ΤΑ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΑΙ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ

Αὐτὸ τὸ κείμενο καταγράφει διάφορα αἱρετικά, ἀντορθόδοξα, ἀνορθόδοξα, καὶ ἀντιχριστα δόγματα τῶν Παπικῶν. Ἀποτελεῖ καλὸ κείμενο γιατί μπορεῖ ὁ ἁπλὸς ἀναγνώστης νὰ δεῖ τί τραγικὰ καὶ βλάσφημα δόγματα ἔχουν οἱ Παπικοί, κυρίως ὅταν αὐτὰ ἀφοροῦν τὴν Ἁγία Τριάδα.  

Κύριο περιεχόμενο

Τὰ Ἀνορθόδοξα καὶ Ἀντορθόδοξα

δόγματα τῶν Παπικῶν

Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Ρώμης στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὴν παράθεση τῶν αἱρετικῶν ἀποκλίσεων τοῦ Παπισμοῦ ἀπὸ τὶς ὀρθόδοξες δογματικὲς ἀλήθειες, ἔτσι ὅπως αὐτὲς καθορίζονται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Ἱεροὺς Πατέρες τῆς "Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας", τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Τὸ "πρωτεῖο".

Ἡ ὑπερφίαλη, δηλαδή, ἀξίωση καὶ δαιμονικὴ ἐμμονὴ τοῦ πάπα νὰ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ὡς διάδοχό του Ἀπόστολου Πέτρου, πάνω στὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς οἰκοδόμησε τὸ συνοδικὸ σύστημα διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, αὐτὴ διοικεῖται πλέον ἀπολυταρχικὰ ἀπὸ τὸν Πάπα, τὸν "ἀντιπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ"!

Το "αλάθητο".

Ἡ ἀλαζονικὴ δηλαδή, ἀντίληψη, ποὺ τὸ 1870 ἔγινε καὶ δόγμα τῆς Παπικῆς "ἐκκλησίας" γιὰ τὸ "ἐκ καθέδρας" ἀλάνθαστό του Πάπα.

Το "παπικό κράτος" .

Ἡ ἄποψη ὅτι δὲν μπορεῖ ὁ "ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ" στὴ γῆ νὰ βρίσκεται ὑπὸ τὴν ἐξουσία κοσμικοῦ βασιλιᾶ (!), ὁδήγησε στὴν ἵδρυση τὸ 1929 - μετὰ ἀπὸ συμφωνία τοῦ Πάπα καὶ τοῦ δικτάτορα Μουσολίνι –τοῦ σημερινοῦ παπικοῦ κράτους, τοῦ Βατικανοῦ.

Το "Φιλιόκβε" (filioqve).

Το δόγμα, δηλαδή, σύμφωνα με το οποίο το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Στην προσπάθεια να κατανοηθεί λογικά η κεντρική αλήθεια του Χριστιανισμού, το Μυστήριο της Αγίας Τριάδας, κλονίστηκε η Τριαδικότητα του Θεού, αφού εισήχθη πλέον, η... διαρχία στην Αγία Τριάδα.

Ὁ "δικαστὴς - τιμωρὸς Θεός".

Ἡ πίστη, δηλαδή, ὅτι ὁ Θεὸς τιμωρεῖ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸ προπατορικὸ καὶ τὰ συνακόλουθα ἁμαρτήματά τους καὶ πὼς ἡ σωτηρία ἔρχεται σ' αὐτοὺς ὄχι ὡς δῶρο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἱκανοποίησης τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ Σταυρὸ καὶ ἀπὸ τὰ καλὰ ἔργα τῶν Ἁγίων.

Τὸ "καθαρτήριο πῦρ".

Ἡ θέση, δηλαδή, ὅτι οἱ ψυχὲς τῶν ἁμαρτωλῶν πηγαίνουν στὸ "καθαρτήριο πῦρ" - τόπο τιμωρίας - καὶ ἀπὸ ἐκεῖ σώζονται, μόνο ἂν τὸ ἀποφασίσει ἡ Παπικὴ "ἐκκλησία" καὶ ὁ Πάπας, ὁ ὁποῖος ὑποχρεωτικὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ διαχειρίζεται τὰ καλὰ ἔργα "ποὺ δὲν χρειάζονται ἢ περίσσεψαν" στὸ Χριστὸ καὶ στοὺς Ἁγίους (ἀξιομισθίες), πουλώντας ἢ δωρίζοντας τὰ (ἀφέσεις ἢ λυσίποινα), σ' αὐτοὺς ποὺ τὰ χρειάζονται γιὰ νὰ ξεπληρώσουν τὶς ἁμαρτίες τους κι ἔτσι νὰ γλιτώσουν ἀπ' τὸ "καθαρτήριο πῦρ". Ἡ μετάνοια, δηλαδή, ἔχει λάβει τὴ μορφὴ δίκης, ἀφοῦ ἡ σωτηρία νοεῖται νομικὰ καὶ ὄχι πνευματικά.

Ἀκόμη , ἡ προβολὴ τοῦ δόγματος τῆς ἄσπιλης σύλληψης τῆς Θεοτόκου, τὰ "ἄζυμα" στὴ Θεία Εὐχαριστία (ὄστιες), ἡ στέρηση τῶν λαϊκῶν ἀπὸ τὴ μετάληψη τοῦ Ἁγίου Αἵματος, τὸ ράντισμα ἀντὶ τοῦ Βαπτίσματος, ὁ χωρισμὸς τοῦ Χρίσματος ἀπὸ τὸ Βάπτισμα, ἡ χορήγηση τοῦ Εὐχελαίου μόνο στοὺς ἑτοιμοθάνατους, ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀγαμία τῶν κληρικῶν καὶ πολλὰ ἄλλα. Ὅλες αὐτὲς οἱ διαφορὲς ἐπιτρέπουν τὸ διάλογο, ὄχι ὅμως τὶς πανηγυρικὲς φιέστες, τοὺς ἀσπασμοὺς καὶ τὰ συλλείτουργα.

ΠΑΠΑΣ:Ἕνας Θεὸς στὴ θέση τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος τὸ 330 μ.Χ., ἵδρυσε μία δεύτερη πρωτεύουσα τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους στὴν Ἀνατολή, τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴ Νέα Ρώμη, παράλληλα μὲ τὴν Παλαιὰ Ρώμη στὴν Ἰταλία. Αὐτὴ ἡ πράξη τοῦ ὅμως, ἐπέτεινε καὶ τὴ διαίρεση τῆς αὐτοκρατορίας σὲ δύο τμήματα, τὸ Ἀνατολικὸ καὶ τὸ Δυτικό. Τὸ Δυτικὸ τμῆμα ἀπ' τὸ 400 μ,Χ. πέρασε σιγὰ- σιγὰ στὰ χέρια βαρβάρων εἰσβολέων καὶ ἀπὸ τὸ 800 μ,Χ. στὴ σφαίρα ἐπιρροῆς τῶν Φράγκων. Ἔτσι, Δύση καὶ Ἀνατολὴ ἀποξενώθηκαν

προοδευτικὰ μεταξύ τους, ἀφοῦ δὲν μιλοῦσαν οὔτε τὴν ἴδια γλώσσα (Λατινικὰ ἡ Δύση, Ἑλληνικὰ ἡ Ἀνατολὴ) καὶ δὲν εἶχαν οὔτε τὸ ἴδιο πολιτιστικὸ καὶ μορφωτικὸ ἐπίπεδο. Αὐτὴ ἡ διαίρεση εἶχε τὶς ἐπιπτώσεις της καὶ στὴ Χριστιανοσύνη.

Οἱ ἀμόρφωτοι βαρβαρικοὶ λαοὶ τῆς Δύσης, μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, συσπειρώθηκαν γύρω ἀπὸ τὴ μοναδικὴ ἀποστολικὴ ἕδρα στὸ δυτικὸ τμῆμα τῆς αὐτοκρατορίας, τὸν Πάπα τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος τοὺς καθοδηγοῦσε πνευματικὰ καὶ τοὺς διοικοῦσε ἀπολυταρχικά. Στὴν Ἀνατολὴ ἀντίθετα εἴχαμε (4) τέσσερις πνευματικὲς κεφαλές, τὰ Πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως, Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας καὶ Ἀλεξανδρείας, ποὺ συνεργαζότανε συνοδικὰ - δημοκρατικὰ μεταξύ τους.

Ὅλα αὐτὰ συνετέλεσαν:

α) στὸ νὰ ἐγείρει ὑπερφίαλες ἀξιώσεις ὁ Πάπας, θεωρώντας πὼς πρέπει, ὡς διάδοχός του ἀποστόλου Πέτρου, πάνω στὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς οἰκοδόμησε τὴν Ἐκκλησία του, νὰ εἶναι καὶ ὁ ἀρχηγὸς ὅλης της Ἐκκλησίας, καὶ

β) νὰ εἰσαχθοῦν ἀπ' τὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία ἀπαράδεκτες καινοτομίες στὰ θέματα τῆς πίστης. Αὐτὲς οἱ θέσεις τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα, σταδιακὰ ἀλλὰ σταθερά, νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ ὁριστικὸ σχίσμα τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, τῆς Παπικῆς καὶ τῆς Ὀρθόδοξης, τὸ 1054 μΧ.

Οἱ καινοτομίες αὐτὲς τῶν Παπικῶν συνίστανται:

Στὴν ἀλλαγὴ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστης μας. Ἐκεῖ ποὺ ἐμεῖς λέμε: "Πιστεύω... καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἀνιόν, τὸ Ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον.." αὐτοὶ πρόσθεσαν μ ὄνοι τοὺς αὐθαίρετα καὶ χωρὶς ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς Συνόδου τὴ φράση "καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ" (Φιλιόκβε) (Filioqve στὰ λατινικά), εἰσάγοντας ἔτσι τὴ διαρχία στὴν Ἁγία Τριάδα, δηλαδή, ἐφόσον, ἀντὶ γιὰ μία πηγὴ καὶ ἀρχὴ τῆς θεότητας, ἔχουμε πλέον δύο, κλονίζοντας ἔτσι τὸ δόγμα τῆς Τριαδικότητας τοῦ Θεοῦ.

Στὴν ἀντίληψη ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔρχεται σὲ ἄμεση σχέση μὲ τὸν κόσμο ἀλλὰ ἔμμεσα, μὲ τὴ βοήθεια κτιστῶν μέσων . Ἡ ὀρθόδοξη θέση εἶναι αὐτὴ ποὺ διακήρυττε ἀπὸ τὸν 14ο μ.Χ. ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: "Ὁ Θεὸς ὑπάρχει κατὰ δύο τρόπους. Κατὰ τὴν οὐσία του καὶ κατὰ τὶς θεῖες καὶ ἄκτιστες ἐνέργειές του. Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸν Θεὸ κατὰ τὴν οὐσία του. Μπορεῖ ὅμως νὰ γνωρίσει καὶ νὰ ἑνωθεῖ μαζί του, μέσα ἀπὸ τὶς θεῖες καὶ ἄκτιστες ἐνέργειές του".

Στὴν πίστη ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀμείλικτος δικαστὴς καὶ τιμωρός. Θεωροῦν δηλαδή, πὼς ὁ Θεὸς θύμωσε μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ γὶ΄ αὐτὸ τιμώρησε τοὺς ἀνθρώπους. Γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ δὲ ἡ θεία δικαιοσύνη καὶ ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ λόγω τῶν πεπερασμένων δυνατοτήτων του νὰ πετύχει αὐτὴ τὴν ἱκανοποίηση, ἔπρεπε νὰ ἔρθει ὁ γιὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος καὶ μὲ τὴ θυσία Τοῦ πάνω στὸ Σταυρό, νὰ ἐξευμενίσει, σὰν ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀνθρώπου τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή, τελειώνει πάνω στὸ Σταυρό, ἔτσι δὲν χρειάζεται ἡ ἀνάστασή του, γι' αὐτὸ καὶ τὴν παραθεωροῦν ἢ δὲν πολυπιστεύουν σ' αὐτήν. Ἡ ὀρθόδοξη θέση, λέει: πὼς ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλευθερίας, ἔπλασε ἐλεύθερο τὸν ἄνθρωπο, νὰ μπορεῖ νὰ μείνει κοντά του ἢ νὰ τὸν ἀρνηθεῖ. Ἡ ἀπόφαση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ Θεὸ τὸν ἔκανε νὰ ἐχθρεύεται τὸ Θεὸ καὶ νὰ πεθαίνει ἔτσι πνευματικὰ καὶ φυσικά. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, ἦρθε σταλμένος ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη προσέλαβε ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ καταργήσει μὲ τὸ θάνατο καὶ τὴν ἀνάστασή του, τὸ διάβολο, τὴν ἁμαρτία, τὸ θάνατο, νὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ αὐτὰ τὰ δεσμὰ καὶ νὰ τοῦ χαρίσει τὴν παραδεισένια ζωή.

Στὴν ἄποψη πὼς μετὰ τὴ Σταύρωση τοῦ ὁ Χριστὸς ἀποζημιώνεται ἀπὸ τὸν Πατέρα, γι' αὐτὴ τοῦ τὴν καλὴ ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων πράξη, μὲ μία ἀμοιβὴ – ἀξιομισθία, τὴν ὁποία βέβαια, ἐπειδὴ Ἐκεῖνος δὲν τὴ χρειάζεται, τὴν παραχωρεῖ ὑποχρεωτικὰ στὸν Πάπα καὶ αὐτὸς πλέον ἀποφασίζει γιὰ τὴ σωτηρία ἢ ὄχι τῶν ἀνθρώπων, πουλώντας ἢ δωρίζοντας τὴν ἀξιομισθία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων (δηλαδὴ τὰ καλὰ ἔργα ποὺ τοὺς περίσσεψαν ἢ ποὺ δὲν τοὺς χρειάζονται πλέον) στοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὰ χρειάζονται γιὰ ξεπληρώσουν ἔτσι, μ΄ αὐτὲς τὶς καλὲς δανεικὲς πράξεις, τὶς δικές τους ἁμαρτίες. Ἀκόμη δὲ κι ὅταν πεθαίνει ὁ ἄνθρωπος καὶ ἂν δὲν ἔχει προλάβει νὰ ἐξοφλήσει μὲ ἔργα μετάνοιας τὶς ποινὲς ποὺ ἐπιφέρουν οἱ ἁμαρτίες ποὺ ἔχει διαπράξει σ' αὐτὴ τὴ ζωή, μπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ στὴν ἄλλη ζωὴ στὸ "καθαρτήριο πῦρ" ποὺ πηγαίνει γιὰ τιμωρία ἡ ψυχή του.

Ὁ Πάπας δηλαδή, μπορεῖ νὰ δωρίσει ἢ νὰ πουλήσει τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, πουλώντας ἢ δωρίζοντας τοῦ κάποιες ἀπ' τὶς ἀξιομισθίες του Χριστοῦ ἢ τῶν Ἁγίων, μὲ τὶς ὁποῖες ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ξεπληρώσει τὶς ποινὲς ποὺ ἐπιφέρουν οἱ ἁμαρτίες του καὶ νὰ κερδίσει ἔτσι τὴ σωτηρία τοῦ (ἀφέσεις ἢ λυσίποινα λέγονται αὐτά). Ὅλα βέβαια αὐτὰ εἶναι πολὺ λογικὰ καὶ δικονομικὰ δομημένα, ἀλλὰ καθόλου ὀρθόδοξα καὶ ἀληθινά. Ἡ ὀρθόδοξος θέση λέει

πῶς ὅλα αὐτὰ εἶναι δικολαβικὲς ἐπινοήσεις καὶ πονηρὲς προσθῆκες τοῦ Πάπα. Ἡ ἄπειρος χάρη τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ, μᾶς συγχωρεῖ ὅταν εἰλικρινὰ μετανοοῦμε. Καὶ ἐξομολογούμαστε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ ἀποφασίζουμε νὰ μὴν τὶς ξαναδιαπράξουμε, σ' αὐτὴ τὴν ἐπὶ γὴς ζωή μας.

Στὴ θέσπιση (1870) τοῦ δόγματος τοῦ ἀλάθητου τοῦ Πάπα. Ἀκόμη στὴν προβολὴ τοῦ δόγματος τῆς "ἀσπίλου συλλήψεώς" τῆς Θεοτόκου , τῶν ἀζύμων στὴ θεία εὐχαριστία(ὄστιες), τῆς σ τέρησης τῶν λαϊκῶν ἀπὸ τὸ ἱερὸ ποτήριο , τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀγαμίας τοῦ κλήρου, τοῦ ραντίσματος ἀντὶ βαπτίσματος, στὸ χωρισμὸ τοῦ χρίσματος ἀπὸ τὸ βάπτισμα, στὴ χορήγηση τοῦ εὐχελαίου μόνο στοὺς ἑτοιμοθάνατους καὶ ἄλλων πολλῶν.

Αὐτὲς οἱ δογματικὲς καινοτομίες ὅμως, ὁδηγοῦν καὶ τὴν ἴδια τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία τὸ 16ο αἰώνα μ.Χ., σὲ μία πρώτη μεγάλη διάσπαση (δημιουργοῦνται οἱ Προτεσταντικὲς ὁμολογίες) καὶ τὸ 1870 μ.Χ. σὲ μία νέα διάσπαση (δημιουργεῖται ἡ Παλαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία).

Τὸ 1929 δὲ ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀπολυταρχικῆς συμπεριφορᾶς καὶ τῆς ἀρχομανίας τῶν Παπῶν, ἱδρύεται τὸ σημερινὸ κράτος τοῦ Βατικανοῦ, καθὼς δὲν μπορεῖ σύμφωνα μὲ τὴν παπικὴ ἀντίληψη, ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ νὰ βρίσκεται ὑπὸ τὴν ἐξουσία κοσμικοῦ βασιλέα(!) καὶ ὁ Πάπας γίνεται ἔτσι, πέρα ἀπὸ πνευματικὸς ἡγέτης καὶ κοσμικὸς ἄρχοντας μὲ τεράστιες οἰκονομικὲς δυνατότητες καὶ πολιτικὲς παρεμβάσεις, τὶς ὁποῖες ἀξιοποιεῖ στὸ ἔπακρο στὴν ἀγχώδη προσπάθειά του νὰ ἡγηθεῖ ὅλης της χριστιανοσύνης καὶ ὄχι μόνο, καθυποτάσσοντας, ἄμεσα ἢ ἔμμεσα, μὲ θεμιτὰ ἢ καὶ ἀθέμιτα μέσα (σταυροφορίες, Ἱερὰ Ἐξέταση, γενοκτονίες), τοὺς πάντες στὴν ἐξουσία του, ἰδιαίτερα δὲ τοὺς ὀρθόδοξους "ἀδελφούς" τους ὁποίους ἀγωνίζεται νὰ καθυποτάξει καὶ μέσω τῆς ὕπουλης καὶ δόλιας ἕνωσης τῆς περιβόητης "Οὐνίας"= ἕνωση.

Τὸν ἡγέτη αὐτῆς τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας, καλούμαστε σὲ λίγες μέρες νὰ ὑποδεχθοῦμε πανηγυρικὰ στὴν τόσο ταλαιπωρημένη κατὰ καιρούς, ἀπὸ αὐτόν, χώρα μας. Ἂν εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ συμβεῖ αὐτὸ γιὰ νὰ ταπεινωθοῦμε καὶ νὰ συνέλθουμε, ἂς γίνει.

Ὁ Πάπας καὶ ἡ εὐγένειά του.

Στὴν χώρα μας ἐδῶ καὶ καιρὸ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ταλαιπωρεῖται ἐκ μέρους τῆς κοσμικῆς νοοτροπίας. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ «εἴχαμε χύμα, μᾶς ἦρθαν καὶ τσουβαλάτα», λέει ὁ σοφὸς λαός μας.

Ἦρθε ἡ ἀνακοίνωση τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πάπα στὴ χώρα μας «γιὰ νὰ δέσει τὸ γλυκό». Ἀξίζει ὅμως τὸν κόπο νὰ Θέσουμε κάποια ἐρωτήματα σχετικὰ μὲ τὸ Θέμα αὐτό:

1) Ἀλήθεια, ποιοὶ λόγοι ἐπέβαλαν τὸ ταξίδι τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας στὸ Βατικανὸ καὶ γιατί προσκλήθηκε ὁ Πάπας,χωρὶς νὰ ἐρωτηθεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας;

2) Ἐξέλιπε ἡ διπλωματικότητα καὶ ἡ ἐξυπνάδα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ ἐξευρεθεῖ ἕνας εὔσχημος τρόπος ἀποφυγῆς αὐτοῦ του πειρασμοῦ;

3) Ἄραγε πάντα Θὰ πρέπει νὰ λαμβάνουμε ὑπ' ὄψιν μας σὲ κάθε ἐνέργειά μας, τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἄλλων; Πάντα δηλαδὴ Θὰ πρέπει νὰ φοβόμαστε μὴν τυχὸν καὶ μᾶς κακοχαρακτηρίσουν οἱ "φίλοι" μας οἱ Εὐρωπαῖοι; Μὰ δὲν γνωρίζουμε πῶς ὅταν κανεὶς εἶναι κακόβουλος, πάντα Θὰ βρίσκει τρόπους γιὰ νὰ κατηγορήσει τὸν ἄλλον;

4) Ἐμεῖς τέλος, νὰ εἴμαστε εὐγενικοὶ καὶ νὰ ὑποδεχθοῦμε εὐγενικὰ τὸν Πάπα, ὁ Πάπας ὅμως εἶναι εὐγενικὸς στὰ λόγια καὶ στὶς πράξεις τοῦ ἀπέναντι στοὺς ὀρθόδοξους Ἕλληνες;

-- Ἔχει πάρει ποτὲ τοῦ ὡς πολιτικὸς ἡγέτης ποῦ εἶναι, μία σαφῆ Θέση ὑπὲρ τῶν σημερινῶν ἐθνικῶν μας δικαίων; Ἀντίθετα, ἀναγνωρίζει τὰ Σκόπια ὡς Μακεδονία.

-- Ἔχει βοηθήσει ποτὲ τοὺς ὀρθόδοξους Ἕλληνες σὲ ὥρα ἀνάγκης; Ἀντίθετα, τοὺς κατέσφαξε μὲ τὶς Σταυροφορίες του καὶ φρόντισε νὰ τοὺς ἀλλάξει τὴν πίστη προσηλυτίζοντάς τους μὲ δόλια μέσα, μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ '21.

-- Ἔχει βοηθήσει ποτὲ κάποιους ὀρθόδοξους λαούς; Ἀντίθετα, κατέσφαξε τοὺς ὀρθόδοξους Σέρβους τὸ '40 καὶ στὴ σύγχρονη ἐποχὴ τάχθηκε μὲ τὸ μέρος τῶν μουσουλμάνων τῆς Βοσνίας καὶ τοῦ Κοσσυφοπεδίου καὶ ἐναντίον τῶν ὀρθόδοξων καὶ ἐπίσης, διχάζει τοὺς ὀρθόδοξους λαοὺς τῆς Ρωσίας, τῆς Οὐκρανίας καὶ τῆς Ρουμανίας, μὲ

τὴν Οὐνία (Ἕνωση).

-- ' Ἔχει μήπως, ἀπαρνηθεῖ τὴν πρακτική της Οὐνίας (αὐτὸν τὸν δόλιο τρόπο προσηλυτισμοῦ τῶν ὀρθοδόξων στὴν ἐξουσία του);

-- 'Ἔχει κλείσει τὸν Οὐνιτικὸ ναὸ ποῦ διατηρεῖ στὴν ΑΘήνα ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Ἀχαρνῶν;

-- 'Ἔχει μεταμεληθεῖ γιὰ τὶς αἱρετικές του Θέσεις καὶ τὶς ἀπαράδεκτες καινοτομίες ποῦ εἰσήγαγε στὸν Παπισμό;

-- 'Ἔχει ζητήσει ποτὲ ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους συγνώμη γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ

ἀνομήματά του;

Ἐμεῖς λοιπόν, Θέλουμε νὰ εἴμαστε εὐγενικοὶ καὶ νὰ ὑποδεχθοῦμε εὐγενικὰ τὸν Πάπα καὶ τὴ συνοδεία του, ἀλλὰ λόγοι εὐγενείας ἐπιβάλλουν ἐκεῖνο ποὺ ζητάει ὁ ἕνας ἀπ' τὸν ἄλλον, νὰ τὸ ἐπιδεικνύει πρῶτα καὶ ὁ ἴδιος καὶ ἐν προκειμένου ὁ Πάπας πλέον, καλεῖται νὰ ἀποδείξει ἔμπρακτα τὴν καλή του διάθεση ἀπέναντί μας.

Ἀλλὰ ἂν Θέλουμε νὰ ἔλθει στὴ χώρα μας ὁ Πάπας, ἂς ἔλθει.

Ἂς ἔλθει:

-- γιὰ νὰ δεῖ πὼς ἐδῶ χτίζονται ἐκκλησίες καὶ γεμίζουν πιστούς, ἐνῶ στὴν ἐπικράτειά του κλείνουν ἐλλείψει πιστῶν,

-- γιὰ νὰ δεῖ πὼς ἐδῶ ὀρθόδοξα λατρεύεται ὁ ἀληθινὸς Θεὸς μέσα σ' αὐτὲς τὶς ἐκκλησιές, γιὰ νὰ δεῖ τὸ μεγαλεῖο, τῆς ἀληθινῆς λατρείας πρὸς τὸν ἀληθινὸ Θεό,

-- γιὰ νὰ δεῖ τέλος, πὼς ὅσους σταυροφόρους τοῦ Θανάτου κι ἂν μᾶς στείλει κι ὅσες ἀνθελληνικὲς Θέσεις κι ἂν πάρει κι ὅσες προσπάθειες κι ἂν κάνει γιὰ νὰ μᾶς διαιρέσει καὶ νὰ μᾶς καθυποτάξει στὴν ἐξουσία του, ἐδῶ, πάνω στὸ βράχο ποὺ λέγεται Ἑλλάδα, πάντα Θὰ ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι ποὺ ὀρθόδοξα θὰ λατρεύουν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Θὰ μένουν πιστοὶ στὴν ἐκκλησία τους .

'Ἔτσι καὶ τώρα, μπορεῖ νὰ ἔχουμε τὶς δίκαιες ἀντιρρήσεις μας στὸ Θέμα τῆς ἔλευσης τοῦ Πάπα στὴ χώρα μας, ἀλλὰ Θὰ ὑπακούσουμε στὴ φωνὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, δὲν Θὰ κάνουμε τὸ χατίρι σ' ἐκείνους ποὺ μὲ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς διαιρέσουν καὶ νὰ διασπάσουν τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, θὰ μείνουμε ἄρρηκτα ἑνωμένοι, συντεταγμένοι πίσω ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἡγεσία μας, ἔτσι ὥστε «μὴ ἐπιχαρείησαν μοὶ οἱ ἐχθραίνοντες μοὶ ἀδίκως» (Ψάλμ.34. I 9). Μὲ πολὺ ἀγάπη, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια νὰ λέγεται.

Τὰ "δῶρα" τοῦ Βατικανοῦ πρὸς τοὺς ὀρθοδόξους Σέρβους.

Ἀξίζει γιὰ τὴν δική μας ἐνημέρωση καὶ διδαχὴ ν' ἀναφέρουμε συνοπτικὰ τὴν μακροχρόνια πολιτικὴ τοῦ Βατικανοῦ ἔναντι τῶν Σέρβων, πολιτικὴ ἡ ὁποία προετοίμασε τὴν σημερινὴ σύγκρουση Σέρβων καὶ Κροατῶν.

α) Τὸ Βατικανὸ τορπίλισε τὶς προσπάθειες γιὰ τὴν ἕνωση τῆς Σερβίας μὲ τὴν Κροατία σ' ἕνα κράτος (1935 · 1940), ὑποδαυλίζοντας τὸ θρησκευτικὸ αἴσθημα τῶν Καθολικῶν Κροατῶν ἔναντι τῶν Ὀρθόδοξων Σέρβων.

β) Κατὰ τὸ ἴδιο χρονικὸ διάστημα, ὁ πάπας Πίος ΙΑ' προσπάθησε νὰ ἐπιτύχει τὸν προσηλυτισμὸ τῶν Ὀρθόδοξων Σέρβων μέσω τῆς Οὐνίας στὸν καθολικισμό, συνάπτοντας γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν ἕνα Κονκορδάτο μὲ τὴν τότε Κυβέρνηση τῆς χώρας.

Μετὰ τὴν ἀποτυχία ὅμως αὐτῆς τῆς προσπάθειας ὁ πάπας Πίος ΙΑ' δηλώνει: "Θὰ ἔλθη ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν θὰ εἶναι ὀλίγοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θὰ λυπηθοῦν, διότι δὲν ἐδέχθησαν ἀσμένως καὶ ἀμέσως τὸ τόσον μέγα καλὸν (δήλ. τὴν ὑποταγὴ στὸν πάπα), τὸ ὁποῖον ὁ Ἀντικαταστάτης τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γὴς (δήλ. ὁ πάπας), προσφέρει εἰς τὴν χωρὰν τῶν".

Ἡ δήλωση τοῦ ἦταν προειδοποιητικὴ καὶ προφητικὴ γι' αὐτὸ ποὺ θὰ ἐπακολουθοῦσε.

γ) Πραγματικά, ὅταν τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1941 οἱ Γερμανοϊταλοὶ ἐπιτίθενται κατὰ τῆς Γιουγκοσλαβίας. Οἱ Καθολικοὶ κροάτες, οἱ λεγόμενοι Οὐστάσι καὶ οἱ Μουσουλμάνοι τῆς χώρας, συμμαχοῦν μὲ τοὺς Ναζὶ καὶ δημιουργοῦν ἀνεξάρτητο Κροατικὸ κράτος μὲ ἀρχηγὸ τὸν Ἄντε Πάβελιτς.

Ὁ Ἄντε Πάβελιτς, ὁ ὑπουργὸς τοῦ ἐπὶ τῶν ἐσωτερικῶν Ἄντρια Ἀρτούκοβιτς καὶ ὁ ἐξουσιοδοτημένος ἀπὸ τὸ Βατικανὸ Καρδινάλιος Ἀλοϊσιος Στέπινατς, ὁ ἀποκαλούμενος αἱματοβαμμένος καρδινάλιος, ἀποτελοῦν τὴν ἐγκληματικὴ τριανδρία ποὺ εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὸ θάνατο 800.000 καὶ τὴ βίαιη βάπτιση 350.000 Ὀρθόδοξων Σέρβων, τὴ δολοφονία 220 Ὀρθοδόξων ἱερέων καὶ ἐπισκόπων. Καὶ τὴν καταστροφὴ 550 ὀρθόδοξων ναῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη σφαγὴ ὀρθοδόξων στὴν ἱστορία ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ ἕως σήμερα καὶ πρὸς ὄφελος βέβαια, τοῦ παπισμοῦ.

Οἱ βιαιότητες καὶ οἱ ἀγριότητες ποὺ διεπράχθησαν δὲν περιγράφονται. Ἐνδεικτικὰ μόνο θ' ἀναφέρουμε πὼς ὅταν ὁ Ἰταλὸς συγγραφέας Κούρτσιο Μαλαπάρτε ἐπισκέφθηκε τὸν Ἄντε Πάβελιτς, ἐκεῖνος τοῦ ἔδειξε μὲ ὑπερηφάνεια ἕνα δῶρο τοῦ λαοῦ του, ἕνα μεγάλο καλάθι μὲ 20.000 ἀνθρώπινα μάτια Ὀρθοδόξων Σέρβων.

δ) Στὴ συνέχεια καὶ ἐπὶ Τίτο ἡ θρησκευτικὴ καταπίεση τῶν Ὀρθόδοξων Σέρβων μεγάλωσε, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πλήρη ἐλευθερία τῶν καθολικῶν.

ε) Σήμερα τὸ Βατικανὸ ἐνισχύει ὅπως λέγεται, μέσω τῆς Τράπεζάς του, μὲ 4 δὶς δολάρια τὴν καθολικὴ Κροατία στὸν πόλεμο ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Σερβίας. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτοῦ του πολέμου ποὺ διεξάγεται ὅπως λέγεται, μὲ τὶς εὐλογίες καὶ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Βατικανοῦ εἶναι νὰ ἐκπατρισθοῦν ἑκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι ἀπὸ τὴν Κροατία – ἐνῶ κανένας Κροάτης δὲν ἀναγκάσθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὴ Σερβία -, νὰ καταστραφοῦν 71 ὀρθόδοξοι ναοί, νὰ σβήσουν δύο μητροπόλεις (Ζάγκρεμπ, Σλαβονίας), νὰ βασανισθοῦν ἐπίσκοποι καὶ δεκάδες ὀρθόδοξοι ἱερεῖς καὶ νὰ καταστραφοῦν Βιβλιοθῆκες καὶ ἱερὰ κειμήλια

ἀνυπολόγιστης ἀξίας.

Αὐτὰ τὰ ὀλίγα γράφτηκαν ὡς ἐλάχιστη προσπάθεια συμβολῆς στὴ ἀντικειμενικὴ ἐνημέρωσή μας, ἐπειδὴ αὐτὸ τὸν καιρό, δημιουργεῖται ἕνα ἔντονο κλίμα παραπληροφόρησης, ἀποπληροφόρησης καὶ κατασυκοφάντησης τοῦ σερβικοῦ ὀρθόδοξου ἔθνους καὶ ἡ διαστρέβλωση τῶν πραγματικῶν δεδομένων εἶναι βέβαιο, δὲν βοηθάει ποτέ, κανέναν καὶ σὲ τίποτε.