ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ

Συμπληρωματικὰ μὲ τὸ ἄρθρο, θὰ ἤθελα νὰ σημειώσω πὼς ἐπειδὴ ἡ εὐθανασία ἀπαγορεύεται σὲ ὅλα τὰ κράτη τῆς Ε.Ε. ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ὀλλανδία, ἔχει ἐφευρεθεῖ τελευταία ἡ ἔννοια τῆς ὑποβοηθούμενης αὐτοκτονίας', ἔννοια ποὺ βρίσκει ἐφαρμογὴ στὴν Ἐλβετία ὅπου σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 115 τοῦ νόμου ποὺ ἀφορᾶ στὴν αὐτοκτονία, ἕνας γιατρὸς ἐπιτρέπεται νὰ δώσει σὲ ἕναν ἀσθενῆ μία συνταγὴ γιὰ μία θανατηφόρα οὐσία, καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἀσθενὴς νὰ πάρει τὸ φάρμακο τὸ ὁποῖο θὰ τοῦ ἀφαιρέσει τὴν ζωή, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι ὁ γιατρὸς κρίνει ὅτι ὁ ἀσθενὴς πάσχει ἀπὸ ἀνίατη ἀσθένεια! Μάλιστα στὴν Ζυρίχη ἔχει δημιουργηθεῖ (ἀπὸ ξένους) μία ὀργάνωση μὲ τὸ ὄνομα 'Dignitas' ὅπου προσφέρει αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ὑπηρεσία στὰ μέλη καὶ τοὺς πελάτες της !!!  

Κύριο περιεχόμενο

Τὸ δράμα τῆς Εὐθανασίας.

Ἡ πρακτική της εὐθανασίας ἀρχίζει νὰ νομιμοποιεῖται σὲ ὁρισμένα κράτη τῆς Εὐρώπης (Ὀλλανδία, Βέλγιο, Ἐλβετία), ὅπου ἤδη λειτουργοῦν εἰδικὲς κλινικές, στὶς ὁποῖες ἐφαρμόζεται αὔτη ἡ πρακτικὴ θανάτωσης κατὰ παράκληση. Τὰ ἐπιχειρήματα τῶν ὑπέρμαχων αὐτῆς τῆς τακτικῆς - ποὺ δὲν ἀποτελεῖ ἰατρικὴ πράξη- εἶναι πραγματικὰ συγκινητικὰ καὶ πολλὲς φορὲς μοιάζουν νὰ εἶναι εἰλικρινῆ:

«Λυπηθεῖτε τοὺς ἄνδρες, τὶς γυναῖκες, τὰ παιδιά, τῶν ὁποίων ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα μόνιμο σωματικὸ μαρτύριο, νὰ ἐπισπεύσουμε τὸ θάνατο τῶν συνανθρώπων μας ποὺ εἶναι στὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου καὶ δὲν θέλουν νὰ βλέπουν τὸν ἑαυτό τους νὰ γλιστρᾶ προοδευτικὰ στὴν σωματικὴ ἢ ψυχικὴ κατάπτωση, βοηθεῖστε τὰ ἄτομα πνευματικὰ καὶ ψυχικὰ ἀνάπηρα καὶ ἐξαρτώμενα ἀπὸ τρίτους νὰ "δραπετεύσουν" μὲ ἀξιοπρέπεια ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο. Ἀξίζει νὰ ζεῖ ὁ τετραπληγικὸς ποῦ δὲν ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν κόσμο;».

Κανένα ἄλλο θέμα δὲν ἔχει ἀγγίξει τόσο πολὺ τὸν πυρήνα τῆς Ἠθικῆς, τῆς Φιλοσοφικῆς καὶ τῆς Βιολογικῆς ὕπαρξης τοῦ ἀτόμου ὅσο ἡ νομοθετικὴ πιὰ δυνατότητα τῆς διαχείρισης ἀπὸ τρίτους της ζωῆς ἑνὸς ἀνίατου πάσχοντα, ὁ ὁποῖος περνᾶ τὶς τελευταῖες μέρες τῆς ζωῆς τοῦ βουτηγμένος στὸ πόνο, στὴν ἀπόγνωση ἢ στὴν μοναξιά. Ή καὶ ἀκόμη ἑνὸς γέροντα ποὺ σὲ φάση ἀπελπισίας δηλώνει ὅτι κουράστηκε ἀπὸ τὴ ζωή του. Δὲν μποροῦμε ἀναμφισβήτητα, σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο, νὰ μὴ σεβαστοῦμε τὴν ἐπιθυμία νὰ προσδοκᾶται ἕνας ἀξιοπρεπὴς θάνατος ἢ ἀκόμα νὰ διεκδικεῖται ἀπὸ τὸν πάσχοντα ἢ ἀπὸ τοὺς οἰκείους του ὁ τερματισμὸς μίας ἀναποτελεσματικῆς, ἐπώδυνης θεραπείας στὰ τελικὰ στάδια ἀνίατης ἀσθένειας. Ἀλλὰ συλλογικά, σὰν κοινωνία, μποροῦμε νὰ ἀποδεχτοῦμε - ὑπὸ τὴν κάλυψη μίας νομοθετικῆς διάταξης - νὰ ἐκτελέσουμε συνανθρώπους μας, διότι ἐκτιμοῦμε ὅτι ἡ ζωή τους εἴτε δὲν ἔχει πιὰ μέλλον εἴτε εἶναι ψυχικὰ ἢ καὶ σωματικὰ ἐπώδυνη; Εἶναι σὰν νὰ δεχόμαστε ὅτι ἡ ζωὴ ἀξίζει μόνον ἐφόσον εἶναι ὄμορφη, ἀπολαυστικὴ καὶ παραγωγική.

Ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ μᾶς διαμηνύει ἡ καταναλωτικὴ κοινωνία μὲ τὰ πρότυπά της. Ἐκτὸς αὐτοῦ, ἀπὸ ποιὸ σημεῖο καὶ πέρα δεχόμεθα ὅτι μία ἀναπηρία δὲν εἶναι πιὰ ἀποδεκτή; Ἡ θλιβερὴ εἰκόνα τοῦ ὑπερήλικα ποῦ ἀπομονωμένος ἀπὸ τὴν κοινωνία εἰσβάλλει προοδευτικὰ στὴν ἄνοια, γιὰ τοὺς ὑπέρμαχους τῆς εὐθανασίας δὲν εἶναι κοινωνικὰ σωστή: Δὲν πρέπει νὰ τὸν ἀπαλλάξουμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν προοδευτικὴ φθορά; Ἐκτὸς αὐτοῦ ὁ συγκεκριμένος γέροντας κοστίζει στὴν κοινωνία (ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα). Ὅποτε μὲ αὐτὴ τὴν πρακτικὴ διευκολύνουμε «ἀνθρώπινα» τὸν μὴ παραγωγικὸ ἀσθενῆ, ἀλλὰ καὶ ταυτόχρονα καὶ τὴν κοινωνία (οἰκονομία ἀπὸ τὸ κόστος νοσηλείας). Τί φοβερὸς συνδυασμὸς ἀνθρωπιᾶς καὶ ἀνακατανομῆς τοῦ χρήματος !!! Πρὶν φθάσουμε στὴν εὔκολη λύση τῆς εὐθανασίας, ὅλοι ἐμεῖς ποὺ ἐξασκοῦμε τὴν Ἰατρική, γνωρίζουμε τὴν δυνατότητα ἐφαρμογῆς παρηγορητικῶν θεραπειῶν, οἱ ὁποῖες ἀνακουφίζουν καὶ τὴν ἀγωνία τῶν ἀσθενῶν μας σὲ αὐτὲς τὶς τραγικὲς στιγμὲς καὶ ἐπιτρέπουν τὴν ἀξιοπρεπῆ ἐπιβίωσή τους. Ἡ παρατήρηση ὅτι ἡ ἀναλγητικὴ θεραπεία δύναται νὰ ἐπισπεύσει τὸν θάνατο σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις, ἐκφράζει τὴν πολυπλοκότητα καὶ τὸ μεγαλεῖο της Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης σὲ αὐτὲς τὶς δύσκολες ὁριακὲς καταστάσεις: τὸ μόνο ἀποδεκτὸ καθῆκον κάθε Ἰατροῦ εἶναι νὰ θεραπεύει ὅταν μπορεῖ, ἀλλὰ νὰ ἀνακουφίζει πάντοτε τὸν ἀσθενῆ ἀπὸ τὸν σωματικὸ ἢ ψυχικὸ πόνο (Ambroise Pare).

Πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες ἡ ἐφαρμογὴ τῆς εὐθανασίας ἦταν ἔγκλημα. Σήμερα σὲ ὁρισμένα κράτη ἀρχίζει νὰ ἀποτελεῖ μία θεραπευτικὴ παραλλαγή. Φοβᾶμαι ὅτι αὔριο μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ σὲ ἐπίσημη ἰατρικὴ ἀγωγή, ποὺ θὰ ἐφαρμόζεται σὲ ὅσους ἡ κοινωνία δὲν βλέπει μέλλον στὴν παραγωγή. Ἐὰν ἀποδεχθοῦμε τὴν νομιμοποίηση τῆς εὐθανασίας, γιατί νὰ κρατήσουμε στὴ ζωὴ ἄτομα μὲ πνευματικὴ καθυστέρηση ἢ γέροντες μὲ νόσο Alzheimer; Προσωπικὰ πιστεύω ὅτι στὴ δύση τῆς ζωῆς μας οἱ ἐλπίδες τοῦ καθενὸς ἀπὸ ἐμᾶς πρέπει νὰ τοποθετοῦνται στὸ Δημιουργό μας καὶ ὄχι στὸ θανατηφόρο περιεχόμενο μιᾶς σύριγγας. Σὰν Ἰατρὸς Μονάδας Ἐντατικῆς Θεραπείας ποὺ ζῶ μονίμως κοντὰ στὸν θάνατο καὶ προσπαθῶ νὰ «τὸν νικήσω», πιστεύω ὅτι ἡ πρακτική της εὐθανασίας ἀποτελεῖ ὕβρη πρὸς τὸ λειτούργημά μου, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ «θεραπευτικὴ ἐπιμονὴ» (acharnement therapeutique) σὲ ἀσθενεῖς μὲ μηδενικὸ προσδόκιμο ἐπιβιώσεως, ποὺ ἡ τεχνολογία τῶν μονάδων ἐντατικῆς θεραπείας τοὺς κρατᾶ μηχανικὰ σὲ «κάποια» μορφὴ βιολογικῆς ὕπαρξης.

Σημείωση «Ἄλλης Ὄψεως»: Ἂν ὁ συγγραφέας τοῦ ἄρθρου στὴν τελευταία του πρόταση, «…ἡ «θεραπευτικὴ ἐπιμονὴ» (acharnement therapeutique) σὲ ἀσθενεῖς μὲ μηδενικὸ προσδόκιμο ἐπιβιώσεως, ποὺ ἡ τεχνολογία τῶν μονάδων ἐντατικῆς θεραπείας τοὺς κρατᾶ μηχανικὰ σὲ «κάποια» μορφὴ βιολογικῆς ὕπαρξης», ὑπονοεῖ τοὺς ἐγκεφαλικὰ «νεκρούς», θὰ θέλαμε νὰ διατυπώσουμε τὴν ἀντίθετη θέση μας.