ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΗΘΕΙΕΣ

Ἀλήθεια καὶ ἀναλήθειες

Περὶ δεισιδαιμονιῶν καὶ λανθασμένων ἀντιλήψεων. Ἀδελφοί μου εἶναι λυπητερὸ ποὺ ἀκόμη καὶ ἐμεῖς ὡς Ὀρθόδοξη χώρα, ποὺ θέλουμε νὰ λεγόμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νὰ εἴμαστε πλανεμένοι δίχως νὰ τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὶς διάφορες ἀνορθόδοξες ἀντιλήψεις καὶ ἰδεολογίες.  

Κύριο περιεχόμενο

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΗΘΕΙΕΣ.

(Μάγια καὶ δεισιδαιμονίες).

Ἕνα καθημερινὸ πρόβλημα.

Στὴν μακραίωνη ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου, μέσα σὲ διαφορετικοὺς πολιτισμοὺς καὶ κοινωνίες, ὁ κόπος, ἡ ταλαιπωρία, ἐνίοτε ἡ ἀπελπισία, ἡ δίχως νόημα ὕπαρξη, εἶναι κοινὸ χαρακτηριστικό, κοινὸς τύπος ὅλων τῶν "δυστυχισμένων - αἰχμαλώτων" λογικῶν πλασμάτων τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν θέλησαν ἢ δὲν μπόρεσαν νὰ ἀντέξουν, νὰ γνωρίσουν ἢ νὰ ἀναζητήσουν τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ.

Αὐτὴ ἡ ἄγνοια τῆς ἀλήθεια, ἀποτελεῖ τὸ "δένδρο" τοῦ προβλήματος, τοῦ ὁποίου "κλαριὰ" καὶ "παραφυάδες" εἶναι γιὰ τὴν ἐποχή μας τὸ ἄγχος, ἡ ἀνία, ὁ μηδενισμὸς (ἀναρχισμός), ἡ ἀδιαφορία, τὰ ναρκωτικά, τὸ ΑΙDS, ἡ ἐγκληματικότητα, ἡ ἀγωνία γιὰ τὸ μέλλον καὶ ἡ ἔντονη προσπάθεια γιὰ τὸν προκαθορισμὸ ἢ ἔστω καὶ τὴν γνώση του. Σὲ αὐτὴ τὴν προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ φωτίσει τὸ "σκοτάδι", καὶ μὴ δυνάμενος ἢ ἀρνούμενος νὰ ἀνοίξει τὸ παράθυρο στὸν "Ἥλιο", ἀναπτύσσει λανθασμένους τρόπους

πνευματικότητος, στρεφόμενος εἴτε σὲ παραθρησκευτικὲς ὀργανώσεις, εἴτε σὲ μαγεία καὶ δεισιδαιμονίες.

Στὶς ἡμέρες μας ὅμως, ἔχει αὐξηθεῖ μία ἐπικινδυνότατη πνευματικὴ ἐπιδημία, ἀνάμεσα στὰ διάφορα κοινωνικὰ στρώματα, ἀνάμεσα σὲ μικροὺς καὶ μεγάλους, σὲ μορφωμένους καὶ σὲ λιγότερο μορφωμένους. Συζητήσεις ἐπὶ συζητήσεων γύρω ἀπὸ τὰ Μάγια καὶ βέβαια γύρω ἀπὸ τὶς ποικίλες δεισιδαιμονίες καὶ τοὺς τρόπους τῆς σωστῆς τους ἀντιμετώπισης.

Ἕνας ἐπικίνδυνος διάλογος, γι' αὐτὸ τὸ θέμα, ὅπου εὔκολα διαπιστώνει κανείς, τὴν κάθε εἴδους "θεολογία", γι' αὐτὴν τὴν κοινωνικὴ ἐπιδημία, μὲ τὶς ὁποιεσδήποτε κοινωνικὲς - πνευματικὲς καὶ πολιτιστικὲς προεκτάσεις, ὅπου συνυπάρχουν ἀνακατεμένες δεισιδαιμονίες καὶ μαγεῖες, ἔντεχνα κρυμμένες καὶ συγκαλυμμένες, μὲ διάφορες εὐχές.

Λευκὴ καὶ Μαύρη Μαγεία.

Κατ' αὐτούς, ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὶς μαγεῖες, ὑπάρχουν δύο εἰδῶν μαγεῖες. Ἡ Λευκὴ καὶ ἡ Μαύρη Μαγεία. Σύμφωνα μὲ αὐτούς, ἡ Λευκὴ Μαγεία εἶναι ἀθῴα, ὡς ἐπιθυμοῦσα τὸ καλὸ καὶ τὴν πρόοδο, ἐνῷ ἡ Μαύρη, ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Θὰ πρέπει ὅμως νὰ ξεκαθαρίσουμε, ὅτι καὶ ἡ Λευκὴ καὶ ἡ Μαύρη, εἶναι μία Μαγεία. Εἶναι τὸ ἴδιο καὶ τὸ αὐτό. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις, τὸν διάβολο ἐπικαλοῦνται καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸν σκοπό τους. Ὁ Ἑωσφόρος καὶ γενικὰ καὶ Πονηρὰ καὶ ἀκάθαρτα Πνεύματα, κατὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση, εἶναι ὁ ἀρχέκακος ἐχθρός του ἀνθρώπου. Δὲν μπορεῖ καὶ δὲν θέλει τὸ καλό του ἀνθρώπου. Ὁ διάβολος ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ εἶναι: "ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ σκότους", δὲν θέλει τὴν ἀλήθεια καὶ μεταφορικὰ τὸ "φῶς", ἀλλὰ ἀρέσκεται στὸ "σκοτάδι", ποὺ εἶναι τὸ ψέμα. Γι' αὐτὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἀγκαλιάζουν τὸ ψέμα καὶ τὴν ἀπάτη καὶ ἀποφεύγουν τὸ "φῶς", τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν καθαρότητα. Στὸν Βίο τοῦ Μεγάλου μας Ἁγίου Ἀντωνίου, ἀναφέρεται ὅτι τοῦ παρουσιάσθηκε ὁ σατανᾶς "ὡς ἕνας μαῦρος ἄνθρωπος". Τὸ μαῦρο καὶ τὸ σκοτεινὸ προτιμᾷ τὸ πονηρὸ πνεῦμα (πέρα ἀπὸ ρατσιστικὲς διαθέσεις καὶ προκαταλήψεις). Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος ἀναφέρει ὅτι ὁ διάβολος στὸ "σκοτάδι" ἔχει τὴν δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία, ἐνῷ ἀντίθετα εἰς τὸ "φῶς" γίνεται ἕνα νεκρὸ πτῶμα, γιατί τὸ "σκοτάδι" καὶ ὄχι τὸ "φῶς", ἀγαπᾷ ὁ διάβολος. Ἄλλωστε ὅποιος πράττει κάτι τὸ ἄσχημο καὶ ὄχι ἀρεστό, μισεῖ τὸ φῶς καὶ δὲν φέρει τὰ ἔργα του στὸ φῶς, γιὰ νὰ μὴν ἐλεγχθοῦν, ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ἰδοὺ λοιπὸν γιατί ὁ διάβολος καὶ οἱ ἄνθρωποί του, ἀγαποῦν τὸ σκοτάδι κατὰ κυριολεξία. Ἰδοὺ λοιπὸν γιατί ἀποφεύγουν τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια. Γιατί τόσο οἱ μάγοι καὶ οἱ καταφεύγοντες σὲ αὐτούς, ὅσο καὶ ὁ ἐφευρέτης τῆς ἀνταρσίας καὶ τῆς ἀναρχίας διάβολος, ἔχουν σημαία τοὺς τὸν φθόνο. Εἶναι φθονερὸ Πνεῦμα ὁ διάβολος. Στὴ σκέψη καὶ μόνο ὅ,τι ὁ εὐσεβὴς ἄνθρωπος δύναται "χάριτι Θεοῦ" νὰ συμμετάσχει στὴ Δόξα τοῦ Θεοῦ "ἐν τῷ Παραδείσῳ", ὀργιάζει μὲ τὰ διάφορα τεχνάσματά του, ἀρκεῖ νὰ πλανέψει μία ψυχή. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ξεκάθαρα λέγει, ὅτι ὁ σατανᾶς "ἀνθρωποκτόνως ἢν ἀπ' ἀρχῆς καὶ ἐν τὴ ἀλήθεια οὐκ ἔστηκεν, ὅτι ψεύτης".

Στὴν ἐποχὴ τῆς εἰδωλολατρίας.

Ἐπειδὴ ὑπάρχουν διάφορες τάσεις ἀπόψεων γύρω ἀπὸ τὰ Μάγια, θὰ πρέπει νὰ δώσουμε κάποιες, ἔστω καὶ σύντομες διευκρινίσεις. Ἐπὶ εἰδωλολατρίας ἀκόμη, ἡ ἀνθρωπότητα ζοῦσε, κάτω ἀπὸ τὴ βαριὰ σκιὰ τῆς μαγείας καὶ τῆς ἔντονης δεισιδαιμονίας. Ἂν κοιτάξουμε στὴν ἱστορία τῶν γνωστῶν ἀρχαίων λαῶν, ὅπως Βαβυλωνίων, Αἰγυπτίων, Ἰουδαίων, Χαλδαίων καὶ τῶν Ἀρχαίων μας Προγόνων, θὰ βλέπαμε "οὐκ ὀλίγες" ἀναφορὲς σὲ ἐξορκισμούς, προγνώσεις καὶ χρησμούς. Τὰ Μαντεῖα τῶν Δελφῶν, Ἰσθμίας καὶ Δωδώνης, καθὼς καὶ τὰ ὀνόματα, ὡς Πυθία, Τειρεσίας καὶ Κάλχας, εἶναι στίγματα τῆς ἀναφορᾶς τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἀκόμη, σὲ διάφορα Πνεύματα. Ὅμως καὶ στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή, ὑπῆρξαν φυσιογνωμίες ποὺ ἀπέδιδαν τὴν ἀλήθεια σχετικὰ μὲ τοὺς μάγους καὶ τοὺς μάντεις, ὅπως ὁ Πλάτωνας, "Οἱ χρησμῳδοὶ καὶ οἱ θεομάντεις, λέγουσι μὲν πολλὰ καὶ καλά", ἀλλὰ βέβαια δὲν γνωρίζουν τίποτα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ὁποία λένε.

Ὁ Διάβολος ἐπιθυμεῖ τὴν λατρεία του.

Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ ὁ ἐγωισμὸς τοῦ διαβόλου τὸν ἀπεμάκρυνε ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ Θεό, ὁ διάβολος μετὰ μανίας ἐπεδίωξε τὴ λατρεία ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο καὶ σύγχρονο κόσμο γιὰ τοὺς ἑξῆς λόγους:

1. Ἐπειδὴ ἐκδικεῖται τὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶναι "κατ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁμοίωση" μὲ τὸν Θεό, θεωρεῖ ὅτι, ἡ ἐκδίκηση μεταβαίνει Θεό.

2. Ἂν καταφέρει νὰ ὑποτάξει, "κορωνίδα τῶν δημιούργημα τὸν ἄνθρωπο δηλαδή, θεωρεῖ ἐφόσον ὁ ἄρχων ἄνθρωπος, εἶναι " δοῦλος τῶν δαιμονίων καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν αὐτῶν, ἑπομένως ὁ Θεὸς ἀπέτυχε στὸ ἔργο του.

3. Δὲν μποροῦσε νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο καὶ ἔτσι θέλησε νὰ ἰδιοποιηθεῖ λατρεία.

4. Ἐξαιτίας τῆς ὑπηρεφάνειας ἔχασε τὴν δόξα ποὺ τὸν περιέβαλε. Ὡς ὕπαρξη περήφανη ποὺ εἶναι θέλησε νὰ τὸν λατρεύσει ἡ φύση. Αὐτὴ ὅμως ἦταν "ἃ-λογη", χωρὶς λογική, ἔτσι θέλησε νὰ τὸν λατρεύσει τὸ μόνο λογικὸ δημιούργημα, ὁ ἄνθρωπος.

Γιὰ νὰ πετύχει τὸν σκοπὸ αὐτό, εἶναι φυσικὸ νὰ χρησιμοποιεῖ διάφορα τεχνάσματα.

Τεχνάσματα διαβόλου.

Κατ' ἀρχήν, πρώτη ἐπιτυχία τοῦ Πονηροῦ εἶναι νὰ θέσει σὲ ἀμφισβήτηση ὄχι τὴν ὕπαρξη τοῦ θεοῦ, καὶ ὁ ἴδιος ὁ διάβολος, γνώριζε τὴν ὕπαρξη Τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ θέσει σὲ ἀμφισβήτηση τὴν ὕπαρξη τὴ δική του. Διότι ἔτσι κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐφησυχάζει καὶ τὸ Πονηρὸ Πνεῦμα κατεργάζεται τὴν ἀδικία στὴ ψυχή, τοῦ "κοιμισμένου" πνευματικὰ ἀνθρώπου.

Βλέπετε, ἡ μαγεία εἶναι καθαρὰ ἔργο σατανικό, ΑΝΤΙΘΕΟ, ΠΟΝΗΡΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ. Ὁ διάβολος, ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ κερδίσει μία ψυχὴ εὔκολα, τότε κατεργάζεται παντοίους τρόπους, προκειμένου νὰ ἐπιτύχει τὸ σκοπό του.

Στοὺς Λόγους Ἀσκητικούς του Στεφάνου τοῦ Θηβαίτου, ἀναφέρεται ὅτι ὁ διάβολος εἶναι "παγιδευτῆς", καὶ προσπαθεῖ ἀκόμη καὶ μὲ ἔργα ἀγάπης νὰ πλανέψει καὶ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο σὲ ἀπώλεια. Ὁ Ἄγ. Νεῖλος ὁ Ἀσκητής, λέγει πὼς καὶ "σὲ ἄγγελον φωτὸς μετασχηματίζεται ὁ διάβολος", γιὰ νὰ ἐξαπατήσει καὶ ὁδηγήσει, σὲ "ὄλεθρον τοὺς ἐξαπατωμένους". Ὅπως ὁ πιστὸς καὶ εὐσυνείδητος χριστιανὸς προσεύχεται καὶ ἐπικαλεῖται Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ τὴν προσωπική του προκοπὴ καὶ τῶν συνανθρώπων του, ἔτσι καὶ ὁ μὴ πιστὸς καὶ εὐμετάβλητος χριστιανός, ἐπικαλεῖται διάφορα Πνεύματα, προκειμένου νὰ ἐπιτύχει τὸ σκοπό του, ποὺ συνήθως εἶναι ἡ καταστροφή, τὸ χαντάκωμα καὶ ἡ ἐξολόθρευση τοῦ ἄλλου.

Εἴδη μαγείας.

Τὰ εἴδη τῆς μαγείας, ὅπως καὶ οἱ δεισιδαιμονίες, εἶναι πολλές. Γιὰ νὰ πραγματοποιήσουν οἱ μάγοι καὶ οἱ καταφεύγοντες σὲ αὐτούς, τὶς μαγικές τους πράξεις, χρησιμοποιοῦν διάφορους τρόπους, ποὺ ὁ Μιχαὴλ Ψελλός, στὸ ἔργο του, "Περὶ ἐνεργείας τῶν δαιμόνων", ἀναφέρει "τὰ περιττώματα", τὸ σάλιο, τὰ νύχια, τὶς τρίχες, τὰ κεριά, καὶ ἄλλα βέβαια, προκείμενου τὰ "πάθη τὰ τραγικά, νὰ κατεργάζονται". Τὰ βασικότερα εἴδη τῆς μαγείας, τὰ ἀναλύει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ δεισιδαιμονίες, ποὺ ἀνακατεμένες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, γίνονται ξόρκια καὶ παγανιστικὲς εὐχές. Γι' αὐτὸν τὸ λόγο, θὰ ἀναφερθοῦν μερικὲς περιπτώσεις πρὸς γνώση καὶ ἀποφυγή:

1. Μαντεῖα.

Εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ ψυχικὰ αἰχμαλωτισμένου ἀνθρώπου, διὰ τῆς ἐπικλήσεως Πονηρῶν Πνευμάτων, νὰ ἐπιτύχει τὸν ὁποιοδήποτε πονηρό, ἐπίβουλο καὶ ὕπουλο σκοπό του. Μ' αὐτὴν τοῦ εἴδους τὴ Μαγεία, προσπαθοῦν τόσο οἱ μάντεις, ὅσο καὶ οἱ καταφεύγοντες σ' αὐτούς, νὰ δώσουν λύσεις στὸ πρόβλημά τους, μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν γραμμῶν τῆς παλάμης τοῦ χεριοῦ. Ὁ Ἀββὰς Νονός, στὰ Σχόλια τοῦ ἔργου τοῦ Ἄγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου τὴν ὀνομάζει: "χειροσπητικὸν (εἶναι ἡ λεγομένη, χειρομαντεία), ὅταν διὰ ἐκτάσεως τῶν χειρῶν καὶ διὰ τῶν ρυτίδων", προλέγουν τὸ μέλλον. Ἄλλου εἴδους μαντεῖα, εἶναι καὶ τὸ γύρισμα τοῦ φλιτζανιοῦ τοῦ καφὲ (καφεμαντεία). Ἀπὸ τὰ ἀποκαφεΐδια καὶ τὰ ἀπομεινάρια τοῦ καφέ, θὰ δοῦν τί πρέπει νὰ κάνουν καὶ τί πρέπει νὰ προσέξουν, στὴν δεισιδαίμονα ζωή τους. Τὸ ἄπλυτο φλυτζάνι τοῦ καφέ, εἶναι αὐτό, ποὺ στὴν πράξη, κερδίζει τὴν πίστη καὶ τὴν προσευχή τους.

Τὸ ρίξιμο τῶν χαρτιῶν (χαρτομαντεία). Βλέπετε κατ' αὐτούς, τὰ ζωγραφισμένα χαρτάκια "Ταρῶ", ποὺ εἰκονίζουν διάφορες "παράξενες" καὶ "παράδοξες" παραστάσεις, θὰ δώσουν τὴ λύση στὸ πρόβλημά τους. Ἡ ἀπάντηση στὴ ἀγωνία τοὺς ἔρχεται, ἀπὸ ἕνα χαρτάκι, τυπωμένο σὲ κάποιο τυπογραφεῖο, ἔχοντας ἐπάνω του αὐτὲς τὶς παραστάσεις, ποὺ ἑρμηνεύει ὁ μάντης καὶ ὁ εὐκολόπιστος καὶ μὴ νοήμων ἀφελὴς ἄνθρωπος, ἀποδέχεται.

2. Οἱ Ἐπαοιδοί.

Αὐτοὶ εἶναι ποὺ "τραβίζουν τοὺς δαίμονας εἰς ἐκεῖνα ὅπου θέλουν, μὲ κάποιας ἐπωδᾶς, καὶ καλέσματα ... καὶ ἐκεῖνοι ὁπού δένουν ... τὰ ζῷα τῶν, ... ἐκεῖνοι, ὅπου πιάνουν τὰ ὀφίδια, καὶ κάμνουσι αὐτὰ νὰ μὴ τοὺς δαγκάνουν ... ἐκεῖνοι, ... ἐκεῖνοι, ὁπού μὲ διαβολικὴν τέχνην καὶ μαγείαν δενουσι τὰ ἀνδρόγυνα". Αὐτοὶ εἶναι, "οἱ ἀλητηρι-οἱ, οἱ θεοργιοτοι, οἱ τρισκατάρατοι" κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, διότι αὐτοὶ μὲ τὶς δαιμονικὲς ἐπικλήσεις τους, προσπαθοῦν νὰ καταφερθοῦν ἐναντίον καὶ αὐτοῦ του Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Αὐτὴ τοῦ εἴδους ἡ Μαγεία, δὲν προσπαθεῖ ἁπλῶς νὰ κερδίσει μία ἢ δύο ψυχές, ἀλλὰ ἐναντιώνεται καὶ στὸ "Μέγα Μυστήριο" τοῦ γάμου. Διότι "οὖς ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω". Καὶ ἀλίμονο σ' αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ θὰ σταθεῖ ὡς αἰτία νὰ κλονισθεῖ ὁ γάμος. Χρησιμοποιοῦν μαντζούνια ὅμως καὶ διάφορες εὐχὲς γιὰ τὴ ἐπίτευξη τοῦ ἄθλιου σκοποῦ τους. (Σ' ἄλλο κείμενο, θὰ κάνουμε λόγο γιὰ τὸν Γάμο).

3. Ἡ γοητεία.

Σ' αὐτὴ τοῦ εἴδους τὴ Μαγεία, ἐπικαλοῦνται Θεὸ καὶ δαίμονες, γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ τους. Συνήθως, ἀφοῦ ἀναφερθοῦν σὲ διάφορα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐπικαλοῦνται ὀνόματα Ἁγίων καὶ τέλος καὶ Τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Οἱ γητευτές, εἶναι αὐτοὶ ποὺ "μαζὶ μὲ τὰς ἐπικλήσεις τῶν δαιμόνων, σμίγουσι καὶ τοὺς ψαλμοὶ Δαβίδ, καὶ τὰ ὀνόματα τῶν Ἁγίων ..." ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, φέρονται συγχρόνως καὶ σὲ μία καταστροφικὴ γιὰ τὸν συνάνθρωπο εὐχή, κάνοντας συγχρόνως καὶ ἀνάλογους σταυρούς, ἐπικαλοῦνται δὲ καὶ τοὺς ἀνάλογους Ἁγίους. Τώρα πὼς γίνεται νὰ ταιριάζουν, τὸ " πᾶν Ὄνομα" τοῦ Ἰησοῦ Χρίστου, μὲ στάχτες, ποτάμια, ἀμπέλια καὶ μὲ διάφορες καταστροφές, ἀποδεικνύει τὸ κωμικοτραγικό, εὐτράπελο καὶ δαιμανικὸ τοῦ πράγματος. Αὐτοῦ του εἴδους ἡ μαγεία εἶναι καὶ ἡ πιὸ καμουφλαρισμένη. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὶς παρακάτω περιπτώσεις:

α) Τὰ "λεγόμενα" ξεματιάσματα.

Ὑπάρχει καταρχήν, ἡ ἐσφαλμένη ἀντίληψη, ὅτι οἱ λεγόμενες εὐχὲς ξεματιάσματος, λέγονται μόνο ἄνδρα σὲ γυναῖκα, ἢ ἀπὸ γυναῖκα ἄνδρα. Τὸ τί λέγεται τώρα τὶς πιρισσότερες φορές, στὶς εὐχὲς καὶ "γητειὲς" αὐτές, εἶναι τὸ κάτι ἄλλο περιεχόμενο τοὺς μόνο χριστιανικὸ δὲν εἶναι καὶ ἀσφαλῶς δὲν ἔχουν καμία θεολογικὴ ὑπόσταση. Συνδυάζουν τὶς δεισιδαιμονίες τους μὲ τὶς " εὐχὲς πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουν τὶς περισσότερες φορές, παραδίδονται στὴν ἐσφαλμένη καὶ ἀπατηλὴ ἀντίληψη, ὅτι προσευχήθηκαν καὶ ἔπραξαν τὸ καλλίτερο κατὰ τὴν γνώμη τοὺς δυνατό.

Ἄλλες φορὲς πάλι, ἀφοῦ ἀνακατέψουν διάφορα "ἁγιωτικὰ" καὶ ἐπικαλεσθοῦν καὶ πάλι τὸ ὄνομα Τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἐξαποστείλουν τὸ "κακό", στὰ "ὅρη στ' ἄγρια βουνά, στὰ ξύλα στὰ λιθάρια".

Τὸ λάδι καὶ τὸ ξεμάτιασμα.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὡς φιλόστοργη Μητέρα, ποὺ προσεύχεται γιὰ τὴν ἐνδυνάμωση καὶ προφύλαξη τῶν παιδιῶν της ἀπὸ κάθε γενικὰ κακό, ἔχει καθιερώσει κάποια πνευματικὰ ὄπλα, μὲ τὰ ὁποῖα ἐφοδιάζει τὰ παιδιά της, στὸν καθημερινὸ ἀγῶνα τους. Ἔτσι, ὅταν κάποιο παιδὶ τῆς Ἐκκλησίας μᾶς περνάει κάποια δοκιμασία, ἡ Ἐκκλησία μεταξὺ τῶν τόσων πολλῶν εὐχῶν καὶ προσευχῶν, ποὺ ἔχει καθιερώσει, χρίει τὸν δοκιμαζόμενο ἄνθρωπο μὲ τὸ λάδι ποὺ ὑπάρχει στὸ ἀναμμένο μᾶς καντηλάκι, ἀφοῦ μάλιστα ἔχει προηγηθεῖ καὶ τὸ Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Ἐλαίου. Δηλαδή, ὁ χριστιανὸς ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ χρισθεῖ καὶ νὰ σταυρωθεῖ μὲ τὸ Ἅγιον 'Ἔλαιον. Ὁ Διάβολος λοιπόν, τί κατάφερε νὰ πετύχει μὲ τὸν δεισιδαίμονα ἄνθρωπο; Νὰ βάλει τὸν χριστιανὸ ὄχι νὰ χρισθεῖ μὲ τὸ ἁγιασμένο λαδάκι ἀπὸ τὸ κανδήλι, ἀλλὰ νὰ πάρει ὁ ἄνθρωπος τὸ λάδι καὶ ἀντὶ νὰ χρισθεῖ μὲ τὸ νικηφόρο σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, νὰ τὸ ρίξει στὸ ποτηράκι μὲ τὸ νερὸ καὶ στὴν συνέχεια νὰ "λαντουρίσει" τὸν δοκιμαζόμενο ἄνθρωπο. Ἔτσι, οὔτε ὁ χριστιανὸς χρίεται, προκειμένου νὰ ἀντλήσει τὴν εὐλογία καὶ τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ Ἱερὸ καὶ Ἁγιαστικὸ Μυστήριο τοῦ Ἱεροῦ Εὐχελαίου, τιμᾶται μὲ τὴν πρέπουσα προσοχὴ καὶ προσευχή. Ἕνα Μυστήριο ποὺ ὁ Ἱερεὺς εὔχεται μεταξὺ ἄλλων: "Δέσποτα, ἁγίασαν τὸ ἔλαιον τοῦτο, ὥστε γενέσθαι τοῖς χριομένοις ἐξ' αὐτοῦ εἰς θεραπείαν καὶ ἀπαλλαγῶν παντὸς πάθους, μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, καὶ παντὸς κακοῦ".

Ἄλλο λοιπὸν τὸ λαδάκι ποὺ μὲ εὐλάβεια θὰ πάρουμε ἀπὸ τὸ κανδήλι μας καὶ θὰ ἔχει ἁγιαστεῖ μὲ τὸ Ἱερὸν Εὐχέλαιο, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ χρισθοῦμε καὶ ἄλλο πρᾶγμα τὸ λαδάκι ποὺ θὰ πετάξουμε στὸ ποτῆρι μὲ τὸ νερό, γιὰ νὰ παρατηρήσουμε τὸ σχῆμα του, καὶ νὰ βγεῖ ἡ ἀπόφαση τοῦ "ξεματιάσματος".

Σὲ ἄλλες περιπτώσεις πάλι, παίρνουν ἁλάτι, δένουν κόμπους σὲ πανιὰ καὶ σὲ ὑφάσματα καὶ κάνουν τὰ πάντα, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἡ ἐκκλησία μᾶς δέχεται, σὲ ἀνάλογη περίπτωση. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, δέχεται τὴν Βασκανία. Ὑπάρχει γιὰ τὸν λόγο αὐτό, εἰδικὴ εὐχή, ἡ ὁποία μεταξὺ ἄλλων, λέγει τὰ ἑξῆς: "... Ναί, Κύριε ὁ Θεὸς ἠμῶν, φεῖσαι τοῦ πλάσματός σου, καὶ σῶσον τὸν δοῦλον σου ἀπὸ πάσης βλάβης καὶ ἐπήρειας τῆς ἐκ βασκανίας γινομένης, καὶ ἀνώτερον αὐτὸν παντὸς κακοῦ διαφύλαξον ...". Ὑπάρχει λοιπὸν ἡ εὐχὴ τῆς Βασκανίας ποὺ ἀναγνωρίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἄλλο πρᾶγμα ὅμως ἡ εὐχὴ καὶ ἡ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἄλλο τὰ μαντζούνια καὶ τὰ διάφορα αὐτοσχέδια ξόρκια, ποὺ στέλνουν τὸ "κακὸ" στὰ βάθη τῶν Ὠκεανῶν,

στὰ ὅρη στὰ ψηλὰ βουνὰ καὶ ὅπου ἀλλοῦ τους κατευθύνει ὁ διάβολος, προκειμένου νὰ πλανέψει καὶ κερδίσει τὸν δεισιδαίμονα ἄνθρωπο.

γ) Τὸ ἀλληλοφτύσιμο τῶν ἀνθρώπων καὶ ἡ προστασία τους.

Σὲ Μυστήριο τῆς Βαπτίσεως, ἔχουμε παραβρεθεῖ οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς. Ἐκεῖ ὁ ἀνάδοχος, ἀφοῦ ἐρωτηθεῖ ὑπὸ τοῦ ἱερέως τρεῖς φορές. "Ἀπετάξω τῷ Σατανᾷ"; αὐτὸς ἀπαντᾷ: "Ἀπεταξάμην" καὶ τότε ὁ Ἱερεὺς λέγει στὸν ἀνάδοχο: "Καὶ ἐμφύσησον καὶ ἔμπτυσον αὐτῶ". Δηλαδή, ὁ ἀνάδοχος νὰ φυσήξει, "νὰ σφυρίξει" καὶ νὰ φτύσει τὸν διάβολο. Αὐτὸ γίνεται, γιὰ νὰ δείξουμε ὅτι δὲν ὑπολογίζουμε τὸν διάβολο, γι' αὐτὸ τοῦ σφυρᾶμε καὶ τὸν φτύνουμε στὴ διάρκεια τῆς Κατηχήσεως, στὸ Μυστήριο τῆς Βαπτίσεως. Γίνεται δηλαδὴ ὅτι καὶ στὴν καθημερινή μας ζωή, ὅταν κάποιος θέλει, νὰ ὑποβιβάσει τὸν συνάνθρωπό του: τὸν φτύνει καὶ τοῦ σφυρίζει εἰρωνικά. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἀρχίζει τὸ πρόβλημα στὴ δεισιδαίμονα ζωὴ μερικῶν ἀνθρώπων. Ὑπάρχει μία ἄσχημη καὶ πλανεμένη συνήθεια, ποὺ χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν οἱ περισσότεροι, πέφτουν σὲ καλοστημένη παγίδα τοῦ "καταχθόνιου πνεύματος".

Ὅταν κάποιος θαυμάσει, λόγω ὡραιότητας ἢ εὐτυχίας, ἕναν συνάνθρωπό του ἢ ἀκόμη καὶ ἕνα ὡραῖο ἀντικείμενο, τότε "τὸ φτύνει, γιὰ νὰ μὴ τὸ ματιάσει" ἀπὸ "τὰ κακὰ μάτια".

Δηλαδὴ φτύνουμε κάτι τὸ ὡραῖο, τὸ ἀξιοθαύμαστο, ὅπως εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Φτύνουμε τὴν "κορωνίδα τῆς δημιουργίας". Δὲν μπορεῖ, δὲν τολμᾷ ὁ διάβολος νὰ φτύσει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶναι τὸ δημιούργημα τοῦ θεοῦ. Ἔτσι, βάζει ἔντεχνα τὸν ἄλλο ἄνθρωπο, τὸν δεισιδαίμονα, νὰ φτύσει τὸν συνάνθρωπό του, τὸν Βαπτισμένο μάλιστα ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν Βάπτιση τοῦ "ἐνδύθηκε" Χριστὸ καὶ Σφραγίσθηκε ἀπὸ τὴν δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δηλαδή, ἀντὶ νὰ "φτύνουμε καὶ νὰ σφυρίζουμε", καθημερινὰ στὸν πειρασμὸ μὲ τὰ ἔργα τῆς βιωματικῆς καὶ καθαρῆς πίστεώς μας, φτάνουν οἱ ἄνθρωποι, στὸ οἰκτρὸ καὶ ἀδιανόητο γιὰ τὴν Χριστιανικὴ πίστη μᾶς σημεῖο, νὰ φτύνονται μεταξύ τους. Ὡς ἐκ τούτου, ἀντὶ νὰ ὑποβιβάζουν καθημερινὰ τὸν διάβολο καὶ τὰ ἔργα του, στὴν οὐσία ὑποβιβάζουν, τὴν εἰκόνα Τοῦ Δημιουργοῦ θεοῦ καὶ τὸ πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε. Τὸ φτύσιμό μας ἂς εἶναι στὰ ἔργα τοῦ διαβόλου καὶ στὸν ἴδιο, δείχνοντας καὶ ἀποδεικνύοντας ὅτι ζώντας κοντὰ στὸν Χριστό, ἀπωθοῦμε τὸν διάβολο μὲ "τὰ ὄπλα τοῦ φωτός". Τὸ Ὀρθόδοξο καὶ χριστιανικὸ ἀσφαλῶς εἶναι, ὄχι βέβαια νὰ ἀλληλοφτυνόμαστε, ἀλλὰ νὰ εὐχόμαστε καὶ νὰ προσευχόμαστε γιὰ τὴν προφύλαξη τοῦ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν Βασκανία, μόνο διὰ τὸ σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ μὲ τὴν καθαρὴ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος Τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, λέγονται κάποια ἀπὸ τὶς καθιερωμένες προσεχές της Ἐκκλησίας μας, ὅπως: Τὸ "Πάτερ ἠμῶν", "τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως", καὶ τόσες ἄλλες προσευχὲς καὶ εὐχές, ποὺ ὑπάρχουν. Ἀρκεῖ νὰ εἶναι ὀρθόδοξες καὶ χριστιανικές.

Ἐπαναλαμβάνοντας γιὰ μία ἀκόμη φορᾷ, ὅτι αὐτὲς εἶναι οἱ εὐχὲς καὶ οἱ προσευχές, οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καθιερωμένες ἐκ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Κάθε ἄλλη προσευχὴ ἢ προσθήκη σὲ προσευχή, ποὺ δὲν εἶναι ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, ἐγκυμονεῖ κινδύνους, νὰ ἀνακατευτεῖ ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας, μὲ εὐχὲς ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴ λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας καὶ νὰ καταντήσουν, μαντζούνια καὶ εὐχές, ποὺ μόνο προσευχές, στὸν Σωτῆρα μᾶς Χριστὸ δὲν εἶναι.

δ) Φτύνουν τὸν ἑαυτό τους, ἔτσι γιὰ τὸ κοῖλο τους.

Ὑπάρχει ἡ ἄσχημη καὶ δαιμονοκίνητη συνήθεια, κάποιος νὰ φτύνει τὸν κόρφο του, γιὰ νὰ γλιτώσει κάτι τὸ μὴ καλὸ καὶ ἀρεστό. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναφέρει, ὅτι "εἶδος τῶν μαγικῶν εἶναι ... ὁμοίως καὶ ἐκεῖνοι", οἱ ὁποῖοι "πτύουν εἰς τὸν κόλπον τους, τάχα διὰ νὰ ἐμποδίσουν μὲ τὸ πτύσμα - φτύσιμο - τὴν βασκανία". Τὸ πόσο ἀπατῶνται αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, μὲ τὸ νὰ νομίζουν ὅτι φτύνοντας τοὺς ἄλλους ἢ ἀκόμη φτύνοντας καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους, ὅτι γλιτώνουν ἀπὸ τὴν Βασκανία, τὸ ἀντιλαμβάνεσθε οἱ ἴδιοι. Τὸ κακὸ καὶ τὸ μὴ ἀρεστὸ ἀπὸ τὸ σῶμα μας, δὲν τὸ διώχνουμε καὶ δὲν τὸ ἀπομακρύνουμε μὲ τὰ σάλια καὶ τὰ φτυσίματα, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐνεργὸ καὶ ἀληθινὴ καὶ οὐσιαστικὴ προσοχὴ καὶ προσευχή μας. Τὸ σῶμα μας οἱ χριστιανοὶ δὲν τὸ φτύνουμε, ἀλλὰ τὸ προσέχουμε καὶ μάλιστα μὲ τὸ σῶμα μᾶς συμμετέχουμε ἐνεργά, στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μία ἑνιαία ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη. Εἶναι λογικὸ καὶ πρέπον, νὰ ἐκφράζει ἔμπρακτα τὸ ἐνδιαφέρον του καὶ γιὰ τὸ σῶμα καὶ γιὰ τὴν ψυχή του. Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία μας, τὸ σῶμα εἶναι Θεοπλαστὸ καὶ ἑπομένως, σύμφωνα μὲ τὴν διαβεβαίωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὡς Δημιούργημα τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ αὐτό: "καλὸν λίαν", ὅπως ἄλλωστε καὶ ὅλα τὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάβολος τὸ γνωρίζει αὐτό, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ ἴδιος ὅπως ἔχουμε γράψει καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο, δὲν μπορεῖ καὶ δὲν τολμᾷ νὰ φτύσει καὶ νὰ ὑποτιμήσει τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα, παρακινεῖ ἔντεχνα τὸν δεισιδαίμονα ἄνθρωπο, νὰ φτύσει αὐτὸ τὸ σῶμα, τὸ ὁποῖο ὅπως λέγουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ὁ ὑλικὸς φορέας τοῦ "κατ' εἰκόνα Θεοῦ". Εἶναι αὐτὸ τὸ σῶμα, τὸ ὁποῖο ὅπως ἔγραφε ὁ π. Ἰουστίνος Πόποβιτς, ὁ Θεὸς "ἐμεγάλυνε τὸ σῶμα ὑπεράνω τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων". Μὲ τὴν Θεία ἐνανθρώπιση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Κοινωνία), ὁ ἄνθρωπος (σῶμα καὶ ψυχή), ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, προσκολλᾶται μὲ τὸν Χριστὸ καὶ γίνεται "ἕνα σῶμα καὶ ἕνα πνεῦμα". Αὐτὸ τὸ σῶμα λοιπὸν ποὺ συμμετέχει καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ κοινωνήσει γίνεται Χριστόφορος, θὰ πρέπει ὄχι νὰ τὸ φτύνουμε, ἀλλὰ νὰ τὸ σταυρώνουμε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Ὄχι φτύσιμο λοιπόν, ἀλλὰ σταύρωμα προσοχὴ καὶ προσευχὴ γιὰ τὸ σῶμα μας.

ε) Ὁ ἐξορκισμὸς διὰ τοῦ κτυπήματος ἑνὸς ξύλου.

Ἂν βρεθοῦμε στὴν ἄγρια ζοῦγκλα καὶ ἐντρυφήσουμε στὶς θρησκευτικὲς παραδόσεις τῶν ἰθαγενῶν, θὰ διαπιστώσουμε, πὼς ἕνας ἀπὸ τοὺς τρόπους ποὺ τελοῦν τὰ βουντού τους καὶ τὶς μαγεῖες τους, πέρα ἀπὸ τὸν ἰδιόμορφο χορό τους, εἶναι καὶ τὸ κτύπημα τῶν τύμπανων καὶ τῶν κομμένων κορμῶν δένδρων, τὰ ὁποία χρησιμοποιοῦν ὡς τύμπανα. Κτυπώντας λοιπόν, αὐτὰ τὰ ξύλα, δημιουργώντας τὸν ἀνάλογο δυνατὸ θόρυβο, ἐξορκίζουν κατὰ τὴν γνώμη τοὺς τὸ κακὸ πνεῦμα, διώχνοντας τὴν ἐπήρεια τοῦ σκοτεινοῦ πνεύματος καὶ γενικὰ κάθε κακοῦ, στοὺς ὠκεανοὺς καὶ στὶς θάλασσες, στὰ βουνὰ καὶ στὰ λαγκάδια καὶ ὅπου ἀλλοῦ νομίζει κανείς. Τώρα στὴν κατὰ πάντα πολιτισμένη ἐποχή μας, ὑπάρχουν κάποιοι ἄνθρωποι, ποὺ δὲν εἶναι βέβαια ἰθαγενεῖς μίας ζούγκλας, ἐξορκίζουν ὅμως τὸ κακό, κτυπώντας κάποιο ξύλο. "Νὰ κτυπήσω ξύλο νὰ μὴν πάθω τὸ τάδε κακὸ" καὶ ἄλλα τέτοια.

Αὐταπατῶνται αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ νομίζουν ὅτι τὸ "κακὸ" θὰ ἀπομακρυνθεῖ μὲ αὐτὸ τὸν ἀστεῖο τρόπο, τόσο ἀπὸ τοὺς ἴδιους ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς οἰκείους τους. Ἐνῷ γίνονται σοβαρὲς συζητήσεις γιὰ διάφορα θέματα, ἀπὸ μορφωμένους καὶ μὴ ἀνθρώπους, μόλις ἀναφερθοῦν σὲ κάτι μὴ ἀρεστό, ψάχνουν νὰ βροῦν ξύλο, προκειμένου νὰ τὸ κτυπήσουν καὶ ἔτσι νὰ ἐξορκιστεῖ τὸ "κακό". Ἐπικαλοῦνται ξύλο, γιὰ νὰ διώξουν κάθε δαιμονικὴ καὶ κάθε γενικὰ μὴ ἀρεστὴ σὲ αὐτοὺς κατάσταση. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὑπάρχει ἕνα ξύλο, τὸ ὁποῖο ὅποιος τὸ ἐπικαλεῖται μὲ πίστη καὶ συνέπεια, ἐξορκίζει κάθε τί κακό.

Αὐτὸ τὸ ξύλο μας τὸ χάρισε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν σταυρική του θυσία, ὁ ὁποῖος "ἐπὶ ξύλου τὰς ἀντικείμενας δυνάμεις ἐθριάμβευσεν". Ἂν λοιπὸν θέλουμε ἐπικαλούμενοι ξύλο νὰ ἐξορκίζουμε τὰ μὴ ἀρεστά, τότε θὰ ἐπικαλούμεθα τὸν Θεὸ "τὸν δείξαντα τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, καὶ τάξαντος τὰ Χερουβείμ, καὶ τὴν φλογίνην ρομφαῖαν τὴν στρεφομένην φρουρεῖν αὐτό", ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ Ἃ' ἀφορισμὸς τῶν Κατηχουμένων.

Ἐπικαλούμεθα λοιπὸν ὄχι ἁπλῶς ἕνα ξύλο καὶ μάλιστα κτυπώντας τό, ἀλλὰ ἐπικαλούμεθα τὸ Τίμιο Ξύλο κάνοντας σωστὰ καὶ ὀρθόδοξα τὸν Σταυρό μας, (σταυρώνοντας τὸ σῶμα μας) καὶ προσευχόμενοι ὄχι μοιρολατρικὰ ἢ τυπολατρικά, ἀλλὰ μὲ πίστη, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μᾶς προφυλάξει καὶ προστατεύσει καὶ ὄχι τὰ διάφορα ξύλα κατεργασμένα ἢ μή. Γιατί πλανιόμαστε ἂν νομίζουμε, ὅτι τὸ "κακὸ" θὰ τὸ διώξουμε μὲ τὸ κτύπημα τοῦ ξύλου καὶ ὄχι μὲ τὴν ἀνάλογη καὶ ἐνσυνείδητη προετοιμασία.

4. Αστρολογία.

Κατ' αρχήν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η επιστήμη της Αστρονομίας, καμία σχέση δεν έχει με την λεγόμενη Αστρολογία. Σε εκτενέστερο μας άρθρο "συν Θεώ", θα ασχοληθούμε με τη διαφορά Αστρονομίας και Αστρολογίας. Στην Αστρολογία γίνεται πράγματι, μία εκμετάλλευση της ανθρώπινης αγωνίας ή αφέλειας. Με την συνεργία των διαφημίσεων, έχουν θεοποιηθεί τα άστρα. Έτσι, οι κινήσεις τους και η τροχιά τους, στο ηλιακό μας σύστημα, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Από την Αστρονομία ως επιστήμη, φτάνουν, στο σημείο, ως νοήμονες άνθρωποι, να πιστεύουν μερικοί, ότι τα υλικά αυτά δημιουργήματα, κατευθύνουν συγχρόνως, όλες τις τύχες των ανθρώπων, πάνω στη γη. Σε περιοδικά, εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές, μεταδίδουν ανάλογα μηνύματα, που αφορούν τις δραστηριότητες των ανθρώπων, εφόσον έχουν γεννηθεί, σε μία συγκεκριμένη περίοδο και ανήκουν σε κάποιον συγκεκριμένο ωροσκόπο. Βέβαια, η συνταγή είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους, ασχέτως ηλικίας, φύλλου, οικογενειακών υποχρεώσεων κ.λπ. Και όμως, πιστεύουν μερικοί αιχμαλωτισμένοι από την δεισιδαίμονα πίστη τους. Δεν μπορούν να σκεφτούν, ότι την περίοδο αυτή, του "Χ" ωροσκόπου, έχουν γεννηθεί και είναι στη ζωή εκατομμύρια άνθρωποι, που πρέπει, κατά περίεργο τρόπο, να προσέξουν συγχρόνως, το αυτοκίνητο τους, το κρυολόγημα τους, την σχέση τους με τον σύντροφο και συνάνθρωπό τους γενικά ή το περπάτημα τους, το ταξίδι τους και άλλα πολλά.

Ο Προφήτης Ησαΐας, χαρακτηριστικά, πολλά χρόνια πριν την έλευση του Ιησού Χριστού, αναφερόμενος . στους Βαβυλώνιους, που τρέχανε στους αστρολόγους της εποχής των, έλεγε μεταξύ άλλων: "Οι ορώντες τους αστέρας αναγειλάτωσαν σε, η μέλλει επί σε έρχεσαι".

Στην Αστρολογία, ο άνθρωπος έχει προσβληθεί από μία σοβαρότατη ασθένεια, που λέγεται "ΑΣΤΡΟΜΑΝΙΑ ΩΡΟΣΚΟΠΟΜΑΝΙΑ". Δεν χρειάζεται να τρέξουμε στα αστέρια, για να μάθουμε τρόπους συμπεριφοράς.

5. Κλήδονες.

Σε πολλά σημεία ανά την Ελλάδα την ημέρα της εορτής της Γεννήσεως του Τιμίου Προδρόμου (24 Ιούν.), "προμαντεύουσι την τυχην, και μοίραν και ριζικόν κάθε ανδρός ή γυναικός" όπως συμπληρώνει στην Χριστοήθεια Χριστιανών ο Αγ. Νικόδημος, κατατάσσοντας σε αυτή την περίπτωση και αυτούς που ανάβουν τις φωτιές και χορεύουν γύρω από αυτές, δίδοντας την εντύπωση ότι έτσι, "μαντεύουν" την μοίρα των μωροπίστευτων ανθρώπων, με τη βοήθεια κάποιων μικροαντικειμένων, τα οποία τους αφιερώνουν και κάποιες παροιμίες - ευχές. Αλίμονο αν η ζωή μας εξαρτιόταν από παροιμίες και στιχάκια, τα οποία λέγονται στον κλήδονα και είναι προμελετημένα και προκατασκευασμένα.

6. Φαρμακεία.

Η Φαρμακεία δεν έχει καμμία σχέση με την φαρμακευτική επιστήμη. Σ' αυτή του είδους τη μαγεία, παρασκευάζονται κρυφά και με ειδικές ευχές κάποια ποτά, τα οποία δίδονται στον δεισιδαίμονα για ενίσχυση, αφού στην περίπτωση αυτή το ξόρκι πάει "σύννεφο". Ο Άγιος Νικόδημος χαρακτηριστικά αναφέρει, ότι αυτοί "οι οποίοι (φαρμακοί) δια μαγικής τέχνης κατασκευάζουσι κάποια φαρμακερά ποτά, ... η δια να σκοτίσουν τον εγκέφαλόν του, η δια να τον ελκύσουν εις σαρκικήν αγάπη αυτών". Όλα αυτά στα κρυφά και όχι στα φανερά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως, η Εκκλησία του Χριστού, δεν έχει να κρύψει τίποτε και δεν φοβάται την αλήθεια, γι' αυτό και ο ιδρυτής Της παραγγέλλει δια μέσου των αιώνων: "ο - αυτό το οποίο - εις το ους ακούετε κηρύξατε επί των δωμάτων". Στη μαγεία όμως τα περισσότερα γίνονται στα κρυφά και στα σκοτεινά, για να μην μπορέσει ο ευάλωτος άνθρωπος να αντιληφθεί τι γίνεται και ποιόν επικαλείται. Αντί να πάρουν με ευλάβεια Αγιασμό από την εκκλησία και να πιούνε προσευχόμενοι στον Δημιουργό και Θεό μας, πίνουν το νεράκι του μάγου - ξορκιστή ή το ποτίζουν κρυφά σε κάποιον και περιμένουν την ενέργεια του διαβόλου. Στο εμπόριο αυτής της μαγείας, θα συναντήσει κανείς πολλών ειδών "μαντζούνια", για έρωτα, για χωρισμό, και κάθε είδους επιθυμία, με σύμμαχο, την δεισιδαιμονία και το αφεντικό της τον δαίμονα. Μακριά από τέτοιους ανθρώπους, που έχουν παραδοθεί στον εφευρέτη της απάτης, τον διάβολο. Η Αγία Γραφή λέγει: "φαρμακούς ου περιποιήσετε". Καμμία σχέση με αυτούς, καθώς και καμμία συναλλαγή.

7. Αναστενάρηδες.

Αυτοί, αφού κρατήσουν στα χέρια τους εικόνες, χοροπηδούν σε κάρβουνα αναμμένα. Είναι μία συνήθεια, της οποίας ρίζες βρίσκουμε στην εποχή της ειδωλολατρίας. Τότε σήκωναν στις πλάτες τους είδωλα, γι΄ αυτό και ο Προφήτης Ησαΐας, αναφέρει γι΄ αυτούς "αίρεται αυτά καταδεδεμενοι, ως φορτίον κοπιώντι, εκλελυμένω και πεινώντι και ουκ ισχύοντι". Τότε σήκωναν είδωλα στην πλάτη τους, τώρα κρατούν εικόνες στα χέρια τους. Αυτονόητο είναι όμως, ότι οι εικόνες δεν περιφέρονται πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, αλλά με ευλάβεια και προσευχή, λιτανεύονται από Ιερείς και Λαϊκούς με κατάνυξη και όχι αθεόφοβα και με περίσσια επιδειξιομανία. Ρίχνει στάχτη στα μάτια των ανθρώπων ο διάβολος. Έτσι παραπλανά πιο εύκολα τον ευάλωτο και επιρρεπή σε δεισιδαιμονίες άνθρωπο.

8. Οράματα.

Εδώ, ο διάβολος εργάζεται ως σκηνοθέτης. Ο Μέγας Αθανάσιος, σε εγκύκλιο του προς τους Επισκόπους Αιγύπτου και Λιβύης, λέγει ότι ο "κακοδαίμων και σκόλιος διάβολος" παρουσιάζεται με διάφορες μορφές αγαπημένων και γνωστών ανθρώπων, "υποκρίνεται τάς εκείνων όψεις", ακόμη και Αγίων και "επιβάλλει" με αυτόν τον ύπουλο τρόπο, την παραπλάνηση του θύματος του. Στη συνέχεια, αυτά τα θύματα, παραπλανούν άλλους ευκολόπιστους, και η πλάνη συνεχίζεται και διαφημίζεται. Όμως, η καθημερινή ζωή, μια ζωής εγκράτειας, ταπείνωσης,

πραγματικής και διακριτικής ελεημοσύνης, ζωντανής προσευχής, συμμετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, ξεκαθαρίζει τον θολωμένο ορίζοντα μιας τέτοιας πλάνης. Η προβολή &ης δυνατότητας να βλέπει κάποιος οράματα και στη συνέχεια η έντεχνος διαφήμιση, προξενεί πράγματι αμφιβολία για την προέλευση τέτοιων οραμάτων. Η προβολή της Αγιότητας μόνο Αγιότητα δεν είναι.

9. Οιωνοσκοπία.

Σε αυτή την πλάνη συμπεριλαμβάνονται σύμφωνα με τον Αγ. Νικόδημο, όσοι "προλέγουν" τι έχει να γίνει, λαμβάνοντας υπόψη τους το πέταγμα των πουλιών, τις φωνές και τα κελαηδίσματα τους και μάλιστα των κοράκων. Είναι αυτοί που πιστεύουν, ότι η συνάντηση με κάποιον άνθρωπο, μπορεί να επηρεάσει την ημέρα τους, το ταξίδι τους, το κυνήγι τους, το ψάρεμα τους. Είναι αυτοί πάλι, που πιστεύουν στα ποδαρικά, ή ακόμη και αυτοί οι οποίοι, αντί να κάνουν έναν αγιασμό στο σπίτι το οποίο κτίζουν, σφάζουν ως θυσία ειδωλολατρική και κάποιο ζώο. "Μη έσθετε επί των ορέων και ουκ οιωνιείοθε, ουδέ ορνιθοσκοπησεσθε ..." λέγει στο Λευιτικό η Αγία Γραφή. Σύμφωνα με τον Αββά Νονό, στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και οι διάφορες δαιμονικές ερμηνείες, όταν ερμηνεύεται κάποια αντίδραση του σώματος, όπως το ξεπέταγμα του ματιού ή η φαγούρα του χεριού και του ώμου. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης σχετικά λέγει: "Από των κινημάτων ουν του σώματος, και τα των ψυχών σαθρά τεκμαίρεται (ο δαίμων) και ούτω πλέκει τους δόλους". Μακρυά λοιπόν από την δαιμονική νοοτροπία να ερμηνεύει κάποιος το πέταγμα των πουλιών και όλα τα συναφή, τα εντελώς φυσικά και λογικά φαινόμενα, ανθρωπολογίας, ζωολογίας και διαφόρων αντικειμένων.

10. Φυλακτήρια κατά δαιμόνων.

Διάβολος, διάβολο δεν διώχνει. Όμως υπάρχει μία τάση ανθρώπων, που με την δεισιδαιμονία η οποία τους διακατέχει, προσπαθούν να προφυλαχθούν από τον σατανά και τους ομοίους του με διάφορα φυλακτήρια, τα οποία ο Άγιος Νικόδημος αναφέρει ως "είδος μαγικών είναι τα φυλακτήρια ... τυλίσσοντες αυτά με κλωστή, μεταξωτην, και γράφοντες εις αυτά ονόματα δαιμόνων ... και τα κρεμούν εις τον λαιμόν τους, ή στο χέρι των, δια να τα έχουν εις εμπόδιον παντός κακού". Υπάρχει αυτή η άσχημη συνήθεια να κρεμούν μερικοί διάφορα "αγιωτικά - χαϊμαλιά" και να προσμένουν από αυτά την προστασία. Καλό είναι αν θελήσουμε να πάρουμε ένα τέτοιο φυλακτό, να προσέξουμε από που θα το πάρουμε και ποίος θα μας το δώσει. Κυκλοφορούν πολλά τέτοιους είδους φυλακτά, ακόμη και καλαμένιους σταυρούς θα δει κανείς με κόκκινες κλωστούλες, που διώχνουν το κακό μακριά από τον δεισιδαίμονα άνθρωπο. Προσοχή και διάκριση χρειάζεται σε αυτό το θέμα.

Φυλαχτό μόνο από Εκκλησία και από Ορθόδοξο Ιερέα να πάρεις και αυτό πάλι μετά πολλής προσοχής. Το φυλαχτό που προστατεύει τον Χριστιανό είναι ο Σταυρός. Είναι αυτός (ο Σταυρός), το "τρόπαιον του Χριστού κατά του Διαβόλου", όπως λέγει ο Μέγας Φώτιος. Ο Ευσέβιος Αλεξ. λέγει ότι έχουμε "φυλακτήριον" που χαρίζει την νίκη εναντίον της "βασκανίας και του μισόκαλου", διότι είναι ανίκητος "η του Σταυρού η δύναμις". Ο Σταυρός είναι αυτό το φυλακτήριο, το οποίο και θα μας προφυλάξει από τις παγίδες του μισανθρώπου διαβόλου. Ο Μέγας Αθανάσιος αναφερόμενος στη φυλακτική δύναμη του Σταυρού λέγει: "του σταυρού γενομένου" κάθε ειδωλολατρία καθαιρείται και κάθε δαιμονική φαντασία εξαφανίζεται και "μόνος Χριστός προσκυνείται".

Μάγια και ξόρκια, με Ιησού Χριστό δεν συμβαδίζουν. Στην Β' Προς Κορινθίους Επιστολή, ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους χριστιανούς, "να μην κάνουν αταίριαστους δεσμούς με απίστους. Γιατί ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στον Χριστό και στον διάβολο"; Δεν μπορεί να συμβαδίσει ο Ναός του Θεού με τον ναό των ειδώλων.

Τόσο στην Παλαιά, όσο - και στην Καινή Διαθήκη, τα μάγια καταδικάζονται ως ανεπίτρεπτα για την Χριστιανική ζωή. Οι Θεοφόροι· Πατέρες της Εκκλησίας μας κανονίζουν (επιτιμούν), αυτούς που ασχολούνται με αυτά. Ο Μέγας Βασίλειος, σε αυτούς που ασχολούνται με φάρμακα μαγείας, τους θέτει το επιτίμιο, της ακοινωνησίας για είκοσι (20) χρόνια. Ο Άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Νύσσης, απαγορεύει την θεία Κοινωνία δια βίου σ' αυτόν που πηγαίνει σε μάντεις και σε μάγους, γιατί τους θεωρεί (και είναι βέβαια) αρνητές του Χριστού. Αντιλαμβάνεται κανείς πλέον ότι "Χριστός και Μαμωνάς" δεν ταιριάζουν, δεν πάνε μαζί.

Ο Άγιος Νικόδημος φανερώνει που οδηγεί η σχέση του πλανεμένου ανθρώπου με την μαγεία: "Τα μαγικά οδηγούσιν τόσον εκείνους, οπού τα

μεταχειρίζονται, όσον και εκείνους οπού τα ζητούν, εις την λατρείαν, και προσκύνησιν των ειδώλων, και των δαιμόνων". Συνεχίζοντας μάλιστα ο ίδιος Άγιος λέγει, ότι τους έχει πλανέψει τόσο πολύ ο διάβολος, που δεν μπορούν να αντιληφθούν, πως όλοι αυτοί που "ενεργούν" και "επιζητούν" και δίδουν τα "μαγικά και φυλακτήρια", και αυτοί που τα δέχονται εν γνώσει τους, όλοι γίνονται "κατοικία της ενεργείας του ακαθάρτου πνεύματος". Κι' όμως στις ημέρες μας υπάρχει σε κάποιο πλεονασμό το φαινόμενο, να τρέχουν οι άνθρωποι με αγωνία και στα διάφορα ξόρκια. Το εύλογο το ερώτημα: "γιατί αυτή η κακομανία"; θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, κάποιες αφορμές και αιτίες, όπως είναι π.χ. η περιέργεια. Συγκινημένοι μερικοί από τα παράξενα και περίεργα που κρύβει η μαγεία, τρέχουν σ' αυτήν, για ναχορτάσουν, την μεγάλη πραγματικά πνευματική τους ανεπάρκεια. Άλλη αιτία είναι ή αναζήτηση του μέλλοντος. Δεν καταλαβαίνουν όμως μερικοί άνθρωποι, πως αν οι μάγοι και οι μάντεις, μπορούσαν να γνωρίζουν τα μελλούμενα γεγονότα, τότε θα ήσαν, οι πλέον πλούσιοι και ευτυχισμένοι, αφού θα καθόριζαν τις κινήσεις τους, τις εκφράσεις τους, τις σκέψεις τους και τις σχέσεις τους. Όμως, δεν γνωρίζουν τίποτα από το μέλλον, όπως δεν γνωρίζει τίποτα από το μέλλον και ο Σατανάς. Κάποιες φορές μάλιστα εξαπατά ο διάβολος τον άνθρωπο, αφήνοντας την εντύπωση ότι ο μάγος ή ο μάντης επέδρασε και έλυσε τα μάγια και το πρόβλημα. Όμως αυτό αποδεικνύεται ότι δεν είναι αλήθεια από το γεγονός, πως ο διάβολος προς στιγμήν φεύγει, αλλά επανέρχεται και πάλι στο παλιό κατοικητήριό του. Δηλαδή, παίρνει μία μικρή αναστολή και επανέρχεται στα ίδια. Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει ότι: "Δαίμονα φαρμακός ου διώκει", αλλά προς στιγμή "εκουσίως υποχωρεί", και πάλι επανέρχεται. Γι' αυτό και όσοι πήγανε σε μάγους και σε μάντεις για να λύσουν το πρόβλημα τους, είδαν ότι η κατάσταση βελτιώνεται προς στιγμή. Τελικά όμως επανέρχονται στα ίδια προβλήματα, τα οποία και διογκώνονται πολύ περισσότερο στη συνέχεια.

Παντογνώστης μόνο ο θεός.

Στην Αγία Γραφή αναφέρεται, ότι ο θεός αποκαλύπτει βαθέα και απόκρυφα". Μόνο ο θεός γνωρίζει και αποκαλύπτει. Μόνο σε ανθρώπους που αγωνίσθηκαν και έδωσαν καθημερινές εξετάσεις στα πνευματικά αγωνίσματα, επέτρεψε ο θεός το διορατικό χάρισμα. Ένα Χάρισμα και μία ευλογία, που ούτε αγοράζεται, ούτε κληρονομείται και ούτε βέβαια βεβαιώνεται με διάφορες βεβαιώσεις ή πτυχία αναλόγων παραπλανητικών σχολών. Ο διάβολος και τα όργανα του, δεν μπορούν να κατέχουν, δεν μπορούν να γνωρίζουν και δεν μπορούν να φροντίζουν το μέλλον. Αυτό που γνωρίζει ο διάβολος, είναι μόνο το παρελθόν και το παρόν που διαδραματίζεται, αυτήν ταύτη την στιγμή.

Επειδή λοιπόν ο διάβολος γνωρίζει, τα γεγονότα που έχουν διαδραματισθεί ήδη, πληροφορεί τους "καλούς" και δεισιδαίμονες υπηρέτες και φίλους του για κάποια προηγούμενα γεγονότα. Τα ακούει αυτά, ο αποστήσας από Τον θεό άνθρωπος και ενθουσιάζεται από τον μάγο και τον μάντη, ο οποίος δεν ξέρει, ούτε τι φαγητό θα φάει την επόμενη ημέρα.

Ιώβ.

Το ότι ο διάβολος, δεν γνωρίζει τίποτα από το μέλλον, αποδεικνύεται, από την Παλαιά Διαθήκη. Έτσι υπάρχει, το παράδειγμα του πατριάρχου της υπομονής Ιώβ. Αν ο διάβολος γνώριζε την ενσυνείδητη υπομονή του Ιώβ στις πολλές και διάφορες δοκιμασίες του, τότε θα προσπαθούσε να αποφύγει την μεγάλη του ήττα. Χαρακτηριστικά ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: Ο διάβολος δεν γνώριζε, ποιο τέλος θα είχαν οι προσπάθειες του Ιώβ. Γι' αυτό και ο διάβολος είχε θέσει την ερώτηση "μη δωρεάν Ιώβ σέβεται τον Κύριο"; Αν γνώριζε το αποτέλεσμα, της μεγάλης υπομονής του Ιώβ, δεν θα επιχειρούσε να τον δοκιμάσει, για να μην ντροπιαστεί από την υπομονή του. Έτσι, πρότεινε ο διάβολος, για να δοκιμασθεί ο Ιώβ: "αλλά απόστειλαν την χείρα σου και άψαι πάντων, ων έχει" και τότε "ασφαλώς θα σε βλασφημήσει αναιδέστατα κατά πρόσωπο". Αυτό βέβαια δεν έγινε παρά τους μεγάλους και δύσκολους πειρασμούς, που δοκίμασε ο Ιώβ. Σε αντίθεση μάλιστα, υπέμεινε με καρτερία την κάθε δοκιμασία και αμείφθηκε από τον θεό πλουσιοπάροχα. "Ο δε Κύριος ευλόγησε τα έσχατα Ιώβ ή τα έμπροσθεν ...".

Το "Βατερλώ" του διαβόλου.

Το μεγαλύτερο και συγκλονιστικότερο παράδειγμα στην ανθρώπινη Ιστορία, που αποδεικνύει περίτρανα την αγνωσία του μέλλοντος από το

διάβολο και τους υπηρέτες του, είναι η Σταύρωση του Ιησού Χριστού. Αν ο διάβολος γνώριζε ότι η Σταύρωση του Ιησού Χριστού, θα ήταν στην

πραγματικότητα, το "Βατερλώ" του διαβόλου, αν γνώριζε, ότι με την Σταύρωση, θα καταργούνταν το κράτος του και η εξουσία του, τότε δεν θα επεδίωκε ποτέ να σταυρωθεί ο Ιησούς Χριστός, γιατί θα γνώριζε ότι με την Σταύρωση, το ανθρώπινο γένος θα κέρδιζε τη λύτρωση: "Την σην αγίαν τελευτήν, δι' ης φθοράς ελυτρώθημεν". Διότι, όπως αναφέρεται στους Μακαρισμούς της Μεγάλης Παρασκευής, ο Χριστός "λογισθείς εν τοις νεκροίς τον εκείσε τύραννον έδησαι". Ο διάβολος δεν ήταν σε θέση να μαντέψει, ότι μετά την Σταύρωση θα ακολουθούσε η ένδοξη και λαμπροφόρος Ανάσταση Του Κυρίου μας. Ο διάβολος ως μοχθηρό και παμπόνηρο πνεύμα, δεν περίμενε πως η Σταύρωση του Χριστού, θα οδηγούσε τον άνθρωπο "εις την ένδοξο ζωή", όπως λέγει ο Μ. Βασίλειος. Η λαμπροφόρος και ένδοξος Ανάσταση του Χριστού είναι

το αποκορύφωμα, είναι το επιστέγασμα όλων των αγαθών ευεργεσιών που έφερε στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός με τη θεία Γέννηση Του. Ο διάβολος μέσα στα πλαίσια της ΑΓΝΩΣΙΑΣ του, δεν μπόρεσε να κατανοήσει και να προλάβει ή να μετατρέψει την θεία Παρουσία και τις ευεργεσίες της στον "πεπτωκότα" άνθρωπο.

Υγεία και διάβολος δεν πάνε μαζί.

Άλλοι πάλι προστρέχουν στα μάγια και στα ξόρκια αναζητώντας καλλίτερη υγεία. Ο Άγιος Νικόδημος μεταξύ των άλλων ψευδαισθήσεων που δημιουργεί ο διάβολος, αναφέρει την αναζήτηση της υγείας. Αλλά όπως ο ίδιος ερωτά, είναι δυνατόν αυτός που είναι "απ' αρχής ανθρωποκτόνος, και εθανάτωσεν όλον το γένος των ανθρώπων", πως μπορεί τώρα να γίνει ιατρός δικός σου; Αφού συμπληρώνει ο Άγιος, ότι οι Μάγοι και οι Δαίμονες δεν ιατρεύουν "κατά αλήθειαν, αλλά κατά φαντασίαν", προκειμένου "να θανατώσουσι την ψυχήν σου". Μα είναι δυνατόν ο διάβολος να ενδιαφέρεται για την σωματική ή ψυχική υγεία του ανθρώπου; Δεν τον ενδιαφέρει, η σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, αντίθετα μάλιστα, ο διάβολος, μοιάζει σαν το άγριο λιοντάρι, που περπατά και ζητά κάποιον να κατασπαράξει, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην Αγία Γραφή: "Ως λέων ωρυόμενος ... ζητών τίναι καταηίη". Ο διάβολος δεν μπορεί, εξαιτίας του φθόνου του, να έχει θεραπευτική δύναμη. Κα αν καμιά φορά μας φαίνεται κάτι τέτοιο, απάτη και ψέμα κρύβει η κατάσταση. Εκείνη την στιγμή μας φαίνεται ότι κάτι πήγε καλλίτερα, αλλά στη συνέχεια πάλι έχουμε το ίδιο πειρασμικό πρόβλημα.

Άλλοι πάλι με την συνεργία του διαβόλου, θέλουν να βλάψουν τον συνάνθρωπο τους είτε στην εργασία, είτε στην υγεία του, είτε φέρνοντας

ακαταστασία στο σπίτι του κάνοντας μαγικά και ξόρκια. Πολλές φορές μάλιστα αυτά τα ξόρκια, είναι ανακατεμένα με διάφορες προσευχές,

Λειτουργίες και "πατερημών". Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, προτείνει: Όχι εμπιστοσύνη, αλλά "θυμό", θα πρέπει να τρέφουμε κατά του διαβόλου, που στάθηκε η αιτία να παρασυρθούν οι Πρωτόπλαστοι, και στη συνέχεια το ανθρώπινο γένος.

Προσοχή στην προσευχή μας.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος πολέμησε με έντονο αγώνα τον διάβολο και τα έργα του, αναφέρει χαρακτηριστικά, κάτι που πολύ πρέπει να προσέξουμε: "Πνεύμα γαρ όν, ο δαίμων λεπτόν, τόσον λεπτήν ενέργειαν έχει, όπου σμίγεται ασμίκτως με τα θεία και άγια και πνευματικά χωρίς παντελώς να το καταλάβουν ουδέ αυτοί οι ενεργούμενοι". Με απλά λόγια μπορούσε να πούμε ότι ο διάβολος εύκολα, με μαεστρία και απατεωνιά, εισχωρεί στον πνευματικό χώρο, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, που δεν το καταλαβαίνει ούτε και ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτό μάλιστα, αποδεικνύεται από το ότι όλοι αυτοί που ασχολούνται με αυτά τα ξόρκια από την μία μεριά κρατούνε εικόνες, θυμιατά, καντήλια και ευχές και από την άλλη λένε και κάνουν περίεργα πράγματα, που ανήκουν σε άλλη πίστη και όχι βέβαια στην Ορθόδοξη πίστη και λατρεία μας. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στον σατανά και το μόνο που με σιγουριά κληρονομούν από το αφεντικό τους, είναι ο θάνατος, ο ψυχικός και πνευματικός.

"Αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών", όπως αναφέρει η Αγία Γραφή.

Θέλει προσοχή στα τεχνάσματα του σατανά, διότι πολλές φορές τα όργανα του, καλοπιάνουν τον άνθρωπο. Ο Απόστολος Παύλος στους Φιλίππους, αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων, ότι ενώ πηγαίνανε να προσευχηθεί με τους συνεργάτες του, συνάντησε μία γυναίκα, που είχε μέσα της το πνεύμα του πύθωνος και μάντευε φέροντας μάλιστα και πολλά κέρδη στους οικείους της. Αυτή όταν τους είδε, είπε ορθά και θαυμάσια λόγια γι' αυτούς: "Ούτοι οι άνθρωποι δούλοι του Θεού του υψίστου εισίν, οίτινες καταγγέλουσιν υμίν οδόν σωτηρίας". Ο Απόστολος Παύλος όμως, βαθύς γνώστης των ενεργειών του διαβόλου, δεν παρασύρθηκε από τα καλοπιάσματα της (μαντευομένης) γυναίκας και γι' αυτό στη συνέχεια, την ελευθέρωσε από τα δεινά δεσμά του πνεύματος λέγοντας: "Παραγγέλλω σοι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού εξελθείν απ' αυτής, και εξήλθεν αυτήν τη, ώρα". Βέβαια, στη συνέχεια, επειδή ο Απόστολος Παύλος και οι συνεργάτες του χάλασαν την επικερδή αυτή επιχείρηση, συνάντησαν τις ανάλογες αντιδράσεις. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχουν αλλάξει οι αισχροκέρδειες εις βάρος των πονεμένων και κατατρεγμένων ανθρώπων. Η βασικότερη όμως αιτία της εκμετάλλευσης των αφελών είναι, η απομάκρυνση από την ζωή της Εκκλησίας.

Δεν έχουν αγάπη για τον συνάνθρωπο τους οι μάγοι.

Αυτοί μάλιστα, με καμουφλαρισμένες κατάρες, οι οποίες μοιάζουν με προσευχές, επικαλούνται το κακό κάποιων ανθρώπων ή της περιουσίας των, αυτοί οι άνθρωποι χωρίζονται από τον Χριστό και συμφιλιώνονται με τον διάβολο, όπως λέγει ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος Άγιος μάλιστα, τονίζει ότι, όταν κάποιος πηγαίνει σε τέτοιους ανθρώπους και κάνει τέτοια πράγματα, είναι ως να πιστεύει και λατρεύει τον διάβολο, με τις διάφορες μαγείες, μαντείες και γητεύματα. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος γράφοντας στους Γαλατάς αναφέρεται στα αμαρτωλά έργα "φανερά δε εστί τα έργα της σαρκός, άτινα εστίν ειδωλολατρία ... φαρμακεία (μαγεία) ... και τα όμοια τούτοις ..." ξεκαθαρίζοντας μάλιστα ότι, "οι τοιαύτα πράσσοντες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουοιν". Ξεκάθαρος και αληθινός ο Απόστολος των Εθνών τονίζει, ότι αυτοί που ασχολούνται με την μαγεία και τα όμοια της, Βασιλεία των Ουρανών δεν θα κληρονομήσουν. Αν ως Χριστιανοί, πρέπει να συγχωρούμε αυτόν που μας αδικεί, να μη θέλουμε δηλαδή το κακό του, φαντασθείτε πόσο μακριά θέτει κανείς τον εαυτό του από τον Χριστό, όταν συμμαχεί με τον Σατανά, προκειμένου να διασφαλίσει τον εαυτό του, με ξόρκια και με μάγια και θέλει να προκαλέσει κακό σε κάποιον άλλον. "Εγώ δε (ο Ιησούς Χριστός) λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τους μισούντας υμάς, και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς, και διωκόντων υμάς". Αγάπη και προσευχή είναι η απάντηση του χριστιανού σε εκείνον που τον αδικεί. Τα ξόρκια και τα μάγια δεν έχουν θέση στη ζωή του πιστού και ευλαβικού ανθρώπου. Ο χριστιανός, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, είναι "ο φιλών" και αυτός ο άνθρωπος "ουδέποτε μισήσαι δύναται". Οι μάγοι και οι καταφεύγοντες σε αυτούς, σίγουρα περνούν μία κρίση ελαττωμένης και ανύπαρκτης αγάπης για τον πλησίον.

Η Ένοχη συμμαχία.

Οι αδελφοί μας, που καταφεύγουν "σε άλλου είδους τακτικές", από εκείνες που ορίζει η ορθόδοξη Εκκλησία, αυτοαφορίζονται με την ένοχη αυτή συμμαχία του διαβόλου και θέτουν τον εαυτό τους μακριά από την Εκκλησία, κάνοντας τέτοιου είδους ένοχους συμβιβασμούς. Μην σας ξεγελάει το γεγονός, ότι πολλοί από αυτούς τους "φαρμακούς" μάγους και τους καταφεύγοντας σε αυτούς, επικαλούνται Χριστό, Παναγία και Αγίους. Αν προσέξετε τις λεγόμενεςπροσευχές τους, θα αντιληφθείτε ότι με το "Πάτερ ημών" θα καταλήξουν και σε μία ευχή καταστροφική για κάποιον άλλον και δήθεν δημιουργική για καλό δικό τους. Δεν έχουν καμία σχέση οι ανακατεμένες προσευχές και οι διάφορες ευχές σε στιλ "Ρώσικης σαλάτας", διότι όλοι αυτοί θα βρεθούν έξω από την επουράνιο Βασιλεία: "... έξω (θα μείνουν) οι φαρμακοί - δηλ. οι μάγοι - και πας ο φιλών και ποιών το ψεύδος". Μία ένοχη συμμαχία και ένας ένοχος συμβιβασμός, με ένα έντεχνο και πονηρά αθώο σύμπλεγμα πίστεως και δεισιδαιμονίας, λιβανιού και παράξενων μυστικών προσευχών, είναι αιτία και αφορμή, να χάσει κανείς την Ουράνια κληρονομιά. Η παραμονή κάποιου σε αυτού του είδους προσπάθειες και δήθεν προσευχές θέτει τον εαυτό του και τους συν αυτώ έξω από τον Νυμφώνα του Χριστού "Επιμένοντας δε τούτοις, παντάπασιν απορρίπτεσθαι της Εκκλησίας", όπως διατάσσουν οι θεοφόροι Πατέρες οι συγκροτήσαντες την 6η Οικουμενική Σύνοδο, στον 61ο κανόνα της.

Καταφύγιο μας ο Χριστός.

Ένας πιστός Χριστιανός, που αγωνίζεται καθημερινά να βρίσκεται σε "μία συνεχή πορεία" προς την θέωση, δεν θέλει και δεν νοιώθει την ανάγκη σε στιγμές δοκιμασίας να καταφύγει σε άλλους είδους μέσα, τα οποία τον απομακρύνουν από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας και στο τέλος, από τον ίδιο τον Χριστό. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει ότι, δεν μπορούν να μας πειράξουν εμάς τους χριστιανούς οι πράξεις των μάγων, αν εμείς δεν τους δώσουμε με τις απροσεξίες μας το δικαίωμα αυτό. Διότι όπως το σκοτάδι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το φως, έτσι και αυτός που είναι "σκοτεινός" δεν μπορεί να πλησιάσει το "φως", δεν μπορεί να επηρεάσει "τον φωτισμένο". Διότι "Φως Χριστού, φαίνει ηάαι". Το φως του Χριστού, διαλύει κάθε έργο του "σκότους".

Η οποιαδήποτε επαφή και καταφυγή σε μάγους και σε μάντεις, σε μάγια και σε ξόρκια, είναι άρνηση προς τον Ιησού Χριστό, διότι κατά το Άγιο Βάπτισμα, "συντασσόμεθα με τον Χριστό και αποτασσόμεθα τον σατανά και τα έργα αυτού". Μία αναφορά εμπιστοσύνης στα έργα του σατανά και των υπηρετών του ασφαλώς μας θέτουν μακριά από τον Χριστό και την Εκκλησία του. Ο αληθινός και ενσυνείδητος χριστιανός την μόνη ανάγκη την οποία νοιώθει, είναι να ζει κοντά στον Χριστό. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς έγραφε σχετικά: "Η ζωή, άνευ τον Χρίστου, ο θάνατος άνευ τον Χρίστου, η αλήθεια άνευ του Χριστού, ο ήλιος άνευ του Χριστού και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, όλα είναι τρομερά ανοησία, ανυπόφορον μαρτύριον, βάσανον κόλασις" και συμπλήρωνε σε ένα πλημμύρισμα αγάπης και αφοσίωσης στον Χριστό: "Δεν θέλω ούτε την ζωήν, ούτε τον θάνατον άνευ Σον, Γλυκύτατε Κύριε! Δεν θέλω ούτε την αλήθειαν, ούτε την δικ'αιοσύνην, ούτε τον παράδεισον, ούτε την

αιωνιότητα. Όχι, όχι! Εσένα μόνον θέλω ...

Η αλήθεια, εάν δεν είναι ο Χριστός δεν μου χρειάζεται, είναι μία κόλασις..." και καταλήγει αυτή η μεγάλη και σύγχρονη μαρτυρική μορφή: "Και αυτός ο Θεός, εάν δεν είναι ο Χριστός, είναι μία κόλασις". Γιατί ο Χριστός είναι "το εν" το ένα που χρειαζόμαστε.

Παντοδύναμος ο Χριστός.

Αδύνατο το δημιούργημα μπροστά στον Δημιουργό Θεό. Ο διάβολος και τα υποτελή όργανα του, πειράζουν μεν, αλλά δεν εξουσιάζουν. Μερικές φορές με το παραπέτασμα καπνού μπορεί να κερδίζονται οι πρώτες εντυπώσεις, όμως και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του Ιησού Χριστού (εφόσον είμαστε ενσυνείδητα μέλη της Εκκλησίας Του), κατατροπώνεται, ο φθονερός εχθρός του ανθρώπου.

Ο Χριστιανός, δεν χρειάζεται να ανησυχεί, ούτε για τα μάγια, ούτε για τα ξόρκια που κάνουν άλλοι άνθρωποι. Ο Χριστιανός γνωρίζει έναν δρόμο και μία πόρτα σωτηρίας, και αυτή είναι ο Χριστός: "Εγώ ειμί η θύρα· Δι' εμού εάν τις εισέλθη σωθησεται". Ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας ο Χριστός. "Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους". Η ενσυνείδητη αναφορά του λυτρωτικού ονόματος του Χριστού, από μόνη της κατατροπώνει τα καταχθόνια και φθονερά πνεύματα της απάτης. Η καταφυγή του πιστού χριστιανού θα πρέπει να είναι μόνο ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Σε στιγμές δοκιμασίας αδελφέ χριστιανέ επικαλέσου την Παναγία μας.

Αυτή θα μας προφυλάξει ως φιλόστοργη μητέρα από τα πειράγματα του πονηρού. Την ώρα που νομίζεις ότι είσαι μόνος, την στιγμή που νοιώθεις ότι σε κυριαρχεί η θλίψη, στρέψε τα μάτια σου στην Πλατυτέρα των Ουρανών, "στην Λαμπρότερα των ακτινών, στην Χαρά των χριστιανών, στην Αγιότερα πασών των επουρανίων στρατειών", όπως την ονομάζει την Παναγία μας ο Άγιος Νεκτάριος. Στη σεμνή Βασίλισσα να στρέψεις τα μάτια σου, στην Υπερενδοξοτέρα όλων των πλασμάτων και προσευχήσου με πίστη και βεβαιότητα, παρά "των δαιμόνων τα τοξεύματα", εσύ με περίσσια πίστη αναβόησε "πάντοθεν πολεμούμενος, και παραμυθίαν ουκ έχω πλην σου. Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιοτών, μη μου παρίδης την δέησιν, το συμφέρον ποίησαν".

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. Αναμάρτητος είναι μόνο ο Θεός.

Γνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας, γι' αυτό, και με επίγνωση ομολογούμε ότι ενώπιον του Θεού αμαρτάνουμε, αλλά και σε Αυτόν μόνο πιστεύομε (αναφορά της ευχής Μ. Αγιασμού).

Ο Επίσκοπος και ο Ιερεύς έχουν την Θεία Χάρη.

Στα διάφορα προβλήματα μας ως άνθρωποι καταφεύγουμε με πίστη στην Εκκλησία, προκειμένου να αντλήσουμε δύναμη και ευλογία. Και αυτήν την ευλογία μπορούμε να την γευθούμε μόνο από τον Χριστό και τους Αποστόλους Του, καθώς και τους διαδόχους των, που δεν είναι άλλοι από τους Ορθοδόξους Ιερείς, οι οποίοι έχουν χειροτονηθεί από τους Επισκόπους τους διατηρώντας την αλυσίδα αυτή, που ονομάζεται Αποστολική Διαδοχή. Από τον Χριστό στους Αποστόλους και αυτοί στη συνέχεια στους Διαδόχους τους, που είναι οι Επίσκοποι και αυτοί στους Ιερείς που χειροτονούν. Ο νοητός κρίκος της αλυσίδας αυτής δεν έχει σπάσει και έτσι διατηρείται, παρά τις αμαρτίες μας, η αγιαστική Χάρις και η Λατρευτική ζωή στην Εκκλησία. Ο Ιερεύς είναι αυτός, που θα ευχηθεί και θα μεσολαβήσει στον Θεό για τον άνθρωπο. Ο Μάγος πάλι θα επικαλεστεί αυτόν, που πιστεύει και λατρεύει, δηλαδή τον σατανά. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης έλεγε: "Κυριότερος μεν επίτροπος των επί γης, ο την ιερωσυνην εστεμμένος". Γιατί ο Επίσκοπος και κατ' επέκταση ο Ιερεύς, έχουν την ευλογία από τον Ιησού Χριστό "του δεσμείν και λύειν". Η μοναδική λύση στο πρόβλημα είναι η Αγιαστική Χάρις. Κάθε τι άλλο έξω από την Χάρη του Θεού δεν είναι λύση αλλά παράλυση. Και η μόνη λύση στα προβλήματα της Μαγείας και στα διάφορα ξόρκια είναι οι ευχές της Εκκλησίας μας και τίποτε περισσότερο.

Προσοχή στους "καμουφλαρισμένους λύκους".

Δεν πρέπει να πηγαίνει ο χριστιανός σε άλλα πρόσωπα, σε μάγους και σε μάντεις ή ακόμη και σε διάφορες "θεούσες", παρά μόνο σε Ιερείς και μάλιστα Ορθοδόξους, προσέχοντας πάντα να μην πέσει ο χριστιανός σε καλοστημένες παγίδες του διαβόλου και πλησιάσει προβατόσχημους λύκους, που στις ημέρες μας δυστυχώς αφθονούν. Γι' αυτούς τους "λύκους" οι οποίοι έχουν μετασχηματισθεί σε πρόβατα, ο Αγ. Νικόδημος λέγει: "Είδος μαγείας είναι ... το να παίρνουν μερικοί ιερείς κηρία πίσσινα και να πηγαίνουν μέσα εις βουνά και λαγκάδια και εκεί να τα ανάπτουν και φέροντες ανάστροφα ... να διαβάζουν". Χρειάζεται διάκριση και προσοχή. Όταν ο άνθρωπος, έχει ενσυνείδητη συμμετοχή στα' δρώμενα και στα πνευματικά αγωνίσματα της Εκκλησίας μας, διατηρεί δε συγχρόνως και την σωστή επαφή με τον πνευματικό, τότε με ζωντανή πίστη και θαύματα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Στο δύσκολο πρόβλημα σου αδελφέ μου, στον Χριστό, στην Παναγία και στους Αγίους μας να τρέξεις και όχι στο "πνεύμα της πονηρίας και ακαθαρσίας, στο καταχθόνιον και απατηλόν, θεατόν δια την αδαίδειαν, αθέατον δια την υπόκρισιν.'.." που είναι ο διάβολος και αυτοί που τον υπηρετούν. Γιατί για όλους αυτούς, για τα πνεύματα τα σκοτεινά και στους προστρέχοντας σε αυτά "ράβδος σιδηρά, και κάμινος πυρός, και τάρταρος, και οδόντων βρυγμός, άμυνα της παρακοής" τους περιμένει. Αυτά κληρονομούν όσοι έφυγαν μακριά από τον Χριστό και προσπαθούν, τις περισσότερες φορές με μία παραποιημένη έκφρασης πίστης, να πείσουν πρώτα τον εαυτό τους και στην συνέχεια και τους άλλους, ότι δεν πράττουν κάτι κακό. Αν πραγματικά ήθελαν, εάν πραγματικά μπορούσαν να δουν την αλήθεια, θα έφριτταν, από την μέχρι τώρα κακοδαιμονία τους. Αυτοί που τρέχουν σε μάγια και σε ξόρκια, ανακατεμένα και με ευχές, "Πάτερ ημών", Χριστό Παναγία και Αγίους, τον μόνο σύντροφο που θέλουν και έχουν, όπως αναφέρει το Ιερόν Ευχολόγιο, είναι "ο δράκοντας και το φίδι και κάθε πνεύμα πονηρίας και σκοτισμού του λογισμού".

Αρχαγγελικές Συμμαχίες.

Αυτός όμως, που με καρτερία προσεύχεται, εξομολογείται με ταπείνωση και επίγνωση τις αμαρτίες του, αυτός ο άνθρωπος έχει συμμάχους "τις αναρίθμητες επουράνιες στρατιές". Χαρακτηριστική διαβεβαίωση για το γεγονός αυτός είναι, τα λόγια του Ψαλμωδού εις τον Αρχάγγελον: "Όπου επισκίαση η χάρις σου Αρχάγγελε, εκείθεν του διαβόλου διώκεται η δύναμις".

Ο ενσυνείδητος χριστιανός, είναι εκείνος, που προστρέχει στην Εκκλησία του Χριστού και έχει σύντροφο του "Άγγελον ειρηνικόν, Άγγελον κραταιόν, ψυχής και σώματος φύλακα", ο οποίος Άγγελος επιτιμά και διώχνει μακριά από τον χριστιανό κάθε πονηρό και ακάθαρτο πνεύμα.

Μετάνοια.

Ο καλός χριστιανός, ο άνθρωπος αυτός που καθημερινά προσπαθεί να βιώσει τα θεία διδάγματα και την Αγιοπατερική σοφία και εμπειρία βρίσκεται, όπως λέγει το Αντίφωνο της Μεγάλης Παρασκευής, σε εγρήγορση και σε προσευχή: "Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη πειρασθήτε". Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Να προσευχόμαστε ζωντανά και να συμμετέχουμε στη Θεία Λατρεία ουσιαστικά. Η επαφή μας με τον πνευματικό, θα μας βοηθήσει να πλησιάσουμε το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, με περισσότερη επίγνωση της αδυναμίας μας και του μεγάλου και απείρου ελέους του Θεού. Η μετάνοια μας θα είναι το εισιτήριο για την Λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας. Μετάνοια

και όχι μεταμέλεια. Ο Ιούδας μεταμελήθηκε για την φοβερή προδοσία, αλλά δεν μετανόησε γι' αυτό και δεν σώθηκε. Σε αντίθεση με τον Απ. Πέτρο, που έκλαυσε πικρώς για την πρόσκαιρη άρνηση του και στην συνέχεια με ειλικρίνεια και άπειρη ταπείνωση μετανόησε. Ας προσέξουμε και εμείς λοιπόν, μη τυχών, "ως ο Ιούδας μεταμεληθέντες, μηδέν ωφελήσωμεν". Ο ένας μετανόησε και έγινε Απόστολος, ενώ ο άλλος, μεταμελήθηκε, διαπίστωσε το σφάλμα του αλλά πήγε και αυτοκτόνησε. Ο χριστιανός, που αγωνίζεται καθαρά και αληθινά μόνο με τον Χριστό, τότε αυτός ο χριστιανός έχει "Πνεύμα ειρηνικόν" και προστατευόμενος από Αυτό, αποκτά καρπούς πίστεως και αρετής, σοφίας και καθαρότητας του νου, όπως λέγει ο Μ. Βασίλειος.

Θαύματα κάνει η προσευχή.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας βιώσει την ζωντανή προσευχή, την υπερτονίζουν δικαίως, διότι αυτή αποτελεί το κτύπημα της "θύρας" της Βασιλείας των Ουρανών. Η προσευχή είναι αυτή, η οποία θα μας οδηγήσει στον Θεό, όπως λέγει ο Άγιος Αρσένιος: "Εάν τον Θεόν ζητήοωμεν φανήσεται ημίν Και εάν αυτόν κατάσχωμεν, παραμένει" μαζί με εμάς. Στο χέρι μας είναι και να ζητήσουμε αλλά και να διατηρήσουμε την συντροφικότητα με τον Θεό μας. Ο Χριστός μας περιμένει. Το μόνο που μένει σε εμάς είναι να θελήσουμε αυτή την συντροφική σχέση με τον Χριστό. Ο άνθρωπος είναι αυτεξούσιος. Αν θέλει πιστεύει και ζει με τον Χριστό. Αν όχι, ζει και κινείται με μία άλλη

συντροφιά. Η προσευχή μας στον Σωτήρα μας Χριστό, στην Παναγία μας και στους Αγίους μας θα είναι τα πρώτα όπλα μας στον καθημερινό μας αγώνα.

Βέβαια, τα όπλα χρειάζονται και πυρομαχικά, για να είναι χρήσιμα. Τα πυρομαχικά μας θα είναι η έμπρακτος μετάνοια μας, η εξομολόγηση

μας ενώπιον του Πνευματικού μας και στη συνέχεια η Λατρευτική μας παρουσία, με την συμμετοχή μας στην Θεία Κοινωνία. Γιατί ένας άνθρωπος, που ενσυνείδητα εξομολογείται και κοινωνεί Των Αχράντων Μυστηρίων, γίνεται κατοικητήριον του Θεού και Ναός του Αγίου Πνεύματος. Αυτός ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν πρέπει να φοβάται τον αντίδικο διάβολο, αλλά ίσα - ίσα θα πρέπει να νοιώθει πολύ δυνατός, διότι κοντά του, μαζί του, εντός του, θα είναι Αυτός, που επιτάσσει κάθε Πνεύμα και Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια και αυτή την αλήθεια θα πρέπει να πιστεύουμε και να βιώνουμε.

Πολλά τα παραδείγματα και η ωφέλεια στην ζωή μας από την προσευχή. Όλοι μας λίγο ως πολύ, έχουμε στα βάθη της ψυχής μας μία εμπειρία από την αγάπη του Θεού σε εμάς τα παιδιά του. Όπως όταν ένα παιδί ζητάει από τον πατέρα του κάτι και αυτός σπεύδει να πραγματοποιήσει την επιθυμία του παιδιού του, έτσι και ο Θεός, αν προσευχόμαστε με πίστη και βεβαιότητα ότι είναι κοντά μας, δίπλα μας και όχι ότι είναι ένας Θεός μακρινός και απόκοσμος εξορισμένος σε ένα αστρικό-διαστημικό νεφέλωμα, αλλά ένας Θεός που είναι ο καθημερινός συνοδοιπόρος μας, ο "Κυρηναίος" του δικού μας σταυρού της προσωπικής μας δοκιμασίας σπεύδει, σύμφωνα με την διαβεβαίωση Του, να αγιάσει τον αγώνα μας και να ενισχύσει την προσπάθεια μας. Άλλωστε, ο Θεός δεν επιτρέπει να δοκιμασθούμε περισσότερο από όσο αντέχουμε: "Πιστός δε ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθαι, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπηνεγκείν", δηλαδή, ο Θεός που κρατά τις υποσχέσεις του, δεν θα επιτρέψει σε κανέναν πειρασμό να ξεπεράσει τις δυνάμεις μας, αλλά όταν έλθει ο πειρασμός, θα δώσει μαζί και την διέξοδο, ώστε να μπορέσουμε να τον αντέξουμε. Αυτό θα πρέπει να το νοιώθουμε και να το πιστεύουμε ακράδαντα. Να θεωρούμε δεδομένο το θαύμα και γεγονός την συμπαράσταση. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην ομιλία του "Εις τάς Πράξεις των Αποστόλων" διαβεβαιώνει, ότι αν προσευχόμαστε, έχουμε την δυνατότητα και τον ουρανό να ανοίξουμε και τα αμαρτήματα μας να εξαλείψουμε. Αρκεί η αληθινή προσευχή της μετανοίας. Είναι καιρός λοιπόν έμπρακτα και αποφασιστικά να υιοθετήσουμε την μεγαλύτερη φιλοσοφία της ζωής μας, που σε λίγες μόλις λέξεις αποδεικνύεται η βέβαιη και αληθινή, ουσιαστική πίστη μας στον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Ιησού Χριστό: "Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα".