Ἀλλ’ ἐπίσης χρήματα ἐδόθησαν εἰς τοὺς στρατιώτας ἴνα καλύψουν τὴν ἀνάστασιν καὶ διαδόσουν οἱ στρατιῶται ὅτι ἐκλάπη ὑπὸ τῶν Μαθητῶν καὶ οὐχὶ ἀνέστη. Τὸ χρῆμα λοιπὸν εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐξαγοράζει συνειδήσεις. Αὐτὸ ποὺ κλείνει μάτια σοφῶν καὶ διαστρεβώνει γνώμας συνετῶν, ὡς διαβάζουμεν εἰς τὴν Πεντάτευχον.

Πόσοι καὶ πόσαι σήμερον δὲν δωροδοκοῦνται ἴνα κρύψουν τὴν ὕπαρξιν τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἐν τούτοις Μεσσίας Χριστὸς ἦλθε.

Μᾶς ἐπληροφόρησαν αἳ μυροφόρες. Μᾶς τὸ ἐβεβαίωσεν ἡ Σαμαρείτις, ἤτις συνεζήτησε μαζί Του, καὶ τὸ ἐπεκύρωσεν ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός, ὁ παράλυτος καὶ τόσοι ἄλλοι.

*****